Ο θησαυρός μου

Αν δεν έβλεπα αυτό το τρελούτσικο όνειρο στον ύπνο μου, ίσως να μην έκανα τώρα ανάρτηση. Βρισκόμουν λέει σε μια μικρή αίθουσα με κουλοχέρηδες και δεν υπήρχε ψυχή. Ηταν και μια άδεια ρουλέτα εκεί σε μια άκρη και είχε σκουριάσει κυριολεκτικά. Μπαίνω στην αίθουσα, και ξεκινάω να ρίχνω μάρκες στους κουλοχέρηδες. Και να τα ίδια φρουτάκια, και να τα ίδια καρεκλάκια, και να τα ίδια ζουζουνάκια, τα ίδια βυζάκια, τα ίδια βαζάκια, όλα τρία τρία μου χάριζαν χρήματα αγόγγυστα. Και αφού ξετίναξα τα μηχανάκια, ζητώ να έρθει κάποιος για να παίξω ρουλέτα. Καταφτάνει μια γυναίκα και αρχίζει να μου δίνει λεφτά. Το 10 έλεγα; το 10 ερχόταν. Το μαύρο 3 ζητούσα; Το μαύρο τρία παρουσιαζόταν. Πολύ χρήμα μάζεψα, αλλά κάποια στιγμή βαρέθηκα. Μου έδωσαν μια τσάντα μεγάλη πλαστική από αυτές που χωράνε μέσα ακόμη και άνθρωποι για να βάλω τα χρήματα και βγήκα στον καθαρό αέρα. Φοβερή νύχτα.

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα, πλύθηκα, έφτιαξα καφέ, έκανα ένα τσιγάρο και έψαξα τη τσάντα για να μετρήσω το θησαυρό μου και να σκεφτώ πώς θα τον μοιράσω. Εδώ η τσάντα, εκεί η τσάντα, πουθενά η τσάντα. Βγαίνω στο μπαλκόνι και προσπαθώ να θυμηθώ πού την έβαλα. Αποκλείεται να την έχασα. Στη μικρή γκαρσονιέρα μου οι χώροι είναι απελπιστικά περιορισμένοι. Κοιτάζω από τον τρίτο του μπαλκονιού μου, κάτω στο κενό. Η τσάντα είναι στραπατσαρισμένη στο δρόμο, και τα χρήματα άφαντα. Τριγύρω στήνουν πανηγύρι άστεγοι, περαστικοί, τυχαίοι, φίλοι, γνωστοί, ακόμη και εχθρικοί απέναντί μου, κρατώντας τα χρήματα που κέρδισα και χαμογελώντας για πάντα.
Ευτυχώς που έγινε έτσι. Τι να έκανα τόσα πολλά λεφτά εγώ; Πώς να τα ξόδευα μόνη μου;

Και κάπως έτσι, όλη την θετική διάθεση που μάζεψα το καλοκαίρι, την συγκέντρωσα σε μια μεγάλη πλαστική σακούλα και τη Τετάρτη το βράδυ, σκέφτομαι να τη ρίξω πάνω σας από τον R1 Radio και τα λατρεμένα μας Coulair. Θα με βοηθήσουν σε αυτή τη μοιρασιά αγάπης, γέλιου και καλής διάθεσης πολλές νέες και παλιές προσωπικότητες. Μπορεί να είναι και ο Ταβανίας μαζί μου. Είπε πως μαζεύει τον δικό του θησαυρό για να σας πετάξει.

Καλημέρα σας

Το ευμετάβολον του καιρού

Coυλοί μου αναγνώστες, χαίρετε.

Το καλοκαιράκι τελειώνει και μας περιμένει μια ωραία χειμωνιά, που δε ξέρω αν θα τη πούμε χειμωνιά, βαρυκαλοκαιριά, ή απλά τα αμπέλια τρίζουν τον Δεκέμβρη. Η ζέστη θα κρατήσει πολύ και ο καιρός -όχι πως ειμαι καμιά μετεωρολογα, αλλά νταξ...το υποπτεύομαι- θα είναι αλλοπρόσαλλος. Και αυτό το αναφέρω μετά σχετικής εμπειρίας.

Πριν λίγες μέρες στη μικρή γκαρσονιέρα που έχω νοικιάσει εδώ και 9 μήνες,  έβραζε ο τόπος κι αν ήθελα να μαγειρέψω, απλά έβαζα τα υλικά σε ένα ταψί και το έβγαζα στο μπαλκονάκι μου. Ο ήλιος έκανε τη δουλειά του και τζάμπα αγόρασα φούρνο υψηλής ενεργειακής κλάσης. Δεν τον δούλεψα ποτέ και δεν χρειάστηκε καν να του βγάλω τις ζελατίνες. Κόσμημα σκέτο, απείραχτο, η κουζίνα μου.

Τις ζεστές νύχτες ονειρευόμουν χιονανθρώπους να με αγκαλιάζουν σφιχτά κι ένας μικρός αλλά δυνατός ανεμιστήρας έστελνε ριπες θερμαινόμενου (εκ φύσεως) αέρα στο ιδρωμένο μου σώμα. Καλύτερα να τον έκλεινα, αλλά πάντα ελπίζεις πως θα κάνει τη δουλειά του ό,τι αγοράζεις. Σαν τον τζογαδόρο που παίζει για να κερδίσει, άσχετα που στο τέλος δεν κερδίζει παρά λίγα από τα χρήματα που έπαιξε.

Στον τρίτο όροφο που μένω, η δυνατότητα αναρρίχησης κλέφτη, βιαστή και λωποδύτη είναι ανύπαρκτη κι έτσι είχα τη φαεινή ιδέα να κοιμάμαι με ανοιχτό πατζούρι. Μόνος εχθρός: τα κουνούπια. Μα και γι' αυτό τη βρήκα τη λύση. Αγόρασα φιδάκια για έξω και ταμπλέτες για μέσα. Μετέτρεψα τη γκαρσονιέρα σε Άουσβιτς, κόντεψε να πεθάνει από ανακοπή και έλλειψη καθαρού αέρα ο cουλός μου, αλλά μερικές νύχτες κοιμηθήκαμε σα πουλάκια. Στόχος επετεύχθη. Παράπονο ουδέν.

Κι έρχεται που λέτε, αυτό το ευμετάβολον του καιρού και σηκώνει έναν αέρα απίστευτα δυνατό που ξυπνάω ένα πρωί κοκαλωμένη από το κρύο. Κοιτάω τον cουλό δίπλα μου και σκέφτομαι πως δε μπορεί να είναι ζωντανός, έχει πεθάνει κι αυτός από το κρύο και βρισκόμαστε στη κόλαση. Τον αγγίζω και το επιβεβαιώνω καθώς είναι παγωμένο όλο του το σώμα. Ο ανεμιστήρας να βουίζει κακεντρεχής, η κουρτίνα να πηγαινοέρχεται μανιασμένη και ο αέρας να έχει σηκώσει μέχρι και τις πλαστικές καρέκλες του μπαλκονιού μου και να τις έχει σύρει σχεδόν μέσα στο σπίτι. Ένα βουητό με ανατρίχιασε και υποπτεύθηκα πως είτε ήρθε το τέλος του κόσμου, είτε η γκαρσονιέρα μου είναι στοιχειωμένη από μετέωρα φαντάσματα του μεσαιωνικού κόσμου.

Η θερμοκρασία για λίγες μέρες, εδώ στο τουριστικό θέρετρο που ζω, έχει πέσει αισθητά. Μέρες τώρα σωπάσαμε τον ανεμιστήρα και βγάλαμε πικέ κουβέρτα για να μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας λίγες ώρες τη νύχτα. Φοβάμαι για το μέλλον μου.

Τι μας περιμένει άραγε από Σεπτέμβρη και πως στο καλό να ξεστομίσω το...Καλό Χειμώνα;

Πουτσομεζές

Με τον φόβο παρεξήγησης έδωσα ήδη τίτλο σε αυτή την ανάρτηση και τώρα είμαι έτοιμη να την γράψω. Έχω εδώ δίπλα μου έναν φραπέ παγωμένο και ακούω συγκεκριμένα την Κοκκίνου να λέει Μάτια κλειστά:  https://www.youtube.com/watch?v=0aXgn_IeYOc. (μη το ακούσετε).
Τόσο χαμηλά έχω πέσει, αλλά είναι καλοκαιράκι και συγχωρείται ακόμη πχ και λίγη Δημουλίδου...???!!!&&&^^^%%#((*###$.

Είναι και λίγο ο έρωτας που έχει χτυπήσει τον cουλοεγκέφαλο μου. 

Πάμε παραλία πάλι λοιπόν, αφου σας αρέσουν αυτά τα ζουμερά νέα που έρχονται από το πεδίο αυτό της μάχης του ψώνιου. Είμαστε στη παραλία λοιπόν και βλέπω τον coυλό μου να χαιρετάει ένα κοριτσάκι. Βασικά δεν ήταν κοριτσάκι. Ήταν κοπέλα.

Περιγραφή: 25 χρόνων, 1.50 ύψος, 50 κιλά, μαλλί επιτηδευμένα ξανθό (μαζί με κάμποσες τούφες πρόσθετα φύκια), δυο βυζιά εντελώς φουσκωμένα που ξεχειλίζουν από το στράπλες φόρεμα που κρύβει μόνο τον μισό κώλο και ανεβασμένη σε ένα ζευγάρι ψηλά παπούτσια που αν κατέβει από πάνω τους θα βρει να κάνει άλλο καιρό κάτω. Στους ώμους τατουάζ με κινέζικα γράμματα (θέλω να ελπίζω πως δεν έγραφε "μου αρέσει το κοτόπουλο" ή "ειμαι πόρνη"). Στα χείλη ένα ηλίθιο χαμόγελο και με στυλ μασηματος τσίχλας να λέει : Τι κάνννννεις;;(με βλάχικο νι).

Τίθενται πολλές ερωτήσεις:
Το μαγιώ της πού είναι εφόσον είναι στη παραλία;
Γιατί κουνάει τη μέση της σα να έχει κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου;
Με τη μάνα της μιλάνε ακόμη;
Πόσα χρήματα ξόδεψε για όλο αυτό το πλαστικό πράμα που κουβαλάει για βυζιά;
Πόσα χρήματα ξοδεύει κάθε μέρα στο κομμωτήριο για να περιποιηθεί αυτά τα φύκια για μαλλιά;
ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ....

ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ CΟΥΛΟ ΜΟΥ;

Μη βιάζεστε! Την ξέρω την κοπέλα. Μεγάλωσε δυο τετράγωνα από το σπίτι μου. Υπάρχει υποψία πως διαβάζει το blog μου...'Άκυρο....δεν έχει καμία σχέση αυτή η κοπέλα με κάθε είδους διάβασμα.
Μεγάλωσε λοιπόν με μια μάνα εξίσου πλαστική. Μια γυναίκα που την ένοιαζε πιο πολύ να πετύχει η μπούκλα στο μαλλί της, παρά να τσεκάρει το πόσο καρνάβαλος θα κυκλοφορήσει η κόρη της στη πιάτσα. Είναι φορές που συμπονώ τέτοια πλάσματα. Όχι όλες όμως. Γιατί υπάρχουν και τα παιδιά που παραβλέπουν τις μαλακίες των γονέων τους και γίνονται άνθρωποι όταν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Αυτό λοιπόν το πλαστικό σώμα που θα λέμε από εδώ και πέρα "πουτσομεζέ", είναι ένα κορίτσι μεγαλωμένο με την ιδεολογία του "ό,τι να 'ναι μάγκα", αρκεί να βρούμε το κορόιδο να πληρώσει το μπουζούκι και το γαρύφαλλο, το ποτό και την βενζίναααα....Και δε μπορείς να λυπηθείς τέτοιους ανθρώπους γιατί είναι αυτοί που τους αξίζει να πληγωθούν...εξαιτίας του τρόπου ζωής που επέλεξαν να ζουν. Είπα μεγάλη και κακιά κουβέντα, αλλά την εννοώ.

Αυτοί οι πουτσομεζέδες δεν θα σε δουν φιλικά. Είναι τα αρπακτικά που θα έρθουν στο δρόμο σου και θα κληθείς να τους συντηρήσεις το μαλλί, το βυζί, το τακούνι, το δείγμα φορέματος ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙΣ cουλέ μου αναγνώστη. Είναι αυτές που θα φαντασιώνεσαι στο κρεβάτι σου για να τελειώσεις τις μοναχικές σου ώρες. Κι αυτές που θα σε στοιχειώσουν γιατί δε πρόκειται τελικά να τις πηδήξεις, εφόσον "εγώ δεν είμαι πουτάνα για να σου κάτσω" θα σου πουν άμα πας να τις ακουμπήσεις λίγο. Θα πληρώσεις, αλλά (μάλλον) δε θα γαμήσεις. Δεν είναι πουτανιά αυτό. Χαρακτήρισέ το μόνος σου!

Και κάνοντας μια μίνι συζήτηση με τον Cουλό μου (κυρίως πού τη ξέρει), με ενημέρωσε πως αυτού του είδους οι γυναίκες λέγονται πουτσομεζές για τους άντρες της πιάτσας! Δηλαδή δεν θα τις πάρει κανείς στα σοβαρά. Τις θέλουν για ένα γρήγορο τσακ μπαμ πηδηματάκι και μετά τέλος. Ήμουν σίγουρη πως δεν θα έλυνες το κυπριακό με ένα τούβλο....αλλά πιστεύω πως αυτά τα πουτσομεζεδάκια είναι που κλείνουν σπίτια και πείτε με εκτός θέματος τώρα.

Γιατί αυτή η πλαστική υπερπαραγωγή δε πρόκειται να εκφράσει ποτέ τη μέση ελληνίδα γυναίκα. Κι όταν συνηθίσεις τη νοστιμιά ενός πουτσομεζέ, αυτόν θα θες, και δε θα σε καλύπτει μια νορμάλ σχέση με αποτέλεσμα να μείνεις μόνος σου ή να αναγκάζεσαι να πληρώνεις....cουλέ μου αναγνώστη.

Είναι διαφορετικό να φροντίζεις τον εαυτό σου ως γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της: μαλλί, νύχι, ρούχα κλπ γιατί γουστάρεις και νιώθεις καλά και είναι εντελώς διαφορετικό να κάνεις όλα αυτά απλά και μόνο για να εξασφαλίσεις μια θέση στα μπουζουκοκλαμπακια. Έχω δει πολύ ωραίες γυναίκες που βάζουν πρόσθετο στήθος και φροντίζουν γενικώς τον εαυτό τους και μάλιστα είναι παντρεμένες με παιδιά και με αξιοπρεπή στάση ζωής.

Αντίθετα αυτά τα κοριτσάκια - όπως θέλετε πείτε τα- και ανεξάρτητα από το πώς μεγάλωσαν, είναι το λεγόμενο ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.  Δεν ξέρω αν τους αξίζει να πληγωθούν, αλλά είμαι σίγουρη πως μόνο αν βρεθεί κάποιος να τις πληγώσει πολύ, υπάρχει μια ελπίδα να γίνουν άνθρωποι. Διαφορετικά...όπως έλεγε κι ένας φίλος μου από το παρελθόν: ΨΟΦΟΣ. 

Καλοκαιρινό Σαικς

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες, καλό μήνα να έχουμε και τι μήνα ε; Αύγουστος. Ο πιο ουσιαστικός μήνας του καλοκαιριού μας έχει αγκαλιάσει για τα καλά. Και φυσικά τίποτα δεν είναι νορμάλ. Στις 10 το πρωί σε παίρνει ο γερο αέρας και σε σηκώνει, στις 3 το μεσημέρι ιδρώνεις σαν να είσαι περιπατητής στη Σαχάρα και στις 9 το βράδυ λες "δε γαμιέται ξεκινάω να πίνω μπίρες και βλέπουμε".

Η ζωή είναι ωραία και η ευκαιρία να δεις ξεβράκωτους κώλους, μεγάλη, δεδομένου πως ανεξαρτήτως αισθητικής, κάθε κώλος φοράει μπραζίλιαν μαγιώ. Για σας το λέω άντρες αναγνώστες. Είναι η ευκαιρία της ζωής σας να απομακρυνθείτε από τα youporn σας και να δείτε live στιγμές τσόντας. Απλά κανείς δεν εγγυάται ποιότητα. Αλλά αυτό ισχύει γενικώς.

Κι ύστερα χτύπησες ένα τατού. Κάθε καρυδιάς καρύδι βαράει κι ένα τατού έτσι γιατί είναι της μόδας. Μου έλεγε ο Cουλός μου την ιστορία των τατού. Πρωτοεμφανίστηκαν στην Νέα Ζηλανδία. Οι Μαορί τα χρησιμοποίησαν για να τρομάζουν τους εχθρούς τους. Επρόκειτο για μια μορφή ψυχολογικού πολέμου. Σε συνάρτηση με έναν πολεμικό χορό, με χειρονομίες και ιδιαίτερες εκφράσεις προσώπου, ο εχθρός τους χεζόταν πάνω του και υπερίσχυαν. Τώρα πια κάθε ανασφαλής που δε ξέρει πώς να κάνει εντύπωση, χτυπάει ένα τατού και βροντοφωνάζει "είμαι εδώ και δεν είμαι καλά".

Και νταξ να είναι μια παιδική τρέλα, όταν όμως η διαδικασία επεκτείνεται σε περασμένες ηλικίες, δε μπορεί να το αποδεκτεί ο κοινός νους. Υπάρχει πάντα η εξαίρεση εκείνων που χτυπάνε τατού για συγκεκριμένους λόγους, πχ να τους θυμίζει κάτι ή κάποιον. Λες και ξεχνάς τη μάνα σου, τη γκόμενα, τον γκόμενο ή το γαμήσι στη παραλία που έκανες στα 20, αν δεν τα κατοχυρώσεις με τατού. Δεν κατακρίνω. Χτυπήστε τα. Μόνο που οι στιγμές της ζωής μας που μας κάνουν να νιώθουμε καλά, είναι πολλές όπως και πολλοί είναι οι άνθρωποι της ζωής μας που θα περάσουν αφήνοντας κάτι συναρπαστικό. Μη ξεχάσω να εξαιρέσω εκείνους που τα χτυπάνε για φιλοσοφικούς λόγους. (νο κόμεντ).

Ένα γλυκό μεσημεράκι πήγα για καφέ στη καφετέρια παλιάς μου μαθήτριας και τωρινής μου φίλης. Κι εκεί που μπαίνω και παραγγέλνω το καφεδάκι μου, βλέπω τη παρέα να κοιτάζει αριθμούς και δελτία KINO. Αποσυντονίστηκα. Θυμήθηκα κάποια Χριστούγεννα που είχε έρθει ο πατέρας μου στο σπίτι και είχε φέρει κάτι δελτία τζόκερ;;; ή κάτι τέτοιο να τα συμπληρώσουμε. Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρόνων και ήταν στα σίγουρα η πρώτη και μοναδική μου επαφή με τέτοια παιχνίδια. Έτσι αποφάσισα να παίξω κι εγώ ένα ΚΙΝΟ έτσι για να μη χαλάσω τη παρέα. 2 ευρώ, 4 κληρώσεις, 5 αριθμοί. Έπιασα το πεντάρι, κέρδισα 206,32 ευρώ και πλήρωσα με άνεση κάτι λογαριασμούς που είχαν ξεμείνει και κάτι κεράσματα φυσικά στους δικούς μου. Δεν ξέρω αν ήταν τύχη του πρωτάρη, αλλά ένα μικρό μικροβιάκι επανάληψης με έχει πιάσει.....

Και ύστερα μαγείρεψα καρπούζι. Είναι ένας εύκολος τρόπος να μην μπεις καθόλου στη κουζίνα, καλοκαιριάτικα. Αγοράζεις το καρπούζι, το κόβεις στα δυο, το μισό μέρος το φυλάς καλύπτοντας με αλουμινόχαρτο και το άλλο μισό το τεμαχίζεις σε μικρά κομμάτια. Το μισό του μισού μπαίνει κατάψυξη για να καταναλωθεί στο επόμενο τέταρτο και το άλλο μισό μισού περιμένει την επόμενη πείνα. Είναι θρεπτικό το καρπούζι και πολλοί τρώνε και τα κουκούτσια. Περιέχει φυσική ζάχαρη και αρκετό νερό αλλά να ξέρετε πως μια φίλη μου που το έτρωγε για δίαιτα και έτρωγε μόνο αυτό ένα ολόκληρο καλοκαίρι, κόντεψε να χάσει τα μαλλιά και τα νύχια της όταν μπήκε ο Σεπτέμβρης. Όλα με μέτρο. Το καρπούζι όπως και να το κάνουμε, όσο θρεπτικό και να είναι, είναι ΦΡΟΥΤΟ.

Τελείωσαν και τα coulair μου, και τώρα δε ξέρω τι να κάνω Τετάρτες βράδυ. Ο Coυλός μου με πηγαίνει βόλτες για να ξεχνιέμαι. Τον Σεπτέμβρη πάντως θα ξεκινήσω και πάλι με όρεξη και διαθεση για πολλά γέλια με το εκλεκτό μου επιτελείο. Ραντεβού στον R1 radio στις 3 Σεπτεμβρίου στις 10 το βράδυ, θεού θέλοντος και χωστήρος επιτρέποντος. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση της τελευταίας μου εκπομπής, στην οποία είχα μαζί μαθήτριες που τώρα είναι φοιτήτριες (γιατί παρεμπιπτόντως σκίσαμε στις πανελλαδικές και φέτος) μπορείτε να κάνετε ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

Χτες βράδυ πραγματοποίησε μια συναυλία στη περιοχή μας, ο Ορφέας Περίδης. Τι φωνή ρε παιδάκι μου έχει αυτός ο άνθρωπος; Και πόσο μελωδικά τραγούδια; Φοβερός. Είχα και την θεά ανιψιά μαζί μου και ρίξαμε πολύ γέλιο στους στίχους " Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίραπέτα με ψηλά στον αέρα" καθώς την πέταγα ψηλά στον αέρα και χαχάνιζε η ομορφούλα μου. Έχει μεταμορφωθεί από θεά σε υπερθεά με εκείνα τα ξανθά της μπουκλάκια.....τρελαίνομαι!!!

ΡΕ ΣΑΣ ΕΧΩ ΠΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΝΙΨΙΟ ΜΟΥ Η ΟΧΙ;;;;; Να τη η ευκαιρία για μια επόμενη ανάρτηση.

Επίσης στα μέσα Αυγούστου έχω κανονίσει να παραβρεθώ στη συναυλία μιας άλλης αγαπημένης φωνής, της Ελεονώρας Ζουγανέλη και φυσικά ετοιμάζομαι ολοταχώς για Επίδαυρο. Οπότε θα σας έχω νέα κι από εκεί, όπως κάθε καλοκαίρι.

Αυτά τα νέα. Σας χαιρετώ και σας φιλώ γλυκά.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σας γιατί το αξίζουν.

ΥΓ Η ανάρτηση αφιερώνεται στα πιο γλυκά παιδιά του πιο γλυκού καφέ. Εν Μέσω: Χριστίνα, Σοφία, Γιωργία, Γιώργος και στις απογευματινες μας τρέλες στη καφετέρια τους!

Λίγο το 'να λίγο τ' άλλο, τρελαθήκαμε πάλι!

Καλημέρα σας cουλοί μου αναγνώστες.

Ελπίζω να σας βρήκε το καλοκαιράκι με καλή διάθεση, με ερωτική έμπνευση και με υπομονή για όλα αυτά που θα συμβούν στο μέλλον και δε θα είναι τίποτα της προκοπής, αγγούρια θα είναι. Καιρό έχουμε να τα πούμε και είναι εκατοντάδες τα μέλια (mail) που μου στέλνετε για να επανέλθω με μια ανάρτηση. Νά ‘μαι λοιπόν εδώ, κοντά σας, να σας γράφω τα παλιά μου και λίγα νέα.

Κι ενώ είχαμε αποφασίσει με το επιτελείο μου, ύστερα από πολλές συσκέψεις και διαβουλεύσεις πως θα στείλουμε διακοπές τα ραδιοφωνικά coulair, τελικά δεν αντέξαμε και επιστρέψαμε με μερικές έκτακτες εκπομπές για τις επόμενες Τετάρτες και βλέπουμε μετά. Σας περιμένουμε για λίγες ακόμη Τετάρτες στις 10 το βράδυ στον R1 radio.

Προχτές, λοιπόν, είχαμε τη τιμή και τη χαρά να φιλοξενούμε στο ραδιοφωνικό μας coulair την ποιήτρια και blogger Δάφνη Χρονοπούλου. Η βραδιά κύλησε με γέλιο και ζωηρό κέφι ενώ είχε προηγηθεί καφές και κουβεντούλα στην όμορφη Κόρινθο με την Δάφνη και τη παρέα της καθώς και με τον Perinio και τον Χωστήρα. Όπως μπορείτε ήδη να καταλάβετε, το χιούμορ είχε την τιμητική του. 

Ήπιαμε καφεδάκι, φάγαμε πίτσα, ήπιαμε τις μπίρες μας, ακούσαμε την ποίηση του λατρεμένου Ταβανία και πολλά και cουλά τραγουδάκια, μάθαμε και τα νέα της Δάφνης, ανταλλάξαμε βιβλία και δώρα και περάσαμε μια υπέροχη βραδιά. Ήταν μια από τις πιο ωραίες εκπομπές, αν και πιστεύω πως οι εκπομπές που έρχονται θα είναι εξίσου καλές γιατί τις κάνουμε με αγάπη και εξαιρετική διάθεση. Και αυτό είναι που μετράει. Έστω κι ένας άνθρωπος να γελάσει και να περάσει καλά, ξεχνώντας για λίγο τα προβλήματα της καθημερινότητας, είναι για μας κέρδος. 

Και συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας με άλλα νέα. Στις πανελλήνιες τα couλόπαιδα σκίσανε και κάπου εδώ θέλω να ευχηθώ καλή συνέχεια και καλά αποτελέσματα σε όλα τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις. Δε χρειάζεται άγχος και πανικός. Μάθαμε για αυτοκτονίες και άλλα δυσάρεστα γεγονότα για παιδιά που δεν άντεξαν την πίεση και παρέδωσαν πνεύμα κυριολεκτικά. Προσοχή: είναι σημαντικό να προσπαθείς για το μέλλον σου.Όμως καλύτερα να διακόψεις την προσπάθεια, παρά το ίδιο το μέλλον σου. Η ζωή δε τελειώνει με τις πανελλαδικές. Κάπου εκεί ξεκινά. Οπότε ηρεμία, συγκέντρωση και καθαρό μυαλό και κανείς δε χάνεται. 

Αυτά προς το παρόν. Θα τα λέμε πιο συχνά τώρα το καλοκαιράκι που η δουλειά χαλαρώνει. Να είστε όλοι καλά, να χαμογελάτε και να αγαπάτε και να το δείχνετε. Η αγάπη κι ένα χαμόγελο δεν περνάνε ωραία μέσα στη μοναξιά. Ερωτευτείτε και ξεκινήστε μπανάκια στη θάλασσα και μοχίτο.

Φιλιά πολλά σε όλους

ΥΓ Επιτελείο μου, είσαι η χαρά της ζωής μου.

Μη φας, μη πιεις και νηστικός να κοιμηθείς!

Χαίρετε αγαπημένοι μου coυλοί αναγνώστες,

Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά με υγεία και αγάπη στις ζωές σας. Ελπίζω να περάσατε ωραία αυτές τις μέρες και να ευχαριστηθήκατε φαγητό, βόλτες και ξεκούραση. Εγώ πάλι είχα ατυχίες ως κλασική γκαντεμοCoύλα. Μεγάλη Εβδομάδα βρισκόμουν στο νοσοκομείο, ως καλή νοσοκόμα στον Cουλό μου και την επόμενη εβδομάδα αρρώστησα εγώ με πυρετούς και βήχα ανελέητο και συνάχι μέχρι να αναρωτιέσαι απο που σκατά γεννιέται τόση μύξα. Όμως τώρα όλα καλά. Τις μέρες που είχα για να ξεκουραστώ, τις θυσίασα στον έρωτα και στην μύξα. Και τώρα που η δουλειά άρχισε και πάλι, είμαι γερή και δυνατή.

Και μιας και αφουγκράζομαι το περιβάλλον διαδικτυακο και μη, ας αρχίσω να κατακρίνω στάσεις και συμπεριφορές για να κερδίσω μια θέση στη κόλαση, όπως μου αρμόζει άλλωστε. Ζούμε, που λέτε, σε μια χώρα που το 99,9% του πληθυσμού αναγράφεται ως ΧΟ (χριστιανός ορθόδοξος) στην ταυτότητά του. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που στην πλειοψηφία της δηλαδή, ακολουθεί αυτό το θρήσκευμα. Όταν λοιπόν πλησιάζουν οι χριστιανικές γιορτές ο περισσότερος κόσμος ακολουθεί κάποια ήθη και έθιμα και γλεντάει είτε τα πιστεύει, είτε όχι. Φυσικά ο Έλληνας θα γλεντήσει και εκτός εορτών. Θα κάνει το κέφι του, ανεξάρτητα από το τί μέρα έχουμε σήμερα. Κι αυτό είναι το καταπληκτικό σε τούτη τη χώρα.

Ωστόσο, διαβάζω πως κάποιοι νιώθουν άβολα που τους πιέζουν οι δικοί τους να νηστεύουν, να εκκλησιάζονται ή ακόμη και να ακολουθούν τα έθιμα των ημερών. Και ιδίως αυτές οι μανάδες. Ακόμη και μαθητές μου, μου έλεγαν πως τρώνε έξω πιτόγυρα επειδή η μαμά μαγειρευει νηστίσιμα. Η ελευθερία του ανθρώπου δεν καταπατάται, θέλω να πιστεύω, αν δε σαβουριάσει κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή ή αν πάει στην εκκλησία για δέκα λεπτά στην Ανάσταση, επειδή θα νιώσει καλά η μαμά του ή η γιαγιά του. Πόσα πράγματα μέσα στη μέρα δεν κάνουμε, που μας τα υπέδειξε ο γκόμενος, η γκόμενα, ο προϊστάμενος ή ο ανώτερός μας; Και τα κάνουμε αγόγγυστα κι ας μην μας χαρακτηρίζουν απόλυτα.

Δεν είναι πια και τόσο δέσμιο να κάνεις δυο ανθρώπους δικούς σου να χαμογελάσουν. Τόσες υποχωρήσεις κάνουμε. Αν τώρα εσύ είσαι άθεος και δε πιστεύεις ούτε στο κώλο σου, τότε -αν το σηκώνει ο οργανισμός σου- ρίξε τα γαμωσταυρίδια στη μάνα σου και μην ακολουθήσεις τίποτα άλλο πιστά πέραν της αθεϊας σου. Γιατί όσο υπόδουλος είναι ο χριστιανός πχ στη θρησκεία του και σε όσα του υποδεικνύει αυτή, άλλο τόσο υπόδουλος είσαι κι εσύ στο να κάνεις ακριβώς το αντίθετο για να μην σε πουν χριστιανό. Δεν μου φαίνεται και τόσο ανεξάρτητη και απελευθερωμένη η στάση ζωής σου. Στην ουσία δεν κάνεις επιλογές, αλλά κάνεις αντεπιλογές.

Κι εξηγούμαι με άλλα παραδείγματα.

Ο φανατισμός δεν υφίσταται μόνο στον χώρο της θρησκείας. Διαχέεται και αλλού. Και δεν ελέγχεται, ούτε είναι απαραίτητο να ελεγχθεί, αν δεν αγγίζει τα όρια της βίας. Στο ποδόσφαιρο λοιπόν, έχουμε πχ τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Όποιος είναι απλά Ολυμπιακός είναι εντάξει. Όποιος όμως είναι αντιΠαναθηναϊκός, είναι πρόβλημα. Γιατί δεν απολαμβάνει την χαρά της νίκης μιας ομάδας, αλλά την χαρά της ήττας μιας ομάδας. Όσο να πεις, αυτό είναι κακιασμένη στάση και συμπεριφορά.  Ο ΑντιΠαναθηναϊκός ομοιάζει με εκείνον τον άθεο, που δε θα νηστέψει, δε θα πάει στην εκκλησία και δεν θα τηρήσει τα έθιμα, όχι γιατί είναι συνειδητοποιημένος και απέχει, αλλά επειδή όλα αυτά τα κάνουν οι χριστιανοί και δε θα ήθελε να χαρακτηριστεί ως τέτοιος.

Πάμε στις διαπροσωπικές σχέσεις τώρα. Πολλές φορές οι άνθρωποι ακολουθούν μόδες (μαλλιά, ρούχα, μαγαζιά, κινητά κλπ) όχι γιατί αυτό τους χαρακτηρίζει ως προσωπικότητες, αλλά επειδή φοβούνται πως θα τους πουν ότι μένουν πίσω στην εξέλιξη, αν δεν ακολουθήσουν τις μόδες αυτές. Και μη μου πείτε πως όλες οι επιλογές σας είναι απόλυτα συνειδητοποιημένες γιατί θα ξέρουμε κι εσείς κι εγώ ότι ψεύδεστε. Αυθεντικότητα δε μπορεί να υπάρξει στο σύνολο μιας στάσης ζωής, γιατί ο ορθολογισμός συχνά φλερτάρει με συναισθηματισμούς και πολύ εύκολα γινόμαστε έρμαια σε επιλογές και αποφάσεις των άλλων-κυρίως των αγαπημένων μας. Σύμφωνοι λοιπόν. Θέλουμε να είμαστε στη μόδα και όχι περιθωριοποιημένοι. Για να μη μας πουν περιθωριοποιημένους, κάνουμε αυτό ή εκείνο. Δε μου δείχνει και πολλές δόσεις ελευθερίας όλο αυτό. Ακόμη ομως κι αυτός που θα πει εγώ πάω κόντρα στο ρεύμα, επηρεάζεται (αυθυποβάλλεται) να κάνει όχι αυτό που κάνουν οι πολλοί, αλλά το άλλο, για να διαφέρει. Δεσμά εντοπίζω και σε αυτή τη στάση. Για να μην μοιάζω, (υποχρεωνομαι) να μην κάνω αυτό ή εκείνο.

Ακόμη λοιπόν και στην πιο σφιχτή έννοια ελευθερίας, ενυπάρχει δόση δουλοσύνης. Κι αν κάτι είναι απόλυτα απεχθές στον άνθρωπο είναι αυτό: να θέλει να αποδεικνύει καθημερινά πως πάει κόντρα στο ρεύμα για να μην τον πουν μαζοποιημένο ή να θέλει να αποδεικνύει καθημερινά πως είναι στην μόδα για να μην τον πουν περιθωριοποιημένο. Καμιά φορά όμως η μάζα είναι αυτή που δίνει την σωστή προοπτική. Κάπου εκεί ενυπάρχει και η δημοκρατία. Κι άλλες φορές η ιδαιτερότητα είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.

Κάνε ό,τι τραβάει η ψυχούλα σου, μανίτσα μου και μη βροντοφωνάζεις. 

Επίσης κάτι ενοχλητικό και ύποπτο, είναι το να βροντοφωνάζεις συνεχώς πως είσαι άθεος, πως δεν ακολουθείς τα τετριμμένα και πως δεν νηστεύεις. Αν το έκανες έπειτα από συνειδητοποίηση, πίστεψέ με, δε θα είχες την ανάγκη να το βροντοφωνάξεις γιατί θα ήσουν εντάξει απέναντι στον εαυτό σου. Δε θα σε ένοιαζε και τόσο η μαμά σου που θα σε έπρηζε να πας εκκλησία ή το να μην φας τη Μεγάλη Παρασκευή σουβλακάρα. Έτυχε να γεννηθείς στην Ελλάδα, σε μια χώρα που κρατάει πολλά ήθη, έθιμα και παραδόσεις ζωντανά. Απόλαυσέ το. Σε άλλα κράτη οι γονείς διώχνουν τα παιδιά από το σπίτι στα 18 τους. Εσένα ακόμη η μάνα σου σε θρέφει με τάπερ, με χαρτζηλίκι για καφέ και με όλα τα καλά σου.
Ε άστην να σου πιπιλίσει τα μυαλά για μια δυο μέρες; Να, έφυγε το Πάσχα και όλα μπαίνουν στους ίδιους ρυθμούς. Κανείς δε χάνει. Όλοι κερδίζουν.

Τέλος θα ήθελα να σχολιάσω μια ανάρτηση που έκανα στο fb τη Μ. Παρασκευή σχετικά με τα κορίτσια νεαρής ηλικίας. Επειδή μου στείλατε μηνύματα που ζητούσαν επεξήγηση, αλλά δεν είχα χρόνο να το κάνω. Είχα γράψει λοιπον: 

Coula Coup
18 Απριλίου
Εσείς τα 18χρονα που βάφεστε και ντυνεστε σα πορνιδια στη περιφορά του επιταφίου, όλα ορφανά είστε?

Θα ξαναπώ γιατί τα βλέπω σε καθημερινή βάση και με πιάνει η ψυχή μου κάθε φορά, εσείς γονείς προσέξτε τα παιδιά σας. Χάνετε το παιχνίδι, αν τα αφήνετε στον αυτόματο πιλότο, να κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι διαφορετικό να αφήνεις ελευθερία κινήσεων στα παιδιά σου και χώρο να αυτενεργήσουν και να διαμορφώσουν προσωπικότητα και πολύ διαφορετικό να τα αφήνεις σε ένα ξέφραγο αμπέλι να βρουν το δρόμο τους μόνα τους χωρίς πυλώνες και κρατήματα, χωρίς δίχτυ ασφαλείας και όρια. Δεν θα τον βρούν τον δρόμο μόνα τους. Θα τον χάσουν. Και δεν είναι το ντύσιμο ή το βάψιμο που τόσο μου κάνει εντύπωση. Ούτε η ηλικία. Γιατί βλέπω και 16χρονα να μεγαλοφέρνουν και 14χρονα να μην πω. Μου κάνει εντύπωση πως οι γονείς έχουν μεταλλαχθεί σε όντα χωρίς αγάπη, φροντίδα και προστασία για τα παιδιά τους. Δεν είμαι μάνα ακόμη και δεν ξέρω. Αλλά ως εκπαιδευτικός νιώθω πως αν δεν προστατέψουν τα παιδιά τους οι γονείς, δε θα τα προστατέψει κανείς. Όλοι οι άλλοι θέλουν το ΚΑΚΟ τους. Τελεία και παύλα.

Αυτά από εμένα.

Τα λέμε και την Τετάρτη στο Coulair live.

Φιλιά πολλά και συγχωρήστε με αν πάτησα κάλλους. Είπαμε. Στη κόλαση θα πάω είτε έτσι, είτε αλλιώς.

Η Μέρκελ, τα πράσινα και ο Θωμάς

Καλημέρα καλημέρα cουλοί μου αναγνώστες.

Ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα και ο δρόμος προς την Ανάσταση καταφτάνει. Ειναι μέρες συγκέντρωσης και περισυλλογής και φυσικά προσευχής και νηστείας. Όταν λέμε νηστείας, εννοούμε νηστείας. Όχι σαν τη Μέρκελ που έφαγε πρώτα το κατσικάκι και μετά νήστεψε τη καρυδόπιτα. Μουρλοί παιδί μου αυτοί οι ξένοι. Ή μάλλον, απλά ξένοι. Δεν έχουν συναίσθηση της ελληνικής πραγματικότητας. Και όποιος τα βάζει με αυτήν, μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή.

Όμως υπάρχουν κι Έλληνες που είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας. πχ ήρθε η Μέρκελ στην Ελλάδα -φαντάζομαι όχι για ταξιδάκι αναψυχής- και εστιάσαμε στο τί φόρεσε, σε ποια στέκια περιπλανήθηκε και κυρίως τί σαβούρωσε. Εντάξει. Η δημοσιογραφία σηκώνει τα χέρια ψηλά κι εγώ τα πόδια, έτσι για υποστήριξη των άκρων.

Που λες το 90% των Ελλήνων αυτή τη περίοδο είτε είναι υποψήφιοι -παντός είδους σύμβουλοι- είτε τους προτάθηκε να γίνουν. Από τον κανόνα δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί μια Coύλα. Η πρόταση μου έγινε, όπως σε κάθε τέτοια περίσταση, και φυσικά αρνήθηκα, αν και αυτή τη φορά ο συνδυασμός που με προσέγγισε ήταν πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα, πιο αριστερίζων, όχι σα τη προηγούμενη φορά που μου ρθε στη κεφάλα το πράσινο. Και είναι κι επίμονοι αδερφάκι μου.

Τώρα που είπα πράσινο θυμήθηκα την φίλη blogger mamouli. Οι παλιοί σίγουρα θα τη γνωρίζετε. Οι νέοι είναι ευκαιρία να τη μάθετε. Το mamouli μας λοιπόν γνωρίζει δόξες και τιμές. Συνέγραψε με κόπο, μόχθο και φαντασία ένα βιβλίο με τον τίτλο: Μαμά δε τρώω πράσινα. Είναι ένα έξυπνο εγχείρημα μπερδέματος πράσινων λαχανικών μέσα σε νόστιμες τροφές έτσι ώστε τα μικρά παιδιά που αποφεύγουν τις πρασινάδες να μην χάνουν όλα τα οφέλη που αυτές προσφέρουν στον ανθρώπινο οργανισμό.

Ευελπιστώ να δώσω στην εκπομπή το βιβλίο αυτό αφού πρώτα το μελετήσω η ίδια. Γιατί όπως και να έχει τα λαχανικά είναι κάπως...δεν είναι η εύκολη λύση...ή ό,τι πιο γευστικό μπορεί να προτείνει η ελληνική κουζίνα. Για να ζούμε όμως καλά πρέπει να τα βάλουμε στη διατροφή μας.

Επίσης να πω πως την Μ.Τετάρτη το Coulair μου θα πρααγματοποιηθεί κανονικά. Καλεσμένος μας θα είναι ο thomas the barbarian όπου θα κατεβει από τη μαγευτική Θεσσαλονίκη στην ονειροπόλα Κόρινθο για να μας συντροφεύσει με τις μουσικές του και το ξέφρενο ταπεραμέντο του. Φυσικά ο Μανούσος, η Βρέφα, ο Ταβανίας και η θεωρητική κατεύθυνση θα είναι στη συντροφιά μας για να περάσουμε ένα όμορφο δίωρο και να ανταλλάξουμε ευχές και προσευχές για το Πάσχα που έρχεται.

Κλικ εδώ για ακρόαση και σχολιασμό στο Coulair - Μ. Τετάρτη στις 10 το βράδυ

Καλή Μ. Εβδομάδα και καλή Ανάσταση.

Τσιγάρο το τσιγάρο

Χαίρετε χαίρετε, cουλοί μου αναγνώστες, πως είστε; πως τα περνάτε; πως σας μπήκε η καλοκαιρία και η φουλ ανοιξούλα;

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα που πραγματεύεται τον χρόνο και τις αλλαγές που υφίσταται η έννοια χρόνος μέσα από καθημερινές ρουτινιάρικες συνήθειες μας.

Πριν λίγες μέρες μου έκοψαν το ρεύμα, γιατί δεν το είχα πληρώσει και έτσι αποφάσισα να το πληρώσω και να αρχίσω να κάνω οικονομία. Μια ιδέα που μου έριξε ο cουλός μου ήταν να σταματήσω το τσιγάρο και να πιάσω τον καπνό. Στην αρχή το σκέφτηκα, στη συνέχεια υπολόγισα το κέρδος και στο τέλος αγόρασα έναν καπνό camel μπας και πετύχω κοντινή γεύση με τα τσιγάρα που κάπνιζα.

Το στρίψιμο ήταν για μένα μια κατάσταση άγχους και τρέλας. Για να καπνίσω ένα τσιγάρο, έπρεπε να το αποφασίσω ένα λεπτό, να το στρίψω πέντε λεπτά, να διορθώσει το στρίψιμο ο Cουλός και στο τέλος, όταν ήταν έτοιμο, είχα σταματήσει να το θέλω. Από το περίμενε και περίμενε προτιμούσα να μην καπνίσω. Ξενέρωνα ρε παιδάκι μου. Νευρίαζα. Μέχρι που τον έβαζα, μου έστριβε δέκα για όλη τη μέρα και μόλις μου τέλειωναν, ζούσα ένα παραληρηματικό δράμα.

Για να μην τα πολυλογώ επέστρεψα στο κανονικό τσιγάρο, που δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος κανονικό, αλλά τελοσπάντων επέστρεψα σε πακέτο. Επειδή όμως το φιλοσόφησα, παρατήρησα πως καπνίζοντας καπνό αλλάζει εντελώς η αίσθηση του χρόνου και πάμε να εξηγήσω τι εννοώ.

Αρχικά δεν ισχύει το ένα τσιγάρο δρόμος, δεδομένου πως το ένα τσιγάρο δρόμος είναι τρία με τέσσερα λεπτά, ενώ το στριφτό τσιγάρο για να τελειώσει θες τουλάχιστον δέκα λεπτά. Άρα αν πιστέψεις κάποιον που θα σου πει σε ένα τσιγάρο δρόμο θα είμαι εκεί, να είσαι σίγουρος πως θα αργήσει πολύ.

Αν έχεις ραντεβού και ο cουλός σου σε ενημερώνει πως σε ένα τσιγάρο δρόμο θα είναι εκεί, μη πας στο ραντεβού αν δεν περάσουν τουλάχιστον δέκα λεπτά από την ώρα που κανονίσατε. Μη σου πω να μην πας καθόλου!

Άλλο παράδειγμα: Έχεις βάλει το φαγητό να γίνει αγαπημένη νοικοκυρά, μαγείρισσα, αναγνώστρια μου. Μην εμπιστευτείς το "θα κάνω ένα τσιγάρο και μετά θα σβήσω το φαγητό", διότι το φαγητό σου θα καεί και θα φας αέρα κοπανιστό ή στην χειρότερη κανα πιτόγυρο (Ε καλά αυτό δεν είναι και η χειρότερη, αλλά τελοσπάντων).

Κάτι παρόμοιο ισχύει με τον θερμοσίφωνα. Τον ανάβεις και περιμένεις να ζεσταθεί το νεράκι για να κάνεις μπάνιο. Αν σκοπεύεις να τον κλεισεις μετά από ένα τσιγάρο, τότε ενδέχεται να μπουρλοτιάσει το σπίτι σου. Θα σκάσει ο θερμοσίφωνας και θα σε τρέχουμε στα επείγοντα. Άστο να πάει, απόλαυσε το δεκάλεπτο (μη λέω και λίγο) τσιγαράκι σου και τράβα απλυτος στη δουλειά. Σάμπως τη μασχάλη σου θα μυρίζουν όλοι;

Άλλο παράδειγμα: Κατά τον ίδιο τρόπο, αν περιμένεις ένα τσιγάρο χρόνο, για να σου φέρουν να φάς, θα πεθάνεις από πείνα, αν περιμένεις ένα τσιγάρο χρόνο για να σου φέρουν νερό, σίγουρο είναι πως θα πνιγείς και θα σε βρουν αφυδατωμένο και τέρτελο και αν παραγγείλεις ποτό έχοντας καλή διάθεση για μια ωραία βραδιά και αποφασίσει να στο φέρει ο σερβιτόρος μετά από ένα τσιγάρο που θα κάνει, πιες το πρώτο νερό που θα σου φέρει στην αρχή και πήγαινε στο καλό. Χαλασε η βραδιά. Ποτό δεν έχει.

Και η ίδια ιστορία ισχύει σε οτιδήποτε μετριέται χρονικά με "ένα τσιγάρο χρόνο". Γιατί το ένα τσιγάρο καπνού, από το ένα τσιγάρο πακέτου, μπορεί να είναι ποιοτικότερο αλλά είναι απείρως εκνευριστικό.

Για να μην θυμηθώ τώρα τον Χειμώνα που είχαμε πάει με τον Cουλό σε ένα φιλικό σπίτι που δεν καπνίζανε και μου λέει: Πάμε στο μπαλκόνι να κάνουμε ένα τσιγάρο; Πάμε του λέω κι εγώ γιατί ακούγεται σα να είναι μικρό χρονικό διάστημα, κι αντί να βάλω το μπουφάν μου, βγαίνω όπως είμαι έξω. Εγώ να έχω τελειώσει στα τρία με τέσσερα λεπτά κι εκείνος να καπνίζει, να καπνίζει, να καπνίζει, πανάθεματονε και τελειωμό να μην έχει. Μέχρι που την άρπαξα την μινι πνευμονία. Ε όχι αγάπη μου! Τώρα το Καλοκαίρι θα το ξέρω και θα αγοράσω καπελάκι με ανεμιστήρα για όταν θα βγαίνουμε στα μπαλκόνια των φιλικών σπιτιών για τσιγάροοοοο!

Αυτά. Φιλιά πολλά σε όλους. Να περνάτε όμορφα με τσιγάρα ή χωρίς αυτά.

ΥΓ Τετάρτη βράδυ σας περιμένω στο Coulair στις 10 με Ταβανία, Βρέφα και καινούριο μέλος επιτελείου...όλα τα λεφτά, φερμένο από τα εξωτερικά. Πολυπολιτισμικό Coulair, με καλή διάθεση και καλή μουσική. Σας περιμένουμε.

Κλικ εδώ για ακρόαση και σχολιασμό

ΛακωνικόΠιτα

Χαίρετε χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες,

καιρό έχουμε να τα πούμε και να τα χώσουμε και δυστυχώς αυτές οι συνήθειες, από πλευράς μου τουλάχιστον, δε κόβονται. Ξέρω ξέρω, διανύουμε περίοδο Σαρακοστής και πρέπει να κρατάμε χαμηλούς τόνους παρ' όλο που μόνο σαράντα μέρες δε μετράμε μέχρι το ευλογημένο Πάσχα που θα φάμε και θα πιούμε και χορτασμένοι σαν τους βόες θα κοιμηθούμε σερνάμενοι και σερνάμενοι για μέρες από τις τοξίνες και τα αυγοκουλουροτσούρεκα.

Πάμε λοιπόν να ξεκινήσει το πρόγραμμά μας. Δε μπορώ να καταλάβω που μερικοί σχολιάζουν λακωνικά ό,τι βλέπουν και ακούνε στο διαδίκτυο ή τη τηλεόραση λες και όλος ο κόσμος είναι συντονισμένος στην ίδια σελίδα, στο ίδιο κανάλι και την ίδια ακριβώς στιγμή με εκείνους. Διαβάζουμε στο fb πχ. <Άντε γαμήσου ρε καρνάβαλε που μιλάς κι από πάνω;> Δυστυχώς δε μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί το μήνυμα γιατί ο χρήστης που σχολίασε δεν εξηγεί έστω περιληπτικά/σχεδιαγραμματικά ποιός είναι ο καρνάβαλος, τί λέει όταν μιλάει και κυρίως γιατί του εύχεται μια τόσο ουσιαστική ευχή εφόσον κάτι τον ενόχλησε από τα λεγόμενα του καρνάβαλου.

Δε θα ήταν προτιμότερο να του ευχηθεί πχ Ψόφα ή Να σου ξεραθεί η μοσμουλιά και άλλα χαριτωμένα;  Άλλο παράδειγμα: <Δε πάτε καλά όλοι εσείς εκεί.> Άντε τώρα να καταλάβεις ποιοί έχουν πάρει στραβό δρόμο, ποιοί είναι τόσοι πολλοί που μπορούν να καλούνται  ως όλοι και κυρίως πού ακριβώς είναι το εκεί.

Άλλο ένα παράδειγμα : <Μη κοιμάστε όρθιοι ρε, σηκωθείτε να κάνουμε επανάσταση.> Εδώ τίθενται πολλά ερωτήματα που δεν ξέρω αν επιδέχονται απάντησης. Εντάξει, η προσφώνηση ξέρουμε πού απευθύνεται. Αν όχι, στους φίλους του φβ του συγκεκριμένου χρήστη που ανέβασε την ατάκα, σε όλους τους Έλληνες που δεν αντιστέκονται δεν αντιστέκονται, δεν κάνουν ένα βήμα κι αυτοί. Πάμε στο ζουμί. Πως γίνεται να κοιμάται κάποιος όρθιος; Ροχαλίζει και όρθιος; Ονειρεύεται και όρθιος; Πόσο πρησμένα είναι τα πόδια του στην τελική από την ορθοστασία; 

Να σηκωθεί από πού; Από το κρεβάτι; Από το τραπέζι; Από τον καναπέ; Από το πάτωμα; Ποιοι είναι αυτό το κάνουμε; Ο χρήστης του fb και ποιοι άλλοι; Ποιοι είναι αυτό το α πληθυντικό; Και τέλος παναγία μου τι εννοεί επανάσταση; Θα πάρουμε τα κουμπούρια; Θα ορίσουμε αρχιστρατήγους; Θα κάνουμε επιθέσεις; Σε ποιους; Στη Βουλή; Προλαβαίνουμε; Κάτσε να δω το πρόγραμμά μου να σας πω πότε προλαβαίνω για να υψωθεί το λάβαρο της επανάστασης. Και εν κατακλείδι: Γιατί ο συγκεκριμένος χρήστης τα γράφει στο fb και δε ξεκουνά τον κώλο του πρώτος να δώσει περιεχόμενο στο κάνουμε;

ΥΓ Σήμερα το βράδυ στις 10 σας περιμένω στον R1 Radio για ένα ξεκαρδιστικό Coulair. Συντονιστείτε και αγαπηθείτε. Έρχονται δύσκολες μέρες. Φιλιά πολλά.

Για ακρόαση και σχολιασμό κλικ εδώ.

Δόμνα Βισβίζη

Χτες βράδυ παρακολουθήσαμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον μια θεατρική παράσταση πολύ δυνατή. Η θεατρική ομάδα του κέντρου νεότητος Συνοικισμού Κορίνθου, ανέβασε τη θεατρική παράσταση: Δόμνα Βισβίζη, η ηρωίδα της Θράκης. Η αυτοθυσία για την πατρίδα, η προδοσία των πολιτικάντηδων και η μάχη για την ελευθερία και για ένα καλύτερο αύριο άφησαν το στίγμα τους σε ιδεολογικό επίπεδο. Πρόκειται για μια ηρωίδα όχι και τόσο γνωστή που καλό είναι να μελετήσουμε την ιστορία της γιατί έχει πολλά να μας πει. Ιδέες διαχρονικές και καταστάσεις συνδεδεμένες τόσο με το παρελθόν όσο και με το τώρα, καθιστούν την παράσταση ευρύ πεδίο για προβληματισμό και αφύπνιση. Συγχαρητήρια στους συντελεστές. Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα της προσπάθειας της θεατρικής ομάδας.

Η Δόμνα γεννήθηκε το 1783 από εύπορη οικογένεια στην Αίνο της Ανατολικής Θράκης. Ο πατέρας της ήταν μεγαλοκτηματίας της περιοχής. Το 1808 παντρεύτηκε τον πλούσιο πλοίαρχο και εφοπλιστή Αντώνιο Βισβίζη, με τον οποίο απέκτησε πέντε παιδια: τέσσερα αγόρια - από τα οποία το ένα πέθανε μικρό από τύφο και το άλλο ήταν κωφάλαλο- και ένα κορίτσι. Ο καπετάν Βισβίζης ήταν γενναίος άνδρας, δραστήριος, φιλόπατρις και γεμάτος ενθουσιασμό και όραμα. Ως ένα από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, είχε προσφέρει στον Υπέρ Ελευθερίας Αγώνα όλη του την καρδιά και πάρα πολλά χρήματα. Έλεγε : «Δεν λυπάμαι να ξοδεύω χρήματα, αφού μ’ αυτά θα κτιστεί το χρυσό παλάτι της ελευθερίας». Η Δόμνα ακολούθησε τον άνδρα της στα ταξίδια του και γνώρισε έτσι όλο και περισσότερα μέρη της σκλαβωμένης πατρίδας. Μέσα τηςάρχισε να φουντώνει ο πόθος για την Ανάσταση του Γένους και σύντομα έγινε ένα από το πιο δραστήρια μέλη της Φιλικής Εταιρείας.
Με την έκρηξη της Επαναστάσεως κανονιοβολείται από τέσσερα ψαριανά πλοία το τουρκικό κάστρο της Αίνου. Αυτό ήταν που περίμενε κι ο καπετάν Αντώνης Βισβίζης! Χωρίς άλλη σκέψη φορτώνει στο καράβι του οικογένεια και περιουσία κι ανοίγεται στο πέλαγος να προφθάσει τους Ψαριανούς. Αφήνει πίσω του τον τόπο του που δεν θα ξαναδεί ποτέ ούτε ο ίδιος ούτε η Δόμνα. Και μπαίνει στο χορό της Επανάστασης, του πολέμου και της θυσίας. Σπίτιτους γίνεται η «Καλομοίρα», «το μπρίκι» του Βισβίζη.

Στις 17 Ιουνίου 1822, ο καπετάν Βισβίζης, επικεφαλής ενός στόλου από 30 πλοία μικρά και μεγάλα, βρίσκεται στον Μαλιακό κόλπο. Με τον Ανδρούτσο, τον Δυοβουνιώτη κι άλλους οπλαρχηγούς δίνουν μεγάλη μάχη, στην διάρκεια της οποίας μπροστά στα μάτια της Δόμνας σωριάζεται νεκρός ο γενναίος άνδρας της. Διατάζει να τον μεταφέρουν στο αμπάρι κι αναλαμβάνει την αρχηγία του αγώνα. Η Δόμνα γίνεται μάνα και πατέρας για τα πέντε παιδιά της, κυβερνήτης και καπετάνισσα για το πλήρωμά της και συνεχίζει τον ιερό υπέρ της Ελευθερίας αγώνα.Το πλοίο της περιπολεί τις θάλασσες, μεταφέρει στρατεύματα και πολεμοφόδια, μάχεται! Τρία ολόκληρα χρόνια συντηρεί τον εξοπλισμό του πλοίου της και του πληρώματος με δικά της έξοδα και παλεύει με τη θάλασσα. Έρχεται όμως η ώρα που και ο τελευταίος οβολός εξαντλείται. Το πλοίο σακατεμένο από τις μάχες και τηναλμύρα της θάλασσας, δεν μπορεί πλέον να αποδώσει. Η καπετάνισσα το χαρίζει στην Κυβέρνηση και το παλιό «μπρίκι», ως τα στερνά του χρήσιμο, γίνεται πυρπολικό. Το 1824, οδηγούμενο από τον πυρπολητή Πιπίνο, ανατινάζει και καίει την τουρκική φρεγάδα «Χαζνέ Γκεμισί» στα μικρασιατικά παράλια.
Ο Δημήτριος Υψηλάντης την ονομάζει: «ευγενεστάτην και γενναιοτάτην Δέσποινα και καπετάνισσα», ο δε Οδυσσέας Ανδρούτσος με βαθιά ευγνωμοσύνη την αποκαλεί «ευεργέτιδα».   Τώρα πια χωρίς πλοίο, χωρίς πόρους, μαζί με τα πέντε παιδιά της, περνούν δύσκολεςμέρες που τις κάνει δυσκολότερες ο θάνατος του μικρότερου αγοριού της από επιδημία. Τον μεγαλύτερό της γιό, τον Θεμιστοκλή, 14 ετών, τον παίρνει ο Γάλλος φιλέλλην Roche στο Παρίσι μαζί με άλλα παιδιά αγωνιστώνγια να σπουδάσουν με έξοδα των φιλελληνικών σωματείων. Ο Θεμιστοκλής που φορά πάντα την ελληνικήν φουστανέλα του, μορφώνεται, διαπρέπει κι ανεβαίνει μέχρι τις ανώτατες διοικητικές θέσεις στο νεoσύστατο ελληνικό κράτος, κάνοντάς τη μητέρα του περήφανη.
Η Θρακιώτισσα λεβεντομάνα έμεινε πάντα ταπεινή και μετά από πολύ δύσκολες μέρες στην Ύδρα, στο Ναύπλιο και μετά στη Σύρο, προσπάθησε να τα βγάλει πέρα με μιαμικρή σύνταξη 30 δραχμών.Ποτέ δεν ζήτησε πλούτη, τιμές και δόξες. Η ελευθερία της πατρίδας της, η φτώχεια της και ο τιμημένος θάνατος του συζύγου της ήταν γι’ αυτήν το μεγαλύτερο παράσημο του αγώνα. Ηλικιωμένη πια και ξεχασμένη από την αγνωμονούσα πατρίδα, άφησε τον κόσμο αυτό σ’ ένα φτωχικό σπιτάκι στον Πειραιά, τον Νοέμβριο του 1850, με την ικανοποίηση της προσφοράς στην πατρίδα και της εκπλήρωσης του οράματος και του πόθου της Λευτεριάς!

Ποιητής Ταβανίας

Φρικέλεος

Μια λέξη που εμπεριέχει ό,τι θα θέλαμε να πούμε και σίγουρα σκεφτόμαστε για τους πολιτικούς. Φρίκη και έλεος. Φρικέλεος. Είναι σα να βλέπεις έναν τύπο που είναι και πολύ μαλάκας και φοράει και μια ταμπέλα στο κούτελο που γράφει: Είμαι μαλάκας και το ξέρω αλλά δε κάνω τίποτα γι' αυτό. Απλά keep going στο απύθμενο βάθος της μαλακίας. Φρίκη λοιπόν γιατί το ξέρουμε ήδη ότι είναι μαλάκας και Έλεος γιατί πόσο να αντέξουμε την επιβεβαίωσης της μαλακίας από τον ίδιο τον μαλάκα.

πχ Ένας τρελός δε ξέρει ότι είναι τρελός, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο λέμε σε τρελούς γύρω μας: Ο γιατρός είπε να σου λέμε πάντα ναι. Αλλά εκείνος χαμογελάει ανεπαίσθητα χωρίς να ξέρει και να καταλαβαίνει. Τι θα συνέβαινε όμως αν κάποιος τρελός ήξερε ότι είναι τρελός; Θα ήλεγχε την τρέλα του, θα την συζητούσε, θα την γιάτρευε; Μάλλον όχι. Γιατί η τρέλα είναι τρέλα, θέλει χάπια, θέλει παρακολούθηση και σίγουρα δεν ξεπερνιέται εύκολα.

Όμως η συναίσθηση της μαλακίας από τον μαλάκα ανοίγει άλλους δρόμους. Γιατί ο μαλάκας αν παραδεχτεί τη μαλακία του θα πρέπει άμεσα να μπει σε πρόγραμμα επανένταξης στα φυσιολογικά επίπεδα. Η μαλακία σαν τρόπος ζωής και συμπεριφοράς δεν θεραπεύεται, αν δεν αποφασίσει ο παθών να αλλάξει πορεία πλεύσης. Δεν θα τον σώσει ένα χάπι, ούτε μπορούμε να παρακολουθούμε τους μαλάκες για να δούμε την εξέλιξη τους. Σου σπάνε τα νεύρα και μόνο στην ιδέα πως είναι είναι μαλάκες, όχι να τους παρακολουθείς κιόλας.

Ανοίγοντας λοιπόν το πρωί την τηλεόραση (και ξέρω πως είναι σφάλμα αλλά μερικές φορές χρειάζεται) είδα πολιτικό ενός ξεπεσμένου και εκφυλισμένου πια κόμματος να κοκορεύεται για το ότι υπήρξε σε αυτό το κόμμα. Και όχι μόνο αυτό αλλά μιλούσε σα να είναι ακόμη εξουσία και κυβέρνηση. Έπειτα είδα live τη πομπή με ιερείς, παπαδαριό και από πίσω τους πολιτικούς να συνοδεύουν την εικόνα της Παναγίας στα πλαίσια της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Τυχαίνει να μένω απέναντι από ναό. Και εντάξει οι ιερείς, το παπαδαριό και ο κόσμος. Κρατούσαν τις εικόνες και προσεύχονταν. Αναμενόμενο.

Στην εποχή που ζούμε ο κοσμάκης έχει μια ελπίδα όταν κοιτά προς τον ουρανό και οι παπάδες πληρώνονται από αυτό, οπότε είναι η δουλειά τους. Αλλά οι πολιτικοί, αυτοί οι ψεύτες, οι αλαζόνες, με τα προσωπεία αντί για μάπες και την πνευματική συντριβή ως μουτσούνα στην αγριοφατσάρα τους, πόσο θλιβεροί έμοιαζαν κρατώντας μεγάλες εικόνες και παρατηρώντας αν τους κοιτά ο κόσμος, αν ο φωτογράφος των τοπικών μέσων τους τράβηξε φώτο.

Αυτές οι εικόνες μόνο φρικέλεος  μπορούν να γεννήσουν στον μέσο σκεπτόμενο άνθρωπο.

Παρ' όλα αυτά επειδή η ElenaG θα μου στείλει μήνυμα και θα μου πει να μην κρίνω γιατί σήμερα είναι μεγάλη γιορτή, απλά θα περιοριστώ να πω στο επιμύθιό μου:

Μην είσαι μαλάκας. Αλλά κι αν είσαι....και το ξέρεις....μη γίνεσαι προκλητικός μαλάκας.
Φρικέλεος.

Σαρακοστή ανιψιέ μου, Σαρακοστή

Καλησπέρα σας, Καλή Σαρακοστή, με υγεία και αγάπη να προετοιμαστούμε όλοι για το θείο αρνί Πάσχα. Τι κάνετε; Πως περνάτε; Πείτε μου τα νέα σας Cουλοί μου αναγνώστες! Έχουμε να τα πούμε καιρό, μιας και μας πλάκωσε η γκαντεμιά, η ασθένεια, η Δεη, το νοίκι, ο ΟΑΕΕ, οι πανελλαδικές, το άγχος, ο Coulos μου και πολλά άλλα. Όμως σήμερα δε γράφω γιατί έχω στεναχώρια, αλλά γιατί έχω χεστεί πάνω μου από τη χαρά μου για άλλη μια φορά μετά τον ερχομό της θεάς ανιψιάς και θέλω να το μοιραστώ.

Αύριο που λέτε έρχεται στον κόσμο ο θεός ανιψιος μου. Ε ρε γλέντια που έχουν να γίνουν. Θα σκάσει μύτη το πρωί γιατί είναι πρωινός τύπος ο κούκλος, ο άντρας. ο βαρύς, ο ασήκωτος, ο θεογκόμενος κι ο μόρτης. Αχ! Βεβαια η θεία Coula εχει ακόμη μυξοκαταστάσεις να αντιμετωπίσει και μπήκε σε καραντίνα, αλλά σε καμια εβδομάδα....αχ ρε τι έχει να γίνει!!!!!!! Όταν τον πάρω αγκαλιά....τελειώσαμε.  Η αλήθεια είναι πως αυτός θα μας αποτρελάνει τελείως. Όχι πως δε μας έχει τρελάνει ήδη η θεά ανιψιά. Πες ΈλεναG. Αλλά και ο θεός ανιψιός έχει να κάνει τα δικά του τα κόλπα τα τρελά.Τρελαίνομαι.

Και περνάμε σε άλλα νέα. Coulair δεν πραγματοποιήθηκαν 3 Τετάρτες τώρα, διότι είχα τραγικά προβλήματα με λαπτοπ, σύνδεση ίντερνετ και αρρώστιααααααα! Όμως αυτή τη Τετάρτη 5 του Μαρτιού θα γίνει χαμός γιατί θα βγάλω τα απωθημένα μου για τρεις εκπομπές. Μείνετε συντονισμένοι στον R1 Radio. Θα είμαστε εκεί 10-12 το βράδυ. Εγώ η Coula Coup και μαζί μου η Πέτρα Πατατράκος, η Βρέφα Σαλτσίδου, ο ποιητής Ταβανίας, ο Γεράσιμος και ποιος ξέρει και ποιοι άλλοι από τα studio του R1 Radio στην Κορινθία θα σας χαρίσουμε ένα δίωρο γέλιου, σάτιρας και καλής μουσικής. Μπορείτε να συμμετέχετε και στο chat φυσικά, κάνοντας κλικ εδώ.
Σας περιμένουμε ανυπόμονα. Κερνάω και γλυκά για τον ανιψιό ρε!!!!

Αυτά. Να είστε καλά, να περνάτε καλά και να νηστέψετε λίγο για να μου κάνετε συμπαράσταση.

Έχει να πέσει πολύ σπανακοσκατό και φέτος στον απόπατο!

Φιλιάαααααααααααααα

Μου τη δίνω!!!

Πρόλογος: Ο αγαπημένος blogger Χωστήρας όπου μεταλλάχθηκε λίγο το τελευταίο διάστημα και μετακόμισε (το blog του) με κάλεσε να πω πέντε πράγματα που μου τη δίνουν. Για του λόγου το αληθές εδώ ακριβώς είναι η πρόσκληση --->. (κλικ εδώ στη παρένθεση).

Κυρίως Θέμα: Στη σύγχρονη εποχή που ζω, εργάζομαι και κινούμαι μπορώ να παραδεχτώ πως μου την δίνουν πολλά πράγματα γύρω μου. Επειδή θα ήταν άσκοπο να γράψω τί μου τη δίνει στους άλλους, δεδομένου πως δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ το κόσμο, αποφάσισα να γράψω τί μου τη δίνει σε μένα.

Ένα πρωταρχικό θέμα που με εκνευρίζει σε μένα είναι που δεν μπορώ να κρατήσω πενήντα ευρώ πάνω από 4 μέρες στο πορτοφόλι μου. Δεν είναι ότι τα ξοδεύω άσκοπα. Είναι πως προτιμώ να πληρώνω αυτά που πρέπει να πληρωθούν λόγω αναγκαιότητας, παρά να κρατάω το ποσό στο πορτοφόλι. Αφού θα πάει υπέρ πατρίδος εκ προοιμίου, ας πάει νωρίς.

Δευτερευόντως, εκνευρίζομαι όταν πρέπει να είμαι τόσο συνεπής ενώ όλοι οι άλλοι είναι απλά στο κόσμο τους. Σκέφτομαι να αλλάξω το ρολόι μου να το βάλω δέκα λεπτά πίσω για να ξεκινάω ακριβώς αλλά να φτάνω και δέκα. Ίσως έτσι να εναρμονιστώ με την πλειοψηφία.

Τρίτον, με εκνευρίζω όταν δεν μπορώ να αντισταθώ σε πολύ συγκεκριμένα χαμόγελα ανθρώπων γύρω μου. πχ η ανιψιά μου με κάνει ό,τι θέλει. Δε μπορώ να αντισταθώ στην γοητεία του τερατώδους χαμόγελου της. Με το που μου προφέρει στο αυτί όλο γλύκα τη συλλαβή Juμπο έχω εκσφενδονιστεί έχοντάς την αγκαλιά, στο παιχνιδάδικο.

Τέταρτο πράγμα που μου τη δίνει σε μένα είναι η υπερανάλυση που κάνω σε θέματα που μου εκμυστηρεύονται οι φίλοι μου. Έρχεται η φίλη μου και μου λέει πως αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Αρχίζω εγώ να αναλύω σα να μην υπάρχει αύριο, σα να πρόκειται να σώσω την ανθρωπότητα αν βρω την ρίζα του προβλήματος και αν προτείνω τη λύση που απαιτείται να ακολουθηθεί για να σωθεί εν τέλει το σύμπαν. Με αποτέλεσμα να χάνω φίλους, γιατί δεν έχουν όλοι την όρεξή μου να ακούνε τις υπεραναλυμένες αλήθειες ή εικασίες μου. Υπάρχουν και φίλοι μου που ξέρουν πόσο αναλυτική είμαι οπότε αρχίζουν να με δουλεύουν από κάποιο σημείο και μετά, και καλά κάνουν γιατί με επαναφέρουν στην πραγματικότητα.

Πέμπτον μου τη δίνει που δε μπορώ να αντισταθώ σε ένα προφιτερόλ ή σε οτιδήποτε περιέχει σοκολάτα και στον Couλό μου. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αυτή η cουλαμάρα δεν επιδέχεται διορθώσεως.

Επίλογος: Εν κατακλείδι, θεωρώ πως δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα που μου τη δίνουν σε μένα και σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής να μην προσπαθήσω να τα αλλάξω.

ΥΓ Ευχαριστώ πολύ το παρεάκι του fb που στηρίζει τα Coulair μου. Ακολουθεί η εκπομπή της Τετάρτης 15/1/2014 για όποιον θέλει να την απολαύσει. Ευχαριστώ πολύ τον Χωστήρα και την Κρήτη, τον Γεράσιμο, την Δήμητρα και την Ελένη που μου κράτησαν live συντροφιά, αλλά και όλα τα παιδιά που βρίσκονταν στο chat: Έλενα, Αντρέας, Γρηγόρης, Ιωάννα, Κατερίνα, Θωμάς, Νεφέλη, Caboso, Πρόεδρος ΑΠΙ.

Καλή σας νύχτα ή μέρα (ανάλογα με το πότε διαβάζετε το κείμενο).
Φιλιά πολλά

Coulair_R1radio_03 by Coula on Mixcloud

Χαπι Νιου Γιαρ

Σήμερα το βράδυ θα καλωσορίσουμε το νέο έτος, θα ανταλλάξουμε ευχές και θα σας χαρίσουμε ένα δίωρο γέλιου, εγώ και οι καλεσμένοι του Coulair μου. Θα σας περιμένουμε να συντονιστείτε στις 10 το βράδυ στον R1 Radio, με όρεξη, κέφι, μπύρες, πατατάκια, καλή παρέα και ξεχασμένους κουραμπιέδες. Πάντα με συγκροτήματα live, πάντα με μαγειρική και ζούδια και φυσικά πάντα με χιουμοριστική διάθεση απέναντι στη ζωή.

Καλή χρονιά