Και τα χρόνια περνάνε...

Πως περνάνε έτσι αδυσώπητα τα χρόνια; Σαν χτες κάναμε βόλτα στο Μοναστηράκι. Κάτσαμε και ήπιαμε ένα τσάι και χαμογελούσες. Μου έλεγες να μην ανησυχώ, πως όλα θα πάνε καλά. Μην ακούω τί λένε για μένα, να μη με νοιάζει! Ποιος μας ξέρει; Ποιος ξέρει τα μύχια της ψυχής μας; Μου έλεγες: Μη δίνεις σημασία. Μη θυμώνεις. Μην απαντάς στα κακόβουλα σχόλια. Μη στεναχωριέσαι. Κι εγώ αλητάκι πάντα, να τραβάω στα άκρα τις λέξεις, τις καταστάσεις, να υπεραναλύω αλλά και να σε κάνω να γελάς. Εκείνα τα γέλια σου, πόσο τα αγαπούσα! Πόσο μου έφτιαχνε η διάθεση σαν σε έβλεπα να γελάς! Κι έβαζα στόχο να σε κάνω να πέφτεις κάτω από τα γέλια. Να κακαρίζουμε σαν πεντάχρονα. Και το πετύχαινα μερικές φορές και χαιρόμουν μόνη μου. 

Εσύ, η πιο αγαπητή από όλους, η Έλενα φύλακας άγγελος και ασπίδα, κι εγώ ένα χαμένο κορμί που προσπαθούσα να βρω τη θέση μου στο κόσμο. Εξιστορούσα έρωτες και φιλίες, τσακωμούς και αντιπαραθέσεις και εσύ κατάφερνες να βλέπεις σε όλα και σε όλους μόνο το καλό. Και κατάφερνες και έβγαζες τον καλύτερο εαυτό μας, με το χαμόγελο σου και με την καλοσύνη της ψυχής σου. Με αξιοπρέπεια ποτέ δεν φόρτωνες κανέναν με τα δικά σου. Τους πόνους σου τους κράταγες για σένα και μάλιστα φορτωνόσουν και τους δικούς μας. Ποτέ δε θυμάμαι να είπες πονάω, φοβάμαι, τρέμω. Πάντα έλεγες Όλα καλά, προχωράμε κι όπου βγει. Ζούμε τη ζωή. Και σ' άκουγα, αν θες να ξέρεις. Κι ακολούθησα τη συμβουλή σου και ζούσα τη ζωή. Προσπαθούσα τουλάχιστον.

Μετά τα χρόνια περάσανε. Με κατάπιε η καθημερινότητα. Η Ρουτίνα. Τα σχέδια για το μέλλον και το ίδιο το μέλλον που γινόταν παρόν και παρελθόν και πάλι πήγαινα παρακάτω. Ξεχάστηκα. Ξεχάστηκα να δω τι κάνεις. Να σε πάρω ένα τηλέφωνο. Παρόλο που ήξερα. Μπερδεύτηκα. Χάθηκα. Και κάπως αργά έμαθα για το ταξίδι σου. Δεν μπόρεσα να πω το τελευταίο Αντίο και το τελευταίο Σ' αγαπώ. Το φέρνω βαρέως αλλά προσδοκώ Ανάσταση νεκρών για να σε συναντήσω και να σου πω όλα αυτά που δε σου είπα. 

Τώρα διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα κείμενα σου, τα βιβλία σου, θυμάμαι και νοσταλγώ τις βόλτες μας και χαμογελάω που υπήρξα τυχερή που με αγάπησες και μου έδειξες δρόμους ολάνθιστους γεμάτους αγάπη. Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι που αποτελούν πυξίδα και οδοδείκτη προς την Αγάπη. 

Τώρα διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα κείμενα σου, τα βιβλία σου και τα χρόνια περνάνε....