Ζούμε μεγάλες ιστορικές στιγμές και δε μου επιτρέπεται να απέχω από έναν ευρύτερο σχολιασμό. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 έστειλαν ένα ηχηρό χαστούκι (θα μπορούσαν και ηχηρότερο αν αναλογιστούμε τα ποσοστά της eΝΔ) στο σαθρό πολιτικό σύστημα των τελαυταίων δεκαετιών. Κάτι μέσα μας σκίρτησε. Θες να 'ναι ο Τσίπρας; Θες να 'ναι ο Βαρουφάκης; Θες να 'ναι μια πληγωμένη δημοκρατία; Όπως και να το πούμε, κάτι μέσα μας σκίρτησε. Τα "πριν" που είπε ο (δεν τσίριζα τελικά) Σύριζα, τα κράτησε και για μετά τις εκλογές. Όρθωσε ανάστημα, ενεργεί και αποδεικνύει πως δεν είναι όλοι οι πολιτικοί για να μπουν σε ένα τσουβάλι. Δεν είναι όλοι λαμόγια, κλέφτες, παρτάκηδες, απολίτιστοι, πάτρωνες και πιόνια των όποιων "αποπάνω".
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Κι ευτυχώς μεγάλη μερίδα του σκεπτόμενου και παθόντος πληθυσμού, ψήφισε αυτές τις εξαιρέσεις, οι οποίες εξαιρέσεις καλούνται τώρα να τιμωρήσουν τους κανόνες. Πρέπει όμως να αναλογιστούμε και το εξής: Μήπως οι εξαιρέσεις θα έπρεπε να είναι ο κανόνας;;; Μήπως η αξιοπρέπεια, η ουσιαστική αγάπη για την πατρίδα, η κοινωνική αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο και τον αναξιοπαθόντα είναι τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ? Πώς άλλαξαν οι λέξεις σημασία;;;
Ήρθαν οι εξαιρέσεις να τιμωρήσουν τους κανόνες. Και ήρθαν χωρίς γραβάτες, χωρίς θρησκευτικούς όρκους, χωρίς κάγκελα, χωρίς πολυτελή αμάξια, χωρίς δηθενισμούς. Ήρθαν οι εξαιρέσεις με το καθαρό βλέμμα (ενίοτε και τυφλό βλέμμα που όμως θα μας δείξει το δρόμο), χωρίς τις πελατειακές σχέσεις και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς, με πυγμή, με επιστημονική κατάρτιση και με ουσιαστική αντιπροσώπευση της οργής τους Έλληνα πολίτη έξω από υποτέλειες και δουλοφροσύνες, κόντρα σε ξένα συμφέροντα και σε πολιτικούς της χρησιμοθηρικής σκαπάνης.
Ξέρετε τί πιστεύω πως άλλαξε την ψυχολογία του Έλληνα πολίτη; Εκτός από την ελπίδα, που πάντα τελευταία πεθαίνει, είναι ένας αέρας αρώματος φρέσκου που πλημμύρισε τα σωθικά του κόσμου που πείνασε, μόχθησε, πλήρωσε άδικα φόρους, σήκωσε στις πλάτες του τα βάρη εκείνων που γέννησαν την καταστροφή αυτής της χώρας και την εξαθλίωση. Και το άρωμα αυτό, το ακριβό, που πλημμύρισε τα πνευμόνια των Ελλήνων, είναι η αίσθηση πως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάποια κυβέρνηση ήρθε και τους έθεσε ως προτεραιότητα στην ατζέντα της.
Είναι ωραίο και καθησυχαστικό πράγμα να ξέρεις πως γίνεσαι προτεραιότητα, πως θα σε υπερασπιστούν, θα σου δώσουν το χέρι και θα σε σηκώσουν από το γκρεμό, ειδικά εκεί που είχες συνηθίσει να μετράς την ώρα και τη στιγμή που θα φας τη κλωτσιά σου για να πέσεις κι έτσι να "σώσεις" τη χώρα. Εσύ! Μόνος σου! Αυτοθυσία στα λαμόγια. Φόρος αίματος για τους χιλιοβολεμένους για δέκα γενεές. Αμαρτία. Αμαρτία. Να τον βράσω τον θρησκευτικό όρκο, την γραβάτα και το image αν δεν υπάρχει κανείς να σκέφτεται το παρόν μου, το μέλλον μου, το μέλλον των παιδιών μου, τούτη δω την πονεμένη χώρα.
ΥΓ Η υπομονή θα είναι χρήσιμη σύμμαχος που θα μας ανταμείψει με μεγάλες αλλαγές προς το άριστο.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Κι ευτυχώς μεγάλη μερίδα του σκεπτόμενου και παθόντος πληθυσμού, ψήφισε αυτές τις εξαιρέσεις, οι οποίες εξαιρέσεις καλούνται τώρα να τιμωρήσουν τους κανόνες. Πρέπει όμως να αναλογιστούμε και το εξής: Μήπως οι εξαιρέσεις θα έπρεπε να είναι ο κανόνας;;; Μήπως η αξιοπρέπεια, η ουσιαστική αγάπη για την πατρίδα, η κοινωνική αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο και τον αναξιοπαθόντα είναι τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ? Πώς άλλαξαν οι λέξεις σημασία;;;
Ήρθαν οι εξαιρέσεις να τιμωρήσουν τους κανόνες. Και ήρθαν χωρίς γραβάτες, χωρίς θρησκευτικούς όρκους, χωρίς κάγκελα, χωρίς πολυτελή αμάξια, χωρίς δηθενισμούς. Ήρθαν οι εξαιρέσεις με το καθαρό βλέμμα (ενίοτε και τυφλό βλέμμα που όμως θα μας δείξει το δρόμο), χωρίς τις πελατειακές σχέσεις και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς, με πυγμή, με επιστημονική κατάρτιση και με ουσιαστική αντιπροσώπευση της οργής τους Έλληνα πολίτη έξω από υποτέλειες και δουλοφροσύνες, κόντρα σε ξένα συμφέροντα και σε πολιτικούς της χρησιμοθηρικής σκαπάνης.
Ξέρετε τί πιστεύω πως άλλαξε την ψυχολογία του Έλληνα πολίτη; Εκτός από την ελπίδα, που πάντα τελευταία πεθαίνει, είναι ένας αέρας αρώματος φρέσκου που πλημμύρισε τα σωθικά του κόσμου που πείνασε, μόχθησε, πλήρωσε άδικα φόρους, σήκωσε στις πλάτες του τα βάρη εκείνων που γέννησαν την καταστροφή αυτής της χώρας και την εξαθλίωση. Και το άρωμα αυτό, το ακριβό, που πλημμύρισε τα πνευμόνια των Ελλήνων, είναι η αίσθηση πως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάποια κυβέρνηση ήρθε και τους έθεσε ως προτεραιότητα στην ατζέντα της.
Είναι ωραίο και καθησυχαστικό πράγμα να ξέρεις πως γίνεσαι προτεραιότητα, πως θα σε υπερασπιστούν, θα σου δώσουν το χέρι και θα σε σηκώσουν από το γκρεμό, ειδικά εκεί που είχες συνηθίσει να μετράς την ώρα και τη στιγμή που θα φας τη κλωτσιά σου για να πέσεις κι έτσι να "σώσεις" τη χώρα. Εσύ! Μόνος σου! Αυτοθυσία στα λαμόγια. Φόρος αίματος για τους χιλιοβολεμένους για δέκα γενεές. Αμαρτία. Αμαρτία. Να τον βράσω τον θρησκευτικό όρκο, την γραβάτα και το image αν δεν υπάρχει κανείς να σκέφτεται το παρόν μου, το μέλλον μου, το μέλλον των παιδιών μου, τούτη δω την πονεμένη χώρα.
ΥΓ Η υπομονή θα είναι χρήσιμη σύμμαχος που θα μας ανταμείψει με μεγάλες αλλαγές προς το άριστο.
