Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Cουλά κούλουμα

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες,

Έρχεται απειλητικά ένα όμορφο τριήμερο που μας καλεί να το εκμεταλλευτούμε φεύγοντας για εκδρομή εις τα εξοχάς. Ο καιρός είναι θεσπέσιος, οι συντάξεις έχουν πληρωθεί, ο μήνας τελειώνει και οι πληρωμές ψιλοπραγματοποιούνται κι έτσι όλες οι συνθήκες ευνοούν ώστε να αποδράσουμε με γκόμενους, φίλους, οικογένεια, ό,τι ποθεί καθένας. Αυτό θα κάνει και η αφεντιά μου φυσικά.

Αναζητώντας προορισμό, έπεσε η ιδέα της Θεσσαλονίκης στο τραπέζι. Φυσικά άσκησα βέτο. Πήγα τόσες πολλές φορές σε αυτή τη πόλη, που ναι την αγαπώ, αλλά αρκετά πια. Θυμήθηκα την τελευταία φορά τα cουλά που μου είχαν συμβεί, αλλά και την προπροτελευταία που με είχαν στο αεροδρόμιο και με ψαχούλευαν μια ώρα εξαιτίας ενός σπρέι για τον λαιμό. Λεπτομέρειες εδώ

Την τελευταία δε φορά που πήγα, μου συνέβησε το εξής coυλό. Από τα 10 μου χρόνια διαβίωσης στην Αθήνα είχα μια αρχή, να μη χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς χωρίς το αντίτιμο του εισιτηρίου. Πάντα είχα στο πορτοφόλι μου μερικά για παν ενδεχόμενο. Έτσι και στη Θεσσαλονίκη, επειδή θα χρησιμοποιούσα τα μέσα μεταφοράς είχα αγοράσει μερικά εισιτήρια και τα είχα στη τσάντα μου. Αφού περασα 3 πολύ ενδιαφέρουσες μέρες, μια Δευτέρα πρωί ξεκίνησα από το σπίτι που με φιλοξενούσε για να πάω στο αεροδρόμιο, απο εκεί Αθήνα και πίσω στη μικρή μου μίζερη πόλη.

Περιμένοντας πολύ νωρίς το πρωί το λεωφορείο, έχοντας παγώσει ως το κόκαλο και απόλυτα ξενυχτισμένη, μπήκα στο λεωφορείο και ακύρωσα ένα εισιτήριο από αυτά που είχα μαζι μου. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο κόσμο που κατέβαζε στο κέντρο τους ανθρώπους για δουλειά. Ήμουν και φορτωμένη φυσικά και όλα τα παραπάνω που είπα, νυσταγμένη, ξενυχτισμένη κλπ.

Τότε ήταν που αποφάσισε ο θεος να λειτουργήσει όλος ο μηχανισμός της πόλης αυτής ρολόι. Μπαίνουν ελεγκτές στο λεωφορείο και ζητούν κάρτες και εισιτήρια. Εγώ σίγουρη για τον εαυτό μου, δείχνω το εισιτήριο μου. Ο δυο άντρες ελεγκτές αρχίζουν να κάνουν νοήματα, με πλησιάζουν και μου ανακοινώνουν πως είμαι λαθρεπιβάτης. Ε; Τι; Τι λέτε ρε παιδιά; Δε γίνονται αυτά 7 το πρωί.

Είχα ακυρώσει εισιτήριο που το είχα ακυρώσει ξανά τη προηγούμενη μέρα και το είχα πετάξει στη τσάντα μου αντί για τα σκουπίδια. Μου έδειξαν το ατόπημα μου και μου ζήτησαν 60 ευρώ. Στην αρχή φρικαρα, γρήγορα αποφάσισα να βάλω σε λειτουργία όλα τα μέσα που διαθέτει μια έξυπνη και όμορφη γυναίκα. Εξηγησα πως ταξιδεύω, πως κατά λάθος ακύρωσα αυτό το εισιτήριο, πως δεν έχω 60 ευρώ να τους δώσω και πως μέσα στο πορτοφόλι μου έχω εισιτήρια αχρησιμοποίητα που δεν υπήρχε λόγος να μην τα ακυρώσω καθώς δεν αποτελούν σουβενίρ κι εγώ δεν ήμουν από εκεί και το αποδείκνυε και η ταυτότητα μου και ο τρόπος που μιλούσα.

Εκείνοι κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους και μετά μου είπαν πως δεν γίνεται να μου την χαρίσουν γιατί το εισιτήριο μου διπλοπατημένο απαιτεί πρόστιμο. Πέρασα σε έναν δεύτερο γύρο διαπραγματεύσεων. Άνοιξα το πορτοφόλι μου, τους έδειξα 5 αχρησιμοποίητα εισιτήρια και 20 ευρώ που είχα μαζί. Είπα πως περασα ένα ευχάριστο τριήμερο στη Θεσσαλονίκη και παρακαλεσα να μη με κάνουν να φύγω με άσχημες εντυπώσεις αλλά να εμπιστευτούν τα λεγόμενα μου και να κρατήσουν τα εισιτήρια.

Σιγοψιθύρισαν εκ νέου και τελικά χτύπησαν ένα εισιτήριο από τα καινούργια και πέταξαν το λάθος. Μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι, χτυπώντας με φιλικά στη πλάτη και γελώντας ύπουλα. Την είχα γλιτώσει φτηνά και εκεί κάπου κατάλαβα πως ο θεός υπάρχει και είναι στο πλευρό μου.

Στο επόμενο λεωφορείο που πήρα για το αεροδρόμιο ακύρωσα προσεχτικά ένα καινούργιο εισιτήριο και κάθισα. Μετά από δέκα λεπτά ξαναμπήκαν οι ίδιοι ελεγκτές. Εντάξει, σκέφτηκα. Με παίρνουν από πίσω. Τελικά με προσπέρασαν κλείνοντας μου το μάτι και τσάκισαν δυο αγγλίδες που δεν είχαν κόψει εισιτήριο. Πλήρωσαν απο 60 ευρώ καθεμια, μετά από βρισιές και φασαρίες.

Συμπέρασμα: Οι ελεγκτές στη Θεσσαλονίκη δε μιλάνε αγγλικά και οι αγγλίδες δεν είναι έξυπνες ούτε όμορφες.

Μετά από αυτές τις νοσταλγικές μου σκέψεις αποφασίσαμε με τη παρέα να μείνουμε κοντά στο τόπο μαςγια το τριήμερο και να μην απομακρυνθούμε πολύ. Και καλύτερα γιατί αυτό το τριήμερο θέλω να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω.

Να περάσετε όμορφα όπου κι αν πάτε ό,τι κι αν κάνετε.

Φιλιά πολλά σε όλους



Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Οι κυρίες της συμφοράς

Χαίρετε couλοί μου αναγνώστες,

ελπίζω να είστε καλά και να απολαμβάνετε τις όμορφες μέρες που σκάνε σιγά σιγά αγκαζέ με τον κουτσοφλέβαρο. Είναι ωραίο που τα πολλά τα ρούχα μπαίνουν στο βάθος της ντουλάπας και αρχίζουμε να βγάζουμε προς τα έξω τα πιο ανοιξιάτικα ξώβυζα.

Κάθε πρωί εδώ και έναν χρόνο, έχω βάλει στη ζωή μου το γρήγορο περπάτημα. Έτσι, κατεβαίνω στο λιμάνι της μικρής μου πόλης και πηγαινοέρχομαι σα τη πουτάνα (που θα έλεγε και η Φούλη) μέχρι να νιώσω πως καίει το σώμα. Η θέα της θάλασσας είναι ευεργετική και ήδη το περπάτημα έχει κάνει δουλίτσα στο σώμα και στο πνεύμα καθώς ηρεμείς, γεμίζεις ενέργεια, αναπνέεις οξυγόνο και κάνεις την αυτογνωσία σου για όλες τις μαλακίες που κάνεις κατά καιρούς.

Όμως, για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα βάζω και τα ακουστικάκια μου και ακούω μια συγκεκριμένη εκπομπή που παίζει κάπου εκεί 8-9 το πρωί και στην οποία ένας κύριος και μια κυρία σχολιάζουν αρκετά χιουμοριστικά τόσο τα κακώς κείμενα της μικρής μου πόλης όσο και άλλα θέματα άνευ σημασίας ή αδιάφορα ως προς την ποιότητα. Είναι ένα ευχάριστο ραδιοφωνικό ζευγάρι και είναι πολλές οι φορές που γελάω περπατώντας ή και προβληματίζομαι.

Σήμετα ανέλυσαν μια χαζοέρευνα από αυτές που κάποτε στα ραδιοΦΟΝΙΚΑ μου Coulair, τις έφτιαχνα μόνη μου και τις αναλύαμε όλοι μαζί. Παρουσίασαν 5 τύπους γυναικών βάσει έρευνας στην Αμερική που είναι ενοχλητικοί για τους άντρες. Το ερώτημα είναι γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη έρευνα για τύπους αντρών που είναι εκνευριστικοί για τις γυναίκες.

Θα σας παραθέσω τους 5 τύπους γυναικών κι ύστερα θα φτιάξω τη δική μου έρευνα για τους 47686926486560 τύπους αντρών.

1. Η κυρία Εξυπνίδου. Σε αυτή τη κατηγορία δεν εμπεριέχονται γυναίκες πραγματικά έξυπνες (όπως εγώ) αλλά εκείνες που κάνουν τις έξυπνες ενώ στο βάθος είναι κολοκύθια τούμπανα. Καταπιάνονται με τσιτάτα από Αβραμίδη και αγαπημένη τους ενασχόληση είναι να διακόπτουν τον άλλο όταν μιλάει για να πετάξουν την μπαρουφίτσα τους.

2. Η κυρία Βολεψάκιας. Εδώ έχουμε τη χαρακτηριστική κατηγορία εκείνων των γυναικών που γουστάρουν να τερματίζουν το πιστωτικό υπόλοιπο των αντρών και που βγαίνουν ραντεβού χωρίς να παίρνουν καν...πορτοφόλι μαζί τους. Να προσθέσω εδώ πως είχα έναν φίλο που βγήκε ραντεβού με μια τέτοια τύπισσα και που τη στιγμή που έπρεπε να πληρώσουν έβγαλε χρήματα μόνο για τα δικά του ποτά αφήνοντας σε αμηχανία την κυρία Βολεψάκια. Γελάσαμε με το σκηνικό παρόλο που προσωπικά το θεώρησα λίγο ακραίο. Αλλά τί να λέμε; Κι οι φίλοι μου cουλοί είναι. Θα μπορούσε ευχαρίστως να μη ξαναβγει μαζί της. Όπερ και εγένετο.

3. Η κυρία Νυφουλίδου. Σε αυτή τη κατηγορία παρατηρούμε ενα μεγάλο ποσοστό γυναικών. Γιατί η γυναίκα θέλει ρε παιδάκι μου και το νυφικό της, το σπίτι της, τα παιδιά της, την ηρεμία της και το λιμανάκι της. Αλλά ρε κοπελιά μη τα προγραμματίζεις όλα από δυο φορές που συνάντησες τον άλλο. Κάτσε να δεις μανίτσα μου τί μέλει γενέσθαι; Θυμάμαι στα 18 μου που διάβαζα σα μανιακή για τις πανελλαδικές, οι 2 κολλητές μου αντί για Ιστορία Δέσμης και Λατινικά, ξεφύλλιζαν περιοδικά με νυφικά, χτενίσματα και διακόσμηση σπιτιού. Νταξ δε σπούδασαν, παντρεύτηκαν, έφτιαξαν σπίτι και κάναν παιδιά κι ευτυχώς δεν έχουν χωρίσει, ενώ εγώ που πέρασα, σπούδασα και ασχολήθηκα με την καριέρα (μη γελάσει κανείς θα τον σκίσω), σε αυτό το κομμάτι δεν έκανα τίποτα. Αφού όμως δεν το κυνήγησα γιατί να μου έρθει; Εχω μια φίλη που έκανε μια σχέση στα 35 της με ενα πολύ καλό παιδί. Το λέω γιατί τον ξέρω. Βγήκαν 3 φορές και του ζήτησε να ξεκαθαρίσουν πού πάει η σχέση τους και αν την βλέπει σοβαρά. Ο άνθρωπος έμεινε εμβρόντητος....κι άρχισε να τρέχει χιλιόμετρα μακριά. Στην Αυστραλία νομίζω είναι τώρα πια.

4. Η κυρία Ασφυξία. Εδώ μιλάμε για ελαφριάς μορφής ψυχασθένεια που εκδηλώνεται μερικές φορές με ακραίες μορφές. Οι γυναίκες αυτής της κατηγορίας θέλουν να ελέγχουν τον σύντροφό τους ακόμη και κατα τη διάρκεια που εκείνος αφοδεύει. Ψάχνουν κινητά, δεν επιτρέπουν στον άλλο να βγει με φίλους, νιώθουν όλες τις γυναίκες γύρω τους δυνητικά γκόμενες του φίλου  τους και δημιουργούν προβλήματα ακόμη και στον εργασιακό του χώρο. Αυτές οι γυναίκες δεν μπορούν να απολαύσουν μια σχέση καθώς οι ίδιες, από μόνες τους, θέτουν τον εαυτό τους σε έναν μόνιμο ανταγωνισμό με όλα τα θηλυκα.Και στο τέλος καταφέρνουν να βιώνουν ακριβώς αυτό το οποίο φοβούνται.

5. Η κυρία Ψυχάκι. Εδώ όλοι οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά και τα πόδια και ό,τι σηκώνεται. Οι γυναίκες αυτές έχουν μάτι που γυαλίζει. Είναι αυτό που λέμε "του γιατρού". Φαντάζονται πράγματα, τηλεφωνούν κάθε 10 λεπτά με άλλη διάθεση τη φορά, φωνάζουν, δημιουργούν χαοτικές καταστάσεις και σίγουρα ζουν σε έναν δικό τους μοναδικό κόσμο όπου η σχιζοφρένεια κυριαρχεί στο έπακρο.

Αυτές τις ομάδες ανέλυσε το ραδιοφωνικό δίδυμο που ακούω τα πρωινά. Και φυσικά σε κάθε τύπο υπάρχουμε όλες οι γυναίκες κατά κάποιο τρόπο. Οι ισορροπίες είναι δύσκολο να κρατηθούν αλλά θέλει ψυχραιμία, ψυχολόγο και γερή αυτογνωσία για να μην χάσουμε την ψυχική μας υγεία σε έναν κόσμο που οι άντρες έχουν εξαφανιστεί ή έχουν απωλέσει πολλούς από τους ρόλους τους, ρόλους τους οποίους έχουν αναλάβει στους ώμους τους, ΚΑΚΩΣ, οι γυναίκες.

Μου έλεγε ένας φίλος μου τις προάλλες ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι γυναίκες έχουν χάσει τη θηλυκότητα τους κι έχουν γίνει ή καριερίστες ή πουτάνες. Νομίζω πως υπάρχουν και γυναίκες που έχουν κρατήσει μέσα τους τις αξίες και τα ιδανικά που χρειάζεται η γυναικεία φύση αλλά αυτές δεν θα τις βρεις στα κλαμπ ή στο facebook. Κυκλοφορούν γύρω μας και ψάχνουν την ευκαιρία τους (η δεν την ψάχνουν)  για να αποδείξουν πως υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες.

Τώρα σχετικά με τους εκνευριστικούς τυπους ανδρών θα σας τα γράψω άλλη φορά αφού ολοκληρώσω την έρευνα μου, τις επόμενες μέρες.

Να έχετε μια όμορφη Δευτέρα, μια χορταστική Τυρινή Εβδομάδα και ένα υπέροχο τριήμερο καρναβαλιού.

ΥΓ Προσοχή στους μασκαράδες και στους χαλβάδες.

Φιλιά σε όλους

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Αργοπεθαίνει: η αποκατάσταση της αλήθειας

Χαίρετε couλοί μου αναγνώστες,
σήμερα θα κάνουμε μάθημα ΦΙΛΟΛΟγικών. Πρόσφατα άκουσα ένα ποίημα και προβληματίστηκα για άλλη μια φορά διττά. Αφενός για το περιεχόμενο του κι αφετέρου για τον δημιουργό του. 
Άκου να δεις κουλό μου πλάσμα, δεν είναι τα πράγματα όπως τα νομίζεις πάντα.

Θα το πάρω αλλιώς. Χτες 14/2 ήταν του Αγιου Βαλεντίνου και χαίρονταν οι ερωτευμένοι και βγήκαν και διασκέδασαν και ήπιαν κι έκαναν κι έρωτα. Αμέ! Οι χριστιανοί ερωτευμένοι γιόρτασαν προχτες 13/2 των Αγίων Αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας που πρόκειται για ζευγάρι αγίων. Οι μόνοι κι ελεύθεροι και πονεμένοι πήραν τα μπιπ τους χτες, αλλά δε πειράζει. Μη μου λυπάστε. Θα έρθει καποτε μια κατακόκκινη μέρα και για σας (μας).

Θα το ξαναπάρω αλλιώς. Το ποίημα που θα αναλύσω είναι παρεξηγημένο, ως προς τον δημιουργό του. Κακώς έχει επικρατήσει πως το έγραψε ο Πάμπλο Νερούδα, παρόλο που αγαπώ Πάμπλο και όταν μυήθηκα στην ποίηση πρέπει να ήταν το δεύτερο ή τρίτο βιβλίο που αγόρασα για να τον μαθω και μαζί κι εμένα. "εκατο ερωτικα σονέτα" διάολε...με καλύτερο αυτό: 

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτα σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από που και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια :
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
 

Όμως για να το ξαναπάρω αλλιως: Το ποίημα που τιτλοφορείται  "Αργοπεθαίνει" και που θα το αναλύσω ευθύς αμέσως, δεν είναι του Πάμπλο, όπως έχει επικρατήσει. Το έχει γράψει η Martha Medeiros από την Βραζιλία και για έναν περίεργο λόγο δεν της αναγνωρίστηκε ποτέ καθώς συνδυάστηκε με τον διάσημο Πάμπλο. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ για την πατρότητα των στίχων. Για να το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά παρακαλώ. Ελάτε μη βαριέστε. Διαβάστε το όλο θα σας εντυπωσιάσει. Ίσως είναι και μια μικρή βουτιά στο είναι σας.

 Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, 
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " 
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων 
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος 
και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ανάποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα 
για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του 
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του 
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος 
για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.


Άρα κουλά μου πλάσματα: Μη γίνεστε σκλαβάκια της ρουτίνας, δοκιμάστε φωτεινά ρούχα, εξερευνήστε το φως, χαθείτε μέσα σε ένα ερωτικό πάθος, δε θα σας δίνεται πάντα αυτή η ευκαιρια. Κυνηγήστε τα ονειρά σας, τους ερωτές σας, τις φαντασιώσεις σας, ταξιδέψτε, διαβάστε, ακούστε μουσική, νιώστε ότι κάθε ίνα του κορμιού σας είναι ζωντανή, και δεν είναι όλα θέμα αναπνοής. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να σας κοπεί η αναπνοή όταν θα χανεστε στην  ζεστή αγκαλιά και στα καυτά φιλιά ενός συντρόφου που λάμπουν τα μάτια του από ζωή. Και κάντε υπομονή αν αυτός ο σύντροφος αργεί. Και μην χάνετε το θάρρος σας αν δεν φανεί γιατί εκείνο που μας λυτρώνει εντέλει είναι η καλή παρέα που κάνουμε με τον εαυτό μας. Κι όλα τα άλλα γίνονται.

Και για να το πάρω κι εντελώς αλλιώς κουλό μου πλάσμα, δε χρειάζεται υπερανάλυση. Οι στίχοι τα λένε όλα από μόνοι τους. Αν νιώθετε ότι αργοπεθαίνετε...αλλάξτε πορεία πλεύσης και αρχίστε να ζειτε είτε ζευγαρωτά είτε μοναχικά, με την αλήθεια σας, με την αξιοπρέπεια σας, με την τρέλα σας, με τα βρισίδια σας, με τα πάνω σας και τα κάτω σας, με σεξ της μιας βραδιάς ή με σεξ της μιας ζωής, αλλά κυρίως με αγάπη απλωμένη πάνω στην οντότητα σας. Ζήστε. Ζήστε. Ζήστε. 

ΥΓ Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον ψυχοθεραπευτή μου Δ.Τ με πτυχίο αλλά κι εκείνον τον άλλο με χωρίς πτυχίο... 

Φιλιά πολλά σε όλους με χαμόγελα γεμάτα φως.

 
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πάνσοφες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία. Πηγή: www.lifo.gr
Martha Medeiros από την Βραζιλία Πηγή: www.lifo.gr

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Αμερικλάνος και Afrikanos

ANAZHTOYNTAI    KAI     KATAZHTOYNTAI    

OI    BLOGGERS

 Aμερικλάνος     


  
και
 
Afrikanos


ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑ
        

ΔΙΔΕΤΑΙ ΑΜΟΙΒΗ


YΓ Που στο καλό είστε παίδες;;;;


 Καλώ και τους δυο σας στο  

Δέκα πλην Ένα... Reloaded

μια νεα σειρά συνεντεύξεων των bloggers που μας λείψανε, που εξαφανίστηκαν, που μετάνιωσαν την ώρα και τη στιγμή που έφτιαξαν ιστολόγιο. Δε πρέπει να αφήσουμε το blogging έρμαιο στην κάθε τούρτα και στο κάθε σαπούνι, στο κάθε κερί και στο κάθε φαγάκι. Πρέπει να αντιδράσουμε. Και για να αντιδράσουμε πρέπει να δούμε για ποιους λόγους απομακρύνθηκαν σπουδαίοι bloggers. Δίνω την σκυτάλη στον Αμερικλάνο και στον Afrikano. Ψάξτε τους, ειδοποιήστε τους, ξεσηκώστε τους να επιστρέψουν πίσω και να μας πουν και γιατί έφυγαν. Σας θέλω όλους πίσω τώρα. Οι ιδέες δεν στερεύουν, τα μυαλά δε σταματάνε να δουλεύουν.

Προς ενημέρωση: Το Δέκα πλην Ένα Reloaded είναι μια μίνι συνέντευξη. Επιλέγονται (από μένα προς το παρόν) bloggers που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και που τους διαβάζουμε και τους αγαπάμε. Τους θέτω 9 ερωτήσεις και στη συνέχεια τους δίνω την ευκαιρία να μου θέσουν κι εμένα μία. (Αρα 10 ερωτήσεις πλην 1 ίσον 9)  Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά σε κάποιες συνεντεύξεις που έγιναν τα περασμένα χρόνια στο 
για να πάρετε μια ιδέα όσοι είστε νέοι και δε ξέρετε τί τρέλα κουβαλάμε εδώ πέρα. Κι αν θέλω να κάνω και μια αλλαγή, αυτή θα είναι να προτείνετε κι εσείς ποιον θέλετε να συνεντευξιάσω ή να ζητήσετε να το κάνω σε σας. Κι εσείς που ήδη έχετε μιλήσει μαζί μου, μη νομίζετε πως τη γλιτώσατε, γιατί έχουν περάσει χρόνια από τότε που σας ρωτούσα και απαντούσατε ενώ τώρα και οι ερωτήσεις μου θα είναι διαφορετικές και οι απαντήσεις σας  διαφορετικές, ακόμη κι αν οι ερωτήσεις έμεναν ίδιες. 

Περιμένω εναγωνίως να βρεθούν και να εμφανιστούν ο Αμερικλάνος και ο Afrikanos για να πούμε και τα υπόλοιπα.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Αγαπούλα μου, μη...

Καλησπέρα couλοί μου αναγνωστες,

άλλη μια ανάρτηση ειναι έτοιμη να γραφτει και να διαβαστεί.

Είμαι τυχερή που ζω. Είμαι τυχερή που δεν ακούσατε στις ειδήσεις "φιλόλογος μαχαιρώθηκε εν ωρα εργασίας σε επαρχιακή πόλη και αναζητούνται οι δράστες. "

Αγαπώ τους ανθρώπους. Τους εμπιστεύομαι. Δεν είμαι καχύποπτη και είμαι πολύ θετικός άνθρωπος. Πιστευω πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι αλλά καλοί που τους έκανε κακούς η δυσκολία της ζωης.

Ένα βράδυ κατά τις 9 μπαινει στο φροντιστήριο ένας 18χρονος αθίγγανος. Εισέρχεται στην αίθουσα που είχαμε μάθημα με τα παιδιά και με πλησιάζει. Σηκώνομαι αγέρωχη και τον πλησιάζω κι εγώ χωρίς να φοβηθώ καθόλου, οδηγώντας τον προς τα έξω ευγενικά. Είμαι μαθημένη να περνούν άνθρωποι με ανάγκες ζητώντας βοήθεια γιατί το φροντιστήριο είναι σε καλό πέρασμα.

 Με ρωτάει αν είναι σχολείο εδώ και του απαντάω πως οχι, δεν είναι σχολείο αλλά φροντιστήριο. Χρησιμοποιώ  ασυναίσθητα την προσφώνηση "αγαπούλα μου". Η αναπνοή του μυρίζει κρασί. Είναι πολύ μικρός για να πίνει κρασί. Δε θελω τα παιδιά να πίνουν κρασί. Δεν πρέπει τα παιδιά να πίνουν κρασί.

Βγαίνει απο την αίθουσα και υποχωρεί και προς την έξοδο, ενώ τα παιδιά μέσα στην αίθουσα έχουν φοβηθεί πάρα πολύ κι εγώ τα καθησυχάζω κάνοντας νοήματα  με χαμόγελο. Τελικά έξω από το φροντιστήριο είναι παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με άλλους 3 αθίγγανους μέσα και ο 18χρονος τους φωνάζει πως δεν είναι εδώ αυτό που έψαχναν. Κάνει μεταβολή να φύγει για να μπει κι αυτός στο αυτοκίνητο.

Τότε είναι που παρατηρώ το μαχαίρι που κρατάει στο χέρι του και το βάζει στη τσέπη....


Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

Έγχρωμο τρίπλεξ καρδιάς

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες και καλό μήνα.

Έχουμε λίγο καιρό να τα πούμε, αλλά είμαι σίγουρη πως είστε καλά και περνάτε υπέροχα ακριβώς γιατί δεν είστε χαζοί σαν εμένα. Προβληματίστηκα πολύ πάλι αυτές τις μέρες, σε συνάρτηση με πλασματικά προβλήματα υγείας που γεννά το μυαλό και δεν ισχύουν στη πραγματικότητα.

Πέρασε ο Γενάρης κι ήταν όμορφος. Με τα κρύα του, με τα χιόνια του, με τις φωτογραφίες με χιόνια και της κουλής μαρίας, με τα κλειστά σχολεία, τα κλειστά καλοριφέρ και τους κλειστούς δρόμους. Περάσαμε υπέροχες στιγμές μακριά ο ένας από τον άλλο.Δεν βγήκε ούτε μια ανακοίνωση που να μας λέει να αγκαλιαστούμε για να ζεσταθούμε.

Και λιγο πριν φανεί ο Φλεβάρης ο κουτσοφλέβαρος, ήρθα κι έπεσα, αγαπητοί μου φίλοι. Όχι, ψυχολογικά. Ουτε σε ατύχημα. Ξύπνησα ένα πρωί, πήγα προς νερού μου, έπλυνα τα δοντια μου, κοιτάχτηκα στο καθρέφτη και με ειδα λίγο κίτρινη....βγήκα από το μπάνιο, ξάπλωσα στη μπερζέρα της μάνας, τη περιποιημένη με το μπεζ κουβερλί που κανει μια αντίθεση με τη κουρτίνα του σαλονιού, κι άρχισα να βλέπω μια μαύρη κουρτίνα να απλώνεται στα δικά μου μάτια. Φώναξα λίγο "μαμα μαμά έλα λίγο που δε νιώθω καλά",  είπα και ένα  ¨"φεύγω"....δεν ξερω γιατι το είπα αυτό και λιποθύμησα. Έχασα τις αισθήσεις μου εντελώς. Απώλεια συνείδησης...το είπανε...

Όταν συνήλθα ήταν πάνω μου τρομαγμένοι εντελώς οι ηλικιωμένοι θείοι μου που μένουν διπλα και τους φώναξε η μανα μου πάνω στο πανικό της,  ενώ τους άκουσα να ψιθυριζουν: "Δε πέθανε, συνέρχεται....." " Μα είναι κατακίτρινη....αλλά να ...συνέρχεται..."

Μου πήραν την πιεση, είχε πέσει λίγο κι αυτή, μου πήραν το σάκχαρο ήταν εντάξει, πήρα το χρόνο μου, συνήλθα αρκετά, σηκώθηκα, πλυθηκα, φρσκαρίστηκα και ξανάπεσα για ύπνο για αμέτρητες ώρες. Εκεί θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί πως έχω πεθάνει.  Μολις χόρτασα ύπνο άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάτι δε πάει καλά  με την υγεία μου. Από κάπου μπάζει.  Κι άρχισα να κάνω έναν κύκλο εξετάσεων αναζητώντας την αιτία της πτώσης μου, με έμφαση στην καρδιά.

Οι αιματολογικές-βιοχημικές-ορολογικές-ορμονολογικές έδειξαν έναν υγιέστατο άνθρωπο, γυναίκα με ολες τις τιμές φυσιολογικές πλην λίγων τριγλυκεριδίων που ύψωσαν σημαία, όχι ψηλά, αλλά κάπου μεσίστια. Πέρασα και κάποια ίωση που δεν φαίνεται πως το κατάλαβα εγω, αλλά το κατάλαβε το μηχάνημα ανάλυσης του αίματος μου. Κάποια γαστρεντερίτιδα, κάτι τέτοιο. Και γενικά όλα καλά από τις εξετάσεις αίματος...

Στον καρδιολόγο τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά όσο περίμενα. Για να μην σας ανησυχήσω να σας πω πως όλες οι εξετάσεις που έκανα έδειξαν μια φυσιολογική καρδιά που χτυπάει γερά και που δεν έχει προβλήματα. Το οξυγόνο στο αίμα φουλ. Η πίεση λίγο υψηλή αλλά φοβάμαι κι εύκολα εγώ κι αυτό πάντα αποτυπώνεται στο πιεσόμετρο και το καρδιογράφημα τέλειο. Κι ο υπέρηχος επίσης δεν έδειξε τίποτα ανησυχητικό.

Το άβολο της όλης υπόθεσης ήταν που με είχαν από τη μέση και πάνω γυμνή και με περιέφεραν από το ένα δωμάτιο στο άλλο για να κάνουν τις εξετάσεις. Και να μπαινοβγαίνουν νοσοκόμες, γιατροί, ασθενείς που ξεχάστηκαν και άνοιξαν λάθος πόρτα. Ένα δράμα έζησα. Και το πρωινό εκείνης της μέρας έκλεισε με την τοποθέτηση του holter ρυθμού. Όσοι είστε καμια τριακοσαριά χρονών με καταλαβαίνετε. Εσεις κι εγώ τα κάνουμε αυτά. Εσείς κι εγώ που έχω ακόμη χρόνια για να δω το 4 μπροστά στον αριθμό της ηλικίας μου, αλλά έτσι είναι η ζωή σκληρή για μας τους καρδιοπαθείς....

Τοποθετήθηκαν λοιπόν τα καλώδια, μπήκαν οι μπαταρίες στο μηχάνημα κι έλαβα οδηγιες από τον γιατρό να κάνω ό,τι κάνω και καθημερινά. Περπάτημα, ψωνια, δουλειές στο σπίτι, δουλειά στο φροντιστήριο, άσκηση στο σπίτι κλπ. Και ξεκινάει ο ΡΟΜΠΟΚΟΠ και βγαίνει στους δρόμους. Και να μη φορώ και ένα ζιβάγκο, κάτι τελοσπάντων. Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα, αλλά τελικά γρήγορα το συνηθισα και εκτός από ένα ματζαφλάρι που φαινόταν να εξέχει ελαφριά στο ενδιάμεσο του στήθους όλα τα άλλα τα έκρυβε το καλά, μεχρι πάνω, κουμπωμένο μπουφάν μου.

Και να ρωτάνε τα παιδιά στο μάθημα. Και να αλλάζω θέμα εγώ μέχρι που οι πιο τολμηροί ήρθαν και είδαν τα πάνω πάνω καλώδια. Νταξ δε θα ξεγυμνωμόμουν και στα παιδιά, αλλά νομίζω το διασκεδάσαμε αρκετά χωρίς να το ξορκίσουμε εντελώς γιατί λίγα δάκρυα τη νύχτα μόνη στο μαξιλάρι μου τα έριξα, με σκέψεις τύπου:  ποια είμαι; που πάω; που βαδίζω; δε με αγαπάει κανείς; θα πεθάνω μόνη; Και μετά με πήρε ο ύπνος.

Τελικά είμαι καλά. Η αιτία της πτώσης δεν ήταν από την καρδιά μου. Ούτε από κάποιο συγκεκριμένο παράγοντα που να τον έδειξαν οι εξετάσεις. Κάποιοι είπαν πως έπαθα υπερκόπωση κι έτσι εξηγείται ο πολύς ύπνος που έριξα στην συνέχεια. Κάποιοι άλλοι είπαν πως φταίει η δίαιτα γιατί έχω χάσει αρκετό βάρος και έπαθε σοκ ο οργανισμός. Κάποιοι άλλοι τα έριξαν στη διαιτολόγο που με έχει πεθάνει στη βρώμη και στο βραστό κοτόπουλο. Κάποιοι είπαν πως φταίει που εχω καθιστική ζωή παρόλο που περπατάω σχεδον 2 ωρες καθημερινά. Κάποιοι είπαν πως φταίει που περπατάω σχεδόν 2 ώρες καθημερινά. Κλασικά φταίει το τσιγάρο...το οποίο το έκοψα το ρημάδι...πάλι...για άλλη μια φορά...

Και μόνο εγώ ξέρω πως όσα παθαίνω είναι θέματα καρδιάς που όμως δε θα φανούν σε ένα έγχρωμο τρίπλεξ.

"Αναζητώντας τα καλύτερα, χάνουμε τα αληθινά"

Περαστικά μας