Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως...

Τελευταία Κυριακή του 2015 αγαπημένοι μου coυλοί αναγνώστες, κι είπα να σας τα γράψω τα κάλαντα και να μη σας τα πω μιας και μεγάλωσα για να λέω κάλαντα και να μη μου δίνουν χρήματα. Καλύτερα να σας γράψω τα νέα μου. Παραμονή Χριστουγέννων δυο παιδάκια χωρίζανε τα 40 λεπτά που τους είχε δώσει μεγάλο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών για τα κάλαντα. Μαντραχαλάδες τσεπώναν πεντάευρω από κατάστημα κινητής τηλεφωνίας για το τουμπερλέκι που έκανε φασαρία. Βρε για τα παιδιά είναι τα κάλαντα!!! Μια γυναίκα κοκαλωμένη από το κρύο και τα σκληρά ναρκωτικά ήταν επί δέκα λεπτά στη μέση του δρόμου όρθια με κλειστά μάτια και χέρια ψηλά. Άνοιξε στη πόλη φούρνος Μυλωνάς και έγινε της μόδας το λεγόμενο γαλλικό τόστ που βάζω και στοίχημα πως έχει μέσα αυγό ή αβγό. Το πολικό εξπρές, αυτό το παιδικό με το τρένο, το είδα όλο φέτος. Έχω βάλει μαθήματα μέσα στις γιορτές με τη Γ Λυκείου μου. Βαριούνται λένε να μείνουν σπίτι και προτιμούν να έρθουν για μάθημα. Στο τσακ τις έπεισα να κάνουμε Χριστούγεννα εκτός φροντιστηρίου. Πέρασα μια γριπο-ίωση που κράτησε -αν έχει το θεό της- τρεις έβδομάδες. Τρείς εβδομάδες. Τρεις εβδομάδες. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ήρθαν οι boys&noise στη πόλη μας. Πήρα τα ανίψια και πήγαμε. Μωρέ μια χαρά φωνές είχαν τα παλικάρια. Άσε που διασκεύασαν τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς. Να τραγουδώ κι εγώ και το 12χρονο το ίδιο τραγούδι. Περάσαμε ωραία. Είδα τη ταινία του Παπακαλιάτη. Μου άρεσε πάρα πολύ. Χάρηκα πολύ με το σύμφωνο συμβίωσης που υπεγράφη τελικά. Ισότητα και ελευθερία έκφρασης, σκέψης, επιλογών, ανθρωπισμός. Έλεος με τους Αμβρόσιους και το λοιπό παπαδαριό που δεν αντιλαμβάνονται το πιο απλό: δε τους αφορά το θέμα αυτό. Δεν αγγίζει το θεολογικό κομμάτι αυτή η υπόθεση. Επιπλέον έφυγαν άνθρωποι από τη ζωή μου που τελικά δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτα. Δεν υπήρξαν ειλικρινείς μαζί μου και το μόνο που ήξεραν καλά να κάνουν είναι να υποτιμάνε τη προσωπικότητα μου, να θέλουν να με υποβαθμίζουν και να με εκμεταλλεύονται για να κάνουν τα γούστα τους. Ο Θεός, στον οποίο πιστεύω, με έχει προστατεύσει μέχρι τώρα στη ζωή μου από ανθρώπους δήθεν που έρχονται για να κάνουν το κομμάτι τους και μετά την κάνουν. Εγώ στη ζωή μου έχω ανθρώπους δικούς μου που είναι πάντα δίπλα μου, στη χαρά, στην ευτυχία, στα ζόρια τα μεγάλα, εχω οικογένεια δεμένη, φίλους πραγματικούς που νοιάζονται. Αλιμονο σε σας τους κομήτες....η αέναη μοναξιά σας θα είναι και η τιμωρία σας....η μοναξιά αυτή που δε τη θέλετε. Όχι η άλλη η συνειδητη. Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Πιστεύω στον άνθρωπο και θα πολεμώ για χάρη του. Έγιναν πολλές δράσεις στη πόλη μου που συμμετείχα και ως άτομο και ως επιχείρηση και είμαι περήφανη που γνώρισα άτομα που δίνουν καθημερινά τη ζωή τους την ίδια, όλο το χρόνο τους για τον συνάνθρωπο που μαστίζεται από όπου κι αν κατάγεται... Αξιέπαινοι. Και δε με νοιάζει ούτε η απουσία ανθρώπων από τη ζωή μου, ούτε οι αντιδράσεις της εκλησίας για το σύμφωνο συμβίωσης ή για την τεκνοθεσία. Με νοιάζει αυτό και θέλω να μην ξαναδουμε τέτοιες σκληρές εικόνες.
Δε μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το προσπεράσω ρε φίλε για κανένα λόγο. Με ξεπερνάει να συμβαίνουν όλα αυτά σε μια εποχή που οι μισοί τρώνε με χρυσά κουτάλια και οι άλλοι μισοί είναι τα θύματα των επιλογών αυτών που τρώνε με χρυσά κουτάλια. Ας ευχηθούμε να σταματήσει ο πόλεμος και να πάψει το χρήμα να είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων.

Κι επειδή το βάρυνα το κλίμα και είναι και Χριστούγεννα ας κλείσω λίγο ανάλαφρα, όπως αρμόζει σε αυτό το ιστολόγιο.

Η νέα μου αγάπη λέγεται ζούμπα και είναι μια τρέλα. Έχω ξεκινήσει μαζί με δυο μαθητριες μου και θα ρίξουμε πολύ γέλιο, όχι τώρα στις γιορτές...αλλά μετά. Θα φάμε πρώτα τα μελομακάρονά μας ανά σετ των δυο, εναλάξ με κουραμπιέδες και μετά...θα αφιερωθούμε στη ζούμπα.  (δε πιστεύω να ξεχάσατε τον Ζαν;)

Το καλύτερο αστείο  που άκουσα και γέλασα με τη ψυχή μου γιατί το έκανα εικόνα, είναι το εξής:

<Πλησιάζω προς τη πιατέλα με τα γλυκά και τα ακούω να ψιθυρίζουν:
-Κρυφτείτε....ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ !!!!>

Ανασκόπηση επίσημη για το 2015 και στοχοθεσία για το 2016 θα κάνω αργότερα.

Αφιερώνω το επόμενο τραγούδι σε όλους για να αγαπιέστε

Πάμε ξανά στις ξαστεριές, ονείρων είμαστε σκιές
το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως ...


Χρόνια Πολλά με ΦΩΣ

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Βασιλεύουσα

Η Κωνσταντινούπολη κόβει την ανάσα. Τόσοι πολιτισμοί αγκαλιασμένοι και θυμωμένοι ταυτόχρονα μεταξύ τους, διαχέονται στους δρόμους, στο παζάρι, στον Βόσπορο. Η Αγιά Σοφιά σε κάνει να αιωρείσαι. Αν ανοίξεις τα χέρι σου, αν πάρεις μιαν ανάσα και κοιτάξεις ψηλά, κυριολεκτικά πετάς. Μα τόσες καταστροφές εκεί μέσα, και να μη μπορούν να αλώσουν αυτή τη μαγεία της; Το Υδραγωγείο υπόγειο με τους πάμπολλους κίονες να το κρατούν και οι μέδουσες σε δυο από αυτούς, αλλά και τα τούρκικα παλάτια των Οθωμανών σουλτάνων, με τον πλούτο και τη χλιδή τους σε μαθαίνουν Ιστορία. Το κεμπάμπ, το μαντί και το σάντουιτς με ψάρι, το παγωτό, το εκμέκ, το τσάι και το μπορέκ δε μπορούν να μην συγκινήσουν τον ουρανίσκο σου. Το Φανάρι με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και την Παναγία την Βλαχέρνα με το ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ, που από όποια πλευρά κι αν το διαβάσεις λέει το ίδιο,  σε παροτρύνει να κάνεις την ενδοσκόπησή σου, θυμίζουν ορθά και κοφτά πως ο Ελληνισμός υφίσταται παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές των Τούρκων. Η πόλη καθαρή σε κάνει να ντρέπεσαι ακόμη κι όταν συναντήσεις μια δημόσια τουαλέτα. Πεντακάθαρη. Κι ύστερα η κρουαζιέρα στα Πριγκηπόνησα. Κι ακόμη πιο ύστερα...χαμάμ...δε περιγράφω άλλο. Πάρτε μια εικόνα από τις εικόνες που κράτησα κι εγώ και η φωτογραφική μου.
Ό,τι κι αν πει κανείς για την Κωνσταντινούπολη, αν δε πας...δε καταλαβαίνεις....Να το τολμήσετε το ταξίδι αυτό. Αξίζει. Βασιλεύουσα με τα όλα της.

 










Οι 3 προτάσεις γάμου, τα ταξί που έτρεχαν σα μανιασμένα, η έλλειψη αλκοολ από τα μαγαζιά τους και τα επίμονα αντρικά τούρκικα βλέμματα πάνω μας με θρασύτητα, είναι τα τρωτά σημεία του ταξιδιού. Όπως και οι μπούργκες που κρύβαν υπέροχα πλάσματα από κάτω, αλλά στοιχείο πολιτισμού είναι κι αυτό, άρα σεβαστό.
Το υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο (ειδικά μια ομελέτα...καμία σχέση με όλες όσες πέτυχες ή απέτυχες ποτέ στη ζωή σου....απλά υπέροχη), οι τιμές που ήταν σε σχέση με το ευρώ πολύ χαμηλές, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς που εξυπηρετούσαν πολύ και ήταν πάντα στην ώρα τους είναι από τα συν του ταξιδιού.



Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Πετάω Παράδεισο

Όλα αλλάζουν γύρω μας. Μόνο αρνητικά μπορεί να εντοπίσει κανείς ρίχνοντας μια ματιά στο κόσμο. Πόνος, θάνατος, προσφυγιά. Δεν έχεις δικαίωμα να λες πως είσαι δυστυχισμένος όταν πνίγονται συνάνθρωποι, όταν είναι υπουργός παιδείας ο Φίλης, όταν ο Άδωνις πα να γίνει πρόεδρος. Δεν έχεις προβλήματα εσύ όταν μαστίζεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού από φτώχεια.
Κάποτε έλεγα πως η φτώχεια και η μιζέρια είναι μόνο μέσα μας. Αυτό δεν ισχύει πια. Η φτώχεια και η μιζέρια διαχέονται παντού από έξω προς τα μέσα, από μέσα προς τα έξω. Παντού.

Είμαστε ευλογημένοι όσοι εργαζόμαστε, όσοι έχουμε λίγο φαγητό να ρίξουμε στη κατσαρόλα μας, όσοι μπορούμε να λέμε ακόμη πως ίσως δε θα μας πάρει η κατηφόρα. Κι αν μας πάρει, κάναμε ένα κουμάντο για να μη βουλιάξουμε. Που θα βουλιάξουμε στο τέλος. Γιατί η πρώτη φορά αριστερά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και κατέληξε πρώτη φορά γαμηστερά. Παρόλα αυτά...εγώ θα σας αφήσω για λίγες μέρες. Θα εγκαταλείψω για 4 μέρες και 3 νύχτες την Ελλαδίτσα και θα πεταχτώ μέχρι την Κωνσταντινούπολη.

Πρόκειται για ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω χρόνια τώρα, από τότε που ήμουν στο πανεπιστήμιο και διάβαζα γι' αυτή τη πόλη στα αρχαιολογικά μου βιβλία. Ήθελα να πάω να δω, να νιώσω, να καταλάβω, να αποδεχτώ, να ελπίσω ξανά, να δοκιμάσω, να γευτώ, να πιω τον Βόσπορο σαν τον Αλκίνοο τον Ιωαννίδη που τον πίνει χρόνια τώρα, να φορέσω μια μαντήλα, να μυρίσω τα πιπέρια, να κάνω παζάρεμα στην αγορά, να κάνω χαμάμ και να με τρίβει τούρκος ψηλός μελαχρινός με υπόβαθρο κατάστημα σουτζουκ λουκούμ.

Έφτασε η στιγμή να κάνω το ταξίδι. Όχι ισως με το άτομο που θα ήθελα, αλλά σίγουρα με πολύ καλή παρέα. Και ελπίζω κι εύχομαι να πάω και να επιστρέψω ζωντανή. Το λέω, γιατί ποτέ δε ξέρεις τί μπορεί να σου συμβεί. Κι εδώ θα ήθελα να καταθέσω πως υπάρχουν πολύ οργανωμένα blogs που παρέχουν πολύ σημαντικές πληροφορίες για όλα όσα πρέπει να ξέρει κανείς σαν πάει στη Κωνσταντινούπολη αλλά κι οπουδήποτε αλλού. Μπράβο παιδιά.

Αν μου συμβεί το οτιδήποτε και δε σας ξαναγράψω, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς που κάναμε παρέα κάμποσα χρόνια, που μοιραστήκαμε πόνους, έρωτες, αγάπες, στεναχώριες, που λέγαμε τα αστεία μας και περνούσε η ώρα ευχάριστα. Να είστε όλοι καλά και συγχωρήστε με αν σας πλήγωσα άθελα μου ή και ηθελημένα. Αυτά έχει η ζωή. Κάποιοι πληγώσατε κι εμένα. Όλα καλά πια. Δεν έχει κανένα νόημα να κρατάμε κακίες μιας και θα πεθάνω γιατί θα πέσει το αεροπλάνο στο οποίο μπαίνω για πρώτη φορά.

Αν όμως επιστρέψω ζωντανή, να ξέρετε πως αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, που μυρίζει αγάπη, όμορφα συναισθήματα και νέους έρωτες, αληθινούς.   :)

Εις το επανιδείν coυλοί μου αναγνώστες και Καλό παράδεισο να έχουμε.


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Άρρωστη Οδήγηση


Καλησπέρα coυλοί μου αναγνώστες,
θα ήθελα εν συντομία να σας ενημερώσω πως έζησα ένα τρελό τετραήμερο πόνου. Οπότε να ξεκινήσω ως εξής:

ΓΟΝΕΙΣ....ΜΗ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ. ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΕΙ...ΑΡΑ ΣΙΓΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ...ΕΑΝ ΟΜΩΣ ΛΕΙΨΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΧΑΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΥΓΙΗΣ ΘΑ ΒΡΕΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΣΤΑ ΙΣΑ ΤΟΥ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΓΕΙΑ ΣΑΣ.

Οι δικοί μου μαθητές με αγαπούν πολύ και έρχονται για μάθημα με τη μύξα να τρέχει, με τον πυρετό να τους καίει τον εγκέφαλο και με τον γαιδουρόβηχα να ξυπνάει και βόα. Όπως αντιλαμβάνεστε, ενας με κόλλησε και μετά εγώ συρθηκα στο κρεβάτι μου ζωντανή νεκρή. Και τα παιδιά να ξέρετε με τον ένα σκασμό εμβόλια που κάνουν, περνούν μια ίωση σε μια μέρα. Εμείς όμως; Εγώ πχ που καπνίζω κιόλας θέλω 4 μέρες το λιγότερο να συνέλθω και άλλες 3 να καθαρίσει ο λαιμός και 3 ακόμη για να βρω ρυθμούς, δεδομένου πως έχω μια τάση να μην χαπακώνομαι, αλλά να αφήνω τις ιώσεις να περνάνε και να φεύγουν με φρεσκοστυμμένους χυμούς και με απεριόριστο ύπνο. Έχω ζήσει προς το παρόν και σήμερα μόλις ανέκαμψα από αυτή την ίωση που περιείχε, λαιμά, συνάχια, πυρετούς μα και πονοκέφαλο μέχρι αήδίας. Διαλυθήκαμεν κυρίες και κύριοι ενώ ο χειμώνας δεν ήρθε ακόμη και ζακέτα φορούσα.

Περνάμε σε άλλα νέα. Εσείς που βρίζετε τις γυναίκες οδηγούς και ειδικά τις ξανθιές γυναίκες οδηγούς και ειδικά εμένα....έχετε υπόψιν πως δεν ξέρω να φτιάχνω παστίτσιο. Άρα τσάμπα με προτρέπετε να πάω στη κουζίνα μου να το παρασκευάσω. Δείτε τώρα κάτι: Δεν ξέρω να φτιάχνω παστίτσιο, να μην οδηγάω κιόλας, ακούγεται λίγο χαζομάρα. Θές αγαπημένε οδηγές που είσαι μέσα στη τσίτα όταν με συναντάς και βιάζεσαι σε μια επαρχιακή πόλη που όοοολοι οι άλλοι είναι χαλαροί να σου φτιάξω μια παστιτσάδα να την φας να τρέχεις νοσοκομείο μια εβδομάδα;; Αν τη φας αφήνω το τιμόνι. Αν δε τη φας θα σου αφήνω κωλοδάχτυλα μέχρι να εκνευρίζεσαι μέχρι αηδίας. Διότι είχα και τα ανίψια μου μέσα στο αυτοκίνητο και ένας μαλάκας είχε κλείσει το δρόμο. Έκανα τις απαραίτητες ταρζανιές και τον προσπέρασα όταν ξαφνικά χωρίς να κοιτάξει καθρέφτες πάει να ξεκινήσει. Με βλέπει στο παρατσακ και αρχίζει να με βρίζει σα να μην υπάρχει αύριο. Τύπου: άιντε στη κουζίνα σου και μόνο για παστίτσιο είσαι και φόρα τη ποδιά σου και λοιπά. Του έκανα κι εγώ ένα κωλοδάχτυλο και με παίρνει από πίσω με την φορτηγάρα του και να βρίζει ασύστολα.

Όμως εγώ οδηγώ σε επαρχία, έχω τα ανίψια μου στο αυτοκίνητο άρα τεταμένη επι 1000 προσοχή και ένα κινητό τηλέφωνο συγγενή μου αστυνομικού που όλως τυχαίως βρίσκεται σε περιπολία δυο δρόμους παρακάτω....και τον φτάνω....και πίσω μου σέρνεται ο φορτηγατζής....ο οποίος συνεχίζει να βρίζει. Μας σταματάει ο γνωστός που τυχαίνει μέσα στο αυτοκίνητο μου να είναι τα παιδιά του...Οπότε ο έξυπνος φορτηγατζής αντί για παστίτσιο έφαγε μια κλήση από εδώ μέχρι το Ηράκλειο Κρήτης. Και για του λόγου το αληθές και τα αυτοκίνητα που τον ακολουθούσαν τον κατηγόρησαν τόσο για την επικίνδυνη οδήγησή του, όσο και για τον απαράδεκτο τρόπο που φέρθηκε σε γυναίκα οδηγό και μάλιστα με παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο. Ειμαι πολύ καλός άνθρωπος και δεν έκανα μήνυση. Το νου σας αλήτες.

Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με ευχάριστες ειδήσεις. Τα Coulair ξεκινούν και πάλι σε λίγο καιρό. Θα σας ενημερώσω όταν θα είμαστε έτοιμοι. Θα πάω μάλλον για μια ποιοτική ώρα, ευέλικτα στο μέσον της εβδομάδος. Έχουμε ετοιμάσει διάφορα κουλά. Το επιτελείο μας είναι αλλαγμένο λίγο φέτος. Απολύθηκαν δύο συνεργάτες. Παραιτήθηκαν άλλοι δύο και θα έχουμε νέα πρόσωπα να με βοηθούν στο δύσκολο αυτό έργο.

Αυτά τα νέα και τα παλιά
θα τα πούμε πάλι παιδιά
γεια χαρά γεια χαρά.



Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Το κηδειόχαρτο

Αυτή η ανάρτηση γεννήθηκε στο μυαλό μου καθώς είχα πάει να πάρω ένα φρεντάκο και να πάω στη δουλειά μου. Είδα σε μια κολώνα αγαπητοί μου couλοί αναγνώστες ένα κηδειόχαρτο. Έγραφε πάνω Εμμανουήλ Τζέκος -μη πάει ο νους σας στο κακό- ετών 78. Απο κάτω σας καλούμε....κλπ...και στο τέλος η σύζυγος Ελένη. Άρχισα λοιπόν να αναρωτιέμαι τί έκανε δυο ανθρώπους να είναι μαζί τόσα χρόνια. Πώς άντεξαν; Τί έπιναν; Γιατί δεν είναι εύκολο να αντέχεις τον άλλο αν δε κάνεις υποχωρήσεις των υποχωρήσεων. Κακά τα ψέματα. Κάτι πίνεις και δε δίνεις ούτε του αγγέλου σου. Κάνοντας δυο βήματα ακόμη, ήρθε στο μυαλό μου ο βασικότερος λόγος που κάνει τα ζευγάρια να κάνουν αυτές τις υποχωρήσεις που λέμε. Και αυτός ο λόγος είναι η μοναξιά που δεν αντέχεται κυρίως από μια ηλικία και πάνω.


Γιατί όταν είσαι νέος και το αίμα σου βράζει θες την ελευθερία σου, την εναλλαγή συντρόφων, τις εμπειρίες σου, τα οργιάκια σου, τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις σου. Όταν όμως τα χρόνια περνάνε και το αίμα αντί να βράζει, ξεβράζει, ο φόβος πως η ζωή τελειώνει, πως τα προβλήματα υγείας έρχονται, πως μπορεί να σε βρούν μόνο πεταμένο πεθαμένο σε ένα διαμέρισμα και να μη μπορούν να βρουν ούτε παιδιά για να σε κλάψουν και να σε θάψουν, όλα αυτά περιφέρονται στο μυαλό σου και αρχίζεις και κάνεις βήματα πίσω.


Η μοναξιά μπορεί να τσακίσει κάθε ψυχή, όσο δυνατή κι αν είναι. Και η μοναξιά δεν γιατρεύεται με τη μαμά σου, το μπαμπά σου, τα αδέρφια σου και τους φίλους σου. Αυτά είναι συντροφικά υποκατάστατα. Η μοναξιά γιατρεύεται μόνο με τον σύντροφο που θα διαλέξεις να πορευτείς το υπόλοιπο της ζωής σου ή όσο πάει τελοσπάντων και θα αποφασίσετε από κοινού πως θα πορευτείτε, με ποιους όρους, με ποιες προϋποθέσεις και με ποιες υποχωρήσεις.
Έχω μια φίλη που είναι μόνη της πολλά χρόνια. Και τόσο καιρό της φώναζα πως πρέπει να ηρεμήσει και να μην την νοιάζει τόσο πολύ αν θα βρει ή όχι έναν αξιόλογο σύντροφο. Με μια κουβέντα της κατάλαβα πως έχει δίκιο που προβληματίζεται. Δεν παλεύεται να μην έχεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τα μύχιά σου, να μην έχεις το θάρρος να του γκρινιάζεις γιατί μπορείς και να σε αντέχει γιατί μπορεί, να μην πηγαίνετε σούπερ μάρκετ και να τσακώνεστε για το ποιο τυρί θα πάρετε, να μην ζεσταίνεται το κρεβάτι σου από ένα άλλο σώμα τα βράδια που μερικές φορές να θες να το ξυλοφορτώσεις αλλά ως επί το πλείστον το αγαπάς και το σέβεσαι.
Η μοναξιά λοιπόν δεν είναι ανθρώπινη ιδιότητα, ούτε ανθρώπινη ανάγκη. Δεν έχει τίποτα που να καλύπτει τον άνθρωπο και φέρνει μόνο δεινά.


Κι εκείνο που τις περισσότερες φορές τη σέρνει στη ζωή μας είναι ο εγωισμός. Σκέφτεσαι: θέλω να ζήσω έντονα συναισθήματα, έρωτα μέχρι τέλους, το αξίζω, μου το χρωστάει η ζωή, με έναν άνθρωπο γαμάτο, τέλειο, πλούσιο, γυμνασμένο, ψηλό, μελαχρινό κλπ κλπ Κι έτσι ακυρώνεις ανθρώπους που σε πλησιάζουν γιατί το εγώ σου το παραφόρτωσες με απαιτήσεις, πλασματικές κι ανούσιες.
Τα πράγματα ομως είναι απλά κυρίες και κύριοι. Όταν περνάνε τα χρόνια οι απαιτήσεις είναι αστείες και άνευ σημασίας. Μοιάζει γελοίο να περιμένεις θαύματα σε μια εποχή που θαύματα σταμάτησαν να γίνονται -και μπορεί να μην γίνονταν και ποτέ. Γι΄αυτό σταματάς να γίνεσαι σκληρός και απαιτητικός και απολαμβάνεις μικρά και απλά και καθημερινά πράγματα που μπορούν να σε δέσουν αξιοπρεπως με κάποιον άνθρωπο και να σε γλιτώσουν από την θανατηφόρα μοναξιά και την λήθη. Σταματάς να μετράς κοιλιακούς και μεγέθη πουλιών και βυζιών και κώλων. Και αρχίζεις να μετράς χρόνια ωραία, απλά, με στιγμές απλές, καθημερινές, οικογενειακές μπορεί και λίγο βαρετές αλλά χρόνια που μπορείς να στηριχτείς στον άνθρωπο σου, να μοιραστείς, να χτίσεις, να δημιουργήσεις, να παραδώσεις κάτι σε αυτόν τον ρημαδιασμένο κόσμο που πέρασε το ταλαίπωρο κορμί σου.


Αγαπήστε, αγαπηθείτε. Προσπαθήστε να ζευγαρώνετε, να αναπαράγεστε, να μην υποχωρείτε εύκολα, να δημιουργείτε. Μη φοβάστε τη ζωή, την μοιρασιά, την σύγκρουση και τον διάλογο. Η ζωή είναι απελπιστικά λίγη και ο θάνατος ποτέ δε μπορείτε να ξέρετε πόσο κοντά σας βρίσκεται...και πόσο απειλητικά  μπορεί να σας αφαιρέσει κάθε δυνατότητα...ζωής.
Ζήστε το "μαζί" πριν αναρτηθείτε στο κηδειόχαρτο "μόνοι".



Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Το αστραφτερό πουθενά

Χαίρετε coυλοί μου αναγνώστες, ελπίζω να είστε καλά και να περάσατε ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Τώρα, πόσο ξέγνοιαστο μπορεί να ήταν με όλα αυτά τα πολιτικά τερατουργήματα, δε το γνωρίζω. Εχω μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που υποστήριξα ένα κόμμα, μη σας πω που ασχολήθηκα με τα πολιτικά. Αλλά είπαμε να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Μόνο που οι περισσότεροι δεν άντεξαν την πίεση. Εκείνο που έβγαλα ως συμπέρασμα από όσα συνέβησαν στη πολιτική είναι ότι:

Οι άνθρωποι έπαψαν να προσπαθούν, να παλεύουν και να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Είναι ευθυνόφοβοι και μερικές φορές και χυδαίοι, καθώς άλλα λένε, άλλα νιώθουν, άλλα πιστεύουν, άλλα εκφράζουν και τελικά άλλα πράττουν. Σε αφήνουν να ζεις σε ένα εικονικό όνειρο, σε μια πραγματικότητα που δεν υφίσταται επι της ουσίας. Σε γεμίζουν ελπίδα, σου λένε μόνο για την αγάπη τους και στη γράφουν μερικές φορές σε ευχετήριες κάρτες, αλλά στην πράξη δεν υπάρχει αντίκρυσμα. Μέσα σε μια μέρα το Σε αγαπώ και είμαι εδώ να παλέψουμε μαζί και ήρθα για σένα, εύκολα γίνεται, δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα, απηύδησα και παραιτούμαι και φεύγω. Κανένας πια δεν κάθεται να συζητήσει, να πιάσει το πράγμα από την αρχή, να δει τα λάθη του και να αλλάξει, αν χρειαστεί, απόψεις και πράξεις και αποφάσεις.

Ο ευκολος δρόμος έγινε η φυγή. Κι όταν όλοι θα έχουμε μετανιώσει για τις επιλογές μας, τότε η κλεψύδρα της ζωής μας θα έχει αδειάσει, θα ζούμε μόνοι σε μια μίζερη πραγματικότητα, χωρίς ελπίδα, χωρίς συντρόφους, χωρίς αγάπη, μέσα σε ένα χωρίς ευθύνες τίποτα. Ένα αστραφτερό πουθενά, που λέει κι η Ελεονώρα.

'Ομως μάθετε, εσείς που τα παίρνετε όλα αψήφιστα στη ζωή σας, ότι πρέπει να μάθετε να αναλάμβανετε ευθύνες και να παλεύετε γι' αυτές και όχι να κρύβεστε πίσω από το "είμαι ανώριμος, είμαι ανέτοιμος, είμαι άτυχος κλπ". Για να ωριμάσεις, πρέπει να βιώνεις αξιοπρεπώς τη ζωή και να παλεύεις έντιμα. Η ωριμότητα δεν έρχεται σαν το τζόκερ από τύχη, αλλά έρχεται μέσα από τις μάχες που δίνουμε καθημερινά με τον εαυτό μας και με τους άλλους ή για τον εαυτό μας και για τους άλλους.

Κι αν πιστεύετε πως ακόμη μιλάω για πολιτική, γελιέστε.

Καλό χειμώνα, γιατί ναι, εδώ, ο χειμώνας ήρθε νωρίς (σχεδόν δεν έφυγε καθόλου).

Ακούστε κι αυτό το άσμα, έρχεται από τα παλιά, αγέννητοι ήμασταν οι περισσότεροι, αλλά έχει το πιο επίκαιρο νόημα για μένα τουλάχιστον.

-Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός...δεν είναι για σένα στερνός- (κλικ εδώ)

ΥΓ Αφήστε και κανα σχόλιο να έχουμε να λέμε.

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Καλοκαίρι 2015

Αυτό το καλοκαίρι ήταν από τα πιο δύσκολα σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά διαλυθήκαμε, κοινωνικά αιμορραγήσαμε, επαγγελματικά παλέψαμε και προσωπικά να μη σας νοιάζει. Δε ξέρω αν μπορώ να πω, ευτυχώς τελειώνει, γιατί προβλέπεται επίσης δύσκολος χειμώνας, που δε ξέρω αν μπορώ να πω, ευτυχώς έρχεται. Ο Σύριζα μας τον σφύριξε και είπε ναι αντί του όχι. Το Λαε έπρεπε να μη λέγεται Λαϊκή Ενότητα αλλά Λαϊκή Βούληση, δηλαδή Λαβ. Και βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση να ξέρετε. Πάμε πάλι για εκλογές, γιατί αν δεν ψηφίζεις 48576535 φορές το χρόνο δε μπορεί μια κυβέρνηση να κυβερνήσει σωστά.
Το καλό είναι πως πήγα δυο φορές στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και είδα αυτό και το παρακάτω. Και ήταν πολύ αξιόλογες και οι δυο παραστάσεις.

Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων



Προμηθέας Δεσμώτης


Επίσης πήγα σε αυτές τις συναυλίες που τις χάρηκα πάρα πολύ.




Το καλοκαίρι θα κλείσει με την συναυλία που περιμένουμε πως και πως και θα επισκιάσει όλες τις άλλες με μια υπέροχη βόλτα στο Φεγγάρι και την αγαπημένη Ελευθερία Αρβανιτάκη.


Αρκετοί εξωτερικοί παράγοντες για να ρυθμίσουν ένα εσωτερικό κενό.

Καλό Χειμώνα να έχετε.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Αλμύρα

Ξημέρωνε. Το καράβι έφευγε για το νησί στις 6:00 πμ. Στο λιμάνι ο κόσμος περίμενε συγκεντρωμένος την αποχώρηση. Μπερδεύονταν άνθρωποι και αποσκευές. Μια ανάσα αναζητούσαν όλοι. Να ένας κοινός τόπος σε ένα πολύβουο λιμάνι. Άνθρωποι με ίδια όνειρα για διακοπές, χαλάρωση, φυγή κι αποφυγή.

Και κάποιοι μόνοι τους. Προστατευμένοι πίσω από τα βιβλία τους και με τα γυαλιά ηλίου να κρύβουν τα μάτια τους. Εκεί οι διακοπές μοιάζουν με ίαση, με γιατρικό, με λύτρωση και καθαρμό, με αποκαθήλωση και απομυθοποίηση. Κι όσο κι αν αποφεύγει κανείς αυτές τις μοναχικές διακοπές, κάποτε θα τις έχει τόση ανάγκη που θα ουρλιάζει η ψυχή του αν δεν τις επιλέξει.

Το νησί έχει μαγεία, έχει δύναμη που την αντλεί απ' αυτήν την πανούργα τη θάλασσα, την ποτισμένη με αλάτι. Ποιος ξέρει πόσα δάκρυα χύθηκαν σ' αυτή τη θάλασσα για να αλμυρίσει τόσο!



Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Θα 'θελα να 'μαι Viking

Χαιρετώ με καλοκαιρινή διάθεση (!!!) τους cουλούς μου αναγνώστες. Μπήκε ο Αύγουστος και έφερε μαζί του καύσωνες, μνημόνια και πολλές αλλαγές στη καθημερινότητα μας. Ποιος το περίμενε πως θα έλεγες ΟΧΙ και θα γινόταν το ΝΑΙ, πως θα έλεγες ΠΑΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ και θα γινόταν  ΠΑΩ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. Τα πάνω κάτω έφερε αυτός ο Αύγουστος αλλά εμείς ψυχές αισιόδοξες και γενναίες θα υπομείνουμε τη ζέστη, τον καύσωνα, το μοναχικό μας μπαλκόνι και μια μπίρα με λεμόνι από αυτή που πολλοί δεν συμπαθείτε αλλά για μένα ρίζωσε και μετά ξερίζωσε σχέσεις ζωής.
(Έχω ρίξει καβγάδες με τον πατέρα μου για γιαλατζί μπίρα, που κοντεύουμε να σφαχτούμε).

Ο Αύγουστος λοιπόν είναι -για μένα τουλάχιστον- ο μήνας της ανάγνωσης εξωσχολικών βιβλίων. Επιλέγω αυτά τα λεγόμενα ανάλαφρα. Με ψιλορομαντισμό, με ψιλοαγάπες, με ψευτομυστήριο και ψευτοδράση. Τα βαριά τα φιλοσοφικά τα αφήνω για Χειμώνα. Κι έτσι η κατάθεση ψυχής-ευρώ (εις βάρος ενοικίου βεβαίως βεβαίως) έγινε πριν λίγες μέρες σε γνωστό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Κάθε τι που θα ολοκληρώνω θα σας το επικοινωνώ. Θα μου πεις εύλογα: Χεστήκαμε ρε συ τι διαβάζεις. Ε, το ξέρω. Απλά σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Και γνωρίζω που λέτε έναν τύπο από ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας,ο οποίος τύπωσε ένα βιβλίο που έγραψε κάποιον Απρίλη στην μοναχική του αυλή, σε ένα παλιο λαπιτόπι. Και ως επάγγελμα δήλωνε : συγγραφέας. Πραγματικά δε θέλω να μπω στον πειρασμό να σχολιάσω. Μα θα μπω. Ένα βιβλίο που γράφεις κάπως κάπου κάποτε και το τυπώνεις καπως κάπου κάποτε, δε σε κάνει συγγραφέα, φίλε μου. Σε κάνει ονειροπαρμένο. Κι αν συστήνεσαι ως τέτοιος, δε θα σε κοροϊδεψω, γιατί λίγο ή πολύ όλοι είμαστε λίγο ονειροπαρμένοι. Κάποιοι δε, και επαγγελματίες. Και δεν ειν κακό. Κακό είναι να νομίζεις πως είσαι ο Ουμπέρτο ή ο Φιοντορ -το λιγότερο- και το ακόμη χειρότερο είναι να μας πρήζεις τα μπιπ, που δεν έχουμε το πόνημά σου, διάκοσμο στη βιβλιοθήκη μας.

Κι έπειτα ήρθε ο φρέντο καπουτσίνο κι έγινε φρέντο εσπρέσο. Γιατί έρευνες δείχνουν πως ο καφές με αφρόγαλο ξεγελά τα οστά και εισέρχεται δαιμονίως σε αυτά, προκαλώντας διάφορα...

Εν κατακλείδι, κοιμηθείτε γυμνοί τα βράδια. Γιατί έρευνες δείχνουν πως παίρνουν αέρα όλα τα καλυμμένα μες στη μέρα σημεία του σώματος και δε γερνάει το δέρμα...

Καλόν Αύγουστο να έχουμε.

ΥΓ Όσοι βλέπετε σειρές, δοκιμάστε Vikings. Εθισμός και τρέλα.



Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Με Σύριζα στον Σφύριζα

Ήθελα, από όλο αυτό που συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να σώσω 3 ατάκες να έχουμε να τις θυμόμαστε. Τις βρήκα ευφυεστατα χιουμοριστικές...και λίγο χυδαίες...




Και περνάμε σε άλλα θέματα.

Δημοψήφισμα. ΝΑΙ ή ΟΧΙ? Δεξιά ή Αριστερά? Μέσα ή Έξω? Ευρώ ή Δραχμή; Λοιπόν για να τελειώνουμε με όλες αυτές τις ανόητες μεταφράσεις, το ερώτημα που τίθεται είναι Λιτότητα ή Επανεκκίνηση;  Η Ελλάδα έφτασε στον πάτο. Αν μπούμε στη διαδικασία να διερευνήσουμε ποιος την έφτασε στον πάτο, δε πρόκειται να καταλήξουμε μέσα στα επόμενα 100 χρόνια. Οπότε ας σταθούμε στο πως μπορούμε να κάνουμε κυριολεκτικά ένα βήμα μπροστά.

Μια φίλη μου άρχισε δίαιτα και ο διαιτολόγος της, της είπε να αρχίσει να μετράει τα ΟΧΙ της.

Μια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο θυμάμαι που μας έλεγε πως η ιστορία γράφεται μέσα από τα ΟΧΙ της.

Τα ΟΧΙ ειναι πιο ελεύθερα, πιο εναλλακτικά, πιο επίμονα, πιο ρεαλιστικά, ανοίγουν ορίζοντες, δίνουν ελπίδα, σε τραβάνε από το βάλτο και τη μιζέρια, από τον σταρχιδισμό και τον ωχαδελφισμό. Και να ξέρεις τα ΟΧΙ δε τα λένε αυτοί που έχουν πολλά, τα λένε αυτοί που δεν έχουν τίποτα, που ζουν στο μεταίχμιο της επιβίωσης. Και στη χώρα μας, είναι η πλειοψηφία αυτή που κινείται σε αυτό το μεταίχμιο.

Αντιλαμβάνομαι γιατι κάποιοι θα ψηφίσουν ΝΑΙ. Έχουν πλούτο, χρήματα, ισχυρές θέσεις, στηρίζουν την ύπαρξή τους στις πελατειακές σχέσεις, έχουν πλάτες να στηριχτούν. Και αυτά όλα τώρα απειλούνται. Τους καταλαβαίνω. Αλήθεια. Μια τέτοια ζωή ίσως να ζήλευαν πολύ. Κι αν την είχαν να την υπερασπίζονταν. ΟΜΩΣ είπαμε, η πλειοψηφία ζει μια άλλη ζωή...

Ζωή λιτότητας, ανεργίας, ανέχειας, φτώχειας. Μια ζωή που δεν επέλεξαν, που τους χαρίστηκε από τους εθνοσωτήρες μας, αυτούς που αποφασίζουν στην Ευρώπη για μας, που έβαζαν μεχρι πριν πέντε μήνες τους Αρχηγούς μας να υπογράφουν με τα κεφάλια κατεβασμένα, με την σφαλιάρα στο σβέρκο, δίχως να έχουν μελετήσει τί υπέγραφαν. Και αυτή η διαδικασία έκανε τον φτωχό -> φτωχότερο, τον άνεργο -> άνεργο διαρκείας, τον ξεσπιτωμένο-> αυτόχειρα.

Λυπάμαι, μα όταν θα πάω να ψηφίσω την Κυριακή στις 5 Ιουλίου, δε θα σκεφτώ τον πλούσιο αυτής της χώρας. Δεν θα σκεφτώ τον βολεμένο αυτής της χώρας. Δε θα σκεφτώ καν τον εαυτό μου γιατί κι εγώ προς το παρόν μπορώ να επιβιώσω παλεύοντας.

Θα έχω στο μυαλό μου εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν πού τη κεφαλή κλίναι, που κοιμούνται στους δρόμους, που τρώνε στα συσσίτια, που έχουν πτυχία και είναι άνεργοι, που δούλεψαν μια ζωή και τώρα παίρνουν κουτσουρεμένες συντάξεις.

Θα έχω στο νου μου, την παιδεία, την υγεία, την ευημερία της χώρας μου. Θα έχω στο νου μου την Ιστορία του τόπου μου την οποία και σπούδασα. Θα έχω στο νου μου πόσο ευλογημένοι είμαστε που ζούμε σε μια χώρα με όλα τα καλά και ότι προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν αξίζουμε τίποτα.

Αν αλλάξει κάτι μικρό στη χώρα, ας είναι γι' αυτους που δεν έχουν. Αυτοί που έχουν, δεν έχουν την ανάγκη κανενός. Θα επιβιώσουν όπως και να'χει.

ΟΧΙ απορρίπτοντας τις ασφυκτικές προτάσεις των δανειστών.
ΟΧΙ στα τελεσίγραφα και σε ζοφερές συμφωνίες για το μέλλον της χώρας.
ΟΧΙ στη τιμωρία μιας κυβέρνησης που αντιτάσσεται, αντιδρά και υπερασπίζεται τη χώρα.
ΟΧΙ στον εκβιασμό και τον εκφοβισμό.
ΟΧΙ στη διακυβέρνηση της χώρας μας από τρίτους μη αιρετούς.
ΟΧΙ στην παράδοση της Εθνικής Οικονομίας.
ΟΧΙ στην παράδοση της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
ΟΧΙ στην επιδείνωση της φτώχειας και της ανεργίας.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ.
 


Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Δηλώνω υπεύθυνα πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΕΡΕΑΣ

1. Τέλη Μαϊου είχα μπει σε μια ατέρμονη διαδικασία περισυλλογής εγγράφων, προκειμένου να εναρμονιστώ με τη χορήγηση νέας άδειας λειτουργίας φροντιστηρίου. Υπέγραψα 7 υπεύθυνες δηλώσεις του γνωστού νόμου και υπεύθυνα δήλωσα πως είμαι ανθρώπινο ον, υπάρχω, μένω εκεί που μένω, κάνω τη δουλειά που κάνω και λέω αλήθεια για όλα τα παραπάνω...

2. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περισυλλογής εγγράφων....υπεύθυνα δήλωσα πως μέχρι το 2010 δεν υπήρχε λόγος να ζω καθώς δεν είχα κανένα εισόδημα, σπίτι, αυτοκίνητο (καρδιά μου) και εν ολίγοις ήμουν ένα παράσιτο της κοινωνίας που δεν χρειαζόταν να κάνω φορολογική δήλωση...

3. Κατά την ίδια περίοδο ταλαιπωρήθηκα γραφειοκρατικά αφήνοντας τα ίχνη μου σε μισές τουλάχιστον από τις υπηρεσίες που υπάρχουν στον τόπο μας για να λάβω τα διαπιστευτήρια, πως δεν χρωστάω πουθενά, δεν έκλεψα το κράτος, δεν εκμεταλλεύτηκα τον συνάνθρωπό μου, δεν βίασα, δεν βασάνισα, δεν σκότωσα κανέναν...

4. Παράλληλα πλέεεερωσα αρκετά χρήματα στο να αποδείξω πως ο χώρος που στεγάζω το φροντιστήριο μου, δεν πρόκειται να πέσει στα κεφάλια μας, έχει στατική επάρκεια, πιστοποιητικό πυροπροστασίας για να μην καούμε ωσαν το ολοκαύτωμα και ό,τι μπορούν και τα ΑΜΕΑ να πλησιάσουν άφοβα.

5. Το πιο σημαντικό έγγραφο που υπεύθυνα υπέγραψα, παρόλο που -μπορεί να μη με λένε Coύλα μα- είμαι γυναίκα, ήταν μεταξύ άλλων πως δεν είμαι...ΙΕΡΕΑΣ............



Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

320 μίλια χαμένης αθωότητας

Είναι κάτι στιγμές ιδιαίτερες, περίεργες, μυστηριώδεις που χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η μανούλα μου και με ενημερώνει πως ήρθε ένα δέμα για μένα. Βρίσκω λίγο χρόνο και ανηφορίζω προς το πατρικό. Το δέμα είναι μια έκπληξη για μένα. Έρχεται από έναν άνθρωπο που δεν αγαπώ απλώς, αλλά τον θεωρώ κομμάτι της διαδικτυακής μου ύπαρξης και παρουσίας. Εξαιτίας της κράτησα χαμηλούς τόνους κάποτε που είχα πολλά νεύρα και έπρεπε να τα ξεσπάσω κάπου. Ήταν το φρένο στον αδυσώπητα αυθόρμητο χαρακτήρα μου. Άλλοτε με συγκινούσε με τις ιστορίες της. Και πάντα γίνεται παράδειγμα για μένα η αξιοπρέπεια με την οποία βιώνει τη ζωή της και η αντιμετώπισή της απέναντι στους συνανθρώπους της. Πρόκειται για την δική μου ΓΙΑΓΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ

'Εφτασε λοιπόν στα χέρια μου ένα ακόμη βιβλίο της:

320 μίλια χαμένης αθωότητας


Κι έφτασε στα χέρια μου σχεδόν ταυτόχρονα με την ενημέρωση που είχα για την παρουσίαση του βιβλίου την Τετάρτη 10 Ιουνίου στις εκδόσεις Όστρια στην οδό Τζορτζ 20 στην Αθήνα, όπου και θα παραβρίσκομαι εκτός απροόπτου. Αναρωτιόμουν πως δε θα είχα την ευκαιρία να πάω στην παρουσίαση διαβασμένη. Μα όλες αυτές οι σκέψεις εξανεμίστηκαν όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο με την αφιέρωση που θα την κρατήσω για μένα και δε θα σας την μαρτυρήσω.

Και κάπου εκεί και κάπως έτσι, ρούφηξα σε λιγότερο από τρίωρο την ιστορία της Βηθλεέμ και μαζί της όλες τις παράλληλες ιστορίες των ηρώων που παρευλάνουν με αξιοπρέπεια μέσα απ' τις σελίδες του βιβλίου της Καρμέλας-Αντιγόνης Σώρρου: 320 μίλια χαμένης αθωότητας. Απ' τα συρτάρια της Γιαγιάς Αντιγόνης σύρθηκαν αυτές οι ιστορίες μέσα στα βάθη της καρδιάς και άφησαν εκεί μια γλύκα, μια πίκρα, μια νοσταλγία, έναν πόνο, καλοσύνη και έναν βαθύ προβληματισμό για την ουσιαστική γνωριμία του ανθρώπου με την αγάπη, την δοτικότητα, την προσπάθεια απαγκίστρωσης από το μάταιο και το ανούσιο. Μύρισε λογοτεχνία το δωμάτιο μου. Μάλλον μύρισε ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. 

Λόγος λιτός, συμβολικός, άρρηκτα συνδεδεμένος με στοιχεία προφορικότητας, άμεσος, οικείος. Ταξιδεύει τον αναγνώστη σε εποχές όχι και πολύ μακρινές, σε καταστάσεις που δεν έχουν αποδομηθεί ακόμη από την σύγχρονη εποχή και ούτε πρόκειται να αποδομηθούν όσο κι αν η επιστήμη κι η τεχνολογία, η γνώση και η πληροφορία τρέχουν ιλιγγιωδώς και μας έχουν κατακλύσει. Διατρέχει ο νους σε εποχές του μόχθου, της προσπάθειας, των λαθών, των λανθασμένων επιλογών όπου μετατρέπονται εύκολα σε τριανταφυλλώνες υπο το πρίσμα της αγάπης και της συντροφικότητας. Οι ιστορίες των ηρώων επιβεβαιώνουν τον αέναο κύκλο της ζωής και της ιστορίας.

Αναγνωρίζεις κάπου κάπου τον εαυτό σου. Κάποιες παραγράφους θα μπορούσες να τις έχεις γράψει εσύ. Σίγουρα τις έχεις αισθανθεί να σου ανατριχιάζουν το είναι. Καθένας θα μπορέσει να βρει κομμάτια του εαυτού του να περιφέρονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, ίσως υπό άλλες συνθήκες, με λίγο διαφορετικούς πρωταγωνιστές, ίσως και με τους ίδιους. Ποιος ξέρει;

Ο ρεαλισμός αντάμα με τον ιδεαλισμό, η συγκίνηση και ο προβληματισμός σε πάμπολλα επίπεδα κάνουν το βιβλίο αυτό να επιτελεί τον στόχο της ύπαρξης του. Επικοινωνεί ιδέες, αντιλήψεις, απόψεις, προβληματισμούς και γλυκιές συγκινήσεις που αξίζει να τις αφήσουμε να κατακλύσουν την κριτική μας σκέψη και όλο μας το είναι.


Καλοτάξιδο το βιβλίο σου Γιαγιά Αντιγόνη Μου.
Σε ευχαριστώ πολύ που ομόρφυνες ένα από τα απογεύματά μου.
 
Ξεκίνα γράφε το επόμενο....πονηρούλα....βγάλε από τα συρτάρια σου...όσα ακόμη κρύβεις.
Σε αγαπώ πολύ!


Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Μάμα δύο

Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν μια διαφορετική αντίληψη περί σχέσεως γονέων-παιδιών.Τα παιδιά ήταν υποχρεωμένα να γιατροπορεύουν τους γονείς τους ως αντίτιμο που τα μεγάλωσαν καλά. Οι ποινές ήταν βαρύτατες για όσους εγκατέλειπαν τους γονείς τους στις δύσκολες στιγμές.

Ορμώμενη από την σημερινή γιορτή της μητέρας κι επειδή είμαι γεννημένη έτοιμη να απομυθοποιήσω οτιδήποτε γλυκανάλατο, τρυφερό, ρομαντικό και αγαπησιάρικο υπάρχει σε γιορτή, είπα να κάνω σήμερα μια εξαίρεση και να αφιερώσω κι εγώ μια ανάρτηση στις δυο μανούλες μου.

Και λέω δύο γιατί ποια νομίζεις πως με ξύπναγε κάθε πρωί να πιω το γάλα με την πέτσα από πάνω, με το ζόρι και να με πάει στο σχολείο; Η μάνα μου; ΌΟΟΟΟχι. Ποια με έντυνε, με έγδυνε, με τάιζε, με νανούριζε, με διάβαζε; Η μάνα μου; ΟΟΟχι! Η γιαγιά μου. Ετσι, τη θυμάμαι κάθε τέτοια μέρα, παρόλο που την έχω χάσει εδώ και 6 χρόνια. Κι εύχομαι να έχει πιάσει πρώτη θέση Παράδεισο. Γιατί υπήρξε δυο φορές μαμά μου.

(Είδα σε μια εκπομπή από αυτές που δε πρέπει να βλέπουμε, μια διάσημη να λέει ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη γιαγιά της, που είχε όμως πεθάνει. Τί να εννοούσε άραγε; Χρόνια πολλά τροφή για σκουλήκια; Χρόνια πολλά πριν μετενσαρκωθεί σε σαύρα; Τεσπα! Κλείνω παρένθεση.)

Κι η μαμά μου όμως πάντα κοντά μας, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να γίνουμε άνθρωποι και να ακούμε τη γιαγιά. Είναι σημαντικό κι αυτό. Δούλευε, είχε απόλυτη επίγνωση πως μας μεγαλώνει η δική της μαμά, αλλά πάντα στη καρδιά της, στις σκέψεις της και στις επιλογές της είχαμε τη πρώτη θέση. Χρόνια Πολλά στη μανούλα μου τη γλυκιά και μεγαλόκαρδη, την γενναιόδωρη και σύμμαχο μου στη ζωή. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα στον κόσμο.

(Γράφει η φίλη μου η Δήμητρα στο fb που το ξεσήκωσε από κανέναν άλλο: " Χτες του Αγίου Χριστόφορου, σήμερα η γιορτή της μάνας. Ο Παπακαλιάτης διήμερο πάρτυ κάνει." Μου φάνηκε καλό και το αναφέρω, αν και μου αρέσει πολύ ο Παπακαλιάτης. Κλείνω παρένθεση.)

(Γράφει η φίλη μου η Καρανό στο fb που το ξεσήκωσε από κανέναν άλλο: " Μη ξεχάσουμε να ευχηθούμε χρόνια πολλά σε αυτούς που είναι "μανούλες" στο ψέμα...." Σωστό κι αυτό. Κλείνω παρένθεση.)

Μία είναι η ουσία αγαπημένοι μου, coυλοί μου αναγνώστες, η μάνα είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή ενός ανθρώπου και πρέπει να της το δείχνουμε. Να τις προσέχουμε τις μανούλες μας. Να τις αγαπάμε. Να τους κάνουμε κι ένα δωράκι παραπάνω -όχι μόνο σε μέρες γιορτινές- να τους δίνουμε μια αγκαλιά κι ένα φιλί παραπάνω. Γιατί ξέρετε κάτι; Όταν τις χάσουμε θα είναι αργά για να εκφράσουμε την αγάπη μας. Πολύ αργά.


Κι εγώ έκλεψα αυτό που με ανατρίχιασε και λιγάκι, μα είναι μεγάλη αλήθεια.

"Όταν πεθάνει η μαμά μας.....αρχίζουμε να γερνάμε......"


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Και ένα τραγουδάκι αφιερωμένο.


Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Θα σε σκίσω πριν με σκίσεις.

Είχα να τον δω πολύ καιρό. Φταίω. Δε μπορείς να πεις πως δεν φταίω! Τον πολέμησα με κάθε μέσο. Το άγγιγμά του στο λευκό μου δέρμα ήταν σχεδόν ανατριχιαστικό. Πολέμησα με κάθε τρόπο να τον κάνω να ξεκολλήσει από πάνω μου, από το σπίτι μου, από την ψυχή μου. Κάποιους λίγους μήνες με ξέχασε. Με άφησε στην ησυχία μου. Κι ενώ μου έλειπε λιγάκι το ερωτικό μας κυνηγητό σκέφτηκα πως γλίτωσα από αυτόν, που μου τρυπούσε τα σωθικά η αγάπη του. Κι ήρθε το καλοκαίρι. Χάθηκα στις ανοιξιάτικες, ζεστές σκέψεις μου. Να βγάλω τα καλοκαιρινά, να μαζέψω τα χειμωνιάτικα, να βρω ωραία σεντόνια να δροσίζουν τις νύχτες. Η γαλήνη απλώθηκε στην ενδιαφέρουσα ζωή μου. Κι εκείνος...μια ζεστή...απαλή....σκοτεινή....νύχτα, ήρθε και χώθηκε και πάλι στη ζωή μου....και στο κρεβάτι μου...κι απείλησε πως δε θα φύγει ξανά και πως εμείς οι δυο είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο......

Κύριε Κουνούπη, ο πόλεμος ξανάρχισε........θα σε σκίσω, πριν με σκίσεις εσύ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Πρωτο-νευρο-σπασιά

Επιτέλους, ήρθε η Άνοιξη. Κάπως καθυστερημένα, αλλά ήρθε. Χτες το μεσημέρι έβρεξε λίγο, έτσι για αλλαγή, υποτίθεται. Και μετά ο ήλιος ντάλα ψηλά. Πρόσεξε τώρα να δεις, κουλέ μου αναγνώστη, τί πρέπει να κάνεις.

1) Διώχνεις το πάπλωμα
2) Αρχίζεις δίαιτα
3) Βγάζεις καλοκαιρινά
4) Μαζεύεις χειμωνιάτικα
5) Εντοπίζεις τα μαγιο σου
6) Ξεσκονίζεις τις ρακέτες σου
7) Μας σπας τα νεύρα με τις αλλεργίες σου
8) Μας σπας τα νεύρα με τα μοχιτο
9) Μας σπας τα νεύρα με το φρέντο καπουτσίνο σου
10) Μας σπας τα νεύρα γενικώς......


ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ


ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ


Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Εξαιρέσεις και προτεραιότητες #Τσίριζα κι εγώ

Ζούμε μεγάλες ιστορικές στιγμές και δε μου επιτρέπεται να απέχω από έναν ευρύτερο σχολιασμό. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 έστειλαν ένα ηχηρό χαστούκι (θα μπορούσαν και ηχηρότερο αν αναλογιστούμε τα ποσοστά της eΝΔ) στο σαθρό πολιτικό σύστημα των τελαυταίων δεκαετιών. Κάτι μέσα μας σκίρτησε. Θες να 'ναι ο Τσίπρας; Θες να 'ναι ο Βαρουφάκης; Θες να 'ναι μια πληγωμένη δημοκρατία; Όπως και να το πούμε, κάτι μέσα μας σκίρτησε. Τα "πριν" που είπε ο (δεν τσίριζα τελικά) Σύριζα, τα κράτησε και για μετά τις εκλογές. Όρθωσε ανάστημα, ενεργεί και αποδεικνύει πως δεν είναι όλοι οι πολιτικοί για να μπουν σε ένα τσουβάλι. Δεν είναι όλοι λαμόγια, κλέφτες, παρτάκηδες, απολίτιστοι, πάτρωνες και πιόνια των όποιων "αποπάνω".

Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Κι ευτυχώς μεγάλη μερίδα του σκεπτόμενου και παθόντος πληθυσμού, ψήφισε αυτές τις εξαιρέσεις, οι οποίες εξαιρέσεις καλούνται τώρα να τιμωρήσουν τους κανόνες. Πρέπει όμως να αναλογιστούμε και το εξής: Μήπως οι εξαιρέσεις θα έπρεπε να είναι ο κανόνας;;; Μήπως η αξιοπρέπεια, η ουσιαστική αγάπη για την πατρίδα, η κοινωνική αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο και τον αναξιοπαθόντα είναι τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ? Πώς άλλαξαν οι λέξεις σημασία;;;

Ήρθαν οι εξαιρέσεις να τιμωρήσουν τους κανόνες. Και ήρθαν χωρίς γραβάτες, χωρίς θρησκευτικούς όρκους, χωρίς κάγκελα, χωρίς πολυτελή αμάξια, χωρίς δηθενισμούς. Ήρθαν οι εξαιρέσεις με το καθαρό βλέμμα (ενίοτε και τυφλό βλέμμα που όμως θα μας δείξει το δρόμο), χωρίς τις πελατειακές σχέσεις και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς, με πυγμή, με επιστημονική κατάρτιση και με ουσιαστική αντιπροσώπευση της οργής τους Έλληνα πολίτη έξω από υποτέλειες και δουλοφροσύνες, κόντρα σε ξένα συμφέροντα και σε πολιτικούς της χρησιμοθηρικής σκαπάνης.

Ξέρετε τί πιστεύω πως άλλαξε την ψυχολογία του Έλληνα πολίτη; Εκτός από την ελπίδα, που πάντα τελευταία πεθαίνει, είναι ένας αέρας αρώματος φρέσκου που πλημμύρισε τα σωθικά του κόσμου που πείνασε, μόχθησε, πλήρωσε άδικα φόρους, σήκωσε στις πλάτες του τα βάρη εκείνων που γέννησαν την καταστροφή αυτής της χώρας και την εξαθλίωση. Και το άρωμα αυτό, το ακριβό, που πλημμύρισε τα πνευμόνια των Ελλήνων, είναι η αίσθηση πως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάποια κυβέρνηση ήρθε και τους έθεσε ως προτεραιότητα στην ατζέντα της.

Είναι ωραίο και καθησυχαστικό πράγμα να ξέρεις πως γίνεσαι προτεραιότητα, πως θα σε υπερασπιστούν, θα σου δώσουν το χέρι και θα σε σηκώσουν από το γκρεμό, ειδικά εκεί που είχες συνηθίσει να μετράς την ώρα και τη στιγμή που θα φας τη κλωτσιά σου για να πέσεις κι έτσι να "σώσεις" τη χώρα. Εσύ! Μόνος σου! Αυτοθυσία στα λαμόγια. Φόρος αίματος για τους χιλιοβολεμένους για δέκα γενεές. Αμαρτία. Αμαρτία. Να τον βράσω τον θρησκευτικό όρκο, την γραβάτα και το image αν δεν υπάρχει κανείς να σκέφτεται το παρόν μου, το μέλλον μου, το μέλλον των παιδιών μου, τούτη δω την πονεμένη χώρα.

ΥΓ Η υπομονή θα είναι χρήσιμη σύμμαχος που θα μας ανταμείψει με μεγάλες αλλαγές προς το άριστο.