Γυαλιά πρεσβυωπίας

 Και κάνω ένα έτσι και βλέπω το ιστολόγιο μου αυτό και διαπιστώνω πόσο πολύ το εγκατέλειψα και πόσο πολύ μου έχει λείψει. Δεν έχω ιδέα πόσοι κουλοί αναγνώστες έχουν απομείνει σε τούτες τις πλατφόρμες και επιμένουν να διαβάζουν και να γράφουν κείμενα. Με λύπη μου πληροφορήθηκα πως μια σπουδαία blogger που τη λατρέψαμε και μας καθόρισε σαν προσωπικότητες, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στο φως. Μείναν τα βιβλία της να μας συντροφεύουν και οι σκέψεις της στο ιστολόγιο της. Γιαγιά Αντιγόνη, καλό Παράδεισο. 

Έπειτα κοιτάζω δεξιά κι αριστερά και χρειάζεται να φοράω τα γυαλιά πρεσβυωπίας μου, παίρνοντας και μισό χάπι για τη πίεση. Ποια; Εγώ! Που υπήρξα πολύ ζωηρή προσωπικότητα όταν έγραφα, φοιτήτρια ούσα, τις πρώτες λέξεις μου εδώ πέρα μέσα. Τα χρόνια περνάνε αδυσώπητα. Ήρθαν τα Ινσταγραμ, τα Τικ Τοκ, τα Γιουτουμπ και τα Νετφλιξ και μας έφαγαν όλη την ενέργεια. Και κάποτε έκανα ένα μπραφ και τα έκλεισα όλα γιατί η πολλή πληροφορία και η πολλή εικόνα και η πολλή περιρρέουσα ευτυχία των δήθεν μου έκαναν κακό.

 Και τώρα πια ασχολούμαι μόνο με την εκπαίδευση. Θυμάστε που σας έλεγα για ανίψια και βαφτιστήρια; Μεγαλώσαν όλα. Μπηκαν στο γυμνάσιο σχεδόν. Και μια μέρα τους λέω: Θα ηρεμήσετε λίγο κωλόπαιδα, γιατί μεγαλώνουμε κι εμείς μαζί σας. Κι εκείνα με κοιτάνε χωρίς την αίσθηση της ύπαρξης του θανάτου. Νομίζουν ότι θα είμαστε εδώ για πάντα και θα κάνουμε υπομονή και χάρες. Αμ δε! Αλλά ας μην μεμψιμοιρώ. Είπα να έρθω μια βόλτα εδώ πέρα να καθαρίσω λίγο γιατί αραχνιάσαμε. Και τελικά ήρθαν οι νοσταλγικές στιγμές και οι coυλές αναρτήσεις και με πήραν και με σήκωσαν. 

Και λένε να μη κοιτάς πίσω, στα παλιά. Γιατί αυτό δείχνει πως δεν έχεις παρόν. Πφ, ποιος έχει παρόν σε αυτή τη χώρα που ζούμε; Καλά για το μέλλον, δε το συζητώ. Δε θα πιάσω τα περί πολιτικής αλλά όλοι ξέρετε τί εννοώ. Κοιτάζω λοιπόν σχόλια και συζητήσεις, αμαρτήσεις και συνδέσμους, διαβάζω κουλαμάρες μιας άλλης δεκαετίας και χαμογελάω. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες. Γνώρισα και κόσμο. Οχι πολλούς αλλά σημαντικούς. Γνώρισα κι έναν έρωτα εδώ μέσα, που θα μπορούσε να είναι και ζωής, αλλά δεν έκατσε τελικά. Φαίνεται πως οι έρωτες, όντως δεν κρατάνε για μια ζωή. Και δε βαριέσαι; Προχωρήσαμε. Και είμαστε όλοι καλά.

 Διαβάζω που λέτε, κι εκείνα που έγραφα 10 και 15 χρόνια πριν. Και πιστεύω πως δε θα άλλαζα τίποτα από όλα όσα έζησα. Ίσως, αν μπορούσαν, να κρατούσα στη ζωή αγαπημένους μου που έφυγαν άδικα και νέοι. Ίσως να χρησιμοποιούσα περισσότερο χιούμορ, λιγότερες ύβρεις και περισσότερο υλικό από την coυλή καθημερινότητα μας. Τεσπα, έτσι τα σκεφτόμουν, έτσι τα έγραφα. Τώρα, κάποια χρόνια μετά, θα περιηγηθώ λίγο ακόμη στα ιστολόγια αυτά κι έπειτα θα σιγήσω για πάντα. Αλλά, οκ , έτσι λέω πάντα και μετά κάτι γίνεται και επανέρχομαι με μερικές σκέψεις. 

Θα έρθω να διαβάσω κι εσάς, πατώντας τους συνδέσμους που θα με φέρουν κοντά σας, να δω πόσους από σας δεν τους κατάπιε η λήθη. 

Κι όλα αυτά θα τα κάνω...φορώντας τα γυαλιά πρεσβυωπίας μου...

 

Σας φιλώ

Cούλα