Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Η Coύλα και τα coυλά της: η ψευτο-επιστροφή

Ύστερα από λάθος χειρισμούς, διέγραψα κατά λάθος τον λογαριασμό μου στην google και μαζί του έχασα τα ιστολόγιά μου, όπως σας έχω ήδη αναφέρει.

Με την βοήθεια του Αμερικλάνου, ανέκτησα τα κείμενα και τα τοποθέτησα σε ένα νέο ιστολόγιο με τον ίδιο αγαπημένο μου τίτλο: H Cούλα και τα cουλά της. 

Στο ίδιο ιστολόγιο, έβαλα και τις συνεντεύξεις του Δέκα πλην Ένα, με την αντίστοιχη ετικέτα. Επειδή όμως δε μπόρεσα να τις βρω όλες, θα ήθελα να σας παρακαλέσω, όσοι είχατε κληθεί να απαντήσετε και έχετε κρατήσει την συνέντευξη να μου την στείλετε με την ημερομηνία μαζί στο email μου: koulakaikoula@yahoo.gr

Επίσης κάποια μικρά κείμενα που είχα γράψει στο Λογοτεχνικό Σάββατο της Βερόνικας και στο ιστολόγιο Παραληρήματα, καθώς επίσης κι ένα άρθρο μου στο Ramnousia.com, είναι κι αυτά τοποθετημένα στο εν λόγω ιστολόγιο.

Με ετικέτες έχω διαχωρίσει-ξεκαθαρίσει τις αναρτήσεις σε εκείνες που αφορούν σε bloggers, σε άλλες που αποτελούν αυτοτελή επεισόδια, σε κάποιες που μιλούν για διακοπές, σε άλλες για πολιτική, σε άλλες για ευαίσθητα θέματα και φυσικά τον κύριο όγκο των αναρτήσεων θα τον βρείτε στην ετικέτα Cουλαμάρες και Αμπελοφιλοσοφίες.

Στο gadjet Αναρτήσεις έχω ανεβάσει σε 4 ημέρες τα σχεδόν 4 χρόνια διαδικτυακής μου παρουσίας. Στις 16 Ιουνίου θα βρείτε τις αναρτήσεις του 2010, στις 17 Ιουνίου θα βρείτε τις αναρτήσεις του 2011, στις 18 Ιουνίου θα βρείτε τις αναρτήσεις του 2012 και στις 19 Ιουνίου θα βρείτε τις λίγες αναρτήσεις του 2013.

Κάποιες αναρτήσεις δεν τις συμπεριέλαβα καθόλου, για καθαρά προσωπικούς λόγους. Όχι πως μετανιώνω για όσα έγραψα, αλλά ίσως γιατί δεν έπρεπε να κοινοποιήσω αυτά που σκεφτόμουν, εκείνες τις εποχές.

Το Πανηγύρι των Μουρλών λειτουργεί ακόμη και δεν μετέφερα τα κειμενά μου. Όσοι είστε μέλη εκεί, κάντε και καμιά ανάρτηση, διαφορετικά να το κλείσουμε το μαγαζάκι.

Συγκέντρωσα λοιπόν σε ένα ιστολόγιο όλη τη συγγραφική μου διαδικτυακή δραστηριότητα.

Όσοι παρακολουθούσατε από τον Reader το ιστολόγιο μου ΠαραληΡήματα, αν έχετε τη καλοσύνη στείλτε μου τα κείμενα κι από εκεί, εκτός από τις αναρτήσεις Ψηφίζω και Αυτοκτονώ που τις βρήκα στο Google. Κι αν κάποιος μπει στη διαδικασία να το κάνει, να ξέρετε πως μέχρι την 1η Ιουλίου θα είναι διαθέσιμος ο Reader, μετά θα γίνουν κάποιες αλλαγές στον blogger κι ίσως χάσω δια παντός κάποιες αναρτήσεις.

Το ιστολόγιο Coula Reloaded θα διαγραφεί εντελώς μετά το Καλοκαίρι καθώς και το προφίλ μου σε facebook και twitter.

Το ιστολόγιο: Η Cούλα και τα cουλά της υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, ΕΔΩ.

Θα με βρίσκετε στο koulakaikoula@yahoo.gr για οτιδήποτε έκτακτο.

Καλό Καλοκαίρι

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Ανευχαρίστητοι άνθρωποι

Σας έχει τύχει να γνωρίσετε ανθρώπους θελάκιες; Αποκλείεται να μην, αλλά θα σας πω εγώ ποιοι είναι αυτοί. Το μόνο ρήμα που κυριαρχεί στο λεξιλόγιό τους είναι το θέλω, ούτε καν το σ' αγαπώ. Θέλουν, θέλουν, θέλουν. Μόνο θέλουν κι άλλη δουλειά δεν κάνουν. Έτσι θα τους λέμε συμβατικά θελάκιες. Αυτός ο τύπος ανθρώπου, που λέτε, δεν δίνει, δεν αγαπά, δεν ντρέπεται, δεν χαρίζει, δεν χαρίζεται, δε χαμπαριάζει. Απλά θέλει. Και μάλιστα θέλει συνέχεια, θέλει πολλά ή καλύτερα θέλει τα πάντα. Τα θέλει όλα ανεπιστρεπτί.

Κι αν πέσεις στην ανάγκη του ή και στον έρωτά του - ακόμη χειρότερα - πρέπει να του δίνεις συνέχεια αυτά που θέλει σαν την αγελάδα που κάθε μέρα βγάζει αρκετή ποσότητα γάλακτος για να επιτελέσει το στόχο της και να μεγαλώσει γερά παιδιά, με τη διαφορά πως η αγελάδα ταϊζεται, ενώ εσύ δίνεις στον θελάκια με σταθερό ρυθμό, για να μη πω με αυξανόμενο, χωρίς να ταϊζεσαι ούτε με αγάπη, ούτε με αισθήματα, ούτε με τη λογική, ούτε με ένα ρημαδιασμένο τετρασύλλαβο ευχαριστώ. Εσύ δηλαδή να μη μεγαλώσεις γερό παιδί; Στο πηγάδι κατούρησες;

Το να θες δεν είναι απαραίτητα κακό. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες και επιθυμίες ειδικά στην υπερκαταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Είναι ωραίο να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να σε νοιάζεται και που να μπορεί και θέλει να σου πραγματοποιεί επιθυμίες, σ' ένα λογικό πλαίσιο πάντα. Θέλω ένα ποτήρι νερό ρε μάνα. Στο φέρνει. Θέλω μια αγκαλιά ρε μωρό μου. Στη δίνει. Θέλω να πάμε για ένα καφέ ρε φιλαράκι να τα πούμε. Πάτε. Όλα αυτά δεν είναι μεμπτά. Αντιθέτως! Άνθρωπος είσαι, ζεις, αναπνέεις, σκέφτεσαι άρα θέλεις. Γιατί μη νομίζετε και τα θέλω μας μετά από σκέψη γεννιούνται -όχι πάντα εποικοδομητική βεβαίως βεβαίως-.

Τι γίνεται όμως όταν παγιδεύεσαι σ' ενα ατέρμονο, μονόχνωτο, εγωιστικό θέλω; Όταν δεν σκέφτεσαι και εκείνον στον οποίο ζητάς να σου σαρκώσει αυτό το θέλω και άλλα πολλά θέλω σου; Όταν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όλο το σύμπαν και γίνεσαι εσύ ο πρωταγωνιστής -στο μυαλό σου περισσότερο- και απαιτείς να πραγματώνεται το κάθε σου θέλω; Έχετε σκεφτεί πόσα πράγματα καθημερινά διεκπεραιώνουν οι άλλοι για σας; (Ποιος σου πλένει τα βρακιά; Ποιος σου μαγειρεύει; Ποιος σου φέρνει παγωτό επειδή σε σκέφτηκε, γυρίζοντας από τη δουλειά του;) Έχει περάσει από το μυαλό σας πόσοι άνθρωποι νοιάζονται, σας αγαπούν και θέλουν να χαμογελάτε βοηθώντας σας να λύνετε ζητήματα; Όχι ε; Τότε είστε κι εσείς θελάκιες ρε γαϊδούρια. Ουστ ρε.

Ξέρετε πόσο θελάκιες γινόμαστε όλοι κάποια στιγμή, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε; Νομίζω πως τα περισσότερα θέλω μας,  κανονίζονται και διεκπεραιώνονται απ' το περιβάλλον μας εκτός κι αν είναι θέλω της κακιάς ώρας. πχ Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο! Μαγκιά σου ρε φίλε. Αν έχεις λεφτά άντε και πιες τον όλο και κάνε κι ένα τουρ στη Σμύρνη να τελειώνουμε. Θέλω να πυροβολήσω τους χρυσαυγίτες. Μαζί σου κι εγώ, αλλά αυτό είναι γενναιόψυχο θέλω και τα γενναιόψυχα θέλω είναι συνήθως ανέφικτα, εκτός αν οπλοφορείς, άρα είσαι πολιτικός, άρα αυτοκτόνησε άνετα. Μπορείς.

Και ξέρετε κάτι; Όταν διαπιστώνει ο παράφρων θελάκιας ότι βρήκε το κορόιδο του που θα του μετατρέπει τα θέλω του σε πρέπει, τότε θέλει σαν τρελός και μανιακός μέχρι να μην έχει σταματημό αυτό το τσουνάμι επιθυμιών. Γεννιόνται θέλω σαν τον χρόνο που δεν σταματά για κανέναν μαγκιόρικο λόγο.

Η γιαγιά μου -θεος σχωρέστην- αυτούς τους ανθρώπους τους είχε εντοπίσει ουκ ολίγες φορές στην ενενηντάχρονη ζωή της,  τους έλεγε ανευχαρίστητους ανθρώπους.  Παρόλο που στο τέλος τα περισσότερα θέλω τους πραγματοποιούνται, δεν ησυχάζει ποτέ η ψυχή τους. Έτσι δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Κάθε πραγματοποιήσιμο θέλω, γίνεται το εφαλτήριο για να γεννηθούν στο μυαλό τους άλλα τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα θέλω και δεν υπάρχει γιατρικό.

Εν κατακλείδι ένα ευχαριστώ δες το σαν τελεία πριν ανακαλύψεις ένα ακόμη θέλω σου. Ίσως τότε, στην παύση της τελείας, να αντιληφθείς πως ο κόσμος όλος δεν είσαι εσύ και οι επιθυμίες σου καθώς υπάρχουν κι άλλοι θελάκιες...σχεδόν παντού.