Βρε τι πάθαμε πάλι!!!

Προχτές συνέβη κάτι εκπληκτικά ελληνικό. Ήρθε το εκκαθαριστικό της εφορίας του πατέρα μου. Κι εκεί που όλα μοιάζαν μίζερα...ξαφνικά είχε 250 ευρώ επιστροφή. Αρχίσαμε να ελπίζουμε πως η χώρα αυτή, ακόμη αγαπάει κατά βάθος τα παιδιά της. Η σύνταξη του πατέρα είχε αισίως τελειώσει και ο άφραγκος άνθρωπος πετάχτηκε ως την εφορία να παραλάβει. Αμ πως! Πατήσανε στο σύστημα και βρήκαν μια οφειλή. Κάποιο από αυτά τα αλληλέγγυα επιδόματα που δίναμε για τον συνάνθρωπο, αν θυμάστε, ο πατέρας μου το είχε παρακάμψει γιατί είπε να δείξει λίγη αλληλεγγύη στον εαυτό του μιας και βράζει κι αυτός στο ίδιο καζάνι που βράζουν οι μισοί -και μη λέω και λίγοι- Έλληνες. Στην οριακά οικονομική ισορροπία της μικροαστικής τάξης, που χαρακτηρίζεται και ως ανέχεια αλλά ακόμη βαστάμε για την κακομοίρα τη μάνα μας.

Του κράτησαν λοιπόν τα 230 ευρώ και του δώσανε κι ένα 20ευρω να πιει έναν καφέ βρε αδερφέ, μια μπύρα, κάτι τελοσπάντων στην υγειά τους. Πώς λέει η γιαγιά στον άνεργο εγγονό: Πάρε αγόρι μου να πιεις μια μπύρα και να ξεδώσεις από το άγχος της ανεργίας; Έτσι και η εφορία είπε στο μπαμπά μου: Πάρε και 20 ευρώ και μη μας κάνεις και τίποτις σαματά γιατί αν ψάξουμε λίγο καλύτερα κάπου θα είναι να τα δώσεις κι αυτά. Κι ήρθε ο άνθρωπος ερείπιο όρθιο και κάτσαμε να πιούμε έναν καφέ. Εγώ  τον κέρασα, γιατί στεναχωρΕθηκα. Βρε μη στεναχωριέσαι, να του λέω, εγώ. Ουφ και ουφ αυτός. Έτσι είναι η ζωή πια σε αυτή τη χώρα. Εκεί που ελπίζεις πως έφτασες στο τέλος της πίστας, κόβεις κορδέλα και όλο τρέλα, μανία, νεύρα και θυμό, πιάνεις την συνέχεια της πίστας και μπαίνεις σε απέραντη διαδρομή που σου σφίγγει τη καρδιά το άγχος του δε θα φτάσω ποτέ ή του πότε επιτέλους θα δω μια άσπρη μέρα;

Κι ύστερα άναψα την τηλεόραση. Στο τρίμηνο, την ανάβω μια φορά, γιατί φοβάμαι μη χαλάσει. Και πέτυχα πάνω στον Κωστόπουλο. Δεν έχω λόγια. Μόνο μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που σκέφτομαι: Ε Λ Ε Ο Σ! Λυπηθείτε μας χριστιανοί.

Πριν λίγο καιρό μας πρήξανε με εκείνες τις διαφημίσεις για σουτιέν που κρατάνε το στήθος έτσι, πέρα, δώθε, ψηλά, σταθερά,τουρλωτά. Τώρα αφήσανε τα βυζιά και πιάσανε τα βρακιά. Και να η κιλότα μέχρι τον λαιμό να σφίγγει, να συσφίγγει, να σου κόβει τον αέρα. Βρε αν δε ράψεις το στόμα σου, τί να σου κάνει και ένα βρακί; Πλάκα μας κάνουν;

Και τώρα αρχίζει το ρεζουμέ και ο λόγος που αποφάσισα να κάνω τούτη εδώ την ανάρτηση. Όποιος πίστεψε πως τα Cοulair μου θα μέναν άστεγα, πλανεύτηκε οικτρά. Βρήκα οικεία, αγαπημένη, παλιά, ενδιαφέρουσα στέγη και θα ξεκινήσω εντός Νοεμβρίου. Τα Coulair μου είναι απέθαντα. Αυτά και ο Μητσοτάκης. Στοιχειώνουν εμένα πρώτα, ελπίζω κι εσάς και αποφάσισα να τους δώσω σάρκα και οστά πάλι. Θες γιατί μου λείψατε; Θες γιατί είμαι ψώνιο; Θες γιατί έχω πολλά να πω; Θες γιατί είμαι ψώνιο; Θες γιατί είμαι ψώνιο; Ε, καλά! Μπορεί να είμαι και λίγο ψώνιο, αλλά καλά περνάμε.

Αφήστε τις Τετάρτες σας στις 10 αδειανές. Έ Ε Ε ρχομαι. Για να γελάσουμε, να σχολιάσουμε, να καυτηριάσουμε πάσης φύσεως κακώς και καλώς κείμενα, να συζητήσουμε, να σας κάνω δωράκια, να ακούμε και τραγουδάκια και να βρούμε εκείνο το γέλιο που πάνε μετά βίας να μας αρπάξουν.

Coulair λοιπόν με την Coula Cou, τον Νοέμβριο κοντά σας. Θα σας ενημερώσω για όλα όταν θα πάμε για πρεμιέρα. Θεε μου, πόσες πρεμιέρες μετράω; Ας είναι. Πάμε και φύγαμε και προχωράμε με χαμόγελο και καλή διάθεση για έναν υπέροχο Χειμώνα, με υπέροχα κουνούπια και υπέροχη ζέστη.

Φιλιά πολλά
Να προσέχετε.

Ανάρτηση κουλουβάχατα

Cουλοί μου αναγνώστες,
μωρέ μωρέ μου λείψατε πολύ. Αχου τα, τα μικρούλικα μου; Τι κάνετε; Πως περνάτε στις φοβερές ζωές σας; Συνέβη τίποτα συγκλονιστικό ή τζάμπα ρωτάω; Είπα να κάνω μια ανάρτηση γιατί έλαβα διάφορα απειλητικά μηνύματα τύπου: θα αυτοκτονήσω αν δεν γράψεις!! Τι έπαθες και δε γράφεις μήπως δεν είσαι καλά ψυχολογικά; Γιατί χάθηκες, μήπως παντρεύτηκες, γέννησες, τράκαρες, χώρισες, παρεξηγήθηκες, φοβήθηκες, έκλασες μέντες με επιθέσεις διαδικτυακές;

Θα σας απαντήσω σε όλα. Είμαι καλά. Πιο καλά πάντα γίνεται αλλά είμαι αρκετά καλά. Περνάω μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση ζωής. Δεν παντρεύτηκα, δεν γέννησα, δεν τράκαρα, δεν χώρισα, δεν παρεξηγήθηκα, δεν φοβήθηκα και προς θεού δεν έκλασα μέντες με επιθέσεις διαδικτυακές. Απλά δουλεύω πολλλλέεεεες ώρες. Δουλεύω τόσο πολύ που θα μπορούσατε να με χαρακτηρίσετε και δούλα, υπόδουλη και ίσως και λίγο κορόιδο. Γιατί δε δουλεύω πάντα επί πληρωμή, αλλά δουλεύω και για τη χαρά της εργασίας, της έρευνας, της οργάνωσης, του γαμώτο. Κυρίως αυτού του γαμώτο.

Δε μπορώ να παραπονεθώ για τίποτα. Η δουλειά μου περνάει μέρες δόξας και τιμής. Αγωνίζομαι και απολαμβάνω. Απολαμβάνω εν μέρει, γιατί όπως διαπιστώσαμε με τον αγαπητό φίλο Tommy Stark, δουλεύουμε πολύ, βγάζουμε λεφτά, αλλά δεν προλαβαίνουμε να τα ξοδέψουμε. Κι αυτό δεν ακούγεται μόνο, αλλά είναι και μίζερο. Όμως όοοοοοοχι, δεν το βάζουμε κάτω. Τι κι αν δουλεύουμε 12ωρα και Σάββατα και μισές Κυριακές; Είμαστε νέοι ρέεεεε. Αντέχουμε και μετά από τα δωδεκάωρα πάμε για μπίρες και για βοτκάρες. Έεεεετσι.

Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Ήθελα να σχολιάσω λίγο για την Χρυσή Αυγή, την επίσκεψή της στα κρατητήρια, την ελληνική δικαιοσύνη που τάχα μου πήρε μπρός και πήραν φωτιά οι μηχανές,που κατηγορούμε τη βία και τον νεοναζισμό αλλά μόνο στις ταμπέλες. Νεοναζιστές κυρίες και κύριοι είναι όλοι όσοι εμπλέκονται με το σύγχρονο πολιτικό σύστημα. Απλά δε το λένε. Τους φοβάμαι όσο φοβάμαι και τους Κασιδιαρέους. Όμως δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ άλλο μαζί τους. Και δεν ξέρω αν θα βγάλουν και πουθενά οι σχολιασμοί, αν μένουν απλοί σχολιασμοί χωρίς ουσία.

Είδα το πρωί ένα ζευγαράκι γερόντων και περπατούσαν χεράκι χεράκι και χάρηκα μωρέ. Αλήθεια. Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ξέρουν πια τι σημαίνει αγάπη, συντροφικότητα και σεβασμός. Περάσανε τις δοκιμασίες της ζωής, μάθανε και πορεύονται φτάνοντας στο τέλος. Δεν θέλουν να το χάσουν αυτό. Ή καλύτερα θέλουν να το ζήσουν ως το κυριολεκτικό τέλος. Εμείς οι πιο νέοι δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε. Ο σεβασμός είναι υποχρεωτικός για μας μόνο αν μας τον δείχνει ο άλλος. Εμείς για να μπούμε στη διαδικασία να σεβαστούμε....θα έχει χαλάσει ο κόσμος. Κι ας μην πιάσω την αγάπη. Που ούτε την βιώνουμε, ούτε την αντιλαμβανόμαστε, ούτε την χαρίζουμε απλόχερα όπως της αξίζει. Διάβαζα στο fb αυτά τα τετριμμένα: Πες στον άλλο πως τον αγαπάς...μπορεί να το έχει ανάγκη. Κι όμως δε μου ακούγονται καθόλου τετριμμένα. Όλοι έχουμε ανάγκη από λίγη αγάπη. Άρα και όλοι πρέπει να την προσφέρουμε. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και αγαπημένοι. Είδες ένα ζευγαράκι γερόντων πού πήγε το μυαλό μου; Μπορώ και χειρότερα, αλλά περνάω σε άλλο θέμα γιατί έχω πολλά να σας πω.

Από την άλλη συνεχίζεται η κόλαση των μικρομέγαλων. Προσπαθώ να δίνω συμβουλές στα πιτσιρίκια να ζουν την ηλικία τους. Εκείνα ο μπαινάκης κι ο βγαινάκης. Σήμερα τα λέω, αύριο μου έρχονται με τα ρούχα της μαμάς και το κραγιόν της barbie. Εγώ όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο, για κραγιόν ήξερα το liposan και δεν μου το παίρνανε πάντα. Τώρα τα παιδιά στο Γυμνάσιο, ειδικά τα κορίτσια ξέρουν διακόσιες μάρκες από κραγιόν, και όλα τα υπόλοιπα καλλυντικά. Τα φοράνε και όλα πάνω τους και καταφέρνουν υπέροχα να μεταμορφώνονται σε μικρές Λολίτες.

Οι γονείς ρε γαμώτο πώς έχουν ξεφύγει έτσι; Πώς χάσανε τόσο πολύ τον έλεγχο; Γιατί το φαινόμενο είναι μαζικό. Δεν μιλάμε για μια δυο εξαιρέσεις, μιλάμε για τον κανόνα. Φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα χρειαστεί να κατανοήσω και το δικό μου παιδί αργότερα. Φοβάμαι πως θα χρειαστεί να μπω κι εγώ στη διαδικασία του...έτσι κάνουν όλοι...ας το κάνει και το δικό μου παιδί...μη τυχόν και γίνει κομπλεξικό. Για να μην κάνουμε τα παιδιά κομπλεξικά τα πετάμε στο κόσμο των μεγάλων και τους αλλοιώνουμε την αγνή τους καρδιά. Την βάφουμε με κραγιόνια και τη ντύνουμε με ψηλά τακούνια και στενά ρούχα. Μασκαρεύουμε τις καρδιές των παιδιών, εμείς οι παλιομασκαράδες.

Έπειτα δε λέει να χειμωνιάσει ρε παιδί μου. Μου έλεγε ο Χωστήρας στο fb έχουμε 99 Αυγούστου. Να δούμε που θα πάει αυτό. Πραγματικά μπορεί ο Αύγουστος να φτάσει και στις 199 μέρες και όποιος ονειρεύεται κρύα Χριστούγεννα ας αρχίσει να μετράει για δυο τρία χρόνια μετά. Χριστούγεννα με σαγιονάρα θα κάνουμε και Πρωτοχρονιά με διακοπές στη Μύκονο να πάρουμε και χρώμα. Τώρα που είπα Μύκονο θυμήθηκα τον Ρέμο και τις προσβολές του προς αναπήρους. Κρίμα ωστόσο να μας θυμίζει η Μύκονος τόσο άσχημα πράγματα. Είναι ωραίο νησί και οι ντόπιοι καλοί άνθρωποι. Και οι διακοπές εκεί υπέροχες. Τελικά είναι πολλά που άφησα ασχολίαστα. Υπόσχομαι να κάνω 2 αναρτήσεις με 3 το μήνα για να μη μένω πίσω και σας τρελαίνω κι εσάς μετά.

Ένα ακόμη τελευταίο. Όσοι νομίζετε πως ο κόσμος γυρνάει γύρω από σας, γελιέστε. Χεσμένους σας έχει το σύμπαν και ο κόσμος. Γι' αυτό αρχίστε να σκέφτεστε πώς θα κάνετε εντύπωση στον εαυτό σας και όχι στους άλλους. Ο εαυτός σας παίζει να σας πει κι ένα μπράβο. Ο κόσμος ούτε που νοιάστηκε. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Αυτά. Να ζητήσω συγγνώμη που χάνομαι, που καθυστερώ να απαντάω στα σχόλιά σας και που δεν αφήνω σχόλια στα ιστολόγια σας. Προειδοποιώ πως διαβάζω τα πάντα, ενημερώνομαι για τα πάντα, ξέρω τα πάντα. Επίσης αν βρείτε λάθη στο παραπάνω κείμενο, συγγνώμη κιόλας, αλλά δε προλαβαίνω να το ξαναδιαβάσω και να διορθώσω. Όσοι είστε grammar nazi ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο...να πάτε να ...ξέρετε τώρα. :)))

Σας αγαπώ πολύ.
Φιλούρες πολλές.
Να περνάτε καλά λέμε ρεεεεεεεεε.
Χαμόγελα και καλή καρδιά.

Α στο καλό πια.
Μπάι μπούι.