Η επόμενη στροφή του δρόμου

Είναι φορές που απελπίζεσαι και δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, που σε πιάνει η καρδιά σου και σφίγγεται και σκέφτεσαι πως καλό θα ήταν να μην έβλεπες το φως αυτού του κόσμου. Και δε μπορείς να γυρίσεις και το χρόνο πίσω να κάνεις διορθώσεις. Άσε που blanco για τα λάθη της ζωής δεν έχει εφευρεθεί ακόμη, εκτός αν είσαι καλός χριστιανός και πας για εξομολόγηση στον πνευματικό σου. Το λάθος συγχωρείται, αλλά δεν διορθώνεται, ούτε διαγράφεται από τα ποτάμια της σκέψης σου που ρέουν ανενόχλητα, ειδικά τις νύχτες και σε βασανίζουν.

Είναι και κάποιες φορές που όλα αλλάζουν εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις. Παραδείγματος χάριν αποφασίζεις να βγεις μίζερα για να πιεις μια μπύρα. Σε σέρνουν στην ουσία οι φίλοι σου και επιλέγεις να πας πιο πολύ για να μην σε θεωρήσουν αξιολύπητο που γουστάρεις να πέσεις κάτω από το πάπλωμα από το να βγεις να διασκεδάσεις.

Και ο χαρακτηρισμός "αξιολύπητος" είναι βαρύς, έτσι για να είμαστε ειλικρινείς. Κι εκεί που σηκώνεις το χέρι με την μπύρα και την ωθείς προς το στόμα σου, γίνεται ένα τσακ...μπαμ...μπουμ...και όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον όλων των άλλων και σου στέλνει το πλάσμα με το οποίο θες να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου. (Ή έτσι πιστεύεις εκείνη τη στιγμή και λίγες ακόμη στιγμές μετά.)

Εκείνο που θέλω να πω είναι πως καλό θα είναι να είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, όσες σφαλιάρες κι αν δέχτηκε η ξεροκεφάλα μας. Ας έχουμε εμπιστοσύνη, αν όχι σε μας αυτούς καθαυτούς, σε εκείνο το ον που ρυθμίζει κάπως τα πράγματα. Έστω σε εκείνη τη κρυφή δύναμη που υπάρχει μέσα μας και ενεργοποιείται στις δύσκολες στιγμές, σε εκείνες δηλαδή που επιβάλλεται να επιβιώσουμε. Ίσως να ακούγεται αστείο την εποχή που ζούμε η ευχή να είμαστε αισιόδοξοι, διότι γύρω μας χορεύει σαν θεριό ανήμερο ο σατανάς, με την έννοια πως το κράτος καταρρέει, οι κλέφτες και οι ψεύτες αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά αλλά ποιός νοιάζεται, η ανεργία χτυπάει κόκκινο, οι φόροι αυξάνονται σαν ζουζουνάκια του νοτιά.(?)

Αυτός ο χρόνος που αποχωρεί σιγά σιγά ήταν για μένα εποικοδομητικός. Δεν πρέπει να είμαι αχάριστη με την πορεία που πήρε η ζωή μου δυο σχεδόν χρόνια τώρα. Είναι προκλητικό να το λέω αυτό, όταν χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν και τους λείπουν ακόμη και τα βασικά, όμως οφείλω να ομολογήσω πως μου πήγε καλά η χρονιά.

Δούλεψα, έστρωσα πολύ την δουλειά μου, έβγαλα χρήματα αλλά και χάλασα χρήματα (πλήρωσα το κράτος που με μισεί), είδα την ανιψιά μου να μεγαλώνει με υγεία και να γίνεται ένα υπέροχο τερατάκι ευφυΐας, είδα τους γονείς μου να χαμογελάνε που βγήκαν στην σύνταξη τους και πήραν μια ανάσα από τις απώλειες τους και την ανέχεια τους, περιμένω και το δεύτερο ανίψι από την αδερφή μου, και έκανα την "οικογένειά μου", είδα τον έρωτα κατάματα και τον έχω μαζί μου συνέχεια. Θα είμαι αχάριστη αν κατηγορήσω αυτόν τον χρόνο που πέρασε. Αχάριστη και τρελή!!!

Ευχαριστώ τον Θεό για όλες τις αλλαγές της ζωής μου που έγιναν τις στιγμές εκείνες που είχα απελπιστεί, που δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν, που με έπιανε η καρδιά μου και σφιγγόταν και σκεφτόμουν πως καλό θα ήταν να μην είχα δει το φως αυτού του κόσμου.

Όμως η επόμενη στροφή του δρόμου ήταν για μένα ό,τι δεν είχα καν ονειρευτεί, ήταν ένας μικρός επίγειος Παράδεισος.

Καλή Χρονιά με υγεία και αγάπη, αγαπημένοι μου αναγνώστες.
Όλες οι ευχές μου για ευτυχία και ευημερία είναι για σας.

Τα λέμε του χρόνου με περισσότερη συνέπεια.

Φιλιά πολλά

Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε.

Σας αγαπώ.
 

Ευτυχία χωρίς περιτύλιγμα

Καλησπέρα σας cουλοί μου αναγνώστες/ακροατές/φίλοι,

ελπίζω να είστε όλοι καλά και να προετοιμάζετε τα πιρούνια σας, γιατί έχει να γίνει χαμός αύριο στην ελληνική παραδοσιακή οικογένεια. Οσοι μετράτε μέρες για τα χριστούγεννα, λυσσάξτεεεε, αύριο έρχονται και θα σταματήσετε να μας πρήζετε. Του χρόνου πάλι...

Πήγα στο mall τη Κυριακή. Κόσμος πήχτρα μα τα μαγαζιά άδεια. Δε μπορούσες να περάσεις από τους διαδρόμους αλλά αν ήθελες λίγο να ξεκουραστείς και να πάψεις να χτυπιέσαι ώμο με ώμο με όσους πήγαν απλά για βόλτα, έμπαινες σε ένα μαγαζί και χάζευες ρούχα.

Δε μπορώ να καταλάβω πως το mall αντιμετωπίζεται ως χώρος βόλτας. Αφενός είναι ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ οπότε αν δεν έχεις λεφτά...everest βρίσκεις κι αλλού και αφετέρου είναι τόσο κακοστημένο που προτιμώ τη γκαρσονιέρα που νοίκιασα και την έχω γεμίσει με λαμπάκια ΠΑΝΤΟΥ.

Βγάζω το άχτι μου επειδή η μαμά μου, ποτέ δε με άφηνε να βάλω λαμπάκια παντού. Μια χρονιά είχα πάρει 5 πακέτα λαμπάκια και είχα γεμίσει ένα πάσο δυο μέτρα μήκος επί πέντε ύψος από άκρη σε άκρη. Μια μέρα άντεξε η μάνα μου. Την δεύτερη μέρα τα κατέβασε με συνοπτικές διαδικασίες και μου είπε να κοιτάξω τη δουλειά μου και να στολίζω το δικό μου το σπίτι καρνάβαλο κι όχι το δικό της. Από τότε έμεινε το απωθημένο και κατέκρινα τα λαμπάκια τα πολλά, απλά γιατί εγώ δεν μπορούσα να βάλω. Γιατί δηλαδή να μπορούν οι άλλοι; Να τα βγάλουν, να τους καούν, να ..να..να..

Να...τη όμως η ευκαιρία. Πετιέται. Στο σπίτι ΜΟΥ έβαλα μέχρι και στη χέστρα λαμπάκια. Βέβαια ή θα λείπω όλη μέρα ή θα κάνω οικονομία, οπότε μένουν σβηστά. Έχει όμως γούστο αν τα ανάψω όλα μαζί καμιά μέρα. Θα λαμπυρίσει η επαρχία ολόκληρη. Μεχρι και στην Αθήνα θα τη νιώσετε τη λάμψη. (Αν δεν το καρβουνιάσω το σπίτι).

Πήρα χαλάκια από τη λαϊκή. Τρία ευρώ το ένα. Πήρα τρία. Δηλαδή πλήρωσα 9 ευρώ. Τα ίδια χαλάκια, ΟΛΟΪΔΙΑ ομως, τα βρήκα σε μαγαζί χαλιών 30 ευρώ το ένα. Κάποιος μας δουλεύει ψιλό γαζί. Δε μου περίσσευαν 90 ευρώ κι έτσι είπα πως αν με επισκεφτεί η βασίλισσα Ελισσαβετιανή Ψηλομυτίδου η 467η, θα τα κρύψω στο πατάρι. Μη μας περάσει και τίποτις ΒΛΑΧΑΚΙΑ δηλαδή η γαλαζοαίματη.

Η αδερφή μου πριν δυο με τρία χρόνια είχε πάρει από τη Μοιραράκη χαλιά. Είχε πληρώσει σε σύνολο πέντε δεκαήμερες καλοκαιρινές διακοπές σε εξωτικό θέρετρο, για να έχει τη χάρη του μπορδοροδοσκατουλοκόκκινου στο σαλόνι της. Φέτος πήρε κι αυτή ένα χαλάκι από τη λαϊκή, αναφωνώντας: Που κατήντησα η δόλια, πλάι στη Μοιραράκη να βάζω τον γιούφτο! Κρυφογέλασα γιατί έχω να κάνω καλοκαιρινές διακοπές κανα δυο τρια χρόνια!

Λατρεύω την Αθήνα. Δεν μπορώ να την ξεπεράσω, παρόλο που κλείνω σχεδόν ενάμιση χρόνο μακριά της. Αυτή τη φορά πήγα και πήρα όλα όσα χρειαζόμουν ώστε να κάνω ανάρτηση. Απέναντι από το σπίτι της ξαδέρφης Catinas, η οποία και μας φιλοξένησε το ΣΚ, μένει ένα παρεάκι Πακιστανών. Καλά παιδιά, δουλεύουν, είναι νοικοκύρηδες και καλοί μουσουλμάνοι. Νιώθω πως είναι και καλοί μάγειρες. Πιπέρι παντού, όπως λέμε, λαμπάκια παντού.

Έξω στο μπαλκόνι τους έχουν κρεμασμένη μια ελληνική σημαία. Μόλις την είδα, με έπιασε μια ανατριχίλα, για να πω την αλήθεια. Ρωτάω λοιπόν την ξαδέρφη Catina. Μου εξηγεί πως την βάλανε την 25η Μαρτίου επειδή εκείνη τη μέρα είχαν βάλει όλοι στη γειτονιά και απλά οι Πακιστανοί ξέχασαν να την βγάλουν ή μπορεί να τους άρεσε ως διακοσμητικό ή....στέλνουν μηνύματα στην ελληνική αστυνομία....χρυσή αυγή...κλπ. Κάπου εκεί...κατάλαβα.

Σε λίγο καιρό όπου θα κυματίζει ελληνική σημαία...θα γίνονται τα ντου. Δεν εξηγείται αλλιώς το πράγμα γιατί δεν γνωρίζω κανέναν λογικό Έλληνα με όλα αυτά τα ζόρια που τραβάει, να έβαζε και την σφραγίδα του κράτους που τον καταστρέφει, στο μπαλκόνι του.

Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Επίσης θα ήθελα να πω στον Άι Βασίλη, πως τον ευχαριστώ πολύ γιατί μπορεί να άργησε λίγα χρόνια αλλά μου έκανε το καλύτερο δώρο στο τέλος. Ευτυχία, χωρίς περιτύλιγμα.

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου.
Χαμογελάστε, ανοίξτε τις καρδιές σας και μην ξεχνάτε πως ποτέ δεν ξέρεις τί σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου. 

Χρόνια Πολλά με υγεία.

Σας αγαπώ.

Coula_Cou

Λαμπάκια παντού

Καλησπέρα σας coυλοί μου αναγνώστες,
ελπίζω να είστε καλά και να επιβιώνετε. Γιατί αλήθεια σας το λέω ξέρω πολλούς που δεν επιβιώνουν. Μπορεί να έχουν να φάνε, αλλά έχουν χάσει την ψυχική τους ισορροπία. Και τί είναι η ζωή χωρίς ψυχική ισορροπία; Μια ζωή ετοιμοθάνατη. Αλλά δε φταίνε και οι άνθρωποι που το χάνουν. Φταίνει τα προβλήματα, η κοινωνία,οι δυσκολίες στις σχέσεις, ο ανάδρομος που όσο να ναι, κάπου θα φανεί κι αυτός. Φταίει και λίγο το σουανννγκ. Α ναι!!! Φταίνε και τα ΜΜΕ γενικώς.
Τελοσπάντων. Συνεχίζουμε.

Έρχονται τα Χριστούγεννα. Αρχίσαμε να βλέπουμε και πάλι φωτάκια παντού. Φωτάκια στα καταστήματα, φωτάκια στα μπαλκόνια, φωτάκια στα δέντρα, φωτάκια στους δρόμους, φωτάκια παντού. Δε θα μου κάνει εντύπωση αν δω να υπάρχουν φωτάκια και σε κάδους. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί να καίμε τόσο ρεύμα χειμωνιάτικα. Όλοι λυσσάνε πως δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο, πως τα χριστούγεννα αυτά θα είναι σφιχτά, πως δεν θα έχουνε να φάνε, αλλά το λαμπάκι στον κώλο του Αϊ Βασίλη δε μας λείπει.

Αλλά αποφάσισα φέτος να μην γκρινιάξω για τίποτα. Είμαι καλά και θα είμαι ακόμη καλύτερα σε λίγο καιρό. (Θέλω να ελπίζω). Δε θα με πτοήσει η γκρίνια. ΟΟΟοχι! Αλλά δε μπορώ να μην γκρινιάξω και για ένα τελευταίο: Έλεος με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στους δρόμους των πόλεων από τους δήμους. Δε ξέρω για τις άλλες πόλεις, αλλά εδώ που μένω εγώ, κάθε απόγευμα στις 6 γίνεται στο κέντρο της πόλης και όχι μόνο, χριστουγεννιάτικο πάρτυ.

Τις προάλλες είχα ένα κενό από μαθήματα και πετάχτηκα στη τράπεζα να δω αν με πληρώσανε κάποιοι γονείς που με πλεεεερώνουν μέσω τραπέζης. Με όλο το χριστουγεννιάτικο mood που μου πλημμύρισε την ύπαρξη, δεν άντεξα. Νόμιζα πως αλλάζουμε και χρόνο εκείνη τη στιγμή. Και τα ξόδεψα τα λεφτάκια μου! Κατάλαβες δηλαδή; Σαν το ούφο έπεσα κι εγώ στην μάχη του υπερκαταναλωτισμού, παρόλο που με χαρακτηρίζει η αυτάρκεια, η οικονομία και η δυναμική κρίση μου για τα πράγματα. Όποιος γέλασε να του καούν τα λαμπάκια του δέντρου αφού τα έχει βάλει πάνω πριν τα στολίδια.

Και τώρα που είπα λαμπάκια θυμήθηκα πέρσι τέτοιο καιρό που είχα βάλει κι εγώ φωτάκια στο μαγαζάκι μου και ενώ τα είχα τοποθετήσει τόσο ωραία και μπερδεμένα με πράσινη γιρλάντα...δεν άναψαν ποτέ, παρά μόνο μετά τις γιορτές...όταν ήταν να τα μαζέψω. Φέτος τα ξανάβαλα και προς το παρόν δουλεύουν. Εντάξει, ναι. Έχετε δίκιο. Κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Ή καλύτερα...κοροϊδεύω αυτά που κι εγώ κάνω. Άνθρωπος είμαι κι εγώ.

Την περασμένη Τετάρτη, όπως σας είχα ενημερώσει, άρχισαμε πάλι τα Coulair στον R1 Radio. Δεν ξέρω πόσοι και ποιοι ακούσατε, αλλά νομίζω πως η εκπομπή αυτή θα μείνει στην ιστορία. Νομίζω και κάποιες επόμενες. Διότι αφενός έχω πολύ όρεξη, αφετέρου έχω live κοινό που είναι πολύ αναζωογονητικό γιατί ακούω και σχόλια στις κουλαμάρες που σχολιάζω και τρίτον και σημαντικότερον είχα μαζί μου, την κυρία Βρέφα, μια από τις βραβευμένες μαγείρισσες-ζαχαρο-πλάστισες που μας έδωσε συνταγή για banoffee  και την κυρία Λύσσα ΜηνΤέρα που μας έδωσε τα φώτα της για το ζωδιακό μας μέλλον.

Τις δυο κυρίες θα τις έχουμε κάποιες ακόμη Τετάρτες για να μας ενημερώνουν. Έρχεται βασιλόπιτα από την κυρία Βρέφα και ο αστρολογικός χάρτης μας για το 2014 από την κυρία Λύσσα. Απολαύσαμε στο τελείωμα της εκπομπής τον Κύριο Μαργαρίνη, να τραγουδάει με κοστούμι και με μεγάλη ορχήστρα το "Δε σε νοιάζει, δε με νοιάζει, οι δρόμοι του πουθενά κυριολεκτικά". Στην επόμενη εκπομπή θα έχουμε καλεσμένο-τραγουδιστή έκπληξη. Μην χάσετε το Coulair που έρχεται γιατί εσείς θα χάσετε.

Αυτά από μένα. Τα ξαναλέμε αγαπημένοι μου.
Να ειστε καλά και να προσέχετε τους εαυτούς σας γιατί δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σας.

Φιλιά

Θα τραγουδήσω. Το αποφάσισα

Καλησπέρα cουλοί μου αναγνώστες. Τι κάνετε; Πως περνάτε τον χρόνο σας; Πως νιώθετε που έρχονται Χριστούγεννα και δεν έχουμε μια δραχμή στη τσεπη μας να ξοδέψουμε; Φήμες λένε πως οι τσέπες θα καταργηθούν από τα παντελόνια και απλά θα κρεμάμε τα κλειδιά μας στη ζώνη. Επίσης φήμες λένε πως ξεκινάνε τα Coulair μου. Οι πρώτες φήμες είναι μούφα, οι δεύτερες πραγματικότητα.

Κάθε Τετάρτη βράδυ θα εκπέμπουμε μέσω του R1 Radio στις 10 ακριβώς και για περίπου δύο ώρες θα σας κρατάμε συντροφιά. Εγώ, η Coula (o Coulos μου) και κάποιες φορές θα έχουμε και ζωντανό κοινό. Πάντα στο chat θα μπορούμε να τα λέμε και να τα γράφουμε πιο άνετα και φυσικά δε θα λείπουν δώρα για τους ακροατές.

Στην πρώτη εκπομπή της Τετάρτης έχω δυο εξαιρετικά βιβλία για σας. Το ένα είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα της Γιαγιας Αντιγόνης "Οι Αύγουστοι" και δίνω επίσης το βιβλίο του Δημήτρη Τερζή (κατά blogικόν κόσμον: Ρεϊμόντ Αρμάντ Με Μαγιο) "Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας". Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου έγινε χτες Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013 αλλά εγώ είχα τη τιμή να το διαβάσα αμέσως μόλις εκδόθηκε. Και ναι είναι εξαιρετικό.

Ευελπιστώ να μεταφέρω το χαμένο μου ιστολόγιο Δέκα πλην Ένα στον ραδιοφωνικό αέρα. Θα έχουμε συνεντεύξεις από bloggers και φυσικά θα τραγουδάω ένα τραγούδι σε κάθε εκπομπή για να σας δείξω πως πρέπει να τραγουδάτε στο μπάνιο σας. Κι εκεί καθρέφτη έχει και τον θέλουμε. Πρεπει να προσέχουμε.

Επίσης θα σχολιάζουμε την επικαιρότητα, θα εντρυφήσουμε (ουάου) στα βάθη των κοινωνικών προβλημάτων, θα ενημερωθούμε για διάφορες εκδηλώσεις-διοργανώσεις και λοιπά.

Ίσως να σας πω και ζώδια. θα το σκεφτώ. Αυτή η στήλη δεν έχει μπει ακόμη στα Coulair μου επίσημα. Σίγουρα θα περάσουμε ωραία και θα γελάσουμε.

Σας προσκαλώ λοιπόν στη νεα σειρά εκπομπών και σας περιμένω να το γιορτάσουμε.

16 μέρες για τα Χριστούγεννα....(χάλασε ο κόσμος).

ΥΓ Θα υπάρξει ανάρτηση τις επόμενες μέρες με τα λινκ για να ακούτε αλλά και για να συμμετέχετε στο chat.

Φιλουρες στα παγωμένα μαγουλάκια σας.

Σερπράιζ