Θα σε σκίσω πριν με σκίσεις.

Είχα να τον δω πολύ καιρό. Φταίω. Δε μπορείς να πεις πως δεν φταίω! Τον πολέμησα με κάθε μέσο. Το άγγιγμά του στο λευκό μου δέρμα ήταν σχεδόν ανατριχιαστικό. Πολέμησα με κάθε τρόπο να τον κάνω να ξεκολλήσει από πάνω μου, από το σπίτι μου, από την ψυχή μου. Κάποιους λίγους μήνες με ξέχασε. Με άφησε στην ησυχία μου. Κι ενώ μου έλειπε λιγάκι το ερωτικό μας κυνηγητό σκέφτηκα πως γλίτωσα από αυτόν, που μου τρυπούσε τα σωθικά η αγάπη του. Κι ήρθε το καλοκαίρι. Χάθηκα στις ανοιξιάτικες, ζεστές σκέψεις μου. Να βγάλω τα καλοκαιρινά, να μαζέψω τα χειμωνιάτικα, να βρω ωραία σεντόνια να δροσίζουν τις νύχτες. Η γαλήνη απλώθηκε στην ενδιαφέρουσα ζωή μου. Κι εκείνος...μια ζεστή...απαλή....σκοτεινή....νύχτα, ήρθε και χώθηκε και πάλι στη ζωή μου....και στο κρεβάτι μου...κι απείλησε πως δε θα φύγει ξανά και πως εμείς οι δυο είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο......

Κύριε Κουνούπη, ο πόλεμος ξανάρχισε........θα σε σκίσω, πριν με σκίσεις εσύ!!!!!!!!!!!!!!!!!!