Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Η επόμενη στροφή του δρόμου

Είναι φορές που απελπίζεσαι και δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, που σε πιάνει η καρδιά σου και σφίγγεται και σκέφτεσαι πως καλό θα ήταν να μην έβλεπες το φως αυτού του κόσμου. Και δε μπορείς να γυρίσεις και το χρόνο πίσω να κάνεις διορθώσεις. Άσε που blanco για τα λάθη της ζωής δεν έχει εφευρεθεί ακόμη, εκτός αν είσαι καλός χριστιανός και πας για εξομολόγηση στον πνευματικό σου. Το λάθος συγχωρείται, αλλά δεν διορθώνεται, ούτε διαγράφεται από τα ποτάμια της σκέψης σου που ρέουν ανενόχλητα, ειδικά τις νύχτες και σε βασανίζουν.

Είναι και κάποιες φορές που όλα αλλάζουν εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις. Παραδείγματος χάριν αποφασίζεις να βγεις μίζερα για να πιεις μια μπύρα. Σε σέρνουν στην ουσία οι φίλοι σου και επιλέγεις να πας πιο πολύ για να μην σε θεωρήσουν αξιολύπητο που γουστάρεις να πέσεις κάτω από το πάπλωμα από το να βγεις να διασκεδάσεις.

Και ο χαρακτηρισμός "αξιολύπητος" είναι βαρύς, έτσι για να είμαστε ειλικρινείς. Κι εκεί που σηκώνεις το χέρι με την μπύρα και την ωθείς προς το στόμα σου, γίνεται ένα τσακ...μπαμ...μπουμ...και όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον όλων των άλλων και σου στέλνει το πλάσμα με το οποίο θες να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου. (Ή έτσι πιστεύεις εκείνη τη στιγμή και λίγες ακόμη στιγμές μετά.)

Εκείνο που θέλω να πω είναι πως καλό θα είναι να είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, όσες σφαλιάρες κι αν δέχτηκε η ξεροκεφάλα μας. Ας έχουμε εμπιστοσύνη, αν όχι σε μας αυτούς καθαυτούς, σε εκείνο το ον που ρυθμίζει κάπως τα πράγματα. Έστω σε εκείνη τη κρυφή δύναμη που υπάρχει μέσα μας και ενεργοποιείται στις δύσκολες στιγμές, σε εκείνες δηλαδή που επιβάλλεται να επιβιώσουμε. Ίσως να ακούγεται αστείο την εποχή που ζούμε η ευχή να είμαστε αισιόδοξοι, διότι γύρω μας χορεύει σαν θεριό ανήμερο ο σατανάς, με την έννοια πως το κράτος καταρρέει, οι κλέφτες και οι ψεύτες αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά αλλά ποιός νοιάζεται, η ανεργία χτυπάει κόκκινο, οι φόροι αυξάνονται σαν ζουζουνάκια του νοτιά.(?)

Αυτός ο χρόνος που αποχωρεί σιγά σιγά ήταν για μένα εποικοδομητικός. Δεν πρέπει να είμαι αχάριστη με την πορεία που πήρε η ζωή μου δυο σχεδόν χρόνια τώρα. Είναι προκλητικό να το λέω αυτό, όταν χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν και τους λείπουν ακόμη και τα βασικά, όμως οφείλω να ομολογήσω πως μου πήγε καλά η χρονιά.

Δούλεψα, έστρωσα πολύ την δουλειά μου, έβγαλα χρήματα αλλά και χάλασα χρήματα (πλήρωσα το κράτος που με μισεί), είδα την ανιψιά μου να μεγαλώνει με υγεία και να γίνεται ένα υπέροχο τερατάκι ευφυΐας, είδα τους γονείς μου να χαμογελάνε που βγήκαν στην σύνταξη τους και πήραν μια ανάσα από τις απώλειες τους και την ανέχεια τους, περιμένω και το δεύτερο ανίψι από την αδερφή μου, και έκανα την "οικογένειά μου", είδα τον έρωτα κατάματα και τον έχω μαζί μου συνέχεια. Θα είμαι αχάριστη αν κατηγορήσω αυτόν τον χρόνο που πέρασε. Αχάριστη και τρελή!!!

Ευχαριστώ τον Θεό για όλες τις αλλαγές της ζωής μου που έγιναν τις στιγμές εκείνες που είχα απελπιστεί, που δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν, που με έπιανε η καρδιά μου και σφιγγόταν και σκεφτόμουν πως καλό θα ήταν να μην είχα δει το φως αυτού του κόσμου.

Όμως η επόμενη στροφή του δρόμου ήταν για μένα ό,τι δεν είχα καν ονειρευτεί, ήταν ένας μικρός επίγειος Παράδεισος.

Καλή Χρονιά με υγεία και αγάπη, αγαπημένοι μου αναγνώστες.
Όλες οι ευχές μου για ευτυχία και ευημερία είναι για σας.

Τα λέμε του χρόνου με περισσότερη συνέπεια.

Φιλιά πολλά

Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε.

Σας αγαπώ.
 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Ευτυχία χωρίς περιτύλιγμα

Καλησπέρα σας cουλοί μου αναγνώστες/ακροατές/φίλοι,

ελπίζω να είστε όλοι καλά και να προετοιμάζετε τα πιρούνια σας, γιατί έχει να γίνει χαμός αύριο στην ελληνική παραδοσιακή οικογένεια. Οσοι μετράτε μέρες για τα χριστούγεννα, λυσσάξτεεεε, αύριο έρχονται και θα σταματήσετε να μας πρήζετε. Του χρόνου πάλι...

Πήγα στο mall τη Κυριακή. Κόσμος πήχτρα μα τα μαγαζιά άδεια. Δε μπορούσες να περάσεις από τους διαδρόμους αλλά αν ήθελες λίγο να ξεκουραστείς και να πάψεις να χτυπιέσαι ώμο με ώμο με όσους πήγαν απλά για βόλτα, έμπαινες σε ένα μαγαζί και χάζευες ρούχα.

Δε μπορώ να καταλάβω πως το mall αντιμετωπίζεται ως χώρος βόλτας. Αφενός είναι ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ οπότε αν δεν έχεις λεφτά...everest βρίσκεις κι αλλού και αφετέρου είναι τόσο κακοστημένο που προτιμώ τη γκαρσονιέρα που νοίκιασα και την έχω γεμίσει με λαμπάκια ΠΑΝΤΟΥ.

Βγάζω το άχτι μου επειδή η μαμά μου, ποτέ δε με άφηνε να βάλω λαμπάκια παντού. Μια χρονιά είχα πάρει 5 πακέτα λαμπάκια και είχα γεμίσει ένα πάσο δυο μέτρα μήκος επί πέντε ύψος από άκρη σε άκρη. Μια μέρα άντεξε η μάνα μου. Την δεύτερη μέρα τα κατέβασε με συνοπτικές διαδικασίες και μου είπε να κοιτάξω τη δουλειά μου και να στολίζω το δικό μου το σπίτι καρνάβαλο κι όχι το δικό της. Από τότε έμεινε το απωθημένο και κατέκρινα τα λαμπάκια τα πολλά, απλά γιατί εγώ δεν μπορούσα να βάλω. Γιατί δηλαδή να μπορούν οι άλλοι; Να τα βγάλουν, να τους καούν, να ..να..να..

Να...τη όμως η ευκαιρία. Πετιέται. Στο σπίτι ΜΟΥ έβαλα μέχρι και στη χέστρα λαμπάκια. Βέβαια ή θα λείπω όλη μέρα ή θα κάνω οικονομία, οπότε μένουν σβηστά. Έχει όμως γούστο αν τα ανάψω όλα μαζί καμιά μέρα. Θα λαμπυρίσει η επαρχία ολόκληρη. Μεχρι και στην Αθήνα θα τη νιώσετε τη λάμψη. (Αν δεν το καρβουνιάσω το σπίτι).

Πήρα χαλάκια από τη λαϊκή. Τρία ευρώ το ένα. Πήρα τρία. Δηλαδή πλήρωσα 9 ευρώ. Τα ίδια χαλάκια, ΟΛΟΪΔΙΑ ομως, τα βρήκα σε μαγαζί χαλιών 30 ευρώ το ένα. Κάποιος μας δουλεύει ψιλό γαζί. Δε μου περίσσευαν 90 ευρώ κι έτσι είπα πως αν με επισκεφτεί η βασίλισσα Ελισσαβετιανή Ψηλομυτίδου η 467η, θα τα κρύψω στο πατάρι. Μη μας περάσει και τίποτις ΒΛΑΧΑΚΙΑ δηλαδή η γαλαζοαίματη.

Η αδερφή μου πριν δυο με τρία χρόνια είχε πάρει από τη Μοιραράκη χαλιά. Είχε πληρώσει σε σύνολο πέντε δεκαήμερες καλοκαιρινές διακοπές σε εξωτικό θέρετρο, για να έχει τη χάρη του μπορδοροδοσκατουλοκόκκινου στο σαλόνι της. Φέτος πήρε κι αυτή ένα χαλάκι από τη λαϊκή, αναφωνώντας: Που κατήντησα η δόλια, πλάι στη Μοιραράκη να βάζω τον γιούφτο! Κρυφογέλασα γιατί έχω να κάνω καλοκαιρινές διακοπές κανα δυο τρια χρόνια!

Λατρεύω την Αθήνα. Δεν μπορώ να την ξεπεράσω, παρόλο που κλείνω σχεδόν ενάμιση χρόνο μακριά της. Αυτή τη φορά πήγα και πήρα όλα όσα χρειαζόμουν ώστε να κάνω ανάρτηση. Απέναντι από το σπίτι της ξαδέρφης Catinas, η οποία και μας φιλοξένησε το ΣΚ, μένει ένα παρεάκι Πακιστανών. Καλά παιδιά, δουλεύουν, είναι νοικοκύρηδες και καλοί μουσουλμάνοι. Νιώθω πως είναι και καλοί μάγειρες. Πιπέρι παντού, όπως λέμε, λαμπάκια παντού.

Έξω στο μπαλκόνι τους έχουν κρεμασμένη μια ελληνική σημαία. Μόλις την είδα, με έπιασε μια ανατριχίλα, για να πω την αλήθεια. Ρωτάω λοιπόν την ξαδέρφη Catina. Μου εξηγεί πως την βάλανε την 25η Μαρτίου επειδή εκείνη τη μέρα είχαν βάλει όλοι στη γειτονιά και απλά οι Πακιστανοί ξέχασαν να την βγάλουν ή μπορεί να τους άρεσε ως διακοσμητικό ή....στέλνουν μηνύματα στην ελληνική αστυνομία....χρυσή αυγή...κλπ. Κάπου εκεί...κατάλαβα.

Σε λίγο καιρό όπου θα κυματίζει ελληνική σημαία...θα γίνονται τα ντου. Δεν εξηγείται αλλιώς το πράγμα γιατί δεν γνωρίζω κανέναν λογικό Έλληνα με όλα αυτά τα ζόρια που τραβάει, να έβαζε και την σφραγίδα του κράτους που τον καταστρέφει, στο μπαλκόνι του.

Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Επίσης θα ήθελα να πω στον Άι Βασίλη, πως τον ευχαριστώ πολύ γιατί μπορεί να άργησε λίγα χρόνια αλλά μου έκανε το καλύτερο δώρο στο τέλος. Ευτυχία, χωρίς περιτύλιγμα.

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου.
Χαμογελάστε, ανοίξτε τις καρδιές σας και μην ξεχνάτε πως ποτέ δεν ξέρεις τί σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου

Χρόνια Πολλά με υγεία.

Σας αγαπώ.

Coula_Cou

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Λαμπάκια παντού

Καλησπέρα σας coυλοί μου αναγνώστες,
ελπίζω να είστε καλά και να επιβιώνετε. Γιατί αλήθεια σας το λέω ξέρω πολλούς που δεν επιβιώνουν. Μπορεί να έχουν να φάνε, αλλά έχουν χάσει την ψυχική τους ισορροπία. Και τί είναι η ζωή χωρίς ψυχική ισορροπία; Μια ζωή ετοιμοθάνατη. Αλλά δε φταίνε και οι άνθρωποι που το χάνουν. Φταίνει τα προβλήματα, η κοινωνία,οι δυσκολίες στις σχέσεις, ο ανάδρομος που όσο να ναι, κάπου θα φανεί κι αυτός. Φταίει και λίγο το σουανννγκ. Α ναι!!! Φταίνε και τα ΜΜΕ γενικώς.
Τελοσπάντων. Συνεχίζουμε.

Έρχονται τα Χριστούγεννα. Αρχίσαμε να βλέπουμε και πάλι φωτάκια παντού. Φωτάκια στα καταστήματα, φωτάκια στα μπαλκόνια, φωτάκια στα δέντρα, φωτάκια στους δρόμους, φωτάκια παντού. Δε θα μου κάνει εντύπωση αν δω να υπάρχουν φωτάκια και σε κάδους. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί να καίμε τόσο ρεύμα χειμωνιάτικα. Όλοι λυσσάνε πως δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο, πως τα χριστούγεννα αυτά θα είναι σφιχτά, πως δεν θα έχουνε να φάνε, αλλά το λαμπάκι στον κώλο του Αϊ Βασίλη δε μας λείπει.

Αλλά αποφάσισα φέτος να μην γκρινιάξω για τίποτα. Είμαι καλά και θα είμαι ακόμη καλύτερα σε λίγο καιρό. (Θέλω να ελπίζω). Δε θα με πτοήσει η γκρίνια. ΟΟΟοχι! Αλλά δε μπορώ να μην γκρινιάξω και για ένα τελευταίο: Έλεος με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στους δρόμους των πόλεων από τους δήμους. Δε ξέρω για τις άλλες πόλεις, αλλά εδώ που μένω εγώ, κάθε απόγευμα στις 6 γίνεται στο κέντρο της πόλης και όχι μόνο, χριστουγεννιάτικο πάρτυ.

Τις προάλλες είχα ένα κενό από μαθήματα και πετάχτηκα στη τράπεζα να δω αν με πληρώσανε κάποιοι γονείς που με πλεεεερώνουν μέσω τραπέζης. Με όλο το χριστουγεννιάτικο mood που μου πλημμύρισε την ύπαρξη, δεν άντεξα. Νόμιζα πως αλλάζουμε και χρόνο εκείνη τη στιγμή. Και τα ξόδεψα τα λεφτάκια μου! Κατάλαβες δηλαδή; Σαν το ούφο έπεσα κι εγώ στην μάχη του υπερκαταναλωτισμού, παρόλο που με χαρακτηρίζει η αυτάρκεια, η οικονομία και η δυναμική κρίση μου για τα πράγματα. Όποιος γέλασε να του καούν τα λαμπάκια του δέντρου αφού τα έχει βάλει πάνω πριν τα στολίδια.

Και τώρα που είπα λαμπάκια θυμήθηκα πέρσι τέτοιο καιρό που είχα βάλει κι εγώ φωτάκια στο μαγαζάκι μου και ενώ τα είχα τοποθετήσει τόσο ωραία και μπερδεμένα με πράσινη γιρλάντα...δεν άναψαν ποτέ, παρά μόνο μετά τις γιορτές...όταν ήταν να τα μαζέψω. Φέτος τα ξανάβαλα και προς το παρόν δουλεύουν. Εντάξει, ναι. Έχετε δίκιο. Κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Ή καλύτερα...κοροϊδεύω αυτά που κι εγώ κάνω. Άνθρωπος είμαι κι εγώ.

Την περασμένη Τετάρτη, όπως σας είχα ενημερώσει, άρχισαμε πάλι τα Coulair στον R1 Radio. Δεν ξέρω πόσοι και ποιοι ακούσατε, αλλά νομίζω πως η εκπομπή αυτή θα μείνει στην ιστορία. Νομίζω και κάποιες επόμενες. Διότι αφενός έχω πολύ όρεξη, αφετέρου έχω live κοινό που είναι πολύ αναζωογονητικό γιατί ακούω και σχόλια στις κουλαμάρες που σχολιάζω και τρίτον και σημαντικότερον είχα μαζί μου, την κυρία Βρέφα, μια από τις βραβευμένες μαγείρισσες-ζαχαρο-πλάστισες που μας έδωσε συνταγή για banoffee  και την κυρία Λύσσα ΜηνΤέρα που μας έδωσε τα φώτα της για το ζωδιακό μας μέλλον.

Τις δυο κυρίες θα τις έχουμε κάποιες ακόμη Τετάρτες για να μας ενημερώνουν. Έρχεται βασιλόπιτα από την κυρία Βρέφα και ο αστρολογικός χάρτης μας για το 2014 από την κυρία Λύσσα. Απολαύσαμε στο τελείωμα της εκπομπής τον Κύριο Μαργαρίνη, να τραγουδάει με κοστούμι και με μεγάλη ορχήστρα το "Δε σε νοιάζει, δε με νοιάζει, οι δρόμοι του πουθενά κυριολεκτικά". Στην επόμενη εκπομπή θα έχουμε καλεσμένο-τραγουδιστή έκπληξη. Μην χάσετε το Coulair που έρχεται γιατί εσείς θα χάσετε.

Αυτά από μένα. Τα ξαναλέμε αγαπημένοι μου.
Να ειστε καλά και να προσέχετε τους εαυτούς σας γιατί δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σας.

Φιλιά


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Θα τραγουδήσω. Το αποφάσισα

Καλησπέρα cουλοί μου αναγνώστες. Τι κάνετε; Πως περνάτε τον χρόνο σας; Πως νιώθετε που έρχονται Χριστούγεννα και δεν έχουμε μια δραχμή στη τσεπη μας να ξοδέψουμε; Φήμες λένε πως οι τσέπες θα καταργηθούν από τα παντελόνια και απλά θα κρεμάμε τα κλειδιά μας στη ζώνη. Επίσης φήμες λένε πως ξεκινάνε τα Coulair μου. Οι πρώτες φήμες είναι μούφα, οι δεύτερες πραγματικότητα.

Κάθε Τετάρτη βράδυ θα εκπέμπουμε μέσω του R1 Radio στις 10 ακριβώς και για περίπου δύο ώρες θα σας κρατάμε συντροφιά. Εγώ, η Coula (o Coulos μου) και κάποιες φορές θα έχουμε και ζωντανό κοινό. Πάντα στο chat θα μπορούμε να τα λέμε και να τα γράφουμε πιο άνετα και φυσικά δε θα λείπουν δώρα για τους ακροατές.

Στην πρώτη εκπομπή της Τετάρτης έχω δυο εξαιρετικά βιβλία για σας. Το ένα είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα της Γιαγιας Αντιγόνης "Οι Αύγουστοι" και δίνω επίσης το βιβλίο του Δημήτρη Τερζή (κατά blogικόν κόσμον: Ρεϊμόντ Αρμάντ Με Μαγιο) "Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας". Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου έγινε χτες Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013 αλλά εγώ είχα τη τιμή να το διαβάσα αμέσως μόλις εκδόθηκε. Και ναι είναι εξαιρετικό.

Ευελπιστώ να μεταφέρω το χαμένο μου ιστολόγιο Δέκα πλην Ένα στον ραδιοφωνικό αέρα. Θα έχουμε συνεντεύξεις από bloggers και φυσικά θα τραγουδάω ένα τραγούδι σε κάθε εκπομπή για να σας δείξω πως πρέπει να τραγουδάτε στο μπάνιο σας. Κι εκεί καθρέφτη έχει και τον θέλουμε. Πρεπει να προσέχουμε.

Επίσης θα σχολιάζουμε την επικαιρότητα, θα εντρυφήσουμε (ουάου) στα βάθη των κοινωνικών προβλημάτων, θα ενημερωθούμε για διάφορες εκδηλώσεις-διοργανώσεις και λοιπά.

Ίσως να σας πω και ζώδια. θα το σκεφτώ. Αυτή η στήλη δεν έχει μπει ακόμη στα Coulair μου επίσημα. Σίγουρα θα περάσουμε ωραία και θα γελάσουμε.

Σας προσκαλώ λοιπόν στη νεα σειρά εκπομπών και σας περιμένω να το γιορτάσουμε.

16 μέρες για τα Χριστούγεννα....(χάλασε ο κόσμος).

ΥΓ Θα υπάρξει ανάρτηση τις επόμενες μέρες με τα λινκ για να ακούτε αλλά και για να συμμετέχετε στο chat.

Φιλουρες στα παγωμένα μαγουλάκια σας.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Βρε τι πάθαμε πάλι!!!

Προχτές συνέβη κάτι εκπληκτικά ελληνικό. Ήρθε το εκκαθαριστικό της εφορίας του πατέρα μου. Κι εκεί που όλα μοιάζαν μίζερα...ξαφνικά είχε 250 ευρώ επιστροφή. Αρχίσαμε να ελπίζουμε πως η χώρα αυτή, ακόμη αγαπάει κατά βάθος τα παιδιά της. Η σύνταξη του πατέρα είχε αισίως τελειώσει και ο άφραγκος άνθρωπος πετάχτηκε ως την εφορία να παραλάβει. Αμ πως! Πατήσανε στο σύστημα και βρήκαν μια οφειλή. Κάποιο από αυτά τα αλληλέγγυα επιδόματα που δίναμε για τον συνάνθρωπο, αν θυμάστε, ο πατέρας μου το είχε παρακάμψει γιατί είπε να δείξει λίγη αλληλεγγύη στον εαυτό του μιας και βράζει κι αυτός στο ίδιο καζάνι που βράζουν οι μισοί -και μη λέω και λίγοι- Έλληνες. Στην οριακά οικονομική ισορροπία της μικροαστικής τάξης, που χαρακτηρίζεται και ως ανέχεια αλλά ακόμη βαστάμε για την κακομοίρα τη μάνα μας.

Του κράτησαν λοιπόν τα 230 ευρώ και του δώσανε κι ένα 20ευρω να πιει έναν καφέ βρε αδερφέ, μια μπύρα, κάτι τελοσπάντων στην υγειά τους. Πώς λέει η γιαγιά στον άνεργο εγγονό: Πάρε αγόρι μου να πιεις μια μπύρα και να ξεδώσεις από το άγχος της ανεργίας; Έτσι και η εφορία είπε στο μπαμπά μου: Πάρε και 20 ευρώ και μη μας κάνεις και τίποτις σαματά γιατί αν ψάξουμε λίγο καλύτερα κάπου θα είναι να τα δώσεις κι αυτά. Κι ήρθε ο άνθρωπος ερείπιο όρθιο και κάτσαμε να πιούμε έναν καφέ. Εγώ  τον κέρασα, γιατί στεναχωρΕθηκα. Βρε μη στεναχωριέσαι, να του λέω, εγώ. Ουφ και ουφ αυτός. Έτσι είναι η ζωή πια σε αυτή τη χώρα. Εκεί που ελπίζεις πως έφτασες στο τέλος της πίστας, κόβεις κορδέλα και όλο τρέλα, μανία, νεύρα και θυμό, πιάνεις την συνέχεια της πίστας και μπαίνεις σε απέραντη διαδρομή που σου σφίγγει τη καρδιά το άγχος του δε θα φτάσω ποτέ ή του πότε επιτέλους θα δω μια άσπρη μέρα;

Κι ύστερα άναψα την τηλεόραση. Στο τρίμηνο, την ανάβω μια φορά, γιατί φοβάμαι μη χαλάσει. Και πέτυχα πάνω στον Κωστόπουλο. Δεν έχω λόγια. Μόνο μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που σκέφτομαι: Ε Λ Ε Ο Σ! Λυπηθείτε μας χριστιανοί.

Πριν λίγο καιρό μας πρήξανε με εκείνες τις διαφημίσεις για σουτιέν που κρατάνε το στήθος έτσι, πέρα, δώθε, ψηλά, σταθερά,τουρλωτά. Τώρα αφήσανε τα βυζιά και πιάσανε τα βρακιά. Και να η κιλότα μέχρι τον λαιμό να σφίγγει, να συσφίγγει, να σου κόβει τον αέρα. Βρε αν δε ράψεις το στόμα σου, τί να σου κάνει και ένα βρακί; Πλάκα μας κάνουν;

Και τώρα αρχίζει το ρεζουμέ και ο λόγος που αποφάσισα να κάνω τούτη εδώ την ανάρτηση. Όποιος πίστεψε πως τα Cοulair μου θα μέναν άστεγα, πλανεύτηκε οικτρά. Βρήκα οικεία, αγαπημένη, παλιά, ενδιαφέρουσα στέγη και θα ξεκινήσω εντός Νοεμβρίου. Τα Coulair μου είναι απέθαντα. Αυτά και ο Μητσοτάκης. Στοιχειώνουν εμένα πρώτα, ελπίζω κι εσάς και αποφάσισα να τους δώσω σάρκα και οστά πάλι. Θες γιατί μου λείψατε; Θες γιατί είμαι ψώνιο; Θες γιατί έχω πολλά να πω; Θες γιατί είμαι ψώνιο; Θες γιατί είμαι ψώνιο; Ε, καλά! Μπορεί να είμαι και λίγο ψώνιο, αλλά καλά περνάμε.

Αφήστε τις Τετάρτες σας στις 10 αδειανές. Έ Ε Ε ρχομαι. Για να γελάσουμε, να σχολιάσουμε, να καυτηριάσουμε πάσης φύσεως κακώς και καλώς κείμενα, να συζητήσουμε, να σας κάνω δωράκια, να ακούμε και τραγουδάκια και να βρούμε εκείνο το γέλιο που πάνε μετά βίας να μας αρπάξουν.

Coulair λοιπόν με την Coula Cou, τον Νοέμβριο κοντά σας. Θα σας ενημερώσω για όλα όταν θα πάμε για πρεμιέρα. Θεε μου, πόσες πρεμιέρες μετράω; Ας είναι. Πάμε και φύγαμε και προχωράμε με χαμόγελο και καλή διάθεση για έναν υπέροχο Χειμώνα, με υπέροχα κουνούπια και υπέροχη ζέστη.

Φιλιά πολλά
Να προσέχετε.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ανάρτηση κουλουβάχατα

Cουλοί μου αναγνώστες,
μωρέ μωρέ μου λείψατε πολύ. Αχου τα, τα μικρούλικα μου; Τι κάνετε; Πως περνάτε στις φοβερές ζωές σας; Συνέβη τίποτα συγκλονιστικό ή τζάμπα ρωτάω; Είπα να κάνω μια ανάρτηση γιατί έλαβα διάφορα απειλητικά μηνύματα τύπου: θα αυτοκτονήσω αν δεν γράψεις!! Τι έπαθες και δε γράφεις μήπως δεν είσαι καλά ψυχολογικά; Γιατί χάθηκες, μήπως παντρεύτηκες, γέννησες, τράκαρες, χώρισες, παρεξηγήθηκες, φοβήθηκες, έκλασες μέντες με επιθέσεις διαδικτυακές;

Θα σας απαντήσω σε όλα. Είμαι καλά. Πιο καλά πάντα γίνεται αλλά είμαι αρκετά καλά. Περνάω μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση ζωής. Δεν παντρεύτηκα, δεν γέννησα, δεν τράκαρα, δεν χώρισα, δεν παρεξηγήθηκα, δεν φοβήθηκα και προς θεού δεν έκλασα μέντες με επιθέσεις διαδικτυακές. Απλά δουλεύω πολλλλέεεεες ώρες. Δουλεύω τόσο πολύ που θα μπορούσατε να με χαρακτηρίσετε και δούλα, υπόδουλη και ίσως και λίγο κορόιδο. Γιατί δε δουλεύω πάντα επί πληρωμή, αλλά δουλεύω και για τη χαρά της εργασίας, της έρευνας, της οργάνωσης, του γαμώτο. Κυρίως αυτού του γαμώτο.

Δε μπορώ να παραπονεθώ για τίποτα. Η δουλειά μου περνάει μέρες δόξας και τιμής. Αγωνίζομαι και απολαμβάνω. Απολαμβάνω εν μέρει, γιατί όπως διαπιστώσαμε με τον αγαπητό φίλο Tommy Stark, δουλεύουμε πολύ, βγάζουμε λεφτά, αλλά δεν προλαβαίνουμε να τα ξοδέψουμε. Κι αυτό δεν ακούγεται μόνο, αλλά είναι και μίζερο. Όμως όοοοοοοχι, δεν το βάζουμε κάτω. Τι κι αν δουλεύουμε 12ωρα και Σάββατα και μισές Κυριακές; Είμαστε νέοι ρέεεεε. Αντέχουμε και μετά από τα δωδεκάωρα πάμε για μπίρες και για βοτκάρες. Έεεεετσι.

Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Ήθελα να σχολιάσω λίγο για την Χρυσή Αυγή, την επίσκεψή της στα κρατητήρια, την ελληνική δικαιοσύνη που τάχα μου πήρε μπρός και πήραν φωτιά οι μηχανές,που κατηγορούμε τη βία και τον νεοναζισμό αλλά μόνο στις ταμπέλες. Νεοναζιστές κυρίες και κύριοι είναι όλοι όσοι εμπλέκονται με το σύγχρονο πολιτικό σύστημα. Απλά δε το λένε. Τους φοβάμαι όσο φοβάμαι και τους Κασιδιαρέους. Όμως δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ άλλο μαζί τους. Και δεν ξέρω αν θα βγάλουν και πουθενά οι σχολιασμοί, αν μένουν απλοί σχολιασμοί χωρίς ουσία.

Είδα το πρωί ένα ζευγαράκι γερόντων και περπατούσαν χεράκι χεράκι και χάρηκα μωρέ. Αλήθεια. Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ξέρουν πια τι σημαίνει αγάπη, συντροφικότητα και σεβασμός. Περάσανε τις δοκιμασίες της ζωής, μάθανε και πορεύονται φτάνοντας στο τέλος. Δεν θέλουν να το χάσουν αυτό. Ή καλύτερα θέλουν να το ζήσουν ως το κυριολεκτικό τέλος. Εμείς οι πιο νέοι δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε. Ο σεβασμός είναι υποχρεωτικός για μας μόνο αν μας τον δείχνει ο άλλος. Εμείς για να μπούμε στη διαδικασία να σεβαστούμε....θα έχει χαλάσει ο κόσμος. Κι ας μην πιάσω την αγάπη. Που ούτε την βιώνουμε, ούτε την αντιλαμβανόμαστε, ούτε την χαρίζουμε απλόχερα όπως της αξίζει. Διάβαζα στο fb αυτά τα τετριμμένα: Πες στον άλλο πως τον αγαπάς...μπορεί να το έχει ανάγκη. Κι όμως δε μου ακούγονται καθόλου τετριμμένα. Όλοι έχουμε ανάγκη από λίγη αγάπη. Άρα και όλοι πρέπει να την προσφέρουμε. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και αγαπημένοι. Είδες ένα ζευγαράκι γερόντων πού πήγε το μυαλό μου; Μπορώ και χειρότερα, αλλά περνάω σε άλλο θέμα γιατί έχω πολλά να σας πω.

Από την άλλη συνεχίζεται η κόλαση των μικρομέγαλων. Προσπαθώ να δίνω συμβουλές στα πιτσιρίκια να ζουν την ηλικία τους. Εκείνα ο μπαινάκης κι ο βγαινάκης. Σήμερα τα λέω, αύριο μου έρχονται με τα ρούχα της μαμάς και το κραγιόν της barbie. Εγώ όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο, για κραγιόν ήξερα το liposan και δεν μου το παίρνανε πάντα. Τώρα τα παιδιά στο Γυμνάσιο, ειδικά τα κορίτσια ξέρουν διακόσιες μάρκες από κραγιόν, και όλα τα υπόλοιπα καλλυντικά. Τα φοράνε και όλα πάνω τους και καταφέρνουν υπέροχα να μεταμορφώνονται σε μικρές Λολίτες.

Οι γονείς ρε γαμώτο πώς έχουν ξεφύγει έτσι; Πώς χάσανε τόσο πολύ τον έλεγχο; Γιατί το φαινόμενο είναι μαζικό. Δεν μιλάμε για μια δυο εξαιρέσεις, μιλάμε για τον κανόνα. Φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα χρειαστεί να κατανοήσω και το δικό μου παιδί αργότερα. Φοβάμαι πως θα χρειαστεί να μπω κι εγώ στη διαδικασία του...έτσι κάνουν όλοι...ας το κάνει και το δικό μου παιδί...μη τυχόν και γίνει κομπλεξικό. Για να μην κάνουμε τα παιδιά κομπλεξικά τα πετάμε στο κόσμο των μεγάλων και τους αλλοιώνουμε την αγνή τους καρδιά. Την βάφουμε με κραγιόνια και τη ντύνουμε με ψηλά τακούνια και στενά ρούχα. Μασκαρεύουμε τις καρδιές των παιδιών, εμείς οι παλιομασκαράδες.

Έπειτα δε λέει να χειμωνιάσει ρε παιδί μου. Μου έλεγε ο Χωστήρας στο fb έχουμε 99 Αυγούστου. Να δούμε που θα πάει αυτό. Πραγματικά μπορεί ο Αύγουστος να φτάσει και στις 199 μέρες και όποιος ονειρεύεται κρύα Χριστούγεννα ας αρχίσει να μετράει για δυο τρία χρόνια μετά. Χριστούγεννα με σαγιονάρα θα κάνουμε και Πρωτοχρονιά με διακοπές στη Μύκονο να πάρουμε και χρώμα. Τώρα που είπα Μύκονο θυμήθηκα τον Ρέμο και τις προσβολές του προς αναπήρους. Κρίμα ωστόσο να μας θυμίζει η Μύκονος τόσο άσχημα πράγματα. Είναι ωραίο νησί και οι ντόπιοι καλοί άνθρωποι. Και οι διακοπές εκεί υπέροχες. Τελικά είναι πολλά που άφησα ασχολίαστα. Υπόσχομαι να κάνω 2 αναρτήσεις με 3 το μήνα για να μη μένω πίσω και σας τρελαίνω κι εσάς μετά.

Ένα ακόμη τελευταίο. Όσοι νομίζετε πως ο κόσμος γυρνάει γύρω από σας, γελιέστε. Χεσμένους σας έχει το σύμπαν και ο κόσμος. Γι' αυτό αρχίστε να σκέφτεστε πώς θα κάνετε εντύπωση στον εαυτό σας και όχι στους άλλους. Ο εαυτός σας παίζει να σας πει κι ένα μπράβο. Ο κόσμος ούτε που νοιάστηκε. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Αυτά. Να ζητήσω συγγνώμη που χάνομαι, που καθυστερώ να απαντάω στα σχόλιά σας και που δεν αφήνω σχόλια στα ιστολόγια σας. Προειδοποιώ πως διαβάζω τα πάντα, ενημερώνομαι για τα πάντα, ξέρω τα πάντα. Επίσης αν βρείτε λάθη στο παραπάνω κείμενο, συγγνώμη κιόλας, αλλά δε προλαβαίνω να το ξαναδιαβάσω και να διορθώσω. Όσοι είστε grammar nazi ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο...να πάτε να ...ξέρετε τώρα. :)))

Σας αγαπώ πολύ.
Φιλούρες πολλές.
Να περνάτε καλά λέμε ρεεεεεεεεε.
Χαμόγελα και καλή καρδιά.

Α στο καλό πια.
Μπάι μπούι.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Νεκρές γλώσσες...νεκρές ιδέες


Πραγματικά πιστεύω πως είμαστε υπεύθυνοι για όσα πιστεύουμε, εκφράζουμε, προτείνουμε. Και αν όχι τόσο, εμείς εδώ, που μας διαβάζουν πέντε δικοί μας άνθρωποι, τότε σίγουρα τα δημόσια πρόσωπα, οι βουλευτές, οι πανεπιστημιακοί και οι πνευματικοί άνθρωποι....πανάθεμά τους....

Κι ενώ μια σχολική χρονιά ξεκινάει με όλα τα προβλήματα που έχει κάθε χρόνο, βρέθηκε και ο κατάλληλος άνθρωπος να πετάξει την κοτσάνα του αιώνα και να μας αφήσει όλους σύξυλους.
Νεκρές γλώσσες χαρακτηρίστηκαν τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά και η πρόταση ήταν να μην διδάσκονται πια στα ελληνικά σχολεία. Δε χρειάζεται. Μπορούν να αντικατασταθούν, προτείνω εγώ, από άλλα μαθήματα, όπως την γνώση των greeklish που είναι και της μόδας ή αν θέλετε διάφορες γλώσσες προγραμματισμού ή και ξένες γλώσσες.

Αν έχεις ποτέ απορία για την ετυμολογία κάποιας λέξης, για την βάση της γλώσσας που μιλάς, για την σημασία, την δισημία, την συνωνυμία, μπορείς να πας στον αγύριστο και να μας αφήσεις ήσυχους. Σιγά μη σου πω ποιός είναι ο πατέρας σου και ποιά η μάνα σου. Σιγά μη σε διαφωτίσω σχετικά με το πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες, πού πήγες σχολείο και τί σπούδασες. Αφού απομακρύνεσαι από αυτά τα γεγονότα, ξέχασέ τα.

Επίσης δε χρειάζεται να ξέρεις καθόλου τί είναι αυτό που έχεις στο ψυγείο σου. Το ανοίγεις και το τρως. Δε μας νοιάζει από πού προέρχεται, τί περιέχει και αν είναι φρέσκο ή μπαγιάτεψε σα τα μυαλά μερικών μερικών. Γίνε ρομπότ. Ον, οφ, κοιμήσου τώρα.

Δε χρειάζεται να ξέρουμε την ιστορία μας, την ιδεολογία των προγόνων μας, την ηθική. Δε χρειαζόμαστε πια πληροφορίες. Δεν είμαστε προγονόπληκτοι. Μακριά από μας κάθε τι αρχαϊκό και πρωτόγονο. Μακριά από μας το πρέπει και το δει. Δε χρειάζεται να μπορούν όλοι να καταλαβαίνουν. Χωρίς πρόβατα ποιον θα χειραγωγούμε;Δε χρειάζεται να ανατρέχουμε σε ιδέες και αρετές της αρχαίας εποχής, θα ανακαλύψουμε δικές μας, νέες, φρέσκιες...

Είμαστε η νέα γενιά. Οι προχωρημένοι. Οι ανοιχτόμυαλοι. Άνθρωποι της τεχνολογίας, των όπλων, της διαφήμισης, της πειραγμένης πληροφορίας, του χρήματος, του χρήματος και του χρήματος. Είμαστε οι επιστήμονες που κάνουμε τομές, εντομές, επιτομές και απότομες αλλαγές. Επιστήμονες που ζητάμε την απλότητα, έναν τόνο, κανένα πνεύμα, καμία διερεύνηση, καμία κρίση, καμία σύγκριση. Είμαστε το μέλλον.....

Παναθεμά μας αλήθεια. Αν σταματήσουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ποιά είναι, πώς να σκέφτονται και πώς να επιβιώνουν μέσα σε έναν κόσμο πολέμου, βίας και απανθρωπιάς, με ποιον ακριβώς τρόπο θα διδαχτούν τα τρισέγγονά μας, όταν εμείς θα κοιτάμε τα ραδίκια ανάποδα;

Ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το παραμυθάκι...των νεκρών γλωσσών...κι ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την πραγματικότητα των...νεκρών μυαλών....της εξουσίας αυτού του τόπου.

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Γενικώς και αορίστως μα ευχαρίστως

Αγαπημένοι μου coυλοί αναγνώστες,

Ένα ακόμη καλοκαιράκι μας αποχαιρετά, αφήνοντας πίσω όμορφες στιγμές γεμάτες προβλήματα, οικονομικές δυσκολίες, άγχος, καθόλου μαύρισμα και μιζέρια μπόλικη. Το μόνο καλό είναι φυσικά οι επιτυχίες στη δουλειά όπου και ξεπερνούν όλα τα υπόλοιπα στραβά κι ανάποδα, εν μέρει. Κι ερχόμενος ο Σεπτέμβρης μας βρίσκει κάπως ανανεωμένους  και σίγουρα προβληματισμένους για τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.  Της κακιάς πουτάνας γίνεται έξω στον κόσμο. Τα πράγματα δεν είναι καλά. Ένας ακόμη πόλεμος απειλεί το σύμπαν. Οι βλαχοαμερικανοί γεμίσανε και τις αυλές τους με όπλα και τώρα αυτά πρέπει να καταναλωθούν. Όπως η coca cola τους. Όλα βλέπετε έχουν ημερομηνία λήξης: τρόφιμα, σχέσεις, συναισθήματα, όπλα. 

Είχαμε και έναν Μιχαλάκη Ασλάνη να κόβει και να ράβει πέντε ρούχα της προκοπής και να τα βγάζει κι έξω, τον τσάκισαν τα χρέη και προτίμησε να κάνει παρέα με τα σύννεφα. Δε ξέρω τι συνέβη και ο Ασλάνης αυτοκτόνησε. Ειλικρινά δε με νοιάζει να κάτσω να ψάξω τα τι και τα πως. Θυμάμαι παλιότερα όμως που δάνειζαν όλοι οι μεγάλοι μόδιστροι τα ρούχα τους σε περσόνες για να τα διαφημίσουν. Ξεχνούσαν πως μόνο οι περσόνες θα μπορούσαν να τα πληρώσουν και δέκα φίλες τους. Κι έτσι πολλοί από αυτούς πέσαν έξω. Δεν είναι παιδί μου καιροί για να υπολογίζεις στους πλούσιους. Και λίγο ευαίσθητος άνθρωπος να είσαι, σε κάνουν να μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που λυπάσαι και συμπαθείς ή σε οδηγούν στην αυτοχειρία. (Κάποτε συνήθιζα να θεωρώ δειλία την αυτοκτονία, όσο περνάει ο καιρός κατανοώ). Δεν είναι κοινωνικό πρόβλημα η αυτοκτονία του Ασλάνη. Ο Ασλάνης απλά ήταν διάσημος και μαθεύτηκε το κακό. Νιώθω πως πολλά παρόμοια κακά, μένουν στην αφάνεια. 

Έβλεπα τις προάλλες στις ειδήσεις για μια περίπτωση στην Κίνα. Μια γυναίκα προσέγγισε ένα παιδί και του έβγαλε τους βολβούς των ματιών για να αποσπάσει τον κερατοειδή του χιτώνα και να τον προσφέρει σε κάποια παράνομη μεταμόσχευση. Η Κίνα είναι μακριά απο μας αλλά μην είμαστε τόσο σίγουροι πως τέτοια ή παρόμοια απανθρωπιά δεν υπάρχει και κοντά μας. Αλλά απ' ότι φαίνεται η ανθρωπια είναι τελικά μακριά από τον άνθρωπο. Οξύμωρο αλλά πραγματικό το σχήμα.
Άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά, κενοι περιεχομένου. Έφριξα με την είδηση αυτή. Ταράχτηκε το μέσα μου. Χρειάστηκε να πιω 4 μπύρες (και μπορει να λέω και λίγες) για να αποδεχτώ το συμβάν ως πραγματικότητα.

Σας εύχομαι Καλο Χειμώνα φίλοι μου (έτσι είναι το έθιμο...αμέσως να πεταχτείς εσύ να σκεφτείς πως είναι ακόμη καλοκαίρι...ωχου) και ευελπιστώ να καταφέρουμε να επιβιώσουμε άλλη μια χρονιά και να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας -όση εν πάση περιπτώσει- έμεινε.

Καλή σχολική χρονιά και στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς που ξεκινούν το επίπονο αλλά και σημαντικό έργο τους. Συγχαρητήρια στα μαθητούδια που γίνανε φοιτητούδια.

Να προσέχετε. Μιλάμε πάλι. 

Φιλιά
 

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Δεκακιλαύγουστος

Σήμερα γιορτάζει η μισή Ελλάδα. Η άλλη μισή γιορτάζει κι αυτή όταν σε κάθε σπίτι υπάρχουν το λιγοτερο δεκα Μαρίες. Δε ξέρω τι κάνετε εσείς στην υπόλοιπη Ελλάδα, εμείς τα βλαχάκια πάντως πανηγυριά-ζουμε κάτω από το αυλάκι και γουστάρουμε κάργα.

Από χτες ξεκίνησαν τα πανηγύρια, οι γουρΝοπούλες, οι μπύρες και οι χοροί. Η οικονομική κρίση καλά βαστεί αλλά ο Έλληνας δε το βάζει κάτω, θέλει να αρπάξει λίγο ψητό, να σηκώσει το ποτήρι και να ευχηθεί και να περάσει όμορφες οικογενειακές στιγμές. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Και πάνε ευκολότερα κάτω με λίγη παγωμένη μπύρα.

Τώρα που είπα για μπύρες, θυμήθηκα δυο πράγματα: τον πρόεδρο ΑΠΙ που πίνει ωσάν μπεκροκανάτα και αν τύχει να πάει να του πάρουν αίμα πχ, μπύρα θα κυλάει στης φλέβες του κι όχι αίμα (ομάδα αίματος άλφα φιξ μύθος) και επίσης θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει πέρυσι το καλοκαίρι για δέκα διαφορετικά και περίεργα είδη μπύρας. Παραθέτω το άρθρο για τις μπύρες με πλάγια γραφή, στο τέλος. Μην χάσω και τον ειρμό της σκέψης μου γιατί σα να εμφανίστηκε και πάλι. Ο ειρμός. Και δε θέλει και πολύ να αποκοιμηθεί...

Είχα κάποτε κάτι πακιστανούς γείτονες. Πολύ καλά παιδιά. Μπορεί να είχα κάνει καμια αναφορά στα coυλά μου. Αυτοί πίνανε κάποιο περίεργο ποτό κάθε βράδυ που δεν ήταν μπύρα, δεν ήταν κρασί, δεν  ήταν κονιάκ, δεν ήταν ουίσκι. Δεν ξέρω τί ήταν, αλλά γίνονταν γκολ. Και άρχιζαν και έλεγαν σε χαριτωμένα ελληνικά αυτές τις θεϊκές ατάκες: Να πετάνει το χάρο, το κοπή τη πίτα, να ζήσουμε να το τιμόμαστε, κι ένα περίεργο ουυυυυυυυιιιιιιιιι. (Αυτό το κάνει κι η Έλενα G μερικές φορές αλλά μισακό (μισό), δηλ: ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ειδικά όταν βρίζω το κάνει).

Μια φορά τους είχε τελειώσει αυτό το ποτό, όποιος ξέρει ας μας πει παρεμπιπτόντως τί ποτό πίνουν οι Πακιστανοί...(Αμερικλάνε ακούς γιαβρί μου;) Ήρθαν λοιπόν στο σπίτι και ζητούσαν λίγο ουίσκυ. Εγώ φυσικά δεν είχα ουίσκυ γιατί τότε τα είχα με έναν μεθύστακα γκόμενο και άδειαζε τα πάντα. Μέχρι και το λικέρ για τα γλυκά εξαφάνισε. Μη σας πως είχε μπερδέψει και την μαρμελάδα της μάνας μου που μου είχε στείλει, την πέρασε για ποτό και την κατέβασε μονορούφι. Της είχε βγει λίγο νερουλή. Έχεζε βερύκοκο τρεις μέρες ο τύπος.

Όταν είπα πως ουίσκυ δεν έχω, επέμεναν οι φίλοι μου Πακιστανοί και έλεγαν πως δεν το θέλουν για να το πιούν αλλά κάποιος από το τρελό παρεάκι των 20 ατόμων μέσα σε μια γκαρσονιέρα, μαχαιρώθηκε κατά λάθος και ήθελαν να βάλουν πάνω λίγο ουίσκυ για να μην μολυνθεί η πληγή. Σε χαριτωμένα ελληνικά τα λέγανε κι αυτά. Μη μολυνει το πληγκή, βάλω πανω ούσκι. Τελοσπάντων έβγαλα το οινόπνευμα κι εγώ η ξύπνια. Σκέφτηκα πως ήταν πιο αντισηπτικό από το ουίσκι. Μα τι χαζομάρες σκέφτομαι κι εγώ ώρες ώρες. Οχι ντεν τελει νοπνεμα, ούσκι τέλει. Κάτι θα ξέρουν σκέφτηκα. Μερικοί από αυτούς σπουδάζουν γιατροί, δικηγόροι κλπ και έρχονται εδώ και αναγκάζονται να ξεχάσουν αυτά που ξέρουν και να μαζεύουν σαβούρες με τα καροτσάκια των σουπερ μάρκετ. Τα δόλια παιδιά. Πικραίνεται η ψυχή μου ρε παιδάκι μου.

Άνοιξα το ντουλάπι κάτω από την κουζίνα, εκεί έχει της Παναγιάς τα μάτια μέσα (ίσως να γιορτάζει ΚΑΙ το ντουλάπι μου, μαζί με τις Μαρίες Δέσποινες Παναγιώτες κλπ) και βρίσκω του μπεκρή φίλου μου έναν Γιάννη βάδην. (όποιος το έπιασε το υπονοούμενο...τον παντρεύομαι). Τους το δίνω. Το πήρανε. Κι όλη νύχτα την πέρασα ακούγοντας ό,τι θα ακουγόταν σε μια Πακιστανική βραδιά γάμου. Αλλά ας αφήσω τις πακιστανο-ιστορίες γιατί καραδοκούν και χρησαβγήταις.

Δεκαπενταύγουστος σήμερα. Ή καλύτερα ΔΕΚΑΚΙΛΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. Αρπάζεις καμια δεκαριά κιλά από το φαγί και το πιοτί και τα γλυκά. Αλλά κυρίως για το ΚΑΛΟ. Αυτό το καλό έχει δημιουργήσει την λεγόμενη παχυσαρκία στην Ελλάδα. Μα φάε ένα γλυκάκι. Έτσι για το καλό. Ε αμα είναι για το καλό να το φάω. Μόνο που είπαμε πως γιορτάζει η μισή Ελλάδα και είναι πολλά τα καλά που μαζεύονται για μια μέρα. Τελοσπάντων. Τρώμε, πίνουμε και κάπου εδώ κάνουμε τη διαφορά με τα παρελθοντικά έτη.

Κι εξηγούμαι. Κάποτε παλιά που η οικονομική κρίση δεν είχε βαρέσει την Ελλαδίτσα μας, οι Ελληνάρες, τρώγαμε, πίναμε και μετά χορεύαμε κι ένα τσάμικο και καίγαμε τις θερμίδες ή έστω χειροκροτούσαμε τους καλούς χορευτές, τους λεβεντανθρώπους. Το ποτό δηλαδή μας οδηγούσε σε ένα κέφι, σε μια καλή διάθεση, σε αυτό που λέμε ΓΛΕΝΤΙ. Σήμερα ο Ελληνάρας τρώει, πίνει και μετά αρχίζει τα γαμωσταυρίδια για την κυβέρνηση, την Τρόικα, τη Μέρκελ και όλους αυτούς και το ποτό εδώ δεν λειτουργεί έτσι ώστε να οδηγήσει σε ΓΛΕΝΤΙ, αλλά σε Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ.

Αυτές τις σκέψεις ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, μετά από ένα υπέροχο λιπαρό λουκάνικο που έφαγα, μια μπριζολίτσα καλοψημένη, μπιφτεκάκι, σαλάτα, φέτα και τέσσερα διαφορετικά είδη γλυκού. Παγωτό σοκολάτα, καρυδόπιτα, εκμέκ, και παγωτό πάλι αλλά αυτή τη φορά φυστίκι. Ναι, απ' όλα δοκίμασα και όποιος μιλήσει για δίαιτες τέτοια μέρα, να του καεί η κατάψυξη να μην μπορεί να σώσει ΚΑΛΟ παγωτό.

Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες αλλά κυρίως στη μανουλίτσα μου.

Ακολουθεί το άρθρο που σας έλεγα για τις μπύρες.

Coula Cou out



Σε όλους μας αρέσει να καταναλώνουμε παγωμένη μπύρα, ειδικά τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά καμιά φορά οι παραγωγοί το τραβάνε λίγο παραπέρα, προσπαθώντας να κάνουν τη διαφορά. Ακολουθούν 10 από τις πιο περίεργες μπύρες που έχουν εμφιαλωθεί ποτέ.

Μπύρες για παιδιά, για σκύλους, μπύρα-πίτσα ή μπυρόγαλα… Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω είναι μέρος κάποιας πλάκας, με έκπληξη θα διαπιστώσετε ότι, όχι μόνο είναι απόλυτα υπαρκτά, αλλά και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, έχουν κερδίσει την αγάπη μέρους του καταναλωτικού κοινού.

Μπύρα Chocolate Donut

Η ζυθοποιία Shenandoah θέλησε να συνδυάσει τα δύο ομορφότερα πράγματα στον κόσμο (σύμφωνα με το Homer Simpson, τουλάχιστον): μπύρα και donuts. Η συγκεκριμένη μπύρα πήρε γενικά καλές κριτικές, πήγε καλά στην αγορά και συγκρίνεται –με τι άλλο;- με ένα δίδυμο φτηνών ντόνατς από το γωνιακό φούρνο ή τυροπιτάδικο.
 

Μπύρα Lindemans' Tea
Η μυρωδιά της είναι σαν παγωμένο τσάι με λεμόνι, αλλά όταν αρχίσει να ρέει στο ποτήρι, καταλαβαίνεις ότι είναι μπύρα. Αυτό το γλυκόπικρο ποτό, γέννημα ενός παλιάς κοπής παραγωγού μπύρας, έχει εύστοχα παραλληλιστεί με το Snapple.

Μπύρα ντομάτα (για παιδιά;)

Τα παιδιά αρέσκονται στο να μιμούνται τους γονείς τους. Θέλουν μικρά αυτοκίνητα για να γυρνάνε γύρω-γύρω. Θέλουν ψεύτικα κινητά για να κάνουν ότι μιλούν στο τηλέφωνο. Τώρα θέλουν και μπύρα. Τουλάχιστον, αυτό θεωρούν οι δημιουργοί της Kidsbeer. Η (φυσικά) χωρίς αλκοόλ και γεμάτη βιταμίνη Ε ντοματο-μπύρα, που λέγεται ότι πιο πολύ τείνει προς την γεύση της cola παρά του ντοματοχυμού, προέρχεται και πάλι από την Ιαπωνία. Μάλιστα, μοστράρει το σλόγκαν «Ούτε τα παιδιά δε την παλεύουν χωρίς ένα ποτάκι», το οποίο μπορεί να είναι διαφημιστικά επιτυχημένο, αλλά είναι λίγο… σοκαριστικό.


Μπύρα Crème Brûlée

«Παχιά» και μαύρη, όταν μπαίνει στο ποτήρι, αυτή η μπύρα είναι στη μορφή το αντίθετο από αυτό που υπονοεί το όνομά της. Όταν όμως φτάσει στο στόμα, οι «ιδέες» της καμένης καραμέλας, της γλυκιάς βανίλιας, και της κρεμώδους βάσης βγαίνουν στην επιφάνεια. Ό,τι πρέπει γι’ αυτούς που αγαπούν το γνωστό γαλλικής προέλευσης επιδόρπιο, αλλά δεν έχουν εύκαιρο το καμινέτο τους…

Μπύρα Μπέικον

Η τρέλα για μπέικον εκτοξεύτηκε πραγματικά όταν η ζυθοποιία Brooklyn ξεκίνησε να παράγει απίστευτες ποσότητες μπύρας με μπέικον. Καφέ ale, «ενισχυμένη» με λίπος από μπέικον και «ωριμασμένη» σε βαρέλια για bourbon. Bourbon, μπέικον και μπύρα; Δηλαδή, πώς να αποτύχεις;

Μπύρα Oyster Stout

Στρείδια και μπύρα, πόσα πράγματα είναι καλύτερα από τον παραπάνω συνδυασμό; Τι θα λέγατε για μια αλμυρή ένωση των δύο; Αρκετές εταιρείες έχουν δημιουργήσει τη δική τους παραλλαγή στρειδο-μπύρας – ίσως με τις «σίγουρες» πλάτες της επιτυχίας της Clamato, ενός αντίστοιχου συνδυασμού ποτού. Μολονότι πολλές μπύρες που αυτοδιαφημίζονται σαν oyster stouts είναι απλώς φτιαγμένες για να πίνονται με γεύμα στρειδιών, η εκδοχή της ζυθοποιίας Harpoon είναι πράγματι «ψημένη» με στρείδια από το Island Creek της Μασαχουσέτης!

Wostyntje (Μπύρα μουστάρδας)

Αυτή η βελγική μπύρα θα ήταν το τέλειο συμπλήρωμα μιας νέας σειράς chips με γεύση χοτ ντογκ. Φτιάχνεται με βάση σπόρους μουστάρδας, που της δίνουν μια έντονη και… μουσταρδένια (τι άλλο;) γεύση.

Μπύρα με γεύση μπριζόλα (για σκύλους!)
Είναι γενικά δύσκολο να είσαι σκύλος. Πολύ μύρισμα, πολλές τρύπες για σκάψιμο, πολλά χέρια και πρόσωπα για να γλύφεις. Στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας, ποιος είπε δηλαδή, ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου δε δικαιούται μια μπύρα; Γι’ αυτό οι κυνόφιλοι της Dutch Kwispelbier δημιούργησαν αυτή την χωρίς αλκοόλ ζυθοπαραλλαγή, με άρωμα βοδινού κρέατος.

Μπύρα Πίτσα

Πολύ κλασικός συνδυασμός το «πίτσα – μπύρα», γιατί λοιπόν να μην επιχειρούσε κάποιος να το κάνει από συνδυασμό… ενιαίο προϊόν; Η Mamma Mia Pizza Beer του Tom Seerfurth περιέχει ρίγανη, βασιλικό, ντομάτα, και σκόρδο στη μίξη, για να παρέχει στους απαιτητικούς καταναλωτές μπύρας τη βέλτιστη εμπειρία. Μολονότι κοινό και κριτικοί την υποδέχτηκαν θετικά και την συνέκριναν με την αντίστοιχη γεύση πίτσας των Pringles, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μας λείπει το τυρί, βασικό συστατικό στοιχείο της πίτσας. Και τι είναι μια πίτσα χωρίς τυρί; Ένα απλό κέικ ζύμης…

Μπύρα γάλακτος (Bilk)
Όλοι γνωρίζουμε από παιδιά ότι το γάλα μας κάνει καλό. Αλλά μερικές φορές, δεν θέλεις κιόλας ένα λευκό ποτήρι με 2% λιπαρά. Προτιμάς μια μπύρα. Οι Ιάπωνες λοιπόν, έλυσαν το θέμα στο άψε σβήσε. Η Bilk είναι το αποτέλεσμα μιας καλής επιχειρηματικής ιδέας και μιας πλεονασματικής παραγωγής σε γάλα. Το μείγμα περιέχει 30% γάλα και σήμερα προσφέρεται μόνο στην Ιαπωνία.


Το βρήκα εδώ!

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Οσία Cουλίτα η Ισθμία

Ρε παιδί μου έχω βάλει στόχο της ζωής μου να αγιάσω. Να γίνω οσία Coulita η Ισθμία. Να μην λαλάω, να μην μιλάω, να μην σχολιάζω, να μην τίποτα.... Όμως δε με αφήνουν. Με τσαντίζουν και με εκνευρίζουν συνεχώς. Έχω όλη την καλή διάθεση να παραμένω σε καταστολή φυτού....αλλά κάτι θα γίνει και ταράζονται τα νεύρα μου. Γίνομαι τούρκος στο παζάρι. Ταύρος εν υαλοπωλείο. Βγαίνω από τα ρούχα μου. Εντάξει! Καταλάβατε πιστεύω. Όταν κάνει πολύ ζέστη και ειδικά όταν είναι Αύγουστος οι κινήσεις μας, όπως πολύ καλά ξέρετε, περιορίζονται στο ελάχιστο. Πας μια παραλία, πίνεις ένα φρέντο καπουτσίνο από αυτόν που έπινες και στον χωριό σου, παίζεις ένα τάβλι, μια ρακέτα, και το μεσημεράκι υποχρεωτικά παίρνεις έναν υπνάκο. Τώρα αν θες να πάρεις και τίποτα άλλο εσύ ξέρεις. Πάρτο, μη το φοβάσαι.

Σήμερα το πρωί με πήρε η ξαδέρφη Catina τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάμε μαζί στο νοσοκομείο το μωρό της γιατί είχε βγάλει κάτι εξανθήματα. Είχαν πάει καναδυο μέρες πριν, είχε κανει το μωρό καλλιέργεια ούρων και μιας και θα πηγαίναμε, θα παίρναμε τα αποτελέσματα και θα εβλεπαν και τα εξανθήματα. Κάπου εδώ να σας πω κάτι. Αν έχετε μια άλφα μικρή οικονομική δυνατότητα, μη το κάνετε ποτέ αυτό στον εαυτό σας και κυρίως στο παιδί σας. Τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι πως δεν έχουν καλούς γιατρούς. Αντιθέτως θα έλεγα. Βρίσκεις εξαιρετικούς επιστήμονες οι οποίοι όμως παλεύουν με χίλια μύρια κύματα. Και να θέλουν να κάνουν την δουλειά τους καλά, δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες.

Πάμε που λέτε, παίρνουμε σειρά και αρχίζει το "περίμενε μέχρι να αγιάσεις αν έχεις υπομονή ή μέχρι να τα σπάσεις όλα αν είσαι νευρόσπαστο". Και μαντέψτε τι είμαι εγώ; Αμ γειά σου! Νευρόσπαστο. Στην αρχή η ουρά προχωράει. Μπαίνουν τα παιδάκια με τη σειρά, ανεξαρτήτως ηλικίας κλπ. Εδώ να προσθέσω πως πρέπει να δίνεται μια αλφα προτεραιότητα στα μωρά ή στα παιδάκια με τις εγκύους. Η ξαδέρφη Catina ενέπιπτε και στις δυο κατηγορίες. Και μωρό στην αγκαλιά και μωρό στην κοιλιά και παρόλο που το είπαμε, δεν μέτρησε.

Αναμονή και ξανα αναμονή που λέτε. Από τις 10 το πρωί, πήγε 11 και από τις 11 πήγε 12. Γκρρρρ. Κοιταζόμαστε με την Catina. Βλέπω στην όψη της την παράδοση πνεύματος. Κάποια στιγμή αρχίζουν τα παρατράγουδα. Σκάνε με απίστευτη δυναμική και ταχύτητα νεογέννητα αθίγγανων και γεμίζει ο χώρος με μαμάδες ετών δεκάξι με 5 παιδιά η καθεμία, με μπαμπάδες γεμάτους τατουάζ και υποχρεωτικά καφέ στο χέρι και γιαγιάδες που είχαν να πλυθούν έναν αιώνα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΡΙΑ....ΜΑ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ. Αλήθεια σας το λέω, σέβομαι τον κάθε πολιτισμό και την κάθε κουλτούρα. Και πρώτη αναφώνησα να μπει πριν από όλους το γυφτάκι που είχε καταπιεί μια καρτέλα χάπια (ποιος ξέρει τι χάπια) και θα του έκαναν πλύση στομάχου. Πρώτη πρότεινα να αφήσουμε το 38 ημερών γυφτάκι να μπει γιατί είχε πάθει αφυδάτωση και δεν του βρίσκανε φλέβα. Αλήθεια σας λέω, πρώτη έκατσα δίπλα τους και έπιασα και κουβέντα. Όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΟΧΑ.

Ήθελα να πω στην ξαδέρφη μου, σε αγαπώ, σε εκτιμώ, αλλά δεν αντέχω μάνα μου. Μείνε εδώ εσύ να πάω σπίτι μου εγώ. Όμως έβλεπα το βλέμμα της και δεν μπορούσα να την αφήσω. Έτσι πήγε 1 το μεσημέρι κι εμείς ακόμη περιμέναμε. Και ο χώρος γεμάτος τσιγγάνους και παντού να διαχέεται αυτή η ιδρωτίλα, αυτή η μποχίλα, αυτή η εξώκοσμη, απόκοσμη βρωμιά. Και για κάθε παιδάκι που περίμενε να μπει στον γιατρό, το συνόδευαν και δέκα μη σας πω άνθρωποι. Το αδιαχώρητο εκεί μέσα. Να πηγαίνεις καλά και να βγαίνεις με χιλια μικρόβια αγκαλιά.

Τελικά κατέφτασε η ελληνίδα γιαγιά με το καμάρι της. 13 χρονών παιδί, ψηλό σαν καμπαναριό και χοντρό σαν τον Αϊ Βασίλη. Και να ξεκινάει τα κόλπα της η γιαγιά του για να χωθεί. Όμως ημαστε όλοι κουρασμένοι και απηυδησμένοι και είχαμε όλοι το νου μας μη μπει κανείς πριν από μας. Κι η ωρα πήγαινε 2 το μεσημέρι. Η υπομονή μας έφτανε στα όριά της. Τί αγιοσύνες και οσιοσύνες μου λέτε, άρχισα τους τσακωμούς. Πρώτα με μια νοσοκόμα που ήταν εξαιρετικά αγενής και κουρασμένη. Τι να κάνει κι αυτή; Εφημερία, κανα 24ωρο ξύπνια κλπ. Όλα κατανοητά. Αλλά είχα κι εγώ τα νεύρα μου. Και ήταν κι αυτή αγενής. Κι εγώ είχα τα νεύρα μου. Κι αυτή ήταν αγενής. Κι εγώ είχα τα νεύρα μου. Κι αυτή ήταν αγενής κοκ.

Στη συνέχεια πιάνω τον σεκιουριτά. Βασικά η ξαδέρφη τον έπιασε αλλά σιγόνταρα κι εγώ. Κύριε μου βάλε μια τάξη. Διώξε από τον χώρο όσους δεν χρειάζονται. Θα πάθουμε ανακοπή από τις μυρωδιές. Και να ψήνανε και κανε παϊδάκι πάει στο καλό. Ψήνονταν στον ιδρώτα οι δόλιοι. Μη κάνουμε θέμα, λέει ο σεκιουριτάς, μη βγάλουν και κανένα όπλο οι γύφτοι. Έπειτα άρχισα να φωνάζω σε μια φίλη μου νοσοκόμα που κι αυτή όταν με βλέπει μου φωνάζει για την δουλειά μου. (Αυτό για πλάκα, αλλά είχε πλάκα).

-Αντε μωρή άχρηστη που θες να λέγεσαι και νοσοκόμα! Πανάθεμά σε.
-Άντε μωρή ντροπή του φιλολογικού συλλόγου. Τρομάρα να σου 'ρθει.
-Τι κάνεις ομορφιά μου;
-Καλά κούκλα μου, εσύ;

Με αυτά και με εκείνα, βγήκε μια παιδίατρος, την τσακώσαμε στην είσοδο, την βάλαμε να δει το μωρό στα γρήγορα, εκεί στα όρθια της δώσαμε να δει τις εξετάσεις και μαζευτήκαμε να φύγουμε κατά τις 3 και μισή το μεσημέρι.

Όλα καλά με το μωρό αλλά όχι και με τα νεύρα μου.

Κοιμήθηκα 7 ώρες για να συνέλθω κι ακόμη κουρέλι είμαι.

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Οδηγώ και σε σκέφτομαι

Πέντε παρά το πρωί. Ξέρω ξέρω! Οι περισσότεροι κοιμάστε και μακάρι η τύχη σας να γυρίζει γιατί χλωμό το βλέπω στη χώρα που ζείτε. Κάποιοι ίσως να πίνετε τα τελευταία ποτά αυτής της νύχτας. Εσάς να ξέρετε σας γουστάρω λίγο περισσότερο. Αλλά ντάξει, θα ζήσετε κι οι υπόλοιποι και μάλιστα και με μαγουλάκι μωρού από τον ύπνο. Εμένα σήμερα ο Μορφέας με έγραψε στα τέτοια του τα ωραία. Θα μου πείς τώρα, που ξέρω πως είναι ωραία τα τέτοια του Μορφέα. Ελάτε τώρα!!! Δε θα πιάσουμε τέτοια κουβέντα, πέντε το πρωί.

Τα κινητά είναι συσκευές του διαβόλου. Το έλεγε η γιαγιά μου. Κανείς δεν την άκουγε. Ενώ είχα πει θα κάνω γερή αποτοξίνωση από το blog και το είχα πιστέψει γερά, εκεί που μάτι δεν έκλεινε έκανα ένα τσουκ τσακ από το κινητό και μπήκα στο blog. Και βλέποντας κάποια σχόλια που αφήσατε σε προηγούμενες αναρτήσεις, δε μπόρεσα. Σηκώθηκα, άνοιξα τον υπολογιστή, και να 'μαι. Έχω να σας πω νέα.

Τις επιλογές που λέτε για τη ζωή μας τις κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας. Εμείς αποφασίζουμε αν θα κάνουμε παρέα με τον τάδε, τον παρατάδε και τον ίσα πέρα. Εμείς κι άλλος κανείς. Και από τις επιλογές που κάνουμε μερικές φορές μας μένουν απωθημένα. Στέλνεις πχ στον διάολο έναν φίλο που δεν το μέτρησες σωστά ή αυτός εσένα αλλά σου μένει ένα αναπάντητο ερώτημα: τι θα γινόταν άραγε αν δεν ξεσπούσε πόλεμος;

Σε κάποια παρουσίαση βιβλίου θυμάμαι, ήρθες και κάθισες στο τραπέζι που βρισκόμουν μαζί με άλλα άτομα. Είμαι ο τάδε μου λες και με πλημμύρισε η ευγενική αύρα της ύπαρξής σου. Τέτοια χαρά είχα να νιώσω από τότε που πέρναμε κρυφά τα παγωτά τα σπρώξε γλύψε και μας έπιανε ο λαιμός μας και η μάνα το καταλάβαινε στο δευτερόλεπτο πως είχαμε κάνει λαμογιά, ενώ εμείς ζούσαμε στο κόσμο της γρανιτένιας φράουλας. Πανάθεμά με, βραδιάτικα. Και δεν είναι τίποτα ανοιχτό εδω τριγύρω για να ξαμοληθώ.

Έπειτα ξέσπασε ο πόλεμος. Δε μου δόθηκε καμιά ευκαιρία να σου πω πως σε αγαπούσα πριν σε γνωρίσω ακόμη. Πως ήθελα να κάτσουμε και να τα πούμε και να γελάσουμε με την καρδιά μας και να κάνουμε πως τρώμε κρυφά σπρώξε γλύψε φράουλας και δε θυμάμαι τι άλλη γεύση υπήρχε τότε. Και εν τέλει δεν είναι πως δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Γιατί όταν δε μας δίνεται η ευκαιρία, αν κάτι το θέλουμε πολύ τη δημιουργούμε μόνη μας την ευκαιρία. Ο λογαριασμός είναι ανοιχτός. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη κύριε DT.
_______________________

Κι ύστερα πάμε και ανοίγουμε τη καρδιά μας σε ανθρώπους που στο δευτερόλεπτο ξεχνάνε. Που σαν φτερά στον άνεμο, πότε γυρνάνε από εδώ γιατί τους συμφέρει και πότε πάνε από εκεί γιατί τους συμφέρει. Όταν πήγαινα Λύκειο, είχα έναν φίλο που ρίχναμε πολύ γέλιο. Υπήρχε ένα κορίτσι που το μισούσαμε από την όψη. Ξέρω ακούγεται μαλακία αυτό που έγραψα, αλλά τυχαίνει να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σε αφήνει παγερά αδιάφορο η αύρα του. Αυτό εννοώ. Δε το μισούσαμε από την άποψη να θέλουμε να του κάνουμε κακό, αλλά από την άποψη πως δε θα κάναμε ποτέ πχ παρέα μαζί του. Ο φίλος μου ειδικά έριχνε τρελές ατάκες για την περίπτωση αυτή. Και πιστεύω φαντάζεστε τι έγινε. Την παντρεύτηκε. Κάπως έτσι γίνεται συνήθως. Μόνο που η κοπέλα δε θα μάθει ποτέ τι πίστευε γι' αυτήν παλιά ο άντρας της. Όχι πως έχει και σημασία δηλαδή.

Εγώ το είδα κι εδώ στο ιστολόγιο. Στο παρελθόν κάποια συγκεκριμένα άτομα, έρχονταν γλύφανε γλύφανε, γλύφανε, γλύφανε. Και τώρα που είναι; Τα βλέπω να γλύφουνε αλλού. Δε ξέρω τι καταφέρανε μετά από τόσο γλύψιμο που ρίξανε, αλλά ελπίζω να είναι καλά. Πάντως είναι λίγο αξιολύπητες τέτοιες συμπεριφορές. Ποιος τις χέζει όμως τις διαδικτυακες σχέσεις; Σιγά τώρα μη κάτσω να παρεξηγήσω ανθρώπους που δεν έχω ιδέα στην τελική τι ζόρια τραβάνε και τι πολέμους κάνουν κι αυτοί μέσα τους. Γιατί ας μη κρυβόμαστε. Στην εποχή που ζούμε όλοι είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτά. Σωπάτε σα να νύσταξα. Τρέχω στο κρεβάτι μου μπας και με πάρει ο ύπνος. Και το επιμύθιο είπαμε ποιο είναι, έτσι;

Εκεί που δε σου δίνεται η ευκαιρία, δημιούργησε την εσύ.

Σας φιλώ και σας σκέφτομαι. Κυρίως όταν οδηγώ.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Game of Thrones



Με λίγη καθυστέρηση κατάφερα κι εγώ να ολοκληρώσω τη σειρά Game of Thrones βλέποντας 3 σεζόν μέσα σε 3 μέρες. Αυτό λέγεται κάψιμο εγκεφάλου, το γνωρίζω καλά, αλλά για πρώτη φορά στα χρονικά με κράτησε στην οθόνη χαζοαμερικανιά για σειρά.

Στην αρχή μου άρεσε αυτός, τον οποίο ο συγγραφέας τον σκότωσε.


Στη συνέχεια μου άρεσε αυτός, τον οποίο ο συγγραφέας τον σκότωσε.


Τώρα πια φοβάμαι να ομολογήσω πως μου αρέσει αυτός γιατί προς το παρόν είναι ζωντανός και δεν θέλω να προκαλέσω τη τύχη του.


Πρόκειται λοιπόν για έναν τρελό συγγραφέα τον Τζωρτζ Ρέιμοντ Ρίτσαρντ Μάρτιν που σκοτώνει ό,τι αγαπώ και γενικά σκοτώνει αβέρτα ακόμη και τους πρωταγωνιστές του. Η σειρά βασίζεται στα βιβλία του τρελο Τζωρτζ "Το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου". Ο ίδιος δικαιολογείται λέγοντας πως έχει τόσους πολλούς χαρακτήρες που μπορεί να σκοτώνει όσους θέλει και να μένουν ακόμη αρκετοί.

Πάντως από το πολύ το σκότωμα που κάνει χάθηκε η μαγεία εκείνου που ήθελε να πετύχει. Λέει πως τον ενδιέφερε να δεθεί ο αναγνώστης-θεατής με τον ήρωα έτσι ώστε να αρχίζει να φοβάται κάθε φορά που θα του τον σκοτώνει. Θέλει σασπένς βασικά. Κι η μαγεία χάθηκε διότι τώρα πια, βλέπεις έναν χαρακτήρα, σκέφτεσαι πως είναι γαμάτος και μόλις περάσουν κανα δυο τρια επεισόδια μπαίνεις στη διαδικασία να τον αποχαιρετίσεις. Δεν είναι λοιπόν και τόσο απρόβλεπτος ο κύριος Τζωρτζ. Δείτε και τη φάτσα του για να καταλάβετε για τι πράμα μιλάμε.



Κάτω τα χέρια από τον Jon Snow γιατί θα έρθω στο Νιου Τζέρσεϊ και θα σε κάνω με τα κρεμμυδάκια και από τα χέρια μου θα πας. 
Άιντε μπράβο. 

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Ένα βιβλίο θα μας σώσει

Αγαπημένοι coυλοί μου αναγνώστες, χαίρετε. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να απολαμβάνετε την θάλασσα, τον ήλιο και καλή παρέα και αυτό το Καλοκαίρι. Οι εξελίξεις τρέχουν και κανείς δεν τις προλαβαίνει. Ο Άδωνις υπουργοποιήθηκε. Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή. Είναι σα να μου λες πως ο Χωστήρας γράφτηκε στο κατηχητικό, η Γιαγιά Αντιγόνη έγραψε ένα βιβλίο τσόντα, ο Tommy Stark σταμάτησε να γκρινιάζει, η ΈλεναG δε θα έρθει Ελλάδα, ο Ρασκόλνικωφ ψήφισε ΝΔ και μετά ΠΑΣΟΚ και ο Αμερικλάνος σταμάτησε να διαβάζει Χάλι Πότερ.

Από την άλλη γίναν υπουργοί κι άλλα κουμάσια με εξαιρετική δυνατότητα καταστροφής της χώρας και ο Σαμαράς αρρώστησε. Αλήθεια τι έπαθε αυτός; Δεν πολυέψαξα να δω γιατι εντάξει άνθρωποι είμαστε και λυπόμαστε και τον συνάνθρωπο, αλλά για μερικούς ανθρώπους αξίζει το καλά να πάθεις. Η Ελλάδα τιμωρεί. Μόνο εκείνο το χαζόπαιδο ο ΓΑΠ δεν τιμωρήθηκε ακόμη, αλλά που θα πάει κάπου θα τον βρούμε πεταμένο κι αυτόν και τους υπολοιπους.

Την ιστορία με τον Κωνσταντίνο Σακκά την ακούσατε; Το παιδί δυομιση χρόνια φυλακή χωρίς δίκη. Αυτή είναι η Ελλάδα που έχουμε. Να αφήνει ατιμώρητα ένα σωρό λαμόγια και να κυκλοφορούν ελεύθερα και να προφυλακίζει για την πλάκα της ένα νέο παιδί που οκ είναι αναρχικός. Αν ήταν ο μόνος να το καταλάβαινα. Στην πραγματικότητα ας προφυλακιστούν όλοι οι 30 και κάτω. Πιστέψτε με, αναρχικοί είναι άσχετα αν το δηλώνουν ή οχι. Δικάστε το παιδί και αποδώστε την ποινή. Γιατί αν πεθάνει από την απεργία πείνας που κάνει, δε θα φταίει αυτό, εσείς θα φταίτε. Και θα γίνει και χαμός.

Ο αγαπημένος μας Gip, ο Γιώργος Παυλίδης παρουσίασε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: μυθιστορίες, δεκαέξι και μία. 

Δε μπορώ να πω τη γνώμη μου ακόμη μιας και το περιμένω να έρθει. Αλλά νιώθω πως θα έχω καλή παρέα στη παραλία δυο τρια απογεύματα., την γραφή του λατρεμένου μου Γιώργου Παυλίδη. Αντε με το καλό το βιβλίο και γρήγορα στο τρίτο βιβλίο, Gip μας. Μη χασομεράς.

Επίσης με ενθουσιασμό περιμένω νέα από τον λατρεμένο μου Ρειμόντ Αρμαντ με μαγιο  o οποίος σκαρώνει εδώ και καιρό το βιβλίο του. Το εξώφυλλο είναι έτοιμο και αναμένουμε με ανυπομονησία το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία. Θα σας ενημερώσω σχετικά.



Κατά τα άλλα όλα καλά. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια, όπως λένε. Τελειώσαμε με επιτυχία τον Γολγοθά των Πανελλαδικών και ξεκινήσαμε δυναμικά για την επόμενη χρονιά που έρχεται. Οι δουλειές πάνε καλά, ο έρωτας μας κλείνει το μάτι, κοντεύει να το πετάξει έξω βασικά, αλλά εγώ βλέπω απλά να το κλείνει και η έννοια "οικογένεια" παίρνει  νέο περιεχόμενο. Οψόμεθα.

Θα τα ξαναπούμε αναλυτικά αυτά. 

Προς το παρόν σας αφήνω στην καλοκαιρινή ελαφράδα.

Να χαμογελάτε και να κάνετε πολλές βουτιές να παίρνει αλάτι το μαλλί να δημιουργεί τη φυσική του μπούκλα.

Φιλιά πολλά στα ηλιοκαμμένα σας μαγουλάκια.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Η Coύλα και τα coυλά της: η ψευτο-επιστροφή

Ύστερα από λάθος χειρισμούς, διέγραψα κατά λάθος τον λογαριασμό μου στην google και μαζί του έχασα τα ιστολόγιά μου, όπως σας έχω ήδη αναφέρει.

Με την βοήθεια του Αμερικλάνου, ανέκτησα τα κείμενα και τα τοποθέτησα σε ένα νέο ιστολόγιο με τον ίδιο αγαπημένο μου τίτλο: H Cούλα και τα cουλά της. 

Στο ίδιο ιστολόγιο, έβαλα και τις συνεντεύξεις του Δέκα πλην Ένα, με την αντίστοιχη ετικέτα. Επειδή όμως δε μπόρεσα να τις βρω όλες, θα ήθελα να σας παρακαλέσω, όσοι είχατε κληθεί να απαντήσετε και έχετε κρατήσει την συνέντευξη να μου την στείλετε με την ημερομηνία μαζί στο email μου: koulakaikoula@yahoo.gr

Επίσης κάποια μικρά κείμενα που είχα γράψει στο Λογοτεχνικό Σάββατο της Βερόνικας και στο ιστολόγιο Παραληρήματα, καθώς επίσης κι ένα άρθρο μου στο Ramnousia.com, είναι κι αυτά τοποθετημένα στο εν λόγω ιστολόγιο.

Με ετικέτες έχω διαχωρίσει-ξεκαθαρίσει τις αναρτήσεις σε εκείνες που αφορούν σε bloggers, σε άλλες που αποτελούν αυτοτελή επεισόδια, σε κάποιες που μιλούν για διακοπές, σε άλλες για πολιτική, σε άλλες για ευαίσθητα θέματα και φυσικά τον κύριο όγκο των αναρτήσεων θα τον βρείτε στην ετικέτα Cουλαμάρες και Αμπελοφιλοσοφίες.

Στο gadjet Αναρτήσεις έχω ανεβάσει σε 4 ημέρες τα σχεδόν 4 χρόνια διαδικτυακής μου παρουσίας. Στις 16 Ιουνίου θα βρείτε τις αναρτήσεις του 2010, στις 17 Ιουνίου θα βρείτε τις αναρτήσεις του 2011, στις 18 Ιουνίου θα βρείτε τις αναρτήσεις του 2012 και στις 19 Ιουνίου θα βρείτε τις λίγες αναρτήσεις του 2013.

Κάποιες αναρτήσεις δεν τις συμπεριέλαβα καθόλου, για καθαρά προσωπικούς λόγους. Όχι πως μετανιώνω για όσα έγραψα, αλλά ίσως γιατί δεν έπρεπε να κοινοποιήσω αυτά που σκεφτόμουν, εκείνες τις εποχές.

Το Πανηγύρι των Μουρλών λειτουργεί ακόμη και δεν μετέφερα τα κειμενά μου. Όσοι είστε μέλη εκεί, κάντε και καμιά ανάρτηση, διαφορετικά να το κλείσουμε το μαγαζάκι.

Συγκέντρωσα λοιπόν σε ένα ιστολόγιο όλη τη συγγραφική μου διαδικτυακή δραστηριότητα.

Όσοι παρακολουθούσατε από τον Reader το ιστολόγιο μου ΠαραληΡήματα, αν έχετε τη καλοσύνη στείλτε μου τα κείμενα κι από εκεί, εκτός από τις αναρτήσεις Ψηφίζω και Αυτοκτονώ που τις βρήκα στο Google. Κι αν κάποιος μπει στη διαδικασία να το κάνει, να ξέρετε πως μέχρι την 1η Ιουλίου θα είναι διαθέσιμος ο Reader, μετά θα γίνουν κάποιες αλλαγές στον blogger κι ίσως χάσω δια παντός κάποιες αναρτήσεις.

Το ιστολόγιο Coula Reloaded θα διαγραφεί εντελώς μετά το Καλοκαίρι καθώς και το προφίλ μου σε facebook και twitter.

Το ιστολόγιο: Η Cούλα και τα cουλά της υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, ΕΔΩ.

Θα με βρίσκετε στο koulakaikoula@yahoo.gr για οτιδήποτε έκτακτο.

Καλό Καλοκαίρι

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Ανευχαρίστητοι άνθρωποι

Σας έχει τύχει να γνωρίσετε ανθρώπους θελάκιες; Αποκλείεται να μην, αλλά θα σας πω εγώ ποιοι είναι αυτοί. Το μόνο ρήμα που κυριαρχεί στο λεξιλόγιό τους είναι το θέλω, ούτε καν το σ' αγαπώ. Θέλουν, θέλουν, θέλουν. Μόνο θέλουν κι άλλη δουλειά δεν κάνουν. Έτσι θα τους λέμε συμβατικά θελάκιες. Αυτός ο τύπος ανθρώπου, που λέτε, δεν δίνει, δεν αγαπά, δεν ντρέπεται, δεν χαρίζει, δεν χαρίζεται, δε χαμπαριάζει. Απλά θέλει. Και μάλιστα θέλει συνέχεια, θέλει πολλά ή καλύτερα θέλει τα πάντα. Τα θέλει όλα ανεπιστρεπτί.

Κι αν πέσεις στην ανάγκη του ή και στον έρωτά του - ακόμη χειρότερα - πρέπει να του δίνεις συνέχεια αυτά που θέλει σαν την αγελάδα που κάθε μέρα βγάζει αρκετή ποσότητα γάλακτος για να επιτελέσει το στόχο της και να μεγαλώσει γερά παιδιά, με τη διαφορά πως η αγελάδα ταϊζεται, ενώ εσύ δίνεις στον θελάκια με σταθερό ρυθμό, για να μη πω με αυξανόμενο, χωρίς να ταϊζεσαι ούτε με αγάπη, ούτε με αισθήματα, ούτε με τη λογική, ούτε με ένα ρημαδιασμένο τετρασύλλαβο ευχαριστώ. Εσύ δηλαδή να μη μεγαλώσεις γερό παιδί; Στο πηγάδι κατούρησες;

Το να θες δεν είναι απαραίτητα κακό. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες και επιθυμίες ειδικά στην υπερκαταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Είναι ωραίο να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να σε νοιάζεται και που να μπορεί και θέλει να σου πραγματοποιεί επιθυμίες, σ' ένα λογικό πλαίσιο πάντα. Θέλω ένα ποτήρι νερό ρε μάνα. Στο φέρνει. Θέλω μια αγκαλιά ρε μωρό μου. Στη δίνει. Θέλω να πάμε για ένα καφέ ρε φιλαράκι να τα πούμε. Πάτε. Όλα αυτά δεν είναι μεμπτά. Αντιθέτως! Άνθρωπος είσαι, ζεις, αναπνέεις, σκέφτεσαι άρα θέλεις. Γιατί μη νομίζετε και τα θέλω μας μετά από σκέψη γεννιούνται -όχι πάντα εποικοδομητική βεβαίως βεβαίως-.

Τι γίνεται όμως όταν παγιδεύεσαι σ' ενα ατέρμονο, μονόχνωτο, εγωιστικό θέλω; Όταν δεν σκέφτεσαι και εκείνον στον οποίο ζητάς να σου σαρκώσει αυτό το θέλω και άλλα πολλά θέλω σου; Όταν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όλο το σύμπαν και γίνεσαι εσύ ο πρωταγωνιστής -στο μυαλό σου περισσότερο- και απαιτείς να πραγματώνεται το κάθε σου θέλω; Έχετε σκεφτεί πόσα πράγματα καθημερινά διεκπεραιώνουν οι άλλοι για σας; (Ποιος σου πλένει τα βρακιά; Ποιος σου μαγειρεύει; Ποιος σου φέρνει παγωτό επειδή σε σκέφτηκε, γυρίζοντας από τη δουλειά του;) Έχει περάσει από το μυαλό σας πόσοι άνθρωποι νοιάζονται, σας αγαπούν και θέλουν να χαμογελάτε βοηθώντας σας να λύνετε ζητήματα; Όχι ε; Τότε είστε κι εσείς θελάκιες ρε γαϊδούρια. Ουστ ρε.

Ξέρετε πόσο θελάκιες γινόμαστε όλοι κάποια στιγμή, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε; Νομίζω πως τα περισσότερα θέλω μας,  κανονίζονται και διεκπεραιώνονται απ' το περιβάλλον μας εκτός κι αν είναι θέλω της κακιάς ώρας. πχ Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο! Μαγκιά σου ρε φίλε. Αν έχεις λεφτά άντε και πιες τον όλο και κάνε κι ένα τουρ στη Σμύρνη να τελειώνουμε. Θέλω να πυροβολήσω τους χρυσαυγίτες. Μαζί σου κι εγώ, αλλά αυτό είναι γενναιόψυχο θέλω και τα γενναιόψυχα θέλω είναι συνήθως ανέφικτα, εκτός αν οπλοφορείς, άρα είσαι πολιτικός, άρα αυτοκτόνησε άνετα. Μπορείς.

Και ξέρετε κάτι; Όταν διαπιστώνει ο παράφρων θελάκιας ότι βρήκε το κορόιδο του που θα του μετατρέπει τα θέλω του σε πρέπει, τότε θέλει σαν τρελός και μανιακός μέχρι να μην έχει σταματημό αυτό το τσουνάμι επιθυμιών. Γεννιόνται θέλω σαν τον χρόνο που δεν σταματά για κανέναν μαγκιόρικο λόγο.

Η γιαγιά μου -θεος σχωρέστην- αυτούς τους ανθρώπους τους είχε εντοπίσει ουκ ολίγες φορές στην ενενηντάχρονη ζωή της,  τους έλεγε ανευχαρίστητους ανθρώπους.  Παρόλο που στο τέλος τα περισσότερα θέλω τους πραγματοποιούνται, δεν ησυχάζει ποτέ η ψυχή τους. Έτσι δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Κάθε πραγματοποιήσιμο θέλω, γίνεται το εφαλτήριο για να γεννηθούν στο μυαλό τους άλλα τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα θέλω και δεν υπάρχει γιατρικό.

Εν κατακλείδι ένα ευχαριστώ δες το σαν τελεία πριν ανακαλύψεις ένα ακόμη θέλω σου. Ίσως τότε, στην παύση της τελείας, να αντιληφθείς πως ο κόσμος όλος δεν είσαι εσύ και οι επιθυμίες σου καθώς υπάρχουν κι άλλοι θελάκιες...σχεδόν παντού.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Ρασκόλνικωφ, K+ατερινιώ, Tommy Stark

Ο Ρασκόλνικωφ και η Κατερινιώ δε λένε να κατανοήσουν πως πεθαίνω σιγά σιγά διαδικτυακά και επιμένουν να μου δίνουν βραβεία. Παρόλο που δεν έχω καμιά διάθεση για παιχνίδια τώρα πια, χαίρομαι πάρα πολύ γιατί και τα δυο αυτά παιδιά, είναι παιδιά και με αγαπάνε. Και προτιμώ να με αγαπάνε τα παιδιά παρά οι μεγάλοι και ειδικά εδώ στο διαδίκτυο. Προτιμώ να διαβάζω νέα παιδιά που έχουν φρέσκιες ιδέες, έξυπνο χιούμορ και ιδιαίτερη ευαισθησία στα κοινωνικά θέματα, παρά να διαβάζω εμετούς και κολακείες από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους bloggerς. Επίσης ευχαριστώ και τον Tommy Stark που με βράβευσε κι αυτός. Νέος και ο Tommy δίνει μια άλλη πνοή στην μπλογκόσφαιρα. Παρέλαβα λοιπόν το βραβείο και θα απαντήσω στις ερωτήσεις που ακολουθούν, και ίσως να είναι το τελευταίο βραβείο που παίρνω και το τελευταίο παιχνίδι που συμμετέχω. Δεν θα δώσω βραβεία, όλοι πήρατε. Αρκετά.  Πάμε λοιπόν: 

1) Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας; 
Θέλετε να σας πω καλύτερα ποιοι εμετικοί άνθρωποι που κυκλοφορούν εδώ μέσα με οδήγησαν να το κλείσω, γαμωσταυρίζοντας την ώρα και την στιγμή που το άνοιξα και που πίστεψα πως είναι μικρόκοσμος της κοινωνίας ενώ στη ουσία είναι η καλύτερη ευκαιρία να βγάζει κανείς τα κόμπλεξ του, τις κακίες του και τις ανασφάλειές του; Δε θέλετε. Εντάξει τότε, το άνοιξα γιατί είχα χάσει έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, ένιωθα κατάθλιψη και είπα να κάνω μια προσπάθεια να αρχίσω να χαμογελάω ξανά. Ευτυχώς τα κατάφερα και βρήκα το χαμόγελό μου και πάλι. Τώρα μάλλον δε το χρειάζομαι πια. Ισορρόπησα. 

2) Ποιό είναι το θέμα του blog σας;
Μικρές σατιρικές οπτικές της ζωής. Ήθελα να δείξω και κάποιους άλλους τρόπους σκέψης που συνήθως κατακρίνονται. Χωρίς χιούμορ όμως, είμαστε ζόμπι. Βασικά είσαστε ζόμπι, εσείς που συχνά πυκνά παραπονιέστε και παρεξηγείστε. Εγώ έχω χιούμορ και είμαι μια χαρά. 

3) Από που βρίσκετε την έμπνευσή σας;
Από περιστατικά που τυχαίνουν σε μένα ή στο περιβάλλον μου, τα οποία φυσικά διανθίζω με διάφορες λεπτομέρειες. Να σας πω μια αλήθεια; Με όλα αυτά τα γεγονότα που ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο εδώ μέσα, θα μπορούσα να σκιαγραφώ για πάντα προσωπικότητες ανθρώπων που γνώρισα διαδικτυακά. Αισχρές προσωπικότητες. Όμως θα ακούσω τα λόγια μιας φίλης. Αντί να γράφεις για ασιχρές προσωπικότητες, γράφε για εκείνους που δεν σε απογοήτευσαν που ήταν και μένουν ακόμη άνθρωποι καλής πάστας. Τελικά θα ακολουθήσω τη μέση οδό και δε θα ξαναγράψω για κανέναν.

4) Σχεδιάζατε από πριν το περιέχομενο του blog σας;
Όχι.

5) Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;
Όχι.

6) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Παλαιότερα ένα δίωρο τη μέρα θα ήμουν μέσα. Τώρα τελευταία έμπαινα δυο ώρες περίπου τα Σάββατα 7-9 παράλληλα με τα Coulair μου. Παρεμπιπτόντως η συνεργασία μου με το SpIrtoWebRadio ολοκληρώθηκε το περασμένο Σάββατο. Ευχαριστώ θερμά τα παιδιά εκεί, το σπιρτόκουτο και τον Νόστο για την φιλοξενία τους και εύχομαι τα καλύτερα στις προσπάθειες τους. Κάπως έτσι τα Coulair μου, μείνανε και πάλι άστεγα και αποφάσισα να τα στείλω διακοπές το καλοκαίρι να ξεκουραστούν και να ανανεωθούν κι από Σεπτέμβρη θα επανέλθουν δριμύτερα, αν επανέλθουν.

7) Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;
Τι ώρα είναι τώρα;;;; Ε...κάπου τώρα.

8) Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για σας;
Θα ήθελα να γράψω πολλά πράγματα που θα ήθελα να μάθει ο κόσμος, όχι για μένα, αλλά γενικά, μόνο που δεν θα τα γράψω τελικά, γιατί μας παρακολουθούνε εξωγήινοι. Για μένα δε θα ήθελα να ξέρει ο κόσμος τίποτα. Πείτε πως πέθανα. Ευχαριστώ.

9) Ποιά είναι τα χόμπι σας;
Αυτό το διάστημα...ύπνος. Νιώθω τόση κούραση που αποφάσισα να βγάλω το καλοκαίρι μου κοιμισμένη γενικώς και ειδικώς. Είναι ωραία η άγνοια...

Αυτά ήθελα να σας πω. Σας εύχομαι ένα Καλό Καλοκαίρι και αν μου ξανάρθει η έμνπευση μπορεί να ξαναγράψω κάτι. Θα δείξει. Ωστόσο θα ανεβάσω εδώ -να υπάρχουν- και αναρτήσεις από το αδικοχαμένο ιστολόγιο μου H Cούλα και τα cουλά της. Αιωνία του η μνήμη.

Να είστε όλοι καλά, να χαμογελάτε και όλα θα γίνουν.

Καλοκαιρινή Συμβουλή: Μακριά από τις τσούχτρες.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Θάλασσα και σύστριγγλο

Βιώνοντας μια περίοδο αρκετά τεταμένη, ανακάλυψα μερικά πράγματα, τα τρία, πέντε άντε δέκα βαριά βαριά λεπτά που βρήκα ελεύθερα για να συζητήσω με τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι που δουλεύουν περισσότερες ώρες απ' όσες απαιτεί το νορμάλ οχτάωρο, έχουν ένα προτέρημα. Σίγουρα έχουν περισσότερα προτερήματα σε σχέση με τους άνεργους που κοντεύουν να ισοφαρίσουν τον άπειρο αριθμό των κατσαρίδων, οι οποίες άρχισαν να σκάνε μύτη κανονικά και με το νόμο, πιο φτερωτές από ποτέ. Αυτές και ο έρωτας.

Τι έλεγα; Α, ναι! Οι άνθρωποι λοιπόν που δουλεύουν πολλές ώρες έχουν το εξής προτέρημα. Αντιλαμβάνονται έγκαιρα πως ο λιγοστός τους χρόνος πρέπει να καταναλωθεί απόλυτα οικοδομητικά. Προσωπικά μου έχει μείνει μια Κυριακή και άντε ένα βράδυ Σαββάτου το οποίο συνήθως θυσιάζεται για να έχω όρεξη την Κυριακή να κάνω κάτι της προκοπής με αγαπημένα μου πρόσωπα. Έτσι, μέσα στον πανικό της δουλειάς, (εργασιοθεραπεία και άγιος ο θεός) σήμερα Κυριακή, δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνω αυτό που σκεφτόμουν μέρες τώρα.

Πήγα για μπάνιο και ήταν το πρώτο μου. Έκανα μια απόπειρα και την περασμένη Κυριακή, αλλά δεν βρήκα το θάρρος να μπω στα παγωμένα νερά. Τι να κάνουμε; Κρυώνουμε ακόμη. Και ναι, κοιμόμαστε ακόμη με πάπλωμα. Δε θέλω σχόλια και ειδικά κακεντρεχή.

Και να περάσουμε σε άλλα θέματα πιο γαργαλιστικά:

1.  Τα επόμενα 2 Σάββατα, λόγω φόρτου εργασίας δεν θα πραγματοποιηθούν ζωντανά τα Coulair μου, αλλά κονσέρβες. Θα σας δοθεί η ευκαιρία να εμπεδώσετε μια δυο παλιές μου εκπομπές. Θα ξαναρχίσω τα Coulair μου στις 8 Ιουνίου, με πολλά θέματα χιουμοριστικής υφής.

2. Στο σύστριγγλο που συνέβη αυτές τις μέρες δε πρόλαβα να τοποθετηθώ, αφενός γιατί με πρόλαβαν και με ξεπέρασαν τα γεγονότα και αφετέρου γιατί δεν είχα χρόνο ούτε για να χέσω με την ησυχία μου ένα ολοκληρωμένο δεκάλεπτο μαζί με την πλύση. Έλεγα να μην τοποθετηθώ καθόλου, μιας και πέρασαν οι μέρες και δεν θα έχει νόημα. Έτσι θα πω μόνο δυο τρια πραγματάκια που θα τα έλεγα και χωρίς σύστριγγλο.

3. Θέλω να διατυμπανίσω πως η Μάγισσα Κίρκη, η Γιαγιά Αντιγόνη και η ΈλεναG, είναι όντως η κλίκα μου. Και όποιος έχει πρόβλημα με αυτό, απλά τον συμβουλεύω με αγάπη, να πάει να γαμηθεί. Κυριολεκτικά πια. Και σε τέτοιες κλίκες μακάρι να ήταν όλος ο κόσμος, σε κλίκες που όταν βρεθούν οι άνθρωποι να έχουν να πουν τα δικά τους τα γαμάτα προσωπικά νέα και όχι των τρίτων τα γάματα για προσωπικά. Αυτό το αλλαξοκώλι μηνυμάτων, mail, ύβρεων, υπαινιγμών, υπονοούμενων με αφήνει παγερά αδιάφορη. Κι εσείς που χαρήκατε και τρίβετε τα χεράκια σας με όσα έγιναν, επίσης να πάτε να γαμηθείτε κυριολεκτικά, μπας και ξεκολλήσετε τα βλέμματα σας από την κλειδαρότρυπα.

4. Και για να κλείσω χαριτωμένα και όμορφα και να σας ξαναφήσω για κανέναν μήνα, μιας και η δουλειά τώρα αγριεύει για λίγο καιρό, σας εύχομαι Να πάτε να γαμηθείτε...κυριολεκτικά, γιατί ήρθε το καλοκαίρι και το σεξ το καλοκαίρι είναι πιο φρέσκο από ποτέ.Ο έρωτας αδυνατίζει, μαυρίζει, χαρίζει ταξίδια, προσφέρει σκάφη και άλλα πολλά.

Φιλιά στις μουράκλες σας τις ηλιοκαμμένες.

ΥΓ Ευχαριστώ πάρα πολύ κάποιες ψυχές που παρόλο που έλειψα από το σύστριγγλο δεν με κανιβαλίσανε, αλλά με κατανοήσανε.

ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΜΑΘΑ. ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΛΑΒΩ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ.
tommy, Κ+ατερινάκι μου, Ρασκολνικωφακι μου, σας ευχαριστώ πολύ.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας...

Πέρασε το Πάσχα. Λύσσαξες πια να φας κοκορέτσι και αρνί. Λύσσαξες να γιορτάσεις τα αγιόρταστα. Βίωσες τα πάθη της Μεγάλης Εβδομάδος σου, και έσταξε κι ένα δάκρυ γκλιν γκλον από το μαγουλάκι σου το γουτσου γούτσου.

Και τι κατάλαβες; Ειλικρινά για δέκα λεπτά μάσας...κάνεις τόσα έξοδα και τραβάς τόση κόπωση. Κι όχι εσύ; Αλλά ο μπαμπάς σου, ο άντρας σου, ο θείος σου, ο όποιος τελοσπάντων ξέρει να ψήνει και να δένει και να γυρίζει την αρνούμπα.

Κι ύστερα αρπάζεις και καναδυο; τρία; κιλάκια..από τις μπύρες και τα παγωτά. Μετά από τόσο φαγητό, ταιριάζει ένα παγωτάκι να στρώσει το στομάχι. Κι εκεί κάπου ξέχασες εντελώς...αυτά που λέγαμε για αυτογνωσίες, τις προάλλες.

Κι έριξες και κάτι ύπνους μετά, ω ρε φίλε, ω ρε φίλε, ω ρε φίλε, ω ρε φίλε... Κόλαση λέμε. Λες και ο ύπνος ήταν το ανελέητο και πιο σούπερ γαμάουα σεξ που έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου και δεν θες να έχει σταματημό.  Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.

Εδώ ταιριάζει ο βόας και ο κροταλίας. Έχεις δει ποτέ ένα τέτοιου βεληνεκούς φίδι να τρώει ρινόκερο; Μετά πέφτει βαρίδι ακίνητο για μήνες...μέχρι να χωνέψει, τον αχώνευτο. Έεεετσι κοιμήθηκες και άσε τα ψόφια σε μένα.

Και έπειτα μου ήρθε το δέμα εξ Ουγγαρίας ορμώμενο. Η Ginger μου έστειλε την μασκωτίτσα μου. Δεν ξέρω, αλλά νιώθω πως είναι η πιο όμορφη απ' όλες. Την λένε Coulita και είναι γαμάτη. Δες και πες. Όχι δες και πες. Όχι δες και πες. Όχι δες και πες, λέμε. Ginger σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Να είσαι πάντα καλά αγαπούλα μου!


Και κάπως έτσι σας εύχομαι : Χρόνια Πολλά με υγεία και αγάπη. Και σας περιμένω στο Coulair του Σαββάτου να τα πούμε όλα τα μεθεόρτια παρατράγουδα, στις 7 το απόγευμα, στο SpIrtoWebRadio.

Φιλιά πολλά στα καλοταϊσμένα μαγουλάκια σας.

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Περιμένοντας το Κοκορέτσι

Καλώς ήλθατε, επισήμως πια, στο ιστολόγιο Coula Reloaded. Είναι η επίσημη πρώτη ανάρτηση αυτού του νέου χώρου (πιο επίσημη και πιο πρώτη το opening του Παντελίδη) που αντικατέστησε το παλιό blog, μετά τις μαλακίες που έκανα βάζοντας τα, χωρίς αιδώ, με την γκούγκλα την πανούκλα. Πάνε η Cούλα και τα cουλά της κι ό,τι έσωσα δεν είναι παρά καμιά δεκαριά αναρτήσεις που θα τις ανεβάσω, έτσι για το γαμώτο, για να μην νιώθω πως τρία χρόνια έγραφα φαντάσματα. Μπου!!

Η Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει απειλητικά και νιώθω πως αν δεν τελειώσει εγκαίρως η νηστεία θα βγαίνει από τις φλέβες μου, τους πόρους του δέρματος μου και από την ουροδόχο μου κύστη, εκτός από την οπισθιοχώρα μου, σπανάκι με το κιλό. Κι εξηγούμαι: Έχω έναν φούρνο κοντά μου, που φτιάχνει τη πιο γαμάτη σπανακόπιτα έβερ εντ έβερ εντ έβερ. (γαμώ τα αγγλικά μου γαμώ). Κάθε βράδυ που βρίσκω λίγο χρόνο να ενεργηθώ, εντοπίζοντας τα πρασινωπά σκατουλάκια, υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναφάω σπανακόπιτα και πάει και τελείωσε. Το αμέσως επόμενο πρωί δε μπορώ να αντισταθώ στην ζεστή και τραγανή νηστίσιμη συνήθεια και τσακίζω ένα κομματάκι. Είναι και φτηνούλα και νοστιμούλα.

Η μάνα μου λέει πως είναι καλό το χρώμα των κοπράνων και λογικό, δεδομένου πως ενεργούμαι κανονικά και με τον νόμο. Ναι, ρε!!! Πρώτη επίσημη ανάρτηση και σας μιλάω για σκατά. Ου ρε που θα μου την πεις και νοερώς. Ποιος την χέζει την μάνα μου; Δυσκοίλια δεν υπήρξα ποτέ, και χωρίς σπανακόπιτα θα πήγαινα ιεροτελετουργικά στην τουαλέτα κάθε πρωί ή βράδυ. (ή και τα δυο).

Ωστόσο νομίζω πως οι στόχοι για νηστεία που είχα θέσει, επιτεύχθηκαν, καθώς ο οργανισμός μου αποτοξινώθηκε από τα βρωμοκρέατα και είμαι πανέτοιμη να ξεκινήσω μια ισορροπημένη δίαιτα-διατροφή που θα εμπεριέχει τα πάντα όλα στη σωστή δοσολογία. Επίσης είμαι πανέτοιμη να απολαύσω υπέροχο, ανησυχητικά επικίνδυνο, θανατηφόρο και ανοιχτών οριζόντων σεξ, γιατί όπως γνωρίζετε νήστεψα και σε αυτό τον τομέα (και μάλιστα παραπάνω απο σαράντα μέρες...ε αρκετά πια).

Κατά τα άλλα δουλεύω σαν σκλαβάκι και δεν μπορώ να πάρω ανάσα αν δεν φύγει και ο Μάης και ο μισούτσικος Ιούνης. Ως τότε, θα τα λέμε ραδιοφωνικά και κούτσου κούτσου, αν βρίσκω λίγο χρόνο, θα σας χαρίζω και καμιά αναρτησούλα.

Ύστερα από δυο όμορφες εβδομάδες απουσίας μου από τα ραδιοφωνικά δρώμενα, σας ενημερώνω πως αυτό το Σάββατο θα είμαι on air, από τις 6 ως τις 9 για ένα χορταστικό και εορταστικό τρίωρο Coulair, στο SpIrtoWebRadio (κλικ για ακρόαση άμα λάχει). Και φυσικά θα σας περιμένω στην συντροφιά μου. 

Έλα κι εσύ...μπορείς, μπορείς, μπορείς να coυλαθείς. 

Θέμα της εκπομπής: Περιμένοντας το κοκορέτσι.



Με το καλό να μπει η Μεγάλη Εβδομάδα και με το καλό να βγει, να φάμε τίποτα της προκοπής γιατί κόντεψα να μοιάσω του Ποπάυ, να κάνω ταττού άγκυρας στο μπράτσο και να βγάζω διάφορους περίεργους ήχους όπως τουτ τουτ. 

Φιλούρες πολλές στις μουτράκλες σας τις όμορφες που μου λείψανε. 

Σας αγαπώ. Έτσι απλά και όμορφα. 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Αρχίζοντας από το τέλος

Καλωσήλθατε στο ιστολόγιο-προέκταση του εκλιπόντος ιστολογίου Η Cούλα και τα cουλά της. Αιωνία του η μνήμη, αξιομακάριστον...και τα λοιπά τα θανατερά. Η ανιδεότητά μου, με έκανε να διαγράψω παντελώς το προηγούμενο ιστολόγιό μου κατά λάθος και τώρα, σκατούλες μπλε. Ξεκινάμε από την αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε, αλλά πρέπει να την κάνω, γιατί αγαπώ το bloggin και δεν θέλω να το εγκαταλείψω. Αν ήθελα, θα το έκανα, δεδομένου πως βαριέμαι και πολύ εύκολα. Πάμε λοιπόν από την αρχή. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Όσοι άπιστοι, ελάτε κι εσείς, μπορεί και να σας πείσω κάποτε πως δε πρέπει να τα παίρνετε όλα τοις μετρητοίς. 

Στόχος λοιπόν τούτου εδώ του ιστολογίου είναι η προσπάθεια να χαμογελάμε ή και να γελάμε δυνατά, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να καυτηριάζουμε τις κουλαμάρες της καθημερινότητας. Εδώ και ενάμιση περίπου μήνα προσπαθώ να κάνω το ίδιο και ραδιοφωνικά μέσα από τα μικρόφωνα του SpIrto Web Radio. Η ραδιοφωνική μου κουλαμάρα για εκπομπή με τίτλο Coulair, εκπέμπει κάθε Σάββατο στις 7 το απογευματοβραδάκι. Περνάμε ωραία κι εκεί και με χαρά σας περιμένω να κουλαινόμαστε και on air. 

Κι επειδή τσούκου τσούκου έρχεται και το Πάσχα και θα χαλαρώσει λίγο η δουλειά, κάπου τότε, θα τα λέμε πιο συχνά. Μέχρι τότε, νηστεία, προσευχή και δουλειά. Θα αγιάσω πάλι η άτιμη. Πρέπει να βρω χώρο για να παρκάρω φωτοστέφανο και καλάμι. Χμ, έχω μια ιδέα, αλλά μην είστε περίεργοι.Μέχρι τότε λοιπόν, θα με βρίσκετε στο fb και στα Coulair μου. Επίσης το e-mail μου για ό,τι θελήσετε είναι κλασικά το koulakaikoula@yahoo.gr

Ξεκινάμε ρε πάλι....με περισσότερη τρέλα και κουλαμάρα.
Φιλούρες στα βρωμοΜουτσούνια σας. (και όχι βρωμοΤΣουτσούνια σας ...έλεος)
Σας αγαπώ.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Τσεκ

Τσεκ τσεκ, ενα δυο, ενα δυο....