Οδηγώ και σε σκέφτομαι

Πέντε παρά το πρωί. Ξέρω ξέρω! Οι περισσότεροι κοιμάστε και μακάρι η τύχη σας να γυρίζει γιατί χλωμό το βλέπω στη χώρα που ζείτε. Κάποιοι ίσως να πίνετε τα τελευταία ποτά αυτής της νύχτας. Εσάς να ξέρετε σας γουστάρω λίγο περισσότερο. Αλλά ντάξει, θα ζήσετε κι οι υπόλοιποι και μάλιστα και με μαγουλάκι μωρού από τον ύπνο. Εμένα σήμερα ο Μορφέας με έγραψε στα τέτοια του τα ωραία. Θα μου πείς τώρα, που ξέρω πως είναι ωραία τα τέτοια του Μορφέα. Ελάτε τώρα!!! Δε θα πιάσουμε τέτοια κουβέντα, πέντε το πρωί.

Τα κινητά είναι συσκευές του διαβόλου. Το έλεγε η γιαγιά μου. Κανείς δεν την άκουγε. Ενώ είχα πει θα κάνω γερή αποτοξίνωση από το blog και το είχα πιστέψει γερά, εκεί που μάτι δεν έκλεινε έκανα ένα τσουκ τσακ από το κινητό και μπήκα στο blog. Και βλέποντας κάποια σχόλια που αφήσατε σε προηγούμενες αναρτήσεις, δε μπόρεσα. Σηκώθηκα, άνοιξα τον υπολογιστή, και να 'μαι. Έχω να σας πω νέα.

Τις επιλογές που λέτε για τη ζωή μας τις κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας. Εμείς αποφασίζουμε αν θα κάνουμε παρέα με τον τάδε, τον παρατάδε και τον ίσα πέρα. Εμείς κι άλλος κανείς. Και από τις επιλογές που κάνουμε μερικές φορές μας μένουν απωθημένα. Στέλνεις πχ στον διάολο έναν φίλο που δεν το μέτρησες σωστά ή αυτός εσένα αλλά σου μένει ένα αναπάντητο ερώτημα: τι θα γινόταν άραγε αν δεν ξεσπούσε πόλεμος;

Σε κάποια παρουσίαση βιβλίου θυμάμαι, ήρθες και κάθισες στο τραπέζι που βρισκόμουν μαζί με άλλα άτομα. Είμαι ο τάδε μου λες και με πλημμύρισε η ευγενική αύρα της ύπαρξής σου. Τέτοια χαρά είχα να νιώσω από τότε που πέρναμε κρυφά τα παγωτά τα σπρώξε γλύψε και μας έπιανε ο λαιμός μας και η μάνα το καταλάβαινε στο δευτερόλεπτο πως είχαμε κάνει λαμογιά, ενώ εμείς ζούσαμε στο κόσμο της γρανιτένιας φράουλας. Πανάθεμά με, βραδιάτικα. Και δεν είναι τίποτα ανοιχτό εδω τριγύρω για να ξαμοληθώ.

Έπειτα ξέσπασε ο πόλεμος. Δε μου δόθηκε καμιά ευκαιρία να σου πω πως σε αγαπούσα πριν σε γνωρίσω ακόμη. Πως ήθελα να κάτσουμε και να τα πούμε και να γελάσουμε με την καρδιά μας και να κάνουμε πως τρώμε κρυφά σπρώξε γλύψε φράουλας και δε θυμάμαι τι άλλη γεύση υπήρχε τότε. Και εν τέλει δεν είναι πως δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Γιατί όταν δε μας δίνεται η ευκαιρία, αν κάτι το θέλουμε πολύ τη δημιουργούμε μόνη μας την ευκαιρία. Ο λογαριασμός είναι ανοιχτός. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη κύριε DT.
_______________________

Κι ύστερα πάμε και ανοίγουμε τη καρδιά μας σε ανθρώπους που στο δευτερόλεπτο ξεχνάνε. Που σαν φτερά στον άνεμο, πότε γυρνάνε από εδώ γιατί τους συμφέρει και πότε πάνε από εκεί γιατί τους συμφέρει. Όταν πήγαινα Λύκειο, είχα έναν φίλο που ρίχναμε πολύ γέλιο. Υπήρχε ένα κορίτσι που το μισούσαμε από την όψη. Ξέρω ακούγεται μαλακία αυτό που έγραψα, αλλά τυχαίνει να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σε αφήνει παγερά αδιάφορο η αύρα του. Αυτό εννοώ. Δε το μισούσαμε από την άποψη να θέλουμε να του κάνουμε κακό, αλλά από την άποψη πως δε θα κάναμε ποτέ πχ παρέα μαζί του. Ο φίλος μου ειδικά έριχνε τρελές ατάκες για την περίπτωση αυτή. Και πιστεύω φαντάζεστε τι έγινε. Την παντρεύτηκε. Κάπως έτσι γίνεται συνήθως. Μόνο που η κοπέλα δε θα μάθει ποτέ τι πίστευε γι' αυτήν παλιά ο άντρας της. Όχι πως έχει και σημασία δηλαδή.

Εγώ το είδα κι εδώ στο ιστολόγιο. Στο παρελθόν κάποια συγκεκριμένα άτομα, έρχονταν γλύφανε γλύφανε, γλύφανε, γλύφανε. Και τώρα που είναι; Τα βλέπω να γλύφουνε αλλού. Δε ξέρω τι καταφέρανε μετά από τόσο γλύψιμο που ρίξανε, αλλά ελπίζω να είναι καλά. Πάντως είναι λίγο αξιολύπητες τέτοιες συμπεριφορές. Ποιος τις χέζει όμως τις διαδικτυακες σχέσεις; Σιγά τώρα μη κάτσω να παρεξηγήσω ανθρώπους που δεν έχω ιδέα στην τελική τι ζόρια τραβάνε και τι πολέμους κάνουν κι αυτοί μέσα τους. Γιατί ας μη κρυβόμαστε. Στην εποχή που ζούμε όλοι είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτά. Σωπάτε σα να νύσταξα. Τρέχω στο κρεβάτι μου μπας και με πάρει ο ύπνος. Και το επιμύθιο είπαμε ποιο είναι, έτσι;

Εκεί που δε σου δίνεται η ευκαιρία, δημιούργησε την εσύ.

Σας φιλώ και σας σκέφτομαι. Κυρίως όταν οδηγώ.