Κι αφού που λες ξεσηκώσαμε όλο το σπίτι για να πάμε θάλασσα, και μοιάζαμε λες και μετακομίζαμε σε άλλη γη σε άλλους τόπους, κι αφού απλώσαμε το τσαντίρι μας στη παραλία και κάναμε το κολύμπι μας και ξεθεωθήκαμε, ήρθε η ώρα να βγούμε και να αράξουμε στη παραλία. Φυσικά έχουμε και καρέκλες θαλάσσης, τραπεζάκι και ψυγειάκι. Το επόμενο λεβελ είναι το "να τσιμπήσουμε κάτι".
Όταν ακούς τη φράση "ας τσιμπήσουμε κάτι" μη την πιστεύεις. Δε πρόκειται για ένα μικρό κάτι που σου δίνει λίγη ενέργεια και σε βοηθά να προχωρήσεις τη μέρα σου. Πρόκειται για ένα τεράστιο κάτι που δε το τσιμπάς απλά, αλλά το καταβροχθίζεις. Κι εδώ παίζει μεγάλο ρόλο η ικανότητα της ελληνίδας μάνας να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο αδυναμίας επιβίωσης σε καιρό πολέμου και ετοιμάζει από το σπίτι αυτά τα ρημαδιασμένα "κάτι". Κι όταν τσιμπάς κάτι φυσιολογικά, ίσως να είναι ένα φρούτο, ένα γιαουρτάκι, μια μπάρα δημητριακών. Αν όμως τσιμπάς το "κάτι" της ελληνίδας μάνας, είναι σα να τσιμπάς ελέφαντα, καρχαρία και γιατί όχι και δεινόσαυρο.
Κάπως έτσι, βγαίνουν από το ψυγειάκι που ο θεός να το κάνει υποκοριστικό, σάντουιτς, τοστ, μπαγκέτες, με τυριά, γαλοπούλες, κεφτέδες, οριακά και μουσακάδες. Και να τα πατατάκια, τα τουιξάκια, τα σοκοφρετάκια, εν ολίγοις, για να μη τα πολυλογώ, όλος ο διάδρομος με τα σκατολοϊδια του σουπερ μάρκετ. Κι αν δεν έχεις αυτοπειθαρχία, σαν οντότητα; Δε πρέπει να ξαναφας για τα επόμενα τρία τέσσερα χρόνια.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ακούς μια φωνή από το υπερπέραν, της μάνας....Θέλετε να παραγγείλουμε και μερικά σουβλάκια; Ναι, φυσικά! Δε θα παραγγείλουμε σουβλάκια; Τι είμαστε; Τίποτα τυχαίοι; Και να σου τα σουβλάκια και τα πιτόγυρα και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, υπό το φως του φεγγαριού, κάτω από τα άστρα, να σαβουριάζουμε φαστ φουντ και να μη μπορούμε να αναπνεύσουμε από το φαΐ.
Και φυσικά η βραδιά θα κλείσει με παγωτό μηχανής. Που εκεί αν πεις δε θέλω, έχεις σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και πρέπει να αρχίσεις συνεδρίες με ψυχολόγο, συν τις επισκέψεις στον διατροφολόγο για να στρώσεις.
Και κάπως έτσι, σερνόμαστε οικογενειακώς για να φύγουμε. Μαζεύουμε κατάκοποι το νοικοκυριό μας όλο από τη παραλία, μια σαγιονάρα απο δω, μια πετσέτα πεταμένη από κεί, μια μπάλα παραπέρα, αλλά μαζεύουμε και τα σκουπίδια μας και καταπονημένοι επιστρέφουμε στο σπίτι για να κάνουμε το μπάνιο της μπανιέρας, να φύγουν τα αλάτια και να πιούμε δροσερό νερό πριν παραδώσουμε το πνεύμα μας στον Μορφέα.
Πάντως όλο το σκηνικό είναι πολύ καλύτερο από κάτι οργανωμένες παραλίες που πας απρόσωπα σε μια ξαπλώστρα με χώρο ένα επί ένα και πληρώνεις για ένα φρέντο κι ένα κλάμπ σαντουιτς, περίπου το μισό νεφρό σου. Έχει παραγίνει το κακό με τις ξαπλώστρες και τις οργανωμένες παραλίες. Χίλιες φορές χύμα στο κύμα να τρέχουμε, να παίζουμε, να κολυμπάμε, να φωνάζουμε (οκ αυτό είναι ενοχλητικό για τους άλλους, προσπαθούμε να μη το παρακάνουμε) και φυσικά να τρώωωωωωμε!!!!!
Καλό υπόλοιπο Καλοκαίρι σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες μια cουλαμάρα κι εσύ....Μπορείς!!!