Η ώρα είναι ΤΩΡΑ

Η ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει. Ειναι γεμάτη όμορφες εκπλήξεις και αρκετές πικρές στιγμές κι έχει αρκετές φορές το χρώμα που της δίνουμε. Κάθε χρόνος ανεβαίνει στις πλάτες μας και μας βαραίνει λίγο λίγο, χαρίζοντας ταυτόχρονα ρυτίδες, γνώσεις, πόνους, μαθήματα, παραδείγματα, έρωτες, χαρές, απώλειες και δακρυα. Κάθε χρόνος απλόχερα δίνει εμπειρίες που αν κάποιος τις μετρήσει με καθαρό μυαλό δε μπορεί παρά κάθε νεο έτος να γινεται καλύτερος και σοφότερος άνθρωπος.

Για πολλά χρονια τέτοιες μέρες καθόμουν και έκανα τον μινι απολογισμό μου.Τι έκανα, τί ήθελα να κάνω και δεν έκανα, τί ήθελα να κάνω και δε μπόρεσα. Έφτιαχνα τις λίστες μου με τα καλά και τα κακά και μετά έφτιαχνα τις λίστες μου για τους στοχους του κάθε νέου έτους.  Σπάνια έπεφτα μέσα σε όλα, συχνά τα καταφερνα στα πολύ προγραμματισμένα και κάποιες φορές η αποτυχια ήταν δεδομένη.

Φέτος αποφάσισα να μη σκεφτώ τίποτα, να μη με συγκρίνω, να μη με επικρίνω, να μη με επαινεσω. Θα αφήσω το 2016 να ξεγλιστρήσει ελαφριά από τη ζωή μου και να μείνει πίσω αφου δεχτώ κι αποδεχτώ όσα μου έδωσε -ομολογουμένως το πρόσημο του είναι αρνητικό- πλην της υγείας που καλπάζει και της δουλειάς που κινείται αρκετά καλά.

Δε θα κανω απολογισμούς φέτος, ούτε θα θέσω νέους στόχους για το 2017 απλά θα αφεθώ και θα απολαύσω τη νέα χρόνια ως έκπληξη με όλα τα θετικά της και τα αρνητικά της. Δεν μεμψιμοιρώ, ούτε παραδίνομαι στο τίποτα, απλά αφήνομαι να απολαύσω χωρίς άγχος το αυριο, αρκεί να είμαι καλά για να μπορέσω να το δεχτω ως δώρο. Και θα είμαι καλά αν ζω δημιουργικά όχι αναλογιζόμενη το κάθε χτες, ούτε προγραμματιζοντας το κάθε αύριο, αλλά ζώντας δυναμικά το σήμερα με αξιοπρέπεια, εντιμότητα και αγάπη.

Διότι να ξέρετε πως:

Το χτες σε ξέχασε και το αύριο δε σε έχει γνωρίσει ακόμη......Ζήσε το τώρα. 

Καλη χρονιά φίλοι μου, με υγεια και αγάπη, τα δυο συστατικά της ευτυχίας.

Φίλοι έκ-φιλοι

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες,
καλη εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Του Αγίου Σπυρίδωνος σήμερα και μεγάλη η χάρη του.
Πάμε στα δικά μας τα ωραία. Ο Λόρδος Βύρων είπε: Οι άνθρωποι είναι παιχνίδια των συνθηκών, όταν νομίζουν ότι αυτές είναι παιχνίδια δικά τους. 
Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις συνθήκες της ζωής τους αψήφιστα. Θεωρούν πως μπορούν να ελέγξουν τα πάντα και ότι τίποτα δε μπορεί να τους επηρεάσει. Έτσι κι εγώ νόμιζα πως δε θα επηρεαστώ από το ένα κιλό μελομακάρονα που μπήκε με υπουλες συνωμοσίες στο σπίτι από τον πατέρα μου σε περίοδο που εγώ είμαι σε δίαιτα και η μητέρα μου σε φαρμακευτική αγωγή.  Με μεγάλη διστακτικότητα αποφάσισα να φάω μισό το οποίο έγινε τελικά ένα και το ίδιο απόγευμα διπλασιαστηκε. Φυσικά και με αποσυντόνισαν οι συνθήκες αλλά πέφτοντας σε ένα τέτοιο ατόπημα, αύξησα τον πρωινό μου περίπατο κατά ένα τέταρτο της ώρας και φάνηκα πάλι να ελέγχω τις συνθήκες. Χμ. Μην είμαστε τόσο σίγουροι. Το κουτί είναι ακόμη σπίτι...και οι συνθήκες δεν άλλαξαν.
Τώρα εύλογα θα σκεφτείτε πως είμαι τελείως τρελή που συνδέω τον λόρδο Βύρωνα με τα μελομακάρονα. Είστε γελασμένοι αν νομίζετε πως τα μελομακάρονα δεν είναι παντός καιρού.

Μιλώντας ωστόσο για συνθήκες ζωής θα ήθελα να αναφερθώ σε δυο κουβέντες που έκανα με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Τις σκέψεις μας φυσικά επιβεβαίωσε ο ψυχοθεραπευτής Δ.Τ που δεν είναι ο αγαπητός Αβάταρας αλλά μπορεί να γίνει αν το δει πιο επαγγελματικά.

Πάμε στα σοβαρά τώρα. Έχεις 3 φίλους/φίλες από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Μεγαλώσατε μαζί, πήγατε σχολείο μαζί, φροντιστήρια, καφέδες, σχολικους χορούς, μετά πανεπιστημιο. Ανταλλάξατε τα σώψυχά σας, ερωτευτηκατε, κλάψατε ο ένας στον ώμο του άλλου και ήπιατε μαζί τον Βόσπορο και τον Κορινθιακό με Σαρωνικό μαζί, και λίγο Θερμαϊκό. Επειτα κάνατε τις πρώτες σοβαρές σας σχέσεις και συνεχίζατε να επικοινωνείτε. Σε δύσκολες φάσεις οι φίλοι κοντά, σε ευτυχισμένες στιγμές το ίδιο κοντά. Η φιλία ορίζεται ως ο πιο στενός επικοινωνιακός δεσμός που τον αγκαλιάζει η αγάπη, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια και η κατανόηση.

Όμως ήρθε η ώρα που οι φίλοι αρχίζουν να παίρνουν αποφάσεις διαφορετικές. Άλλοι παντρεύονται, άλλοι κάνουν 4 παιδιά, άλλοι καταπιάνονται με την υπερεργασία και κάποιοι άλλοι μένουν ελεύθεροι, ωραίοι και πολλά υποσχόμενοι. Κάπου εκεί, μετά τα 30, τα 35 και τα 40 οι συνθήκες που μεταβάλλονται έρχονται να ανατρέψουν πολλά πράγματα στη ζωή των φίλων. Εκείνοι που παντρευονται συνηθως περιοριζουν τα έξω και εκείνοι που έχουν παιδια προτιμούν τον παιδοτοπο για βόλτα. Οι ελεύθεροι πάλι αλλάζουν ακόμη συντρόφους και θέλουν να βγουν βράδυ, αργά με πολλά ποτά και ξενύχτια.

Δεν είναι ότι έπαψε ο ένας να αγαπάει τον άλλο. Είναι ότι καθένας πια έχει άλλα πράγματα να κάνει, να σκεφτεί, να προγραμματίσει και να δοθεί σε αυτά. Οι συνθήκες ζωής δείχνουν τόσο διαφορετικούς δρόμους που για τον παντρεμένο το νυχτερινό ξενύχτι του ελεύθερου και οι προβληματισμοί του σε νέες γνωριμίες καταντούν ανούσιες, ενώ για τον ελεύθερο, το άλλαγμα πάνας, το σούπερ ντούπερ πλυντήριο που καθαρίζει το μωροσκατό και η τραμπάλα μαζί με τον ρουντολφ το ελαφάκι είναι ζητήματα βαρετά. Τι γίνεται καπου εκεί; Αρχίζουν οι κουμπαριές για να μη χαθεί τελείως η στενή σχέση που χτίστηκε χρόνια ολόκληρα.

Νομίζω αρχίζετε να καταλαβαίνετε που το πάω. Δεν υπάρχει πια καμια ουσιαστική επικοινωνία. Η φιλία έχει μπει στη βιτρίνα μαζί με τα ακριβά κρυστάλλινα ποτήρια που θα θυμίζει πως κάποτε κάποιοι άνθρωποι πέρασαν ωραία και αγαπήθηκαν πολύ. Επικοινωνησαν και γέλασαν και διαβασαν τις ψυχές τους. Η εποχή αυτή πέρασε και κάθε προσπάθεια επαναφοράς μιας τέτοιας κατάστασης αφήνει πικρή γεύση και πικρόχολα σχόλια πίσω από τις πλάτες. Γι' αυτό καταλήξαμε πως φυσικά δε πρόκειται να σταματησεις να αγαπάς τους φίλους σου αλλά είναι μάταιο να μοιράζεσαι μαζί τους καταστάσεις που δεν τους αφορούν και δε μπορούν να σε βοηθησουν ή να τους βοηθησεις.

Πριν χαθεί η μαγεία και πριν οι νοσταλγικές στιγμές γίνουν μετάνοια... πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επιλέγουμε ποιοι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν στις νεες διαφορετικές συνθηκες ζωης μας και σε ποιους θα μπορουσαμε κι εμείς να είμαστε δίπλα τους χωρίς να έχουμε δεύτερες σκέψεις. Δεν απαρνείσαι έτσι τη φιλία, απλά αφήνεις κάτι όμορφο να ζήσει στη ψυχή σου χωρίς να εκφυλιστεί εντελώς από το παρόν.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν αγαπάς πια κάποιους φίλους που κάποτε λάτρευες. Ούτε σημαίνει πως θα κόψεις τη καλημέρα, θα γυρίσεις τη πλάτη και θα αδιαφορήσεις. Απλά οι συναντήσεις θα είναι αυτές που είναι σε ένα τυπικό πλαίσιο, αλλά μη περιμένεις συμβουλές και συζητήσεις σαν εκείνες που κάνατε παλιά. Οι φίλοι θα ειναι πάντα μέσα στη καρδιά μας και δεν χρειάζεται να αποβάλλουμε συναισθήματα και στιγμές μαζί τους. Χρειαζεται όμως να φιλτράρουμε τί θα συζητάμε, εχοντας στο μυαλό μας πως ίσως πια και να μη μπορουν να μας βοηθησουν οι φίλοι όσο θα θέλαμε. Δε μπορούν να διαθέσουν το χρόνο που μας διέθεταν παλαιότερα. Ούτε εμείς θα μπορούμε να το κάνουμε για εκείνους εξαιτίας των συνθηκων που αλλάζουν.

Δεν ειναι κακό ένα βήμα πίσω. Άλλωστε μια φιλία που δεν έχει προδοθεί 20 χρόνια και 15 και 10 δε πρόκειται να προδοθεί ποτέ και τα διαπιστευτήρια έχουν δοθεί. Οπότε με κατανόηση και αγάπη κάνουμε τις επιλογές μας και επιλέγουμε με σωστά κριτηρια αυτούς που ακόμη και σε άλλες συνθηκες θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε.

Περίεργο θέμα έπιασα και σίγουρα θα βρω πολλούς να διαφωνούν ειδικά νέους σε ηλικία που θεωρούν τη φιλία, τη συνθήκη εκείνη που μόνο μέσα σε αυτην να μπορουν να επιβιώσουν. Όμως προσωπικά προτιμώ να κρατήσω τους φίλους μου στη καρδιά μου και να μην τους βλέπω όσο θα ήθελα, από το να τους θυσιάσω στις νεες συνθηκες που εμφανιζονται στη ζωή μου και που εκείνοι δε μπορούν να ανταποκριθούν. Ίσως κι εγώ να μη μπορέσω να ανταποκριθώ στις δικές τους νέες συνθηκες ζωής.
 
Αυτά  και άλλα πολλά.
Σας ευχομαι Καλές γιορτές και θα τα ξαναπούμε.
Δεν πιστεύω να έχετε παράπονο; Γράφω συχνά.
Φιλιά πολλά

ΥΓ Στον τίτλο της ανάρτησης παίζω με τις λέξεις, το λέω για να μη με πείτε ανορθόγραφη.

Στο ντιβάνι III

Αυτή η ανάρτηση έχει μια ιδιαιτεροτητα ,  είναι γραμμένη σε tablet και αναλαμβανω όλη την ευθύνη αν θα βγει σαν ανάποδο γαμωτο .  Πάμε λοιπόν .

Χαιρετε cουλοι μου αναγνώστες ,  υγιαινετε .
Στα πλαίσια ψυχοσυνθετικων συνεδριών και λοιπών ερεθισμάτων ,  θα παραθέσω λίγες σκέψεις ακόμη μπας και βγάλουμε καμιά άκρη στην υπέροχη πραγματικότητα μας που λέγεται ζωή .

Η ζωή φίλοι μου, δεν είναι πόνος. Είναι και πόνος. Δε μπορεί να είναι τέλεια όλα και ιδανικά .  θα υπαρχει και χαρά και πόνος και αυτά συνήθως σφιχταγκαλιαζονται και επιδρούν δημιουργικά πάνω μας.  Αν δε πονεσεις δε θα σου δοθεί η ευκαιρία να χαρείς για ό,τι κατάφερες να το ξεπεράσεις .  Να εμμενουμε στον πόνο και τη θλίψη είναι το εύκολο και παράλληλα το μίζερο και το αποκαρδιωτικο καθώς εμπεριέχει δειλία και τεμπελιά.

Στην ασθένεια και στη κατάθλιψη δε θα σου ζητήσει κανείς ευθύνες ,  θα σε αφήσουν ησυχο τρεφοντας την ανευθυνότητα σου. Η υγεία όμως έχει ευθύνες .

Το δύσκολο είναι να ξεπερνάμε, να προχωράμε κι αν χρειαστεί να μηδενιζουμε. Κι η επανεκκίνηση ,  δυναμικότητα και δημιουργικοτητα περικλείει αλλά και πολλές άλλες αρετές : επιμονή ,  υπομονή ,  θάρρος ,  θέληση ,  αισιοδοξία .  πχ είμαι σε δίαιτα και πάει πολύ καλά .  Ξαφνικά τρέχει γρήγορα ένα πιτογυρο . ...κι έλα παναγία μου....πάει και μπαίνει στο στόμα μου δέκα τη νύχτα . ...... ε δε πειράζει .  Θα ξημερώσει μαία νέα μέρα θα περπατήσουμε μια ωρίτσα και λίγο παραπάνω για να το κάψουμε κι επαναφορά στους τόνους και τις μπάρες δημητριακών.  Όλα καλά .

Το μέγιστο λάθος είναι η ακινησία και το χασμουρητό, η αδράνεια και η βύθιση στο τίποτα.  Αυτά τα στοιχεία μας αδειάζουν και μας από δυνάμεις κι από δυνατότητες. Η πολυθρόνα ,  η τηλεόραση ,  η αμέλεια και η αναβολή  χτίζουν νεκρούς οργανισμούς κι όχι ζωντανούς .  Κινησου ,  προχώρα ,  πραξε ,  δράσε, διεκδίκησε ,  πάλεψε κι ας κάνεις λάθη.

Τα λάθη είναι οι καλύτερες ευκαιρίες για ακόμη πιο γόνιμες επανεκκινήσεις. Τα λάθη είναι μαθήματα ζωής και συνύπαρξης ,  είναι πυξιδες για αποφυγή αδιέξοδο και μονοδρομων. Κι όπως γράφει και ο π. Λίβυος ακόμη κα τα αδιέξοδα δεν μπορούν να σε σταματήσουν ,  απλά θα σε κάνουν να πάρεις μια άλλη κατεύθυνση .  Και με τα λόγια του θα σας αποχαιρετισω για σήμερα .


Η ζωή δεν είναι πράξη για να λύσεις,
αλλά μυστήριο για να το ζήσεις .

Σας φιλώ με πολλά χαμόγελα . 

Η ενοχή της χαράς

Αγαπημένοι μου cουλοί αναγνωστες, χαιρετε χωρίς ενοχές.

Θα έχετε βιώσει κι εσεις, όπως κι εγώ, φαντάζομαι στιγμές που χάνεις το θάρρος σου και απογοητεύεσαι εντελώς από ανθρώπους και καταστάσεις. Παρατηρήσατε μήπως, σε δευτερο χρόνο, πως όταν δεν είστε πολύ καλά, κάτι μαγικό συμβαίνει και όλα ανατρέπονται εντός σας; Νομίζω πως αυτο έχει να κάνει με κάτι νομοτελειακά ισχύον.

Κι εξηγουμαι: ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να ζει δυστυχισμένος, κι όταν εκπέσει σε μια τέτοια κατάσταση, οι μηχανισμοί της φύσης λειτουργούν έτσι ώστε να μπορέσει να δει καθαρά τι συμβαίνει και να βρει εκ νέου τον σωστο δρόμο προς τη χαρά και την ευτυχία. Συνήθως είναι ένας άνθρωπος που έρχεται κοντά, σου λέει δυο σκέψεις του και πέντε παραδείγματα και σε κάνει να αναθαρρήσεις. Μπορεί να γεννηθεί ένας νέος έρωτας, να δημιουργηθεί μια υπέροχη φιλία κλπ.

Έλεγα παλαιότερα να μην απογοητεύεστε οταν κλείνει μια πόρτα στη ζωή σας ή όταν δεν ανοίγει για καιρό κάποια άλλη. Έλεγα πως δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα, τί μας περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου και τώρα τελευταία πάνω που είχα πάψει κι εγώ να αισιοδοξώ μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναβρω τη χαρά μου και την ευτυχία και να επιστρέψω στη παλαιότερη μου κοσμοφιλοσοφία που είναι αυτή ακριβώς: Μην απογοητευεσαι γιατί δε ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου.

Χτες βράδυ είχα την ευτυχία να παραβρεθώ στην παρουσίαση βιβλίου του πατρός Χαραλάμπους Λίβυου Παπαδόπουλου, βιβλίου με τίτλο : Η ενοχή της χαράς. Με κάλεσε μια φίλη να πάμε και είπα: γιατί όχι; Πήγα, άκουσα, συζήτησα και αγόρασα το βιβλίο το οποίο ήδη διάβασα χτες αργά τη νύχτα.

Για τον συγγραφέα δεν ξέρω να σας πω πολλά. Ξέρω ό,τι κατάλαβα χτες βράδυ από τα λεγόμενα του και έπειτα από τα γραφόμενά του. Και δεν πρέπει να είμαστε προκατειλημμένοι με τις ιδέες και με τα πρόσωπα. Το ράσο του δεν τον κατέταξε σε αυτό που ειρωνικά αναφέρω ως "παπαδαριό". Νέος άνθρωπος, μορφωμένος και από σπουδές και από εμπειρίες, μίλησε με θέρμη για την χαρά και πόσο παρεξηγημένη έννοια είναι μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, σε αυτό που ειρωνικά κι εκείνος ανέφερε  ως "ευσεβισμό". Εγώ το αναφέρω ως "δήθεν" αλλά το ίδιο λέμε.

Η χαρά λοιπόν είναι απαραίτητη συνθήκη για τη ζωή μας, βασικό συστατικό της σούπας που λέγεται τρόπος ζωής. Αν δεν βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους δεν είναι χριστιανοί, ειπε ο Λίβυος. Και μου άρεσε ιδιαίτερα που συνεχώς τόνιζε: Δε θα μιλάμε για τους χριστιανούς αλλά για τους ανθρώπους γενικά.

Μίλησε για το τί είναι και τί δεν είναι χαρά. Την διέκρινε από την ευχαρίστηση ή από τον ενθουσιασμό, την απομόνωσε από ό,τι προκαλούν τα υλικά αγαθά στη ζωή μας ή ο πλούτος. Χαρά είναι κάτι εσωτερικό και πηγαίο που αποκαλύπτεται και κορυφώνεται στο βλέμμα μας, στην έκφραση του προσώπου μας και απέχει μακράν από τη θλίψη και την κατάθλιψη.

Η θλίψη και η κατάθλιψη τόνισε θέλουν θεραπεία. Αλλά τί είναι θεραπεία; Δεν είναι απαραίτητα η καταπολέμηση μιας ασθένειας αλλά θεραπεία είναι ο τρόπος που μια ασθένεια την κρατάμε σε καταστολή και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της χωρίς να προκαλούμε κακό στον εαυτό μας. Πρέπει να εκπαιδευτεί ο άνθρωπος από μικρή ηλικία για να μάθει να διαχειρίζεται και τον κακό του εαυτό γιατί όλοι μέσα μας έχουμε και το φως και το σκοτάδι και αυτά τα δυο άλλοτε αντιπαλεύουν και άλλοτε μπορούν να συνεργαστούν με κάποιο τρόπο.

Κανείς δεν είναι τέλειος, πρόσθεσε. Αν περιμένεις να χαρείς όταν οι συνθήκες γύρω σου είναι ιδανικές, δε θα χαρείς ποτέ γιατί ποτέ και τίποτα δεν είναι ιδανικό σε αυτή τη ζωή και τέλειο. Υπάρχουν όμως μικρά πράγματα για τα οποία πρέπει να νιώθουμε χαρούμενοι που μας συμβαίνουν αλλιώς είμαστε αχάριστοι απέναντι στον εαυτό μας, στη ζωή και στον Θεό εν τέλει.

Μια ακόμη ωραία ιδέα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αναφορά του στους ανθρώπους που δεν ζούν αλλά απλώς επιβιώνουν. (Εδώ κάπου με βρήκα κι εμένα). Είπε πως ο εγωισμός μας κάνει να πιστεύουμε πως όλα τα καλά τα πετυχαίνουμε εμείς στη ζωή μας. Ελέγχουμε τα πάντα, αποφασίζουμε για τα πάντα, φτιάχνουμε κουτακια με ναι ή οχι και θεωρούμε πως είμαστε οι παντοδύναμοι μόνο εμείς και κανείς άλλος. Ετσι, απομακρυνόμαστε από τις μικρές απλές χαρές γιατί αναζητάμε εκείνο που εμείς χτίσαμε ως ιδανικο και για το οποίο παλεύουμε με νύχια και με δόντια παρόλο που τα εμπόδια που εμφανίζονται είναι απροσπέλαστα και αυτό το παραμορφωμένο ιδανικό δεν υφίσταται ούτε καν ως ιδανικό. Πρόκειται για πλασματικές χαρές που δεν έχουν στάλα αυθεντικότητας και βιωσιμότητας. Κι επειδή ο εγωιστης θεωρεί ότι θα τα καταφερει, εμμένει με ψυχαναγκαστική εμμονή, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ουσία της ζωής που συνήθως είναι πολύ πιο μικρά και κυρίως απλά πράγματα.

Πρόσθεσε, επίσης πως πολλά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου (ή χριστιανού) δεν είναι επιτεύγματα του, αλλά δώρα του Θεού. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κάθε μέρα που ξημερώνει για μας. Όπως καταλαβαίνετε, όσοι κυρίως με γνωρίζετε, προσπαθώ τεχνηέντως να αναφέρω όσα στοιχεία δεν περιλαμβάνουν την χριστιανική θρησκεία, όχι γιατί θέλω να γίνω αρεστή και σε εκείνους που δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά γιατί κι ο ίδιος ο Λίβυος ανέλυσε πλευρές της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου δοσμένες όχι υπό το φως του χριστιανισμού αλλά υπό το φως του ανθρωπισμού.

Σίγουρα, ως ιερέας αποτύπωσε και το πνευματικό κομμάτι του όλου θέματος περί χαράς. Εν ολίγοις δεν μπορεί να πιστεύεις στον Θεο και να μην είσαι χαρούμενος. Όμως πολλοί άνθρωποι δεν αγαπούν το Θεό γιατί πολύ απλά δε μπορούν να αγαπήσουν τον διπλανό τους. Αν δεν αγαπάς τον ανθρωπο που τον βλέπεις δίπλα σου, τόνισε, πώς μπορείς να αγαπήσεις τον Θεό που δεν τον βλέπεις; Άρα, επέμεινε, οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας θα μας φέρουν πιο κοντά και στον Θεό.

Τέλος, έγινε εκτενής αναφορά στο θέμα των σχέσεων γονέων και παιδιών. Πώς θα διδάξει ο γονιός το παιδί του τη χαρά; Όταν ρωτήθηκε γι' αυτό, απάντησε απλα και καθαρά: μέσω του παραδείγματος.Όταν οι γονείς είναι χαρούμενοι άνθρωποι και χαμογελαστοί, τα παιδιά αυτό θα λάβουν ως παράδειγμα. Κι έπειτα επήλθε μια ανάλυση περί ιδιοτελούς ή ανιδιοτελούς αγάπης των γονέων προς τα παιδιά τους. Κάποιοι γονείς θεωρούν πως θα βοηθήσουν το παιδί μόνο αν αυτό ακολουθήσει το δρόμοπου θα χαράξουν οι γονείς του γι' αυτό. Κάτι τέτοιο μοιάζει με σύμβαση, μόνο που οι γονείς δε το λένε απ΄την αρχή έτσι ώστε να είναι πράγματι συμφωνία κάτι τέτοιο. πχ Θα σου χτίσω σπίτι μόνο αν παντρευτείς αυτόν. Αν συμφωνήσουν και οι δυο πλευρές, κάτι τέτοιο δε μοιάζει, αλλά είναι μια σύμβαση. Και δεν ειναι κατακριτέα.

Όμως τις περισσότερες φορές οι γονείς έμμεσα προσπαθούν να επιβάλλουν τα θέλω τους στα παιδιά τους διαλύοντας τα κυριολεκτικά. Ενώ πρέπει να μάθουν κάποια στιγμή οι γονείς, τόνισε, ότι κάθε άνθρωπος πορεύεται την ατομική του, μοναδική διαδρομή ζωής με την πρόνοια του Θεου.

Θα μπορούσα να γράφω για πάντα, σκέψεις που ειπώθηκαν ή σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα από τη χτεσινοβραδινή συζήτηση. Δε θα το κάνω, γιατί ήδη το κείμενο βγήκε πέντε σεντόνια μαζί. Αλλά μακάρι, αν βρείτε μια ευκαιρία, και ακούσετε πως παρουσιάζει κάπου το βιβλίο του, είτε είστε χριστιανοί είτε όχι, αξίζει να πάτε να τον ακούσετε. Οι απόψεις του είναι επαναστατικές, ρηξικέλευθες, αυθεντικές, και ακουμπάνε στη βάση του βιώματος και όχι στη βάση της θεωρίας.

Το βιβλίο του είναι στραμμένο προς πιο πνευματικά θέματα. Αναλύει τη χαρά και την ενοχή της υπό το πρίσμα της χριστιανικής διδασκαλίας, με αποφθεύγματα από πατέρες της εκκλησίας και με παραδείγματα από εξομολογήσεις φίλων, γνωστών και αγνώστων. Όμως, ακόμη και για κάποιον που δεν πιστεύει στο Θεό, το ανάγνωσμα του βιβλίου με λίγο φιλτράρισμα θα αποτελέσει εγχειρίδιο ανάλυσης της πραγματικής χαράς που ζεσταίνει και μαλακώνει τη καρδιά.

Μην δίνετε και μεγάλη σημασία στον ηθικολόγο που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Καλύτερα να ακούτε τη συνείδηδη.

Να χαιρεστε χωρίς ενοχές. Η χαρά είναι πηγή ζωής. Και η ζωή είναι δώρο που πρέπει να τιμάμε.

Στο ντιβάνι ΙΙ

Αγαπητοί μου coυλοί αναγνώστες,

σε συνέχεια της ανάρτησης "Στο ντιβάνι",  καταγράφω τις επόμενες σκέψεις και συζητήσεις με τον ψυχοθεραπευτή Δ.Τ. μήπως και μπορέσουμε να βγάλουμε κι εσείς κι εγώ καμιά άκρη για το ποιοί ειμαστε, πού πάμε, τί στόχους βάζουμε και για τί ακριβώς αξίζει να προσπαθούμε.

Η στοχοθεσία δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Οι άνθρωποι συνήθως θέτουν στόχους που καλύπτουν  δευτερεύοντες τομείς της ζωής. Το πιο εύκολο είναι να θέσεις έναν στόχο που είναι λανθασμένος. Έτσι, πρέπει εξαρχής να ορίσουμε τί είναι στόχος έτσι ώστε να τον διαχωρίσουμε και να τον διαφοροποιήσουμε από τις απλές ορμές και τις μικρές, γλυκές επιθυμίες.

Παραδειγματος χάρη: Έχεις ερωτευτεί για απροσδιόριστους λόγους έναν άνθρωπο και αντιμετωπίζεις δυσκολίες στο να τον κερδίσεις. Το να επιβάλλεις με όσους τρόπους μπορείς τον έρωτά σου, την αγάπη σου ή τη φροντίδα σου, είναι ένας φαινομενικός στόχος που όμως θα μοιάζει άπιαστος όταν δεν θα υπάρχει ανταπόκριση συναισθημάτων. Γιατί τα συναισθήματα μας δεν προσδιορίζονται ως στόχοι ζωής. Είναι πηγαία ή μη πηγαία , καθόλου ελεγχομενα και εύπλαστα. Αν ίσως τον γοητεύσεις με τις προσπάθειες σου και τον κερδίσεις για λίγο, η ίδια η φύση του συναισθήματος μπορεί να σε απομακρύνει στο μέλλον καθώς μπορεί να σταματήσει ο ερωτας σου για εκείνον και να κανεις πίσω πετώντας στα σκουπίδια τόσο τον αρχικό σου φαινομενικό στόχο, όσο και τις ψυχικές σου δυνάμεις που σπατάλησες γι' αυτόν. (θα μπορούσαμε να εξετάσουμε και τις οικονομικές θυσίες αλλά αυτά είναι ανουσια μπροστά στις πληγές της ψυχής που χωρίς τη θεληση μας μπορούμε να ανοίξουμε στον εαυτό μας ή και στους άλλους).
Άρα τα συναισθήματα δεν είναι στόχοι.

Η ψυχοθεραπεία θα διεγραφε εντελώς την παραπάνω παράγραφο και θα στεκόταν στη φράση "εχεις ερωτευτεί για απροσδιόριστους λόγους έναν άνθρωπο..."  Και κάπου εκεί θα ανοίξει μια νεα συζήτηση για το παρελθόν, τα απωθημένα, την ευαισθησία της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου και μπορεί να ανακαλύψει κανείς -όχι με ευκολία- γιατί ερωτευεται τους λάθος ανθρώπους. Θα μιλησουμε στο μέλλον γι' αυτα.

Ας επανέλθουμε στον ορισμό του στόχου.
Δεν αποτελεί στόχο οτιδήποτε αποφασίζουμε επειδή το προκάλεσε η χρεία, δηλαδή η ανάγκη. Πχ δεν εχω να πληρώσω τη ΔΕΗ, θα θέσω ως στόχο να βρω χρήματα με κάθε παράνομο και ανέντιμο τρόπο. Οι συνθήκες εξαθλίωσης δεν είναι γόνιμος οδηγός για να τεθεί ένας στόχος, όχι τουλάχιστον με προχειρη σκέψη και τσαπατσουλιά. Το να σκεφτείς όμως πως πρέπει να βρεις δουλειά ή να κάνεις λίγη οικονομία μπορεί να αποτελέσει στόχο ενός καθαρού μυαλού, που οι εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης δεν θα το αφήνουν καθαρό.
Άρα κινήσεις από ανάγκη, δεν αποτελούν στοχο.

Δεν αποτελεί στόχο η εκδίκηση. Πχ με παράτησε για άλλη ή με πρόδωσε ο φίλος ή με κρέμασε ο συνεργάτης κλπ. Να θεσεις ένα πλάνο για να πάρεις το αίμα σου πίσω, δεν είναι στόχος. Είναι ένα ορμέμφυτο που αφορά στον εγωισμό μας και που πρέπει να αναλυθεί μεμονωμένα.

Με μια γρήγορη ματιά στόχος δεν είναι καθετι που μπαίνει στο φτωχό μας μυαλουδάκι για να καλύψει οτιδήποτε άλλο πλην της εσωτερικής μας ισορροπίας. Δε θα ισορροπήσεις ψυχικά αν κλέψεις, αν εκδικηθείς εκείνον που κάποτε αγάπησες, αν πληγωσεις εκείνον που σε πλήγωσε, αν καταστρέψεις οτιδήποτε με κόπο και αγάπη χτίστηκε. Αντίθετα, θα καταρρακωθείς και θα χρειάζεσαι διπλή ψυχοθεραπεία για να πατήσεις στα πόδια σου και να διώξεις τις φρικτές ερινύες που θα έχουν εγκατασταθεί στο είναι σου.

Και φυσικά στόχοι δεν είναι οι στόχοι των άλλων που τους δανείζεσαι και τους σημαιοφορείς ως δικούς σου.  πχ Να κάνω αυτό ή το άλλο γιατί αν δε το κάνω τί θα πει ο κοσμος; τί θα πεί η μάνα μου; τί θα πεί ο γκόμενος;

Οι στόχοι είναι προσωποπαγεις και όχι δανεικοί και κληροδοτουμενοι.

Στόχος είναι ό,τι σε γεμίζει ουσιαστικά και σε κάνει ελεύθερο και δυνατό με καθαρή τη συνείδηση σου. Ό,τι σε κάνει να γεννάς ή να ξυπνάς τις δυνάμεις σου και να τις μεταμορφώνεις σε ακόμη πιο δημιουργικές και γόνιμες χωρίς να ενοχλείς τους συνανθρώπους σου και χωρίς να πληγωνεις τον εαυτό σου.

Άρα οι στόχοι κατ' ουσίαν αφορούν στις αρετές του χαρακτήρα μας. Τους θέτουμε για να πορευόμαστε προς την αλήθεια μας, προς το ένδον σκάπτε μας. Θα μας δείξουν πού υστερούμε, που θα επιμείνουμε γιατί μπορούμε και αξίζει. Θα μας οδηγησουν μέσα από την πορεία ευόδωσης τους προς μια ηθική ικανοποίηση. Και αν καταφέρουμε να τους κερδίσουμε θα βρούμε και την ψυχική μας πληρότητα και δε θα έχουμε ανάγκη να αγκιστρωνόμαστε στον κάθε τυχάρπαστο φίλο, γκόμενο, περαστικό που θα μπει τυχαία στη ζωή μας, δε θα έχουμε ανάγκη τα κοπλιμέντα, τα λόγια τα δήθεν για να χαμογελάμε.
 Δε θα έχουμε καν την ανάγκη για έναν ώμο για να κλάψουμε.

Θα χαμογελάμε γιατί θα μπορούμε να διωχνουμε όσους μας πλησιάζουν πχ χωρίς να μας προσφέρουν την αλήθεια τους. Θα μπορούμε να ξεπερνάμε τα προβλήματα γιατί θα μάθουμε τους τρόπους που λύνονται κι όχι επειδή θα τα παρατάμε.

Θα έχουμε βρει τί ακριβώς θέλουμε στη ζωή μας, τον τρόπο που θα το αποκτήσουμε και πώς θα το απολαμβάνουμε.

Επειδή σας κούρασα και κουράστηκα κι εγώ σας αφήνω με μια σκέψη που διάβασα πρόσφατα και αφορα στους στόχους. Σκεφτείτε το...και θα τα ξαναπούμε.

Μη ξενιτεύεις τη ψυχή σου σε μπάσταρδες Ιθάκες που σε παραμυθιάζουν. 

ΥΓ Αφήστε τα σχόλιά σας. Ψυχοθεραπεία είναι κι αυτά.

Πιπίνια και συντάξεις

Χαίρετε cουλoί μου αναγνώστες,

επιστρέφουμε στη κουλή μας καθημερινότητα. Ας σημειωθεί πως η σημερινή μέρα είναι ορόσημο τούτης της χρονιάς καθώς βγάλαμε μπουφάν εδώ στη φτωχική μας πόλη. Το κρύο εμφανώς τσουχτερό εμφανίστηκε από ψες αργά και σήμερα κορυφώθηκε. Ε, από αύριο μπορεί να θες ζακέτα πάλι, αλλά προς το παρόν χαιρόμαστε το χουχουλιασμα μεσα σε ενα ζεστο ημιπαλτούλι.

Και περνάμε σε άλλα νέα. Κατέφτασε ο Ομπάμα και ως άλλος πτωχός συγγενής ο Τσίπρας τον υποδέχτηκε και τα είπανε σε σπαστά ελληνικά. Τελικά, έχω καταλήξει πως ο Τσίπρας είναι μια μπάλα. Όπου την πετάς, εκεί και πάει. Βουληση ουδεμία. Σθένος ουδέν. Ελπίς ουδεμία. Ούτε σε ληγμένο πρόεδρο δε μπόρεσε να επιδείξει ένα ανάστημα. Κρίμας...

Συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας με το cουλό της εβδομάδος!

Είμαι για καφέ με φίλη, Σάββατο βραδάκι σε ένα ωραιο μαγαζακι στο κέντρο της πόλης. Κόσμος πολύς. Γέλια. Καλή διάθεση και μονο ένα τραπέζι διπλα μας αδειανό. Σε λίγα μόνο λεπτά γέμισε το τραπέζι, γέμισε και η καρδιά μου με οίκτο. Εξηντάρης. ντυμένος εικοσάρης σκάει δίπλα με πιπίνι εικοσαχρονο ντυμένο σαραντάχρονο. Και μεσούσης της βραδινής ξεκούρασης όλων γυρω τους, αρχίζουν τα γλωσσόφιλα και τα μπαλαμουτιάσματα και χώνει το χέρι του εις τον πισινόν της δεσποινίδος. Κι εκείνη άνευ σιχαμάρας τον φιλά και τον σαλιώνει και γελά υποκριτικά, δείχνοντας σε όλους μας τι;;;; τι;;;;; ότι είναι ερωτευμένη;;;; ότι αγαπησε στα ξαφνικά;;;;; ότι βρηκε το έτερον ήμισυ στη σύνταξη......εεεεε   ......στο πρόσωπο του κυρίου;

Η ηλικία δε παίζει ρόλο στον ερωτα. Μπορείς να ερωτευτείς και μικροτερο και μεγαλύτερο άτομο σε ηλικία. Κι εγω πχ στο παρελθόν ερωτεύτηκα έναν παππούκα (τρόπος του λέγειν...απλά ήταν καμποσα χρόνια μεγαλύτερος μου) που δεν έλεγε να ξεκουνήσει από τη πολυθρόνα του. Και μαντέψτε με έδιωξε κιολας γιατι τάραζα το νεκροταφειάκι του στο οποίο ζούσε ήρεμα κι ωραια. Όμως δεν ερωτεύτηκα πχ το ανάστημα της σύνταξής του, (δεν έπαιρνε καν συνταξη) αλλά το ανάστημα του χαρακτήρα του. Όμως το να ερωτεύεσαι τσέπες και συντάξεις και επιχειρήσεις και οτιδήποτε δεν αφορά την ψυχοσύνθεση του άλλου ή έστω (άντε) την εξωτερική του εμφάνιση....σε κατατάσσει σε αυτήν την χυδαία κατηγορία γυναικών που όλοι τη ξέρουμε και όλοι την έχουμε συναντήσει κατά κάποιο τρόπο.

Κι όμως φίλοι μου; Πως να κακοχαρακτηρίσουμε ένα 20χρονο παιδί που μπορεί να έχει μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια και να βρήκε ένα αποκούμπι να λαδώσει το εντεράκι του; Πως να κρίνουμε ένα 20χρονο κορίτσι που δεν έχουμε ιδέα ποια χαϊρια ποιας μάνας είχε ως πρότυπο; Δε θα το κάνουμε. Ο κύριος όμως, ο περασμένης ηλικίας για 20χρονα, φέρει μεγάλη ευθύνη σε όλο αυτό το τερατουργημα που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας. Κι έτυχε να κάθομαι τόσο κοντά που άκουγα καθαρά τί ακριβώς έλεγε στο παιδί. και σιχάθηκα την ώρα και τη στιγμή που υπάρχω σε έναν κόσμο που παράλληλα υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Μπήκα στη νοοτροπία του Χίτλερ, που εγώ ξέρετε πόσο δημοκρατικό στοιχείο της κοινωνίας είμαι. Και δειλά δειλά σκέφτηκα: ψοφο.......

Θα πουν κάποιοι ζήλεψες couλίτα γιατί εσύ αυτό το διάστημα πίνεις καφέ μόνο με φίλες και ψυχοθεραπεύεσαι. Οκ, πείτε πως εγώ είμαι κακιά και στρίγγλα και κρυόκωλη και εριστική και δεν αξίζω τίποτα. Μπορείτε να μου εξηγησετε γιατί ο ιδιοκτήτης της καφετέριας πλησίασε το "ζευγάρι" και ζήτησε με ευγενική αγένεια να αποχωρήσει από το μαγαζί;  Το υποθέαμα συζητηθηκε από όλους και ενόχλησε πολλούς.

Γιατί και η ελευθερία φίλοι μου, το ανοιχτό πνεύμα, οι διευρυμένοι ορίζοντες και το κάνω ό,τι γουστάρω όποτε το γουστάρω, έχει και τα όρια του....

Στο ντιβάνι

Χαιρετε couλοι μου αναγνωστες,
ελπίζω να ειστε καλά και να περνατε σούπερ. Κι οποιος δεν ειναι, διαβάζοντας αυτη την ανάρτηση μου ισως να νιώσει καλυτερα η να πάει στον ειδικο.

Αρχικά θέλω να τονισω πως η πιο μεγάλη αλήθεια που υπάρχει είναι το : έκαστος στο είδος του.
Είσαι θεωρητική κατευθυνση και θες να περάσεις στο πανεπιστήμιο; Έλα στο φροντιστηριο μου και θα έχεις σιγουρη επιτυχία. Έσπασες το πόδι σου; Πήγαινε στο ΚΑΤ. Ξεμεινες από φετα; Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ που εμπιστευεσαι για να αγοράσεις. Σε πονάει το δόντι σου; Μη το αφήσεις να σαπίσει, πήγαινε στον οδοντιατρο. Θες να πιεις να ξεδωσεις; Πηγαινε στο μπαρ που ο μπάρμαν είναι φιλος σου να σε ποτίσει καθαρό πραγμα, να τα τσουξεις αξιοπρεπώς. Έχεις σεξουαλικές δυσλειτουργίες; Πήγαινε σε σεξολόγο. Νομιζω προλογικά σας έδωσα το στίγμα της ανάρτησης. Τώρα, εχουμε και λέμε.......

Εισαι σε μια καμπή της ζωης σου, απογοητευμένος από όλα και από όλους; Νιώθεις πως η ζωη σε αδικεί και μόνο, σου παίρνει πράγματα χωρίς να δινει ουτε μια σταγονα ευτυχιας; Πιστευεις πως μόνο εσύ κάνεις θυσίες για τα πράγματα και τα πρόσωπα και πως κανείς δεν αξίζει πλέον να τον εμπιστευτεις και να ξανανοιξεις τη καρδιά σου; Νιώθεις συντριβή; Εγκαταλειψη; Πόνο; Συναισθηματική αναπηρία; Μοναξιά; Θλίψη; Νιώθεις πως δεν έχεις λόγο για να ζεις; Νιώθεις πως δεν έχεις λόγο πια για να παλεύεις;;;

Με το χερι στη καρδιά σας λέω πως μια επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο ειναι η μόνη λύση για να λυσουμε σημαντικά θέματα που αφορούν τον εαυτό μας και όχι τους αλλους.  Δεν έχει σημασια πόσο έξυπνοι είμαστε, πόσα βιβλία έχουμε διαβάσει, πόσες περγαμηνές έχουμε στη κατοχή μας. Δεν παίζει ρόλο αν έχουμε ψιλοδιδαχθεί ψυχολογία, ή πόσο καλά νομιζουμε οτι ξέρουμε τον εαυτο μας ή τους άλλους. Ο ειδικός είναι ειδικός και πρέπει να σεβόμαστε την επιστήμη που συνεχώς εξελίσσεται.

Στο ντιβάνι λοιπόν ξεζορίζεσαι γιατί ανακαλύπτεις πως μέχρι τώρα σε ενδιέφεραν οι άλλοι. Έβαλες προτεραιότητα στη ζωη σου, όχι τον εαυτό σου, αλλά το γκόμενο σου, τον φίλο, τη μάνα, τον πατέρα, τη δουλειά. Μαντεψε: εκείνο που πρέπει να σε ενδιαφέρει και να το θέτεις ως προτεραιότητα είναι ο εαυτός σου, που τον έχεις παραμελήσει τοσο πολύ που έμοιαζε να του κινούν τα νήματα οι τρίτοι. Εχασες το control της ζωής σου και έμεινες μια απλή μαριονέτα να κοιτάς τις ζωές των άλλων να εξελίσσονται, να θυσιάζεις ό,τι μπορείς για να είναι οι άλλοι καλά κι εσύ  να μένεις το περίτρομο πλάσμα που το μόνο που έμαθε να κάνει είναι : να φοβάται.

Φοβάσαι το θάνατο μή σου αφαιρέσει αγαπημένα πρόσωπα. Φοβάσαι τη μοναξιά μή τύχει και σε συνηθίσει. Φοβάσαι τις σχέσεις μήπως τύχει και δεν πετύχουν. Φοβάσαι να αγαπησεις μήπως και δεν αγαπηθείς. Φοβάσαι να ρισκάρεις μήπως και δεν πετύχεις. Φοβάσαι να πεις αυτά που σκέφτεσαι μη πλήγώσεις τους άλλους ή μη φύγουν. Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.

Έτσι, έρχεται ο φοβος και κυριεύει την ύπαρξή σου.

Το χειρότερο όλων είναι που ο φοβος παίρνει τη θέση του στοχου στη ζωή σου. Αντί, να στοχοθετείς και να αγωνίζεσαι για να επιτυγχάνεις τους στόχους σου, φοβάσαι και μένεις αμετακίνητος σε καταστάσεις που ξέρεις πως δεν οδηγούν πουθενά, σε συναισθήματα που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, σε σκέψεις που σου παρέχουν μια διαστρεβλωμένη ασφάλεια. Η πυξίδα σου έχει απωλεσθεί. Έχεις πυξίδα το φόβο και σε οδηγεί ακριβώς αντίθετα από τους στοχους σου.

Άνθρωπος χωρίς στόχους ...  είναι άνθρωπος χωρίς ζωή.

Έτσι ένα πρώτο μάθημα του ντιβανιού είναι να αρχίσεις και πάλι να θέτεις στόχους. Εσύ θα βρεις ποιοι είναι αυτοί. Δε θα στους θέσει ο ψυχολόγος. Ξεκίνα με μικρούς στόχους πχ το βάρος σου, η άσκηση, η διατροφή, μια ξένη γλώσσα, μια μικρή εκδρομή. Συνέχισε με μεγαλύτερους πχ ανανέωση στη δουλειά σου, ανανέωση στο σπίτι. Προχώρησε με ακόμη σημαντικότερους: οριοθέτησε το περιβάλλον σου, τους φιλους σου, τις σχέσεις σου. Βγάλε τα ροζ γυαλιά κι αντίκρυσε την πραγματικότητα όπως είναι, σκληρή, γλυκιά, ανάμικτη με όμορφα και άσχημα γεγονότα και συναισθήματα και όχι εκείνο που νόμιζες για πραγματικότητα.

Οι στόχοι σε κατευθυνουν προς το μέσα σου. Βλέπεις ποιος είσαι. Τι πραγματικά θες κι όχι τί ήθελες επειδη έτσι προέκυψε. Βλέπεις τι πραγματικά θέλεις να πετύχεις κι όχι τι ήθελαν οι άλλοι να πετύχεις και δεν ήθελες να τους απογοητεύσεις. Βλέπεις την αλήθεια κατάματα. Ναι, αυτήν που θα σε πονέσει στην αρχή και μετά θα σε λυτρώσει.

Η πάλη που κάνουμε με τον εαυτό μας, για τον εαυτό μας, πρέπει να είναι επιλεγμένη από μας τους ιδιους και όχι από τις συνθήκες, τη τύχη η τους τρίτους.  Αν παλεύεις για κάτι που δε διάλεξες, κοπιάζεις ματαια.

Τελος, μάθε πως οι στόχοι δεν προσεγγίζονται μόνο από μία διαδρομή. Όταν οι δρόμοι κλείσουν, θα βρεις άλλους δρόμους, δρομάκια, σοκάκια, βάλτους με λασπόνερα, κήπους ανθοστολισμένους. Ένα μόνο αρκεί: να διώξεις το φόβο, να θέσεις το στόχο και να ξεκινησεις να πορεύεσαι προς αυτόν. 

Όχι αγκιστρωμένος στο χτές, όχι αύριο, αλλά σήμερα. ΤΩΡΑ. 

Και να έχεις στο νου σου πως μόνο μια ζωή μπορείς να ελέγξεις: την δική σου, γιατί είσαι το πιο όμορφο, το πιο ενδιαφέρον, το πιο σημαντικό πλάσμα του κόσμου ΣΟΥ και γι΄αυτό το πλάσμα και μόνο αξίζει να πολεμάς, να θυσιάζεις, να χαμογελάς, να το λυτρώνεις. Μόνο αν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, θα μπορέσουν να σε αγαπήσουν κι άλλοι.

ΥΓ Ευχαριστώ πολύ τον ψυχοθεραπευτή Δ.Τ. για όλες τις συμβουλές του αλλά και για την αγωνία του στην αγωνία μου. Μη διστάσετε να πάτε σε ειδικό, όταν βλέπετε πως η ζωή σας, προγραμματίζει ερήμην σας.

Θές άλλο νίκη;

Χαιρετε couλοι μου αναγνωστες,
μπηκε ο Νοέμβρης, κι άρχισαν τα σπαστικοειδη να μετρανε μερες για τα χριστουγεννα. Καθε χρονο τα ιδια χάλια. Το περασμενο ΣΚΔ ο ουρανος με εβγαλε στην όμορφη Θεσσαλονικη όπου προειχε μια επαγγελματικη εκκρεμότητα που επρεπε να διευθετηθει και εν συνεχεια ειδα φιλους, μαθητες, γκομενους και περασα τελεια.

Να σας συμβουλευσω λοιπόν, γιατι ο παθος μαθος, να μην κανετε αυτη την απόδραση ενω ειστε σε διαιτα-διατροφη. Ειναι πολυ αδικο να περνάς μπροστα από τις σουπερ απολαυστικές βιτρίνες των εξαισιων ζαχαροπλαστειων της πλατειας Αριστοτελους και αντι να μπεις και να τσακισεις ό,τι σου χτυπά στο ματι, να κρατάς τρυφερα τη μπάρα βρωμης στη τσεπη σου γιατι μονο αυτη ειναι η ικανη συνθηκη για να σε γλυκανει και ναι μονο αυτή σε καταλαβαίνει.

Λοιπον, ειναι γεγονος, αυτη η πόλη δε κοιμάται ποτέ. Έτυχε το ξενοδοχειο μου να βρισκεται σε μια οδο που τα μπαρακια βαρανε ως τις 7, 8, 9 το πρωι. Ετσι, περαν των προγραμματισμενων εξοδων μου, μπόρεσα και ακουσα από το κρεβατι μου, μετα τις 3 και ως το πρωί ο,τι λαϊκο, ξενο, ποπ, τζαζ, ελαφρυ, ροκ, μεταλ κλπ τραγουδι ειχα ξεχάσει ή ειχε απωθησει τεχνηέντως η μνημη μου. Αυτο παράλληλα σημαινει 4 μερες και 3 νυχτες αϋπνιας σερί.

Έπρεπε να με δει κανεις Τρίτη στις 7 το πρωι στο αεροδρομιο Μακεδονια. Η αληθεια ειναι πως με κοιτουσαν περίεργα. Θα έβλεπες μια σκια ανθρωπου, κατακίτρινη, με πρησμένα κοκκινα μάτια, να περιφέρεται σα βαμπιρ. Έμοιαζα λίγο με τους White Walkers του GOT αλλά με μάτι κοκκινο και πρησμένο. Λίγο πιο άσχημη βέβαια, γιατι αυτους με λίγη καλή θέληση τους λες και γλυκούληδες.
Αυτος πιστευω ήταν και ο λόγος που δε πέρασα από τον έλεγχο αλωβητη, καθώς μου ζητησαν να περάσω σε έναν ειδικό χώρο, με γδυσανε εν μέρει και μου έψαξαν μεχρι και το βρακί. Δεν τους αδικω. Κι εγω αν έβλεπα μια τυπισσα έτσι χολοσκασμενη θα μου μπαιναν υποψιες για -αν οχι εμπόριο ναρκωτικών- χρήση. Ματαια θα εξηγούσα ό,τι εξηγουσα. Η χειραποσκευη μου εγινε χίλια κομμάτια, βγάλαν έξω μέχρι και τα λερωμένα βρακιά μου, και φυσικά η τσάντα μου πέρασε από έλεγχο από τρεις μαντραχαλαδες επι δυο φορές.

Και να οι σερβιέτες, και να οι καραμέλες για το λαιμο, και να οι βιταμίνες με εχινακεια και δικταμο με μελι,  να το άδειο μου πορτοφόλι, να τα κλειδιά του φροντιστηριου μου, να οι ταυτοτητες, τα διπλωματα, η καρτα ελευθερας για τα μουσεία, να το κινητο μου με τα ανιψια μου πρώτη μούρη στην επιφάνεια, να οι μπάρες βρώμης, να τα εισιτηρια μου, να τα αποκομματα από μουσεια, λεωφορεια, μπαρ, θεατρα, να κι ενα σουβενίρ με τον λευκό το πύργο πρώτη μούρη. Να και κάτι ντεπόν, κατι προφυλακτικά...(οχι προφυλακτικά δεν ειχα)...να και ένας φορτιστής samsung. Να τα γυαλια ηλίου μου 200 ευρώ (δωρο της μάνας μου για να είμαι και ειλικρινης), να και τα γυαλιά γκαβομάρας με τις θηκες του. Ενα σταυρόλεξο, οι Αλητες του Μαξιμ Γκόρκι, ενα στυλό, ένα κραγιόν, ένα αποσμητικό αμασχάλης και το υγρο των φακων μου.
(Τωρα που το σκέφτομαι η τσάντα μου βολεύει πολυ...μονο εγώ η ιδια έλειπα από μέσα)
Τελικά η αιτια του κακού βρεθηκε. Το σπρει για τον εν δυνάμει κλειστό λαιμό μου.....έκανε τα μηχανακια  του ελέγχου να βαρέσουν κόκκινο. Τελικά, μου ευχηθηκαν καλό ταξίδι και με αφησαν σε μια ακρη, νυσταγμένη, απογοητευμενη και μονη να επανατοποθετώ τα πραγματα μου στη χειραποσκευή και να πρέπει πια να τρέξω αν θα ήθελα να προλάβω τη πτήση μου για Αθήνα.

Επιστρέφω στην πόλη της Θεσσαλονίκης και θα θυμάμαι με αγάπη, μια καφετέρια που μπροστά είχα το άγαλμα του Αριστοτέλη να μου εχει γυρισει το κώλο. Και ρε γαμωτο, τον αγαπώ τον Αριστοτέλη αλλά εκει ταιριαξε να γνωριστω με τους σερβιτορους και να πινω το καφε μου μονη ή με παρέα τις μέρες της διαμονης μου. Εκεί βεβαια, ζητησα ένα τοστ με δυο φετες γαλοπουλας με μαυρο ψωμι σε έναν νυσταγμένο σερβιτόρο 9 το πρωί. Κι εκεινος έφυγε και μετα από ένα λεπτό ξαναρθε να επιβεβαιωσει τη παραγγελία. Ξανα ειπα ενα τοστ μαυρο ψωμι και 2 φετες γαλοπουλα. Ο νεαρος έφυγε και επέστρεψε με ενα τοστ λευκό ψωμι και δυο φετες κασερι, όπως λένε το τυρί του τοστ οι απάνω. Γέλασα, σκέφτηκα πως δε πειράζει, όλα καλά, σιγα τα αυγα κλπ και τότε συνέβη μπροστα στα ματιαμου το θέατρο του απόλυτου παραλόγου.

Ένας πιτσιρικας ειχε κάτσει πάνω στο άγαλμα του Αριστοτέλη και είχε αφησει το σακίδιο του δίπλα. Περνωντας ενας ηλικιωμένος έσουρε τα εξ αμάξης στον νεαρό που δε σεβεται τον μεγάλο Σταγειριτη φιλόσοφο και βεβηλώνει το άγαλμα με το κώλο του. Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ουρλιαξε ο ηλικωμένος; Μα δε σεβεστε τίποτα πια; Εχει παγκακια η πλατεία να πας να κάτσεις εκεί, όχι πάνω στον μεγα φιλόσοφο. Δεν είσαι απο εδώ, γιατί αν ήσουν από εδω θα ήξερες την αξία του. Ο νεαρός δε μιλουσε, είχε κατεβασει το κεφαλι και άκουγε. Ο ηλικωμένος συνέχισε. Ντροπή σου, και σε σενα και στους γονείς σου τους μαλακες που δεν σου εδωσαν σωστή ανατροφή.....

Ντράπηκα λιγο και κανονικά θα έπρεπε να σηκωθώ πάνω και να εξηγησω στον παππού πως με τον τρόπο που προσεγγισε τον πιτσιρικά δε πρόκειται ποτέ να τον πείσει να σεβαστει τους αρχαίους μας προγονους γιατί ο ιδιος με το τρόπο που μιλά δεν αποτελεί πρότυπο. Έκατσα στα αυγα μου και εφαγα στα γρηγορα το λάθος τοστ μου, κατεβασα το καφέ μου μονορουφι και σηκωθηκα να φυγω γιατι ειχα δουλειά σημαντικη.

To ΑΠΘ δε θα είναι ποτέ το ιδιο από τη Δευτέρα και μετά....μόνο αυτό σας λεω κι αυτο κρατηστε.

Κατά τα άλλα ήταν μια όμορφη απόδραση που θα μου άλλαξε τη ζωή σε περισσότερους από δυο τομείς της, όπως επαγγελματικό και γκομενικό. Άνοιξαν κι έκλεισαν δρόμοι και αυτά είναι τα ωραία, τα αγκαλιασμένα με τα άσχημα. Με μια χαρμολύπη επέστρεψα στη φτωχή μου πόλη, έτοιμη να ανοίξω κι άλλο τα φτερά μου και να αφήσω το μυαλό και τη καρδιά μου να αρμενίσουν σε λιμάνια άλλα, νέα, καινούργια, πρωτόγνωρα. Ενώ αφησα πίσω μου τις φοιτητριούλες μου που περασαν φέτος στη Θεσσαλονίκη, τους φίλους μου που θα τους ξαναδω συντομα σε λιγότερο από 2 μήνες και μια κατάσταση που μου ξερίζωσε εντελώς ένα όνειρό μου. Δε με πειράζει γιατί εγώ έχω μάθει να χτίζω όνειρα και να παλεύω για να τα πραγματοποιώ. Κι αν ενα δε πέτυχε, ε δε πειράζει, διάολε.....θα φτιάξω άλλα.

Επιπλέον, εγώ ποτέ δεν έφυγα από εκεί χωρίς να αγκαλιάσω και να φιλήσω τους ανθρώπους που εκτιμώ, αγαπώ και σέβομαι.

Εγω ποτέ δε φεύγω με σκυμμένο το κεφάλι, μέσα στη σιωπή και με δυστυχία στο βλέμμα.......
Γι' αυτό μπορώ και χαμογελάω πλατιά ακόμη και μετά από τη μεγαλύτερη θλίψη που μπορώ να νιωσω.

Θεσσαλονίκη, θα σε ξαναδώ στις γιορτές και μετά ανά μήνα θα εχεις την δυνατότητα να μου δείξεις πόσο ενδιαφέρουσα είσαι. Εις το επανιδείν.

Φιλιά σε όλους.
Χαμογελάστε και ό,τι ειναι να συμβεί, θα συμβεί.

Κι η γκρίνια εχει...όρια

Χαίρετε cουλοί μου αναγνωστες,

σήμερα θα μιλησουμε για ενα φαινομενο που χαρακτηριζει κυριως τη γυναικεια ψυχοσύνθεση, για τη γκρινια. Εμεις οι γυναικες εχουμε τη ταση να παραπονιομαστε για τα παντα. Αλλες φορες δικαιως κι αλλες αδικως. Σίγουρα η γκρίνια που μας διακατεχει τις δυσκολες μερες του μηνα, ειναι γκρινια πονου και αυτό νομίζω εχουν αρχισει και το σεβονται οι αντρες. Η γκρίνια για το σιδερωμα και για τις δουλειες του σπιτιου επισης εχει ενα γενναιο υπόβαθρο γιατι αφορα στη κουραση και το κοψομέσιασμα. Η γκρίνια για λιγο περισσότερο ενδιαφέρον από το έτερον ολοκληρο, επίσης ειναι δικαιολογημένη γιατί υποδηλωνει αγαπη και φροντιδα και προδερμ. Πολλα ειδη γκρινιας μας εχουν προσάψει που δεν ειναι γκρίνια αλλα δικά μας εσωτερικα ζητηματάκια και μικρές δυστυχιες που εξωτερικευονται με ενα βαθυ ...αχ...ένα ....ουφ...και μια κρεβατομουρμουριτσα.

Ας περιορίσω λιγο τα ειδη για να καταλαβετε το πόιντ της αναρτησης μου. Υπαρχει ένα ειδος γκρινιας απολυτα μα απόλυτα μα απόλυτα δικαιλογημένο που ταυτιζεται θα ελεγα με απογοητευση. Ειναι η γκρίνια για τα πολιτικά ζητηματα της χωρας. Κι αυτη δεν θα την δεις μονο σε γυναικες αλλα και σε αντρες. Ο μπαμπας μου για παραδειγμα αν δε διαολοστειλει 10 φορές τη μέρα τη κυβερνηση Τσιπρα δε θα ηρεμησει. Κανείς δε μπορει να του πει: πάψε επιτέλους, γιατι εχει δικιο και μαλιστα απόλυτο.

Εκεινη ομως τη γκρίνια που θελω να στηλιτεύσω είναι αυτη που γινεται χωρις κανεναν απολυτως λογο. Εχω μια φίλη που γκρινιαζει για τα πάντα. Για την υγρασία στο μαλλι, για το νυχι που 'σπασε, για την μυγα που της χαιδεψε το μάγουλο, για τη μπότα που δε κάθεται στη γαμπα της στρωτα, για το ρύζι που εγινε λιγο αβραστο, για τη μανα της που γέρασε και δε θυμαται, για τον γκομενο που δε βρισκει (εδω ειναι κατανοητό), για τους ανθρωπους που διαφωνουν μαζί της, για τους ανθρώπους που συμφωνουν μαζι της, για οσους κανουν γυμναστικη, για οσους δε κανουν γυμναστικη, για τη καφετερια που δεν εχει τεντα στο ενα τετραγωνικο (στα αλλα εχει), για το καφε που αντι για ζαχαρινη της εφεραν μαυρη ζαχαρη, για το σουπερ μαρκετ που εχει δυο μονο ταμεια, για τα κιλα της που δε πεφτουν (ενω δε κανει διαιτα), για το δωματιο της που ειναι βορεινο, για τη πολη που ειναι μιζερη (εδω συμφωνω μαζι της), για το κοτοπουλο καλαμακι που βρωμάει. Αλλά ολα αυτα παλευονται με ενα: Δε μας χεζεις ρε κοπελιά;

Εκεινο που δε παλευεται ειναι η γκρινια της επειδή αυτός που επιθυμει βρισκεται σε αλλη πόλη. Κι εχουμε και λεμε:

1. Μια ωρα απόσταση, γαμω το φελεκι μου, δεν ειναι δα και λογος για να γκρινιάζεις. Πάρε το κώλο σου και πήγαινε να τον συναντησεις. Τι να πουν κι άλλοι άνθρωπο που το αλλο τους ολόκληρο ειναι στην άλλη άκρη της Ελλάδας ή και του κόσμου; Η αποσταση αν δεν εμπεριεχει τριψηφιο αριθμό χιλιομέτρων, δεν ειναι απόσταση, είναι απλά μια βολτιτσα στα περιξ. Κι αν ο αλλος δε μπορει να κανει τη βολτίτσα, καντην εσύ για να ξεδωσεις λιγάκι και μετά να ηρεμησουμε και όλοι μαζί σου που σε ακούμε να λες συνεχώς: Αχ δε μπορωωωωω, πληττωωω, τι θα κανωωωω; Πάντως το να κανεις μόνο γκρινια...δεν βγάζει πουθενα. Ξεκίνα τις βολτες.

2. Δε μπορείς να γκρινιάζεις για κάτι που δε συμβαινει, επειδή δεν μπήκες εσυ στον κοπο να το κανεις να συμβεί. Ή να το προσπαθησεις τουλάχιστον. Πχ ψηφίσαμε σα ζωα τον Τσιπρα να αλλάξει το κόσμο. Αυτο πιστέψαμε, σε αυτο ελπίσαμε, αυτό προσπαθήσαμε. Δε τον αλλαξε; Εχουμε κάθε δικαιωμα να γκρινιάζουμε, να τον διαολοστέλνουμε και να μην τον ξαναψηφισουμε στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί εμείς μια προσπάθεια τη καναμε. Η κυρια τώρα κάθεται και γκρινιάζει νυχθημερον γιατι δε βλέπει την αλλαγη στη ζωή της η οποια αλλαγή λες και είναι μια θεια από τη κατω ραχούλα, που δεν ερχεται. Ρε κοριτσι μου αν δε κουνησεις το κωλο σου πως μπορεις να ελπισεις για κατι καλυτερο; Η προσπαθεις κι αν δε πετυχει η προσπαθεια σου, κάτσε και γκρινιαξε ή βουλωσε το για πάντα.
Αν δε πολεμήσεις πως θες να κερδισεις μια μάχη;
Εχει και η γκρίνια τα όρια της. Και πιστεψτε με μια γκρινια άνευ περιεχομένου εκνευρίζει ακομη και τους πιο γκρινιάρηδες.

Αυτά, καλό μηνα

Φιλιά σε ολους

Λιγοτερη γκρίνια, περισσοτερη ζωη.

Έλα να κεντήσουμε

Καλησπέρα couλοι μου αναγνωστες,

θα εχετε παθει πλακα με το ποσο συχνά κάνω αναρτησεις. Ειναι που δρομολογηθηκε κάπως η δουλεια και παει σφαίρα, οποτε ο χρονος είναι πολυ ευγενικός μαζι μου. Και επειτα είχα σημειωσει κάπου θεματα προς αναρτηση και εχω υλικο-κουλαμαρες να γράψω. Καποτε δεν εχω υλικο και κάποτε με πλακωνουν ολα τα κουλά μαζεμενα.

Σημερα θα μιλήσουμε για οικοκυρικά. Ξερατε πως στο σχολειο διδάσκεται η οικιακή οικονομία και σε κάποια σχολεια, τα παιδιά κάνουν άσκηση με το ράψιμο και το κεντημα; Στην επαρχία συμβαίνουν αυτά. Στις μεγαλουπολεις έχουν άλλα να κανουν τα παιδιά, πιο ενδιαφέροντα.

Το κέντημα λοιπόν είναι μια δημιουργικη απασχοληση. Παιρνεις τον καμβά, βελονα και κλωστη κι αρχίζεις. Δεν ειναι τοσο εύκολο καθως εχουν εξελιχθει οι μέθοδοι. Υπάρχουν διάφορες τεχνικές, διαφορα χρωματα, διάφορα νήματα και άπειρα σχεδια για να κεντησει κανεις.

Αν καποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί, μπορει να φτιάξει πάρα πολύ ωραία κεντηματα. Άλλος μπορεί να είναι πιο αργος χωρις ιδιαίτερη φαντασία. Άλλος μπορεί να μην έχει υπομονη και να σκιζει και να αρχιζει από την αρχη. Κι αλλος μπορει να μην ενδιαφερεται για το άθλημα.


Μια γιαγιά, ένα γλυκο μεσημεράκι,  μου έδωσε μια συμβουλή και την κράτησα, με προβληματισε και θα τη μοιραστώ μαζι σας.

"Η τύχη, κόρη μου, είναι κέντημα...."

Οπότε καταληγουμε στο συμπέρασμα πως και η τυχη μας που μερικές φορες την κατακρίνουμε γιατι πιστευουμε πως δεν μπορουμε να την ελέγξουμε, περιμένει να κεντήσουμε πάνω της, τα δικα μας θελω, τις δικές μας επιθυμιες και να βάλουμε το δικό μας στυλ.

Δε θα ξανακατηγορήσω το συμπαν μου που γαμιέται ασυστόλως....αλλα θα πάρω βελόνα και κλωστή και θα του δειξω εγω. Καντε το ιδιο. Κεντήστε τη ζωη σας οσο πιο ωραια μπορειτε.

Φιλιά σε όλους

Καλό Σαββατοκύριακο

Η ωρα η καλή .... για ποιον ???

Καλημερα couλοί μου αναγνωστες,

διανυουμε την 68η Αυγουστου! Εντάξει, τις νύχτες αν δεν έχεις μια ζεστη αγκαλια, που δεν εχεις, θα χρειαστεις μια ζακετούλα, αλλα ως εκει. Το μεσημερι μετα τη δουλεια σου, μη ξεχασεις να φορεσεις το μαγιο σου να πας να ριξεις μια βουτια στη θαλασσα. Ειναι ωραια εδω στην Ελλαδα. Μας ζηλευουν ρε, καταλαβετε το.

Σήμερα το πρωι βρεθηκα στο αγαπημενο μου μερος (αυτο το διαστημα). Στο νοσοκομειο. Ηταν κάτι τυπικό να κάνω και πηγα απο τις 8 για να εξυπηρετηθω δυο ωρες μετα. Ομως ειμαι πολυ περήφανη γιατι πηρα το νουμερο 1. Έχει κανεις αντιρρηση ότι ειμαι  μεγαλο νουμερο; Οχι! Οκ!
Όσο περιμενα, διασκέδασα με τη ψυχη μου. Διπλα μου μια κατασκασμενη μανα γκρινιαζε στην παραδιπλανη γιαγια για την κορη της που δε λεει να παντρευτεί. Θεωρω πως υπαρχει μια κασετα στο μυαλουδακι των μαμαδων η οποια παταει αφεαυτου της το play σε καθε ευκαιρια και παιζει με ιδιο κι απαραλλαχτο τροπο.

Κι αρχίζει να παίζει η κασέτα:

"1.Και η κορη μου δε το αποφασιζει και γιατι δε θελουν να παντρευτουν οι ανθρωποι; 
2. Μονο δουλευουν και βγαζουν χρηματα (χμ) και τι να τα κανουν τα χρήματα και τα αυτοκινητα και τα σπιτια αν δεν κανουν οικογένεια; 
3. Την παρακαλαω να νοικοκυρευτει. 
4. Ειναι με ενα καλο παιδι που δε πάνε παρακατω. 
5. Εγω θελω να δω εγγγονια να τα μεγαλωσω τωρα που μπορώ. 
6. Και αν ειναι, ας παντρευτει και αν δει οτι δε μπορει ας χωρισει. Αλλα να παντρευτει."

Αν ημουν σε αλλη φαση και δεν ειχα το νουμερο 1 που επρεπε να εχω τεταμενη τη προσοχη για να δω ποτε θα ερθει ο γιατρος γιατι θα εμπαινα πρωτη, θα της έλεγα....

1. Κυρία μου......όταν δε θες να κάνεις κατι, δε το κανεις. Αν θες να κανεις κατι, το κάνεις. Ειναι πολυ απλο. 
2 Κυρία μου....για φαντασου να ειχες μια κορη που να μην παντρευοταν και παραλληλα να μην ειχε δουλεια και σπιτι; Θα ηταν καλυτερα να ήταν ανεργη, αστεγη κι αγαμητη; Ή να γλιτωσουμε κι ενα δυο κακά;
3. Κυρια μου....οι γυναικες δε νοικοκυρευονται με τον γαμο. Νοικοκυρευονται απο τα φοιτητικά χρονια τους που μένουν μονες. Κι αν δεν ειναι νοικοκυρεμενες δε φταίει η έλλειψη στεφανιου αλλα η ελλειψη σωστής διαπαιδαγωγησης. Όταν μια μαμα κατηγορει το παιδι της ως ανοικοκυρευτο...καλα θα κανει να πάει στον καθρεφτη να τα πει. 
4. Κυρια μου.....είσαι σιγουρη πως αυτο που ονομαζεις τώρα καλό παιδί δε θα το αποκαλεις γάιδαρο, μοσχάρι, τεμπέλη, τσιγκουνη και ακαταλληλο για το παιδι σου, οταν παντρευτουν;
5. Κυρία μου...εσύ θες να δεις και να μεγαλώσεις εγγόνια....πιστευεις πως η κορη σου θα σου τα εμπιστευοταν που καθε δευτερη Παρασκευη εισαι στα τακτικα ιατρεια του παθολογικου;; 
6. Κυρία μου.... αν ειναι να παντρευτει το παιδι σου για να σου φυγει εσενα ο καημος και μετα να χωρισει, λυπάμαι αλλα έζησες μια ζωή χωρίς αγαπη και ενδιαφέρον και σεβασμο και κατανοηση και ειλικρίνεια και υπομονη και έρωτα εν τελει. Γιατι ο γαμος δεν είναι παιξε και γέλασε και καλεσε όλη τη γειτονια για να μάθει ότι επιτελους παντρευεις το παιδι σου και ουφ σου εφυγε ενα βαρος για το τι θα λένε. Ο γαμος δεν ειναι λόγια, ούτε εντυπωσεις, ούτε τα απωθημένα του καθενος. Γαμος στα ματια του Θεου ειναι το εσωτερικο δέσιμο δυο ανθρώπων. Στα ματια της κοινωνίας μια συμβαση. Αλλά για έναν λογικό άνθρωπο γαμος ειναι το να βαζεις σε δευτερη μοίρα το εγω σου γιατί το βρηκες ιδιο και απαραλλαχτο στον συντροφο σου και θες να πορευτεις μαζι του και να αναπαραγεις το είδος σου.  Πως να παει να παντρευτεί η άλλη επειδη εσύ έχεις μαράζι;

Καλά μπορει πάλι ο γυαλος να μην ειναι στραβός αλλα εγώ στραβα να αρμενιζω, αλλά δεν ειναι τόσο απλά τα πραγματα, μανάδες του κόσμου. Στηρίξτε τις επιλογές των παιδιών σας. Κατι ξερουν παραπανω που δε θα σας το πουν ποτέ. Άλλωστε ο προορισμός του ανθρώπου ειναι η ευτυχια και αυτή δεν κατοικεί πάντα μεσα σε έναν γαμο.

Αυτα από μένα. Φιλια σε όλους.
Καλό καλοκαιρι.

ΥΓ Συγγνώμη για την έλλειψη οργανωμενου τονισμου στο κείμενο. Εγώ είχα τη προθεση να βάλω τόνους παντού, αλλά αυτοι δε θελανε παντα να μπουν.
Ακόμη κι οι τονοι μου ειναι ελευθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν.........

 

Ουλαλουμ και Αλαλουμ

Χαιρετε coυλοι μου αναγνώστες,

Μου λειψατε λιγο και μιας και μπηκε ο Οκτωβρης και οχι ο Οκτωμβρης, ειπα να σας πω να τα πουμε τα νέα μας ολα. (Θα κανετε υπομονη με τους τονους μου γιατι έχει μπει ενα κομματακι απο τη μπαρα δημητριακων απο κατω απο το πληκτρο του τόνου και πότε λειτουργεί και ποτε οχι.) (Ξερω πρεπει να το βγαλω, να γυρισω το λαπτοπ και να του βαλω πιστολακι να το σενιαρω. Θα γινει.).

Το καλοκαιρι που περασε ηταν ομορφο. Η θαλασσα ηταν ομορφη. Τα μπανια που καναμε ηταν ομορφα. Οι βολτες και τα παγωτα ομορφα επίσης. Και οι διακοπες πανεμορφες. Αυτα γραφουν τα παιδακια του γυμνασιου οταν τους ζητας να γράψουν πως περασανε το καλοκαίρι. Τα υπολοιπα παιδακια που τελειωσαν το σχολειο θα σου πουν: Αρχιδια. Ολο τα ιδια και τα ιδια.

Τα οικονομικα του κόσμου αργοπεθαινουν και ο Τσιπρας το παιζει κυριλε επιτυχημενος πρωθυπουργος παρ' ολο που μονο συνταξεις ξέρουν να κοβουν και τα αρχαια ελληνικα από τις εξετάσεις του γυμνασιου. Και το χειροτερο ειναι πως νιωθουν καλα και πιστευουν πως σωθηκε ή σώζεται η ο,τι ο κοσμος. Αρχιδια. Ολο τα ιδια και τα ίδια.

Ένα πέρασμα απο νοσοκομειο με επεισε πως ειμαστε ενα απολυτο, μεγαλο και πανευθραστο τιποτα. Σημερα ζεις, αυριο σε φυτευουν στη γη. Γι' αυτο μπρος ολοταχως προς τα ονειρα μας, γιατι ρε φιλε η ζωη ειναι λιγη και δεν ειναι παντα ελεγχομενη. Τα χω ξαναπεί, ομως αυτά, και δε θελω να γινομαι κουραστική.

Τα γκομενικα μου, ολα καλα. Εσείς τι κανετε; Πως είστε; Όλα καλά; Για πείτε κανενα νεο; Ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο να θες κάτι και να σε θελουν όλα τα αλλα ψιλοκατι πλην αυτου του κατι. Ε το υπολογιζεις ως τιποτα και προχωρας να βρεις άλλο ψιλοκατι που κι αυτο...αρχιδια. Όλο τα ιδια και τα ιδια. Καταλήγω παντα στο ρητο: οι αντρες ειναι πεταμενα λεφτα και δε λεει σε περιοδο οικονομικης κρισης να πετας τα λεφτα σου.

Τα ταξιδια μου συνεχιζονται. Επόμενος προορισμος Κυπρος και απο το Πασχα και μετα κατι για Πράγα συζηταω. Οψομεθα. Να ακουνε οι φιλες μου απο Κύπρο να ετοιμαζονται γιατι οταν έρθω θα κάνουμε κακο χαμο και θα ειναι και χριστουγεννιάτικος.

Κατα τα άλλα καλα. Υγεία. Ηρεμια. Ταξη. Ασφάλεια και νεες προοπτικες σε δουλειες και γκομενοδουλειές.
Ελπίζω να ειστε ολοι καλα και να χαμογελατε. Όχι οπως ο πατερας μου, που καθε μηνα που βλέπει τη συνταξή του κουτσουρεμένη, χαμογελάει ειρωνικά και μετα βουρ βρισιδια και αρχιδια κι όλο τα ίδια και τα ιδια.

Καλό Χειμώνα να έχουμε. Ψυχραιμία και καλό σεξ.

Φιλια πολλα

Όταν η μοναξιά σε απελευθερώνει...

Couλοί μου αναγνώστες,
σας χαιρετώ, λίγο καταβεβλημένη από την κούραση, καθώς διανύουμε περίοδο πανελλαδικών εξετάσεων, και είμαστε στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα. Παρά το φόκους που 'χω κάνει στη δουλειά μπόρεσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να παρακολουθήσω μια παράσταση εδώ στην επαρχία από έναν ερασιτεχνικό θίασο που κάνει πολύ ωραία δουλειά. Και φυσικά θα σας εκθέσω τα συμπεράσματα μου. Απενεργοποιήστε τα κινητά σας, η Πατρίδα κοιμάται.

Επίσης, επειδή το βράδυ δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν μελετήσω έστω και μια λογοτεχνική σελίδα, κατάφερα αυτές τις μέρες να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που το αγόρασα καιρό τώρα, αλλά δε το έπιανα. Τελικά το έπιασα και το τέλειωσα. Και φυσικά τα συμπεράσματα μου ταυτίζονται με τα άλλα συμπεράσματα που έβγαλα από την παράσταση και θα τα εκθέσω παρακάτω.

Εν συντομία, η παράσταση περιελάμβανε μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ηρώων της καθημερινής ζωής με τα σύγχρονα προβλήματά τους που όλοι είτε βιώνουμε, είτε εντοπίζουμε στους γύρω μας. Αστεγοι, άνεργοι, καταθλιπτικοί, αγχώδεις, εγωιστές, ανασφαλείς άνθρωποι με απωθημένα, πέρασαν από το θεατρικό σανίδι. Επιπλέον στο βιβλίο της Βαμβουνάκη, ανακάλυψα ένα συνδυαστικό θέμα το οποίο και θα περιγράψω καθώς αφορά την αλλοτρίωση του ανθρώπου και την συναισθηματική του αναπηρία μέσα σε μια εποχή που "στόχος είναι τα λεφτά...." που λέει και η αοιδός.....χμ χμ χμ.

Στην παράσταση εμφανίζεται ένα ζευγάρι. Ο άντρας κατατρεγμένος και απογοητευμένος από την εργασία και η γυναίκα παρμένη από κακόφημη συνοικία που τον ακολουθεί παντού, καθώς αυτός δεν έχει να της προσφέρει τίποτα, αλλά την έσωσε από μια αναξιοπρεπή ζωή. Της μιλά απότομα, την υποτιμά, την βρίζει, ενώ αυτή υπομονετικά ανέχεται την συμπεριφορά του καθώς δεν έχει που να πάει αλλά και τον ευχαριστεί που την έσωσε. Μάλιστα δηλώνει πως τον αγαπάει. Αυτός συνεχώς την διώχνει αλλά αυτή δε φεύγει. Διαφαίνεται πως την διώχνει γιατί ξέρει πως αυτή δε θα φύγει. Διότι όταν κάποια στιγμή εκείνη προσποιείται πως φεύγει, εκείνος χάνει το χαμόγελό του και την ψάχνει απεγνωσμένα.

Στο βιβλίο από την άλλη έχουμε δυο ανθρώπους που ερωτεύονται παράφορα, αλλά ο άντρας αποφασίζει να αφοσιωθεί στη δουλειά του και στην επαγγελματική του ανέλιξη, παντρεύεται μιαν άλλη που θα τον βοηθήσει να ανελιχθεί, μα που τον χωρίζει αμέσως. Απο εκεί και πέρα η ζωή του επιφυλάσσει μόνο μοναξιά και αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Η γυναίκα, αποφασίζει να γίνει δικηγόρος, παίρνει τη ζωή στα χέρια της αλλά καθίσταται μια συναισθηματικά ανάπηρη γυναίκα, καθώς έχει χαρίσει τη καρδιά της και δεν έχει πια καρδιά να δώσει σε νέους έρωτες. Περνάνε πολύ τα χρόνια και μη γνωρίζοντας που ακριβώς βρίσκεται ο έρωτας της, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και συναντιούνται γέροι και με την κλεψύδρα της ζωής τους να αδειάζει. Ωστόσο μένουν μαζί τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής τους, ως φίλοι πια. Τι άλλο μετά από τόσα χρόνια;

Τα δικά μου τα συμπεράσματα έγκεινται στο να μην αφήνουμε να φύγει όποιος μας ενδιαφέρει πραγματικά, για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ψυχή μας, τη καρδιά μας και την ευτυχία μας, Ακόμη κι αν αυτός που μας ενδιαφέρει, μας διώχνει, άμεσα ή έμμεσα για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ψυχή του, τη καρδιά του και την ευτυχία του. Είναι ασυγχώρητο λάθος να κλείνουμε τις πόρτες στην αγάπη επειδή εντοπίζουμε τεχνικές δυσκολίες.Είναι σα να κλείνουμε τις πόρτες στην ζωή την ίδια. Πόσες ευκαιρίες νομίζετε πως έχουμε να ζήσουμε;  Και είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος να το διαπιστώσουμε σε μια ηλικία που απλά περιμένουμε το ταξίδι για τον άλλο κόσμο. Τα έχω ξαναπεί. Χαμογελάστε. Ερωτευτείτε. Αγαπήστε. Διεκδικήστε τους ανθρώπους σας. Πολεμήστε για την αγάπη και να αφήνετε τη καρδιά σας ανοιχτή για να αγαπηθεί. Όλοι το αξίζετε. Και για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άλλος άνθρωπος που θα σας αγαπήσει γι' αυτό που είστε, γι' αυτά που σκέφτεστε, γι' αυτά που θέλετε και είναι ικανός να πέσει στη φωτιά για σας, ακόμη κι αν εσείς δεν θα πέφτατε για εκείνον.

Είναι άδικο το να επιλέγεις τη μοναξιά όταν αυτή για σένα έχει αποφασίσει να σε αφήσει ελεύθερο. Άδικο για σένα.

Σημειώνω την ημερομηνία της ανάρτησης.
Σε λίγα χρόνια θα επιστρέψω να κάνω τον απολογισμό μου.

Φιλιά πολλά σε όλους

Μεγαλοβδομαδιάτικο ξενύχτι

Αγαπημένοι μου, couλοί μου αναγνώστες,

διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα η οποία κορυφώνεται σε λίγες ώρες. Εγώ δεν την πολυκατάλαβα γιατί είχα φουλ έξτρα δουλειά, αλλά την κατάλαβε το έντερο μου με τις σπανακόπιτες τις νηστίσιμες να τριβελίζουν και να αναστατώνουν το είναι μου. Τουαλέτα-Cούλα σημειώσατε 100-0.
Τη Μ. Δευτέρα σα καλή χριστιανή που είμαι, ξέρετε τώρα, πήρα τα βουνά και τα λαγκάδια με μια φίλη μου.Πήγαμε στη Μονή του Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας για να παρακολουθήσουμε την ακολουθία. Εκεί, την κάνουν αργά το βράδυ.

Πήγαμε στις 10 και μόλις άρχιζε. Με έπιασε ένας πανικός γιατί εγώ δε μπορώ να κάτσω πάνω από καμιά ώρα στην εκκλησία. Μετά τρελαίνομαι. Την πρώτη ώρα ήταν καλά. Χαμηλος φωτισμός, κεράκια, λιβάνι,ζαλάδα, αυτοσυγκέντρωση. Είναι οι στιγμές που λες τώρα θα μιλήσω με τον πιο βαθύ εαυτό μου και θα αναθεωρήσω την ύπαρξη μου, τις επιλογές μου, τις αποφάσεις που έχω πάρει. Όλα. Αυτό συνέβη. Εμείς οι πιστοί έχουμε κι ένα ψυχολογικό υποστήριγμα στη θρησκεία. Ζήτησα ένα σημάδι από τον Θεό για το πώς θα πορευτώ στη ζωή μου κι εκείνος το έστειλε. Πήρε φωτιά το ένα μανουάλι.

Μετά, όμως, από τη πρώτη ώρα, αφού ολοκληρώθηκε η συνεδρία με τον εαυτό μου, άρχιζα να χάνω την ηρεμία μου. Η ακολουθία ΔΕΝ τελείωνε για κανέναν λόγο. Μόνο όταν η ώρα πήγε μια και μισή τη νύχτα άκουσα εκείνο το ευλογημένο Δι' ευχών. Μα πριν από αυτό, πρέπει να άκουσα/θυμήθηκα/έμαθα, ότι τροπάρι, ψαλμό και κείμενο έχει γραφτεί. Τα πάντα. Τα πάντα. Είχα κουραστεί πάρα πολύ. Και αν συνυπολογιστεί πως δούλευα όλη μέρα, εκείνη τη μερα, δε ξέρω πως δεν ξάπλωσα κάτω να τους πω καληνύχτα και να χαθώ στον ύπνο τον λυτρωτικό.  Και δεν ήμουν η μόνη που νύσταζα. Κάποιες μοναχές ροχάλιζαν προκλητικά.

Θυμήθηκα εκείνη την ατάκα με τις γριές-λοκατζήδες που βαράνε προσοχή ώωωωρες ατελείωτες.
Εντάξει, επειδή δεν κάνει τέτοιες μέρες, δε θα συνεχίσω τη κριτική. Είναι φορές που ηρεμεί η ψυχή μας σε τέτοιες περιστάσεις, με την προϋπόθεση να θέλει να ηρεμήσει. Να βρίσκεσαι σε mood ηρεμίας κι εγώ αυτές τις μέρες δεν είμαι. Μου ήρθαν όλα μαζεμένα. Δουλειά, γκομενοδουλεια και ξανά δουλειά. Τουλάχιστον υπάρχει ενδιαφέρον. Είμαι τυχερή σε αυτό. Εβδομάδα Παθών με τα όλα της.

Μετά από αυτή την αγρυπνία, δεν πήγα ξανά εκκλησία. Θα πάω σήμερα στον Επιτάφιο και μεθαύριο το βράδυ στην Ανάσταση.

Και να συγκρίνουμε τώρα με άλλο μου ξενύχτι, όπου βγήκα με μια παρέα που αγαπώ πάρα πολύ και έχω μέσα στη καρδιά μου. Αλλά το τί ήπιαμε, δεν έχετε ιδέα. Πίναμε και τελειωμός δεν υπήρχε. Και παρατήρησα πως δεν με ενοχλούσε καθόλου. Ήταν σα να ζητάει το σώμα μου αλκοόλ. Σα να ουρλιάζει να ποτιστεί. Ε το πότισα το ρημάδι, με κατάληξη να ποτίζεται από κοντά και μια φίλη που δεν αντέχει τα πολλά -όχι ότι εγώ τα αντέχω. Η κατάληξη της βραδιάς ήταν μια επίσκεψη στο νοσοκομείο να αφήσουμε τη φίλη. Τελικά μείναμε 3 άτομα και κοιμηθήκαμε εκεί. Επειδή είχαμε τα κονέ βασικά, αλλιώς θα μας πέταγαν έξω. Αλλά η ζωή είναι ωραία 5 το πρωί με την τεκίλα να ρέει στο αίμα και την μαλακία να κατακλύζει τον εγκέφαλο. Το πρωί πεθαμένες από ντροπή μαζευτήκαμε στο σπίτι της η καθεμιά, κλεφτά μη μας δει κανένα μάτι και γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών.

Πείτε μου τώρα ποιο ξενύχτι ήταν πιο δημιουργικό;

Κι επειδή δε θα προλάβω να σας ξαναπω τα νέα μου μέχρι τελη Μάη καθώς η δουλειά εντείνεται στο έπακρο, θα σας ευχηθώ από τώρα Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα, Χριστός Ανέστη και με υγεία και αγάπη να πορεύεστε στη ζωή σας. Σας αγαπώ πολύ όλους, αλλά κυρίως εσένα εκεί πάνω....βορεινό μου αστέρι.

Φιλιά πολλά
 

Πασχαλινές καταγγελίες

Έχω να καταγγείλω τα εξής:

1. Τα κουνούπια...Είναι πολύ νωρίς για να μου κάνουν επίσκεψη....θα αρχίσω πάλι να ψεκάζομαι να βρωμάω σαν χλωρινιασμένη φορμόλη προκειμένου να μην με κάνουν τρυπητήρι.
2. Την ελληνική γλώσσα. Τι σκατά ψαρονέφρι είναι αυτό αν δεν περιέχει ψάρι; Όχι, ότι θα το έτρωγα αν το περιείχε, αλλά μπερδευόμαστε εμείς οι χαζοξανθιές.
3. Την ελληνική γλώσσα. Τι σκατά κοκορέτσι είναι αυτό αν δεν περιέχει κόκορα; Για να είμαι ειλικρινής...το κοκορέτσι θα μπορούσε να λέγεται και πανδαισιέτσι....ειναι πολύ νόστιμο και το περιμένουμε και φέτος....από τα χεράκια του πατερούλη μου...μόνο.
4. Την ανιψιά μου που συμμετείχε σε μια απίστευτη εκδήλωση το Σαββατο σχετική με τα Λαζαράκια, ένα έθιμο που τώρα στα γεράματα το έμαθα κι εγώ επί της ουσίας. και την καταγγέλω γιατί πήγε Σάββατο πρωί που εγώ είχα φουλ έξτρα ωράριο δουλειάς μέχρι αργά το απόγευμα.
5. Τον καιρό που δεν ξέρει πώς στο καλό να συμπεριφερθεί. Μια φυσάει, μια λιακάδα, μια αγέρι τρελό και μια ο ήλιος ο ηλιάτορος και ντάγκλα πέρα βρέχει. Αν δεν αρρωστήσω πάλι...να μη με λένε Coυλα.
6. Το υπουργείο παιδείας........χωρίς επεξήγηση.
7. Τη μαμά μου που αποφάσισε να βγάλει τα χαλιά μεγαλοβδομαδιάτικο και μου έβγαλε και τη μέση μου μαζί.
8. Εμένα γιατί κάνω κάτι βλακείες ώρες ώρες και μετά ντρέπομαι να ζητήσω και συγγνώμη.

Ήπια το νοίκι μου

Προσοχή! Αυτή η ανάρτηση είναι ακατάλληλη για μικρά παιδιά, καρδιοπαθείς και ανάλγητους. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι μια γαμάτη φωτογραφία που έβαλε στο fb η Κωλόγρια.

Άκουσα ένα τραγουδάκι πριν λίγες μέρες, cουλοί μου αναγνώστες, που είχα καιρό να το ακούσω. Είπα να σας το αναλύσω...γιατί είμαι καλή στα σχόλια...

Θα διαβάζετε τους στίχους του τραγουδιού και σε παρένθεση τα σχολιά μου.

"Θελει μαγκιά"- Ευσταθία-Πλιάτσικας

Αν τύχει και μ'ερωτευτείς
πολλά μπορεί να υποστείς,
απ'τις αρχές θα 'ναι μεγάλες οι κυρώσεις.
(...του ήπατος..)

Οι ανυπότακτες καρδιές
φέρουν πολύ βαριές ποινές
γι'αυτό καλύτερα σε μένα
μην ενδώσεις.
(...όχι ότι ενέδωσες...αλλά λέμε και καμια μαλακία να περάσει η ώρα...)

Θέλει μαγκιά για ν'αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά,
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά.
(...οξύμωρο στην καπιταλιστική παλιοκενωνία που ζούμε...)

Θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ'αυτό.
(...ισχύει....)

Αν τύχει και μ'ερωτευτείς
θα χάσεις την καλή δουλειά
και θα διωχτείς απ'την μεγάλη εταιρεία.
(...όπερ σημαίνει καταθλιψάρα γιατί η δουλειά είναι το νουμερο 1....νουμερο...)

Κι εκεί που όλα πάν' καλά
με σπίτια και εξοχικά
στο δρόμο θα βρεθείς
χωρίς να έχεις μία.
(....ψόφος στον πλούτο....)

Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις
τη ζωή καθαρά και να πεις γεια χαρά
σ'ότι σε δένει, σε κρατάει στη γη
και δε σ'αφήνει να πετάς σαν πουλί.
(...εκτός αν δε πετάει το πουλί....)

Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου,
πού ν'αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή
και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια
αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα...
(Αρχίδια)

Και αφού μιλήσαμε για καταστάσεις που δε πρόκειται να συμβούν στη ζωή μας, θα σας εξηγήσω εγώ πως έχουν τα πράγματα. Ο πληγωμένος-προδομένος άνθρωπος περνάει 5 φάσεις. Το ζητούμενο είναι να τις περάσει γρήγορα γιατί δεν ειμαστε και για τρελές στεναχώριες....η ζωή περνάει και δεν αξίζει μύξες και κλάματα για πολύ καιρό. Έρχεται και καλοκαιράκι....

1η φάση: Αρχίζει η άρνηση της απόρριψης. Πίνεις από το κώλο σου εως το νοικι .... για να μη καταλάβεις τί σου έχει συμβεί.

2η φάση: Αρχίζει το σοκ της απόρριψης να σου χτυπάει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Μελαγχολείς, κλαίς, στεναχωριέσαι, βρίζεις, τρως, πίνεις και το νοίκι του άλλου μήνα, κλεινεσαι στον εαυτό σου, δε μιλάς σε άνθρωπο ή αν μιλάς σε άνθρωπο τον αποπαίρνεις λες και φταίει αυτός για τα δεινά σου.

3η φάση: Αρχίζει η αποδοχή της απόρριψης. Αρχίζεις να χτυπάς ανελέητα τον άλλο. Ψάχνεις αιτίες, που φταις, πού φταίει, γιατί; γιατί; γιατί; τι σου έφταιξα ρε καριόλη και μου φέρθηκες έτσι;;; Θα σε εκδικηθώ ρε. Θα κλαίς για μένα κάποτε και θα χτυπάς το κεφαλι στου στο τοίχο. Και ρίχνεις κατάρες...που να μην το ένα...που να μην το άλλο...που να μη σου γαμήσω τίποτα.....

4η φάση: Αρχίζει η αποκαθήλωση του χαρακτήρα του. Και πολύ σημασία σου έδωσα ρε μπήξε ρε δείξε, ρε εγώ φταίω που χάλασα το χρόνο μου για σενα, που είσαι μαλάκας, καραγκιόζης, που δε κατάλαβες τίποτα από όσα ένιωσα για σένα. Που έχεις αυτό το ελάττωμα, το άλλο ελάττωμα,  το παράλλο αρνητικό και μα τι ζώον είμαι που ασχολήθηκα με ένα τιποτένιο απόβρασμα της κοινωνίας.

5η φάση: Αρχίζει η ψυχική νηνεμία....Τον θέλω αλλά πρέπει να προχωρήσω τη ζωή μου. Πέρασα καλά, περίμενα κι άλλα, πήρα τα αρχίδια του, αλλά δεν έχω αλλα δάκρυα, δεν έχω άλλα βρισίδια να ρίξω...κι αυτά που έριξα δεν τα εννοούσα. Δεν έχω να προσάψω τίποτα πια. Δεν ξέρω ποια είμαι, τι θέλω, τί κάνω.....

Σε αυτό το σημείο υπάρχει μια ψυχολογική διχάλα.
Ή πας στον ψυχίατρο και συζητάς την κατάθλιψη σου και σιγά σιγά επανέρχεσαι στους ρυθμούς σου ίσως και με ιατροφαρμακευτική αγωγή ή και όχι. Γράφεσαι και στους ΑΑ για καλό και για κακό.

Ή Προχωράς στη ζωή σου κάπως έτσι.....Σφύριξα κι έληξες....
και μετά καπάκι έτσι....Θα βγαίνω, θα πίνω και λόγο δε θα δίνω...
και τέλος έτσι ...Τον πούλο...

Έπειτα έρχεται το καλοκαίρι. Τέλος ο θρήνος και βουρ για παραλίες, διακοπές και ξέφρενες νύχτες...ναι...καλά καταλάβατε....γίνεσαι πουτάνα.....γιατί όταν δεν ήσουν....χεσμένη σε είχαν.

Και κλείνω με ενα συμπέρασμα που ανέβασα και στο fb:
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά γιατί η πλειοψηφία των γυναικών ΈΓΙΝΑΝ πουτάνες συμφεροντολόγες και χαζές. Διότι όταν ήταν στην αντίπερα όχθη, κανείς δεν τις πήρε στα σοβαρά.

Τελος, να πω πως οι 5 φάσεις δεν είναι κάτι επιστημονικό...μη τις πάρετε τοις μετρητοίς. Απλά τις παρατήρησα σε μια φίλη μου που προδόθηκε κάπως αυτές τις μέρες και στάθηκα να την παρατηρήσω. Την παρατήρησα πολύ καλά και βρήκα και ποιο λάθος έκανε το ούφο. Υπήρξε ο εαυτός της. Λειτούργησε με τη καρδιά και αγάπησε πολύ. Παρόλο που της το ουρλιάζω χρόνια τώρα να μην υπολογίζει τα συναισθήματα αλλά την απόλυτη λογική. Αρχίδια.

Coυλοί μου αναγνώστες, αν δε σας δω, σας εύχομαι καλή Ανάσταση. Να περάσετε ένα όμορφο Πάσχα και δυο μη σας πω. Και να μην έχετε εμπιστοσύνη ούτε στο κώλο σας.

Φιλιά πολλά


(ΥΓ συγγνώμη για τα βρισίδια....δε θα το ξανακάνω)

Μας μάμησες με τις έρευνες....

Έρευνες δείχνουν πως με το βρίσιμο ανακουφιζόμαστε από τον πόνο. Το θέμα είναι αν πονάς να βριζεις το σωστό άτομο και όχι όποιον πάρει ο χάρος. Φανταστείτε τώρα, cουλοί μου αναγνώστες, εμενα και τα δράματα που ζω. Ειμαι αλλεργική σε μια ουσία που περιέχουν τα παυσίπονα και όταν πονάω...δε μπορώ να ηρεμήσω εκτός αν καταφέρει και με πάρει ο ύπνος. Σα να βρήκα το φάρμακο μου. Θα δοκιμάσω να αρχίζω να βρίζω και αν πετύχει....πάνε και τα στερεότυπα και τα πτυχία μου και όλα. Θα σας πάρει όλους ο διάολος.

Και περνάμε στο θέμα των σχέσεων. Έρευνες δείχνουν πως το άγχος είναι το κυριότερο αίτιο δυστυχίας του ανθρώπου αλλά και η πηγή πολλών προβλημάτων υγείας. Και τι κάνεις τώρα εσύ που ξέρεις πως το άγχος σου κάνει κακό; Αντί να επιλέγεις ήρεμες καταστάσεις για τη ζωή σου και δεν εννοώ νεκροταφείο αλλά εννοώ πράγματα που αγαπάς και γουστάρεις, πας και ασχολείσαι με ό,τι σε σκοτώνει. Και ό,τι έρχεται στη ζωή σου να σε χαλαρώσει, να σου διώξει τις έγνοιες, έστω για λίγο, το διώχνεις και προτιμάς να κρατήσεις άγχος, μιζέρια, δυστυχία. Πάμε πάσο γιατί σε λυπόμαστε και σε αγαπάμε.

Τερματίζουμε την σημερινή ανάρτηση με άλλα νέα. Έκανα το πολυπόθητο ταξίδι για το οποίο σας είχα αναφέρει. Πέρασα τέλεια. Ήθελα να ξαναπάω αλλά μια ελπίδα πέταξε από το αεροπλάνο κι έσκασε στα βουνά και στα λαγκάδια και σε λίγη θάλασσα και μου έκοψε τη φόρα. Το επόμενο ταξίδι μου θα είναι πολύ μακρινό. Πάνω από 5 ώρες με το αεροπλάνο. Και αυτή τη φορά θα το κάνω μόνη μου. Θα γίνω η αλήτισα του σύμπαντος. Θα αλωνίσω τη γη να ξορκίσω τη θλίψη που διεισδύει στα μυαλά των ανθρώπων και τους μεταμορφώνει σε κακούς, απότομους και φωνακλάδες.

Έρευνες έδειξαν πως το χαμόγελο, η καλή καρδιά και η αγάπη.....χαρίζουν τη ζωή.

Καληνύχτα/Καλημέρα

Η επίθεση της γάτας!!

Πόσο πιστεύετε αντέχει κανείς να ταξιδεύει μέσα στο λεωφορείο του Κτελ και στο πίσω του κάθισμα να συνταξιδεύει μια γάτα σε κλουβί ή οποία συνεχώς να νιαουρίζει-κλαίει;
Εγώ πάντως, παρόλο που δεν τα πάω καλά με τις γάτες δεδομένων των αλλεργιών μου, άντεξα μια ώρα και ένα τέταρτο, μετά έφτασα στο προορισμό μου και ηρέμησε ο ταλαίπωρος εγκέφαλός μου που τον είχα υποβάλλει σε καταστολή και σε απέραντη υπομονή.

Όμως το γατί, ήρθε να τιμωρήσει όλους εκείνους που άρχισαν να φωνάζουν και να εκρήγνυνται επειδή τους είχε ζαλίσει το νιαούρισμα-κλάμα. Διότι, το γατί βγήκε από τη φυλακή του κι άρχισε να πηδά από θέση σε θέση μέσα στο λεωφορείο, από μαλλί σε μαλλί, από πόδια σε πόδια, από αγκαλιά σε αγκαλιά και προκλήθηκε τόσο μεγάλη αναστάτωση που δεν ήξερες αν επρεπε να πέσεις κάτω από τα γέλια ή να αρχίζεις να φωνάζεις στο κόσμο να ηρεμήσει. Μη κάνετε έτσι μωρέ, ένα μικρό γατί είναι. Δε θα σας φάει. Ελεος πια.

Και το γλυκό μου, παρόλο που δε το αγάπησα από τη πρώτη στιγμή, μόνο εμένα δε πλησίασε. Κι όποιος πει ο,τι κατάλαβε τις προθέσεις μου, θα κάνει λάθος και θα το παρεξηγήσει. Απλά σεβάστηκε το ίδιο το γατί την αλλεργία μου όπως κι εγώ σεβάστηκα τον πόνο του.

Το φύτεμα

Οι κηδείες με ψυχοπλακώνουν. Μου φέρνουν στο μυαλό καταστάσεις που έχω βιώσει και μου προκαλούν δυσφορία, αναστάτωση και άγχος.

Έχω όμως ανακαλύψει πως υπάρχουν περίπου δυο αντιδράσεις αθρώπων σε τέτοια θέματα.

1. Όσοι τα αντιμετωπίζουν με απερίγραπτο πόνο, κατάθλιψη, εσωστρέφεια και παραίτηση.

2. Όσοι τα αντιμετωπίζουν με πόνο, θλίψη, σκέψη, προβληματισμό και αφύπνιση.

Ρούφα τη ζωή σου σα να μην υπάρχει αύριο...γιατί μάντεψε....δεν υπάρχει αύριο τόσο όσο νομίζεις.

Να δω πότε θα συνηθίσω αυτό το φύτεμα στη γη, των ανθρώπων γύρω μου. Ίσως όταν φυτευτώ κι εγώ κάποτε. Ίσως η υγρασία της γης μου δώσει ένα μεγάλο χαστούκι για όσα ήθελα να κάνω, αλλά τα απέφυγα, καλά ή κακά δεν έχει σημασία. Δε θα περιμένω το χαστούκι της υγρασίας....

Ξεκινάω τα ταξίδια.

Σε μισώ γιατί είσαι το άλλο μου μισό.

Αγαπητοί μου coυλοί αναγνώστες,
περί του άλλου μας μισου σήμερα ο λόγος. Και μην απορείτε που πιάνω τέτοιο θέμα, σε τέτοιες εποχές και υπό αυτές τις συνθήκες. Μπορεί να σας συνήθισα με πιο πΧιοτικά θέματα, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κρυμμένο ένα χαμηλό επίπεδο που μου ταλανίζει τη βασανισμένη μου ψυχή.

Ο κανόνας είναι ένας: Όταν ψάχνεις το άλλο σου μισό, εκείνο σου κρύβεται...γιατί νομίζει ότι παίζετε κρυφτό. Κι όταν σε ψάχνει εκείνο, εσύ σα δαιμονισμένος και πάλι κρύβεσαι. Κακά τα ψέματα, η ελευθερία του ανθρώπου περιορίζεται όταν αποδεχτεί πως βρήκε το άλλο του μισό. Θα πρέπει να περιορίσει τις ορέξεις του ή το ακόμη χειρότερο να προσποιηθεί πως τις περιορίζει.

Πριν μπείτε στη διαδικασία να πείτε πως δεν είμαστε ακρωτηριασμένοι και πως κάθε άνθρωπος είναι μια ολότητα και δε χρειάζεται κανένα άλλο μισό, σταθείτε να διαβάσετε το συλλογισμό μου. Απαντήστε στην ερώτηση: θέτε να μείνετε για πάντα μόνοι; Όσοι πείτε ναι, δεν είστε μόνοι, άρα μιλάτε εκ του ασφαλούς. Όσοι είστε μόνοι, και λέτε ναι, να το κοιτάξετε, μήπως είστε θηρία ή θεοί.

Εγώ ανακάλυψα πως δεν έχω ένα μόνο άλλο μισό, αλλά όσοι πέρασαν από τη ζωή μου, τη χρονική στιγμή που πέρασαν και για τις συνθήκες που ζούσα ή για τις ανάγκες που είχα, ήταν το άλλο μου μισό. Και τους αγαπώ όλους και τους έχω μέσα στη καρδιά μου και μερικούς τους σκέφτομαι ακόμη. Γιατί ήταν οι δικές μου επιλογές και τις σέβομαι ακόμη κι ας ξέρω πως τώρα δε θα ταίριαζα με κανέναν από αυτούς. Όμως, πήρα από τους περισσότερους εκείνο που αποζητούσα, άρα για μια δεδομένη στιγμή καθένας υπήρξε το άλλο μου μισό. Κι εγώ το δικό του.

Διαίρεση εκ προοιμίου.

Η παγίδα είναι η εξης: αν αρχίζουμε να παίρνουμε στοιχεία από τους πρωην συντρόφους, να τα συγκρίνουμε, να κατηγοριοποιούμε τα καλά και τα κακά και να είμαστε σε ετοιμότητα στο αν θα αποδεχτούμε ή όχι τον επόμενο βάσει των προηγούμενων, τότε το χάσαμε το παιχνίδι.

Κι έρχομαι να αποδείξω τώρα γιατί δε θα είσαι ποτέ με το άλλο σου μισό. Γιατί το άλλο σου μισό δε ξέρεις που ακριβώς είναι για να ψάξεις. Κι αν ψάξεις, θα γεμίσεις εμμονές και παίζει να χάσεις εντελώς τη ψυχική σου υγεία. Επιπλέον μπορεί να πέρασε από τη ζωή σου κι εσύ τότε να γλεντούσες τη ζωή με τον τάδε ή τον δείνα που ξετρελάθηκες από έρωτα και δεν έβλεπες μπροστά σου. Επίσης μπορεί να μπερδεύτηκε να έχει ήδη παντρευτεί και να έχει κάνει 453267899 παιδιά, που τα μεγαλώνει με την γυναίκα που πίστεψε κι εκείνη πως εκείνος ήταν το άλλο της μισό.

Μισό γιατί χάθηκα....

Δεν θα είσαι ποτέ με το άλλο σου μισό γιατί απλά το άλλο σου μισό αλλάζει ανάλογα με την ηλικία που διανύεις και ανάλογα με τις ανάγκες που έχεις ή σου γενιούνται, πραγματικές ή πλασματικές. Είναι για παράδειγμα σα να ψάχνεις το αγαπημένο σου φαγητό. Στα 5 σου είναι το ρυζάλευρο, στα 10 σου η καραμέλα, στα 15 σου το σουβλάκι, στα 20 σου ο καφές και το σουβλάκι, στα 30 σου το ποτό και το σουβλάκι (εντάξει, καταλάβατε πως το σουβλάκι θα είναι πάντα το αλλο σας μισό από τότε που το γεύεστε και για πάντα), στα 40 σου σπαλομπριζόλα και κρασί, στα 50 σου τσίπουρο και ψάρι και στα 60 σου τσάι και όλα αυτα αλόες, δεντρολίβανα, υπερτροφές κλπ που χαρίζουν μακροζωία. Εν τέλει αγαπημένο φαγητό δεν υπάρχει (εκτός από το σουβλάκι) αλλά προσαρμόζεσαι στις συνθήκες.

Κάπως έτσι είναι και το άλλο μας μισό. Στα 20 θες να είναι το πουλί του φούλ, στα 30 θες να είναι το πουλί του φουλ αλλά και το μυαλό του φουλ, στα 40 θες το μυαλό του φουλ, άντε και το πουλί του και φυσικά το παιδί του και στα 50 και μετά θες να γεράσεις μαζί με κάποιον γιατί η ζωή φεύγει και κυλά και πίσω δε ξαναγυρνά.

Οπότε δε θα πρέπει να μιλάμε για το άλλο μας μισό, αλλά για τα άλλα μισά μας. Και ο πληθυντικός δε μας κάνει εξώλης και προώλης, γιατί πάμε με σειρά, δε πάμε με όλους μαζί....αν και εδώ επιτρέψτε μου να βαλω μερικά ερωτηματικά....???? ....???? Εντάξει, τα έβαλα! Συνεχίζουμε...

Τελικά το άλλο μας μισό είναι η ζωή μας η ίδια, οι επιλογές μας, τα λάθη μας και τα σωστά μας, τα λάθη των άλλων και τα σωστά τους που ήρθαν στη ζωή μας, τους αφήσαμε να μπουν και μας  έκαναν να τα βιώσουμε. Το άλλο μας μισό είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, τα θέλω μας, οι αποφάσεις μας, οι αντιρρήσεις μας, οι αναλύσεις μας, από χίλιες δυο οπτικές που ενσαρκώνονται σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε ένα άλλο πρόσωπο.

Έν κατακλείδι, δε πρέπει να βασανιζόμαστε να βρούμε το άλλο μας μισό γιατί το έχουμε μπροστά στα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε στο καθρέφτη κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όλα τα άλλα είναι απλώς εντυπώσεις που κλέβονται. Όπως το παρακάτω.

ΥΓ  Αν δε με πιστεύετε πατήστε στο σύνδεσμο να ακούσετε το άσμα
 https://www.youtube.com/watch?v=1WG1AgD47aY

Τα γονίδια

Αγαπημένοι και cουλοί μου αναγνώστες,
θα ήθελα να συγκρίνετε δυο καταστάσεις και να μου γράψετε τα σοφά σας συμπεράσματα.

1. Μια μαθήτρια, διαπληκτίζεται λεκτικά με την καθηγήτρια της, για θέμα άσχετο με το μάθημα και γυρίζει σπίτι στεναχωρημένη. Ζητά από τη μάνα της να αλλάξει φροντιστήριο. Η μάνα της επισκέπτεται το φροντιστήριο, συζητά με την καθηγήτρια, διαπιστώνει πως το παιδί της που είναι καλό και φρόνιμο και του έχει εμπιστοσύνη, αυτή τη φορά έκανε μεγάλη βλακεία και με την δυναμική που έχει ένα γονιός, συζητά μαζί της και την κάνει να καταλάβει πως έχει άδικο. Η μαθήτρια ζητά συγγνώμη από την καθηγήτρια και η ζωή της συνεχίζεται.

2. Μια μαθήτρια, διαπληκτίζεται λεκτικά με την καθηγήτρια της, για θέμα άσχετο με το μάθημα και γυρίζει σπίτι στεναχωρημένη. Ζητά από τη μάνα της να αλλάξει φροντιστήριο.Η μάνα της το δέχεται γιατι παρόλο που το παιδί της έχει άδικο κι έχει κάνει μεγάλη βλακεία, είναι καλό και φρόνιμο και του έχει επιστοσύνη. Έτσι, του συγχωρεί τη βλακεία που έκανε και το σταματά από το φροντιστήριο χωρίς καν να μιλήσει με τη καθηγήτρια  ή να ενημερώσει για το τέλος της συνεργασίας. Το παιδί της είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει και θα κάνει γι' αυτό τα πάντα, όπως να το υπακούει.

Περιμένω τα σχόλια σας

Του κώλου τα εννιάμερα

Έχουν  κατακλύσει  τα  blogs  καλλιτέχνες,  ποιητές  και συγγραφείς  του κωλου   και μανούλες  που μεγαλώνουν τον σουπερμαν  και τον Αϊνστάιν.  Κρίμα 

Ανασκό(λο)πηση

  10 πράγματα που μου δίδαξε το 2015

1. Να ξοδεύω τα χρήματα που μου περισσεύουν σε ουσιώδη πράγματα: πχ. ταξίδια (Κωνσταντινούπολη)
2. Να μην έχω εμπιστοσύνη ούτε στο κώλο μου. Και ειδικά σε παιδιά κάτω των 18.
3. Να μην αφήνομαι να με επηρεάζουν άνθρωποι ύπουλοι. (όπου ύπουλοι βάλτε ανθρώπους που για να καταφέρουν το σκοπό τους σε κερνάνε καφέ και σε έχουν θεό και μόλις κάτι τους πεις που δε τους αρέσει να σε πολεμάνε χωρίς τέλος και να είναι παράλληλα και γονείς μαθητών σου που σε προσεγγίζουν μόνο για να πετύχουν καλή τιμή. Να μου λείπουν τέτοιες συνεργασίες.)
4. Να μην ερωτεύομαι ανθρώπους που δε με ερωτεύονται κι αυτοί.
5. Να μην ξανασυγκατοικήσω.
6. Να δουλεύω όχι για τα χρήματα αλλά με τη ψυχή και τη καρδιά μου και να επιτυγχάνω στόχους στη δουλειά χωρίς να βυθίζομαι στην ρουτίνα.
7. Να μη περιμένω νέους φίλους στη ζωή μου. Είναι αρκετοί και αληθινοί οι ήδη υπάρχοντες. Άλλωστε πτυχίο ψυχιάτρου δεν έχω αποκτήσει...ακόμη.
8. Να σταματήσω να παίρνω αποφάσεις εν βρασμώ.
9. Να ψηφίζω ορθότερα.
10. Να αγαπώ ακόμη κι αυτούς που δε μου μοιάζουν.

10 πράγματα που θέλω να πετύχω το 2016

1. Να έχω χρήματα που να περισσεύουν για να ξοδεύω σε ουσιώδη πράγματα: πχ επόμενος προορισμός Ρώμη.
2. Να μην έχω εμπιστοσύνη ούτε στο κώλο μου. Και ειδικά σε παιδιά κάτω των 18. Μόνο εκεί που αξίζει το κόπο.
3. Να μην επιτρέψω να με πλησιάσουν άνθρωποι ύπουλοι. (όπου ύπουλοι βλέπε παραπάνω)
4. Να ερωτευτώ αυτόν που θα με ερωτευτεί (ταυτόχρονα).
5. Να μην ξανασυγκατοικήσω ποτέ.
6. Να συνεχίσω να δουλεύω με τη ψυχή και τη καρδιά μου και η τρίτη λυκείου να (θα) σκίσει.
7. Να μη περιμένω νέους φίλους στη ζωή μου. Θα επαναφέρω τα τεστάκια για νέους φίλους. Και ίσως δώσω κατατακτήριες για την ψυχιατρική.
8. Να σταματήσω να παίρνω αποφάσεις εν βρασμώ.
9. Να ψηφίζω ορθότερα. Καμία φορά ψευτοαριστερά.
10. Να αγαπώ ακόμη κι αυτούς που δε μου μοιάζουν. Και να πολεμώ αν χρειαστεί για χάρη τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΊΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ.