Οσία Cουλίτα η Ισθμία

Ρε παιδί μου έχω βάλει στόχο της ζωής μου να αγιάσω. Να γίνω οσία Coulita η Ισθμία. Να μην λαλάω, να μην μιλάω, να μην σχολιάζω, να μην τίποτα.... Όμως δε με αφήνουν. Με τσαντίζουν και με εκνευρίζουν συνεχώς. Έχω όλη την καλή διάθεση να παραμένω σε καταστολή φυτού....αλλά κάτι θα γίνει και ταράζονται τα νεύρα μου. Γίνομαι τούρκος στο παζάρι. Ταύρος εν υαλοπωλείο. Βγαίνω από τα ρούχα μου. Εντάξει! Καταλάβατε πιστεύω. Όταν κάνει πολύ ζέστη και ειδικά όταν είναι Αύγουστος οι κινήσεις μας, όπως πολύ καλά ξέρετε, περιορίζονται στο ελάχιστο. Πας μια παραλία, πίνεις ένα φρέντο καπουτσίνο από αυτόν που έπινες και στον χωριό σου, παίζεις ένα τάβλι, μια ρακέτα, και το μεσημεράκι υποχρεωτικά παίρνεις έναν υπνάκο. Τώρα αν θες να πάρεις και τίποτα άλλο εσύ ξέρεις. Πάρτο, μη το φοβάσαι.

Σήμερα το πρωί με πήρε η ξαδέρφη Catina τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάμε μαζί στο νοσοκομείο το μωρό της γιατί είχε βγάλει κάτι εξανθήματα. Είχαν πάει καναδυο μέρες πριν, είχε κανει το μωρό καλλιέργεια ούρων και μιας και θα πηγαίναμε, θα παίρναμε τα αποτελέσματα και θα εβλεπαν και τα εξανθήματα. Κάπου εδώ να σας πω κάτι. Αν έχετε μια άλφα μικρή οικονομική δυνατότητα, μη το κάνετε ποτέ αυτό στον εαυτό σας και κυρίως στο παιδί σας. Τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι πως δεν έχουν καλούς γιατρούς. Αντιθέτως θα έλεγα. Βρίσκεις εξαιρετικούς επιστήμονες οι οποίοι όμως παλεύουν με χίλια μύρια κύματα. Και να θέλουν να κάνουν την δουλειά τους καλά, δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες.

Πάμε που λέτε, παίρνουμε σειρά και αρχίζει το "περίμενε μέχρι να αγιάσεις αν έχεις υπομονή ή μέχρι να τα σπάσεις όλα αν είσαι νευρόσπαστο". Και μαντέψτε τι είμαι εγώ; Αμ γειά σου! Νευρόσπαστο. Στην αρχή η ουρά προχωράει. Μπαίνουν τα παιδάκια με τη σειρά, ανεξαρτήτως ηλικίας κλπ. Εδώ να προσθέσω πως πρέπει να δίνεται μια αλφα προτεραιότητα στα μωρά ή στα παιδάκια με τις εγκύους. Η ξαδέρφη Catina ενέπιπτε και στις δυο κατηγορίες. Και μωρό στην αγκαλιά και μωρό στην κοιλιά και παρόλο που το είπαμε, δεν μέτρησε.

Αναμονή και ξανα αναμονή που λέτε. Από τις 10 το πρωί, πήγε 11 και από τις 11 πήγε 12. Γκρρρρ. Κοιταζόμαστε με την Catina. Βλέπω στην όψη της την παράδοση πνεύματος. Κάποια στιγμή αρχίζουν τα παρατράγουδα. Σκάνε με απίστευτη δυναμική και ταχύτητα νεογέννητα αθίγγανων και γεμίζει ο χώρος με μαμάδες ετών δεκάξι με 5 παιδιά η καθεμία, με μπαμπάδες γεμάτους τατουάζ και υποχρεωτικά καφέ στο χέρι και γιαγιάδες που είχαν να πλυθούν έναν αιώνα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΡΙΑ....ΜΑ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ. Αλήθεια σας το λέω, σέβομαι τον κάθε πολιτισμό και την κάθε κουλτούρα. Και πρώτη αναφώνησα να μπει πριν από όλους το γυφτάκι που είχε καταπιεί μια καρτέλα χάπια (ποιος ξέρει τι χάπια) και θα του έκαναν πλύση στομάχου. Πρώτη πρότεινα να αφήσουμε το 38 ημερών γυφτάκι να μπει γιατί είχε πάθει αφυδάτωση και δεν του βρίσκανε φλέβα. Αλήθεια σας λέω, πρώτη έκατσα δίπλα τους και έπιασα και κουβέντα. Όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΟΧΑ.

Ήθελα να πω στην ξαδέρφη μου, σε αγαπώ, σε εκτιμώ, αλλά δεν αντέχω μάνα μου. Μείνε εδώ εσύ να πάω σπίτι μου εγώ. Όμως έβλεπα το βλέμμα της και δεν μπορούσα να την αφήσω. Έτσι πήγε 1 το μεσημέρι κι εμείς ακόμη περιμέναμε. Και ο χώρος γεμάτος τσιγγάνους και παντού να διαχέεται αυτή η ιδρωτίλα, αυτή η μποχίλα, αυτή η εξώκοσμη, απόκοσμη βρωμιά. Και για κάθε παιδάκι που περίμενε να μπει στον γιατρό, το συνόδευαν και δέκα μη σας πω άνθρωποι. Το αδιαχώρητο εκεί μέσα. Να πηγαίνεις καλά και να βγαίνεις με χιλια μικρόβια αγκαλιά.

Τελικά κατέφτασε η ελληνίδα γιαγιά με το καμάρι της. 13 χρονών παιδί, ψηλό σαν καμπαναριό και χοντρό σαν τον Αϊ Βασίλη. Και να ξεκινάει τα κόλπα της η γιαγιά του για να χωθεί. Όμως ημαστε όλοι κουρασμένοι και απηυδησμένοι και είχαμε όλοι το νου μας μη μπει κανείς πριν από μας. Κι η ωρα πήγαινε 2 το μεσημέρι. Η υπομονή μας έφτανε στα όριά της. Τί αγιοσύνες και οσιοσύνες μου λέτε, άρχισα τους τσακωμούς. Πρώτα με μια νοσοκόμα που ήταν εξαιρετικά αγενής και κουρασμένη. Τι να κάνει κι αυτή; Εφημερία, κανα 24ωρο ξύπνια κλπ. Όλα κατανοητά. Αλλά είχα κι εγώ τα νεύρα μου. Και ήταν κι αυτή αγενής. Κι εγώ είχα τα νεύρα μου. Κι αυτή ήταν αγενής. Κι εγώ είχα τα νεύρα μου. Κι αυτή ήταν αγενής κοκ.

Στη συνέχεια πιάνω τον σεκιουριτά. Βασικά η ξαδέρφη τον έπιασε αλλά σιγόνταρα κι εγώ. Κύριε μου βάλε μια τάξη. Διώξε από τον χώρο όσους δεν χρειάζονται. Θα πάθουμε ανακοπή από τις μυρωδιές. Και να ψήνανε και κανε παϊδάκι πάει στο καλό. Ψήνονταν στον ιδρώτα οι δόλιοι. Μη κάνουμε θέμα, λέει ο σεκιουριτάς, μη βγάλουν και κανένα όπλο οι γύφτοι. Έπειτα άρχισα να φωνάζω σε μια φίλη μου νοσοκόμα που κι αυτή όταν με βλέπει μου φωνάζει για την δουλειά μου. (Αυτό για πλάκα, αλλά είχε πλάκα).

-Αντε μωρή άχρηστη που θες να λέγεσαι και νοσοκόμα! Πανάθεμά σε.
-Άντε μωρή ντροπή του φιλολογικού συλλόγου. Τρομάρα να σου 'ρθει.
-Τι κάνεις ομορφιά μου;
-Καλά κούκλα μου, εσύ;

Με αυτά και με εκείνα, βγήκε μια παιδίατρος, την τσακώσαμε στην είσοδο, την βάλαμε να δει το μωρό στα γρήγορα, εκεί στα όρθια της δώσαμε να δει τις εξετάσεις και μαζευτήκαμε να φύγουμε κατά τις 3 και μισή το μεσημέρι.

Όλα καλά με το μωρό αλλά όχι και με τα νεύρα μου.

Κοιμήθηκα 7 ώρες για να συνέλθω κι ακόμη κουρέλι είμαι.