Ο κύριος με το πατίνι ΙΙ

    Η πρώτη συζήτηση μου με τον κύριο με το πατίνι διήρκεσε περίπου 30 λεπτά. Βγήκαμε κι οι δυο εκτός ρουτίνας ολοκληρωτικά. Αφού ανέλυσε όλα τα σχετικά με το πατίνι, τιμή, εξυπηρέτηση, πρακτικότητα, διευκόλυνση και άλλα, δηλαδή πληροφορίες που καθόλου δε με ενδιέφεραν καθώς δε με βλέπω στην ηλικία μου να αγοράζω πατίνι παρόλο που άκουγα πολύ προσεκτικά τα λεγόμενα του με σχεδόν έντονο ενδιαφέρον, κουνώντας και το κεφάλι συγκαταβατικά πολλές φορές, περάσαμε σε άλλα νέα. Μίλησε για διάφορα θέματα, για τη μικρή μας παραλία που είναι τόσο όμορφη και ακόμη καλύτερη το Σεπτέμβρη που φεύγει η μάζα και ηρεμεί η κατάσταση, για τις γύρω παραλίες που επίσης είναι πολύ όμορφες, για το πόσο τυχεροί είμαστε που μένουμε κοντά σε θάλασσα, για την Ελλάδα όλη που όπου πας σε μαγεύει, τα ελληνικά νησιά, το καλό φαγητό. Μιλήσαμε επίσης για τη πολιτική κατάσταση, για το πόλεμο στη Παλαιστίνη, για τη φτώχεια, για τα πολλά προβλήματα που ταλανίζουν της χώρας μας, για τη κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τα social media που έχουν καθηλώσει τον εγκέφαλο των νέων, για τον καύσωνα και τις φωτιές.

Η γκάμα της μικρής μας συζήτησης ήταν τεράστια. Είχε μια μαγική ιδιότητα να αλλάζει θέματα διαρκώς και πολύ γρήγορα, πριν προλάβω να κάνω μεταβολή για να φύγω. Με κρατούσε όρθια δίπλα του περίπου μισή ώρα με το τέχνασμα της εντυπωσιακά ταχείας αλλαγής θεματολογίας. Τη περισσότερη ώρα εκείνος μιλούσε ενώ εγώ άκουγα συμφωνώντας στα σημεία. Και μόλις έκανα κίνηση για μεταβολή και αποχώρηση, πετούσε νέο θέμα. Ένιωθα πως έβλεπα ειδήσεις σε τίτλους. Πέρασαν μπροστά στα μάτια μου άπειρα θέματα επικαιρότητας και μη, που με μεγάλη μαεστρία πετούσε στο τραπέζι ή μάλλον στο παγκάκι ο κύριος με το πατίνι. Αποσυντονίστηκα. Ευτυχώς που δε ρωτούσε τη γνώμη μου, αλλά έλεγε, έλεγε, έλεγε, σχολίαζε, καυτηρίαζε, ανέλυε και αμέσως έκανε θεαματικά θεματικά άλματα σε άλλες περιπέτειες. Για την Γερμανία που κάποτε βρέθηκε και δούλεψε εκεί, για τα νησιά που τα έχει γυρίσει σχεδόν όλα, για τα παιδιά του που είναι πλέον μεγάλα...

          Και κάπου εκεί χτύπησαν όλα τα καμπανάκια στο κεφάλι μου τα επιφορτισμένα με την αρμοδιότητα να μου αναδεικνύουν τον κίνδυνο. Να, λοιπόν, μια σημαντική πληροφορία ανάμεσα σε όλα αυτά τα περί ανέμων και υδάτων που έβγαιναν από τα χείλη του. Τα παιδιά προϋποθέτουν και την ύπαρξη συζύγου, αλλά ας μη βιαζόμαστε ακόμη. Δυο κουβέντες λέμε με τον άνθρωπο, δε πάμε και για γάμο. Αλλά μέσα στο κεφάλι μου άρχισε να γίνεται πάρτι. Πού είναι τα παιδιά του όλο τον Αύγουστο και τον μισό Σεπτέμβρη; Μόνος έρχεται για μπάνιο, μόνος φεύγει. Πού είναι η σύζυγος όλο αυτό το διάστημα; Δε ζεσταινόταν να πάει μαζί του για μπάνιο; Γεννιούνταν πολλά ερωτήματα αλλά μου φαινόταν πολύ αδιάκριτο να τα θέσω επί τάπητος τη πρώτη φορά που μιλούσα με έναν ξένο άνθρωπο στη παραλία!

Ωστόσο, τα ερωτήματα ήταν υπαρκτά και τοποθετούνταν σε μια άκρη στο μυαλό μου. Κι άλλες πληροφορίες κάθισαν στο κεφάλι μου. Είπε πως είχε πάει για φαγητό με μια φίλη του σε ένα απαράδεκτο εστιατόριο της περιοχής. Πως πας για φαγητό με φίλη σου όταν είσαι παντρεμένος; Δεν είπε με φίλους! Είπε με μια φίλη. Η γυναίκα του δεν πεινούσε να την πάρει μαζί; Η μήπως δεν υπήρχε γυναίκα; Μήπως είχε πεθάνει; Σίγουρα το διαζύγιο είναι μια καλύτερη επιλογή από τον θάνατο, αλλά κακώς σκεφτόμουν τέτοια πράγματα πρώτη φορά που μιλούσα με έναν ξένο άνθρωπο στη παραλία!

          Κι ενώ τίποτα δεν έμοιαζε να μπορεί να διακόψει την συζήτηση μας, ο κύριος με το πατίνι, συνέχιζε να μιλάει για άπειρα πράγματα, με ή χωρίς ενδιαφέρον για μένα, γιατί δε μπορούσα εκείνη τη στιγμή να αξιολογήσω το περιεχόμενο της συζήτησης. Τα νερά του Σεπτέμβρη, η ηρεμία μιας άδειας παραλίας όπου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να σε ζαλίζει η πολυκοσμία, οι ράμπες των αναπήρων που διευκολύνουν την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρίες ακόμη και στο νερό, ο καφές της περιοχής που δεν είναι και τόσο γευστικός, η κίνηση στους δρόμους και η κακή διαχείριση των οικονομικών πόρων από τους δημάρχους της πόλης, ήταν μερικά από τα θέματα που συνέχιζε να αναλύει ο κύριος με το πατίνι.

Είχε περάσει κάμποση ώρα, στεκόμουν όρθια δίπλα του και ένιωσα πως έπρεπε να επιστρέψω στα πράγματά μας, στη καρέκλα θαλάσσης μου, στους Δουβλινέζους μου, στο απάνεμο λιμάνι της λογοτεχνίας. Ήταν κι οι γονείς μου δίπλα, αν και πιστεύω πως η μαμά μου χαιρόταν που στεκόμουν εκεί τόση ώρα να μιλάμε, μιας και ήδη είχαμε κάνει μαζί μικρές συνωμοσίες για να τον πετύχουμε εύκαιρο. Μα πραγματικά ήταν αδύνατον να φύγω. Όχι γιατί δεν απολάμβανα πια τα πολλά και πολλαπλά θέματα που έθιγε, αλλά γιατί ένιωσα πως όλο αυτό γινόταν επειδή κι ο κύριος με το πατίνι βρισκόταν σε κατάσταση άγχους. Μιλούσε ακατάπαυστα από ανασφάλεια και άγχος και όχι για να εντυπωσιάσει ή να με κρατήσει εκεί παρατείνοντας την επικοινωνία. Βέβαια αυτές τις σκέψεις μου δε μπορεί να τις επιβεβαιώσει κανείς, γιατί τέτοια πράγματα απαγορεύεται να τα ρωτήσεις σε έναν ξένο άνθρωπο που μιλάτε για πρώτη φορά στη παραλία!

Έτσι, εκμεταλλεύτηκα μια μικρή παύση που του ξέφυγε, είπα «Ωραία! Όλα καλά, λοιπόν!», έκανα μια κομψή χορευτική μεταβολή και γύρισα στη θέση μου, η οποία, ωστόσο, δεν απείχε παρά δυο τρία μέτρα από το παγκάκι που καθόταν ο κύριος με το πατίνι. Μα μόλις τον κοίταξα, είδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του μια απογοήτευση. Και μετάνιωσα αμέσως τη στιγμή που αποφάσισα να απομακρυνθώ. Όμως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Εκείνος, κοιτούσε δεξιά κι αριστερά, κοιτούσε εμένα, κοιτούσε τη θάλασσα, και θα ήθελα πάρα πολύ να ξέρω τί σκέφτηκε τη στιγμή που ευθαρσώς αποφάσισα να διακόψω τον ρου της σκέψης του και να απομακρυνθώ. Κάτι συνέχισε να μου λέει από μακριά και χαμογέλασα. Δε σταμάτησε ούτε μετά την αποχώρηση μου. Πόση ανάγκη για επικοινωνία θα είχε κι εκείνος!

Είναι φοβερό πόσο πολύ οι άνθρωποι ανοίγονται και συζητούν όταν τους δίνεται μια ευκαιρία. Η μοναξιά είναι μεγάλο πρόβλημα, σκέφτηκα, αλλά ίσως να το έλεγα και στον εαυτό μου! Να αφορούσε κι εμένα αυτή η παραδοχή ότι οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για να διαμορφώνουν σχέσεις, παρέες, φιλίες, κοινωνίες. Τα έχει πει κι ο Αριστοτέλης: ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον, διαφορετικά θα ήταν θηρίο ή θεός. Η μοναξιά δεν είναι ίδιον του ανθρώπου, είναι παθογένεια. 

 Συνεχίζεται...