Δωροθέτες

 Καλησπέρα, coυλoί μου αναγνώστες,

Σκέψεις μεταμεσονύκτιες περνούν απ' το κουρασμένο μου μυαλό. Κι αυτό διότι πλησιάζουν απειλητικά οι γιορτές των Χριστουγέννων. Μα τι λέω; Ήρθαν ήδη. Το καταλάβαμε από τα λαμπιόνια που στηθήκαν και φωτίζουν ως και τις ψυχές μας. Δε ξέρω πλέον αν μου αρέσουν οι γιορτές ή αν τις μισώ παράφορα. Πιο μικρή εκνευριζόμουν με την τόση χαρά που πλανιόταν στον αέρα και αδυνατούσα να καταλάβω αν ήταν αυθεντική ή πλασματική, γιατί τα όρια είναι ρευστά. Έχω πάμπολλες φορές υποκριθεί την χαρούμενη και ευτυχισμένη, ενώ μέσα μου έβραζε ένα καζάνι μιζέριας και απογοήτευσης. Όμως, δε μου έφταιγαν οι γύρω μου. Έτσι, έπρεπε να κάνω την χαρούμενη, την συμβιβασμένη με την ευτυχή περιρρέουσα ατμόσφαιρα που στραφτάλιζε εξαιτίας των Χριστουγέννων.  Ίσως κάποιες φορές να με επηρέαζε πραγματικά και να χαιρόμουν από καρδιάς. Σίγουρα αγόραζα -και αγοράζω ακόμη- δώρα στους ανθρώπους μου. Είναι απίστευτη αίσθηση να βλέπεις τη χαρά στο βλέμμα του δικό σου ανθρώπου όταν ξεσκίζει το χριστουγεννιάτικο αμπαλάζ του δώρου του για να βρει μέσα...ένα βιβλίο. Την κατοπινή απογοήτευση στο βλέμμα του δε θα τη συζητήσουμε, γιατί κατά τη γνώμη μου ένα βιβλίο είναι το καλύτερο δώρο, για όποιον διαβάζει και το χειρότερο για εκείνον που δεν διαβάζει βιβλία. 

Μεγαλώνοντας διαπιστώνω πως είναι πολύ λίγες οι φορές που νιώθουμε πραγματικά χαρούμενοι. Η πολυδαίδαλη καθημερινότητα μας βυθίζει και τα πολλά και πολυστένακτα προβλήματα μας έχουν αφαιρέσει το γέλιο και τη χαρά. Εργαζόμαστε πάμπολλες ώρες ενώ περνάμε λιγοστές ώρες με τους φίλους μας και την οικογένεια μας, ή με τον εαυτό μας κάνοντας πράγματα που μας γεμίζουν και μας προσφέρουν ανάταση ψυχής. Οπότε δε θεωρώ κακό να εκμεταλλευόμαστε όποια ευκαιρία παρουσιάζεται, πχ τα Χριστούγεννα για να χαλαρώσουμε λίγο και να βρούμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τον διπλανό μας. Βέβαια, αυτή η υπερκαταναλωτική μανία, που επικρατεί γύρω μας, με βρίσκει αντίθετη. Αν συνδέουμε τις γιορτές μόνο με την κατανάλωση και τις αγορές, δεν πρόκειται να χαρούμε. Αντιθέτως, γινόμαστε τα πιονάκια μιας κοινωνίας που δεν ξέρει που βαδίζει και που βρίσκεται και παγιδευόμαστε στα γρανάζια μιας μηχανής που διατάζει και οφείλουμε να πειθαρχούμε αγόγγυστα. 

Ωστόσο, δε θέλω να μεμψιμοιρώ πλέον. Η ζωή είναι μικρή και ίσως αύριο να λείψει το στίγμα μας από το χάρτη. Πρέπει να συλλέγουμε όμορφες στιγμές με τους γύρω μας. Η κοινωνία φλέγεται γύρω μας αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να ευτυχίσουμε κάποτε. Ευτυχώς, όχι εις βάρος των συνανθρώπων μας, αν και η πολιτική σκηνή του τόπου μας, άλλα παραδείγματα δίνει, παραδείγματα προς αποφυγήν.  Θα προσπαθήσω και φέτος, λοιπόν, να χαμογελάσω, να χαρώ με την οικογένεια μου, να δώσω δώρα βιβλία και να μπω κι εγώ στο εορταστικό κλίμα των ημερών...και με τα δυο πόδια! 

Όποιος θέλει να μου κάνει δώρο, έχω ετοιμάσει μια λίστα με βιβλία. Πείτε μου, να στείλω διεύθυνση. 

Καλή σας νύχτα