Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Γενικώς και αορίστως μα ευχαρίστως

Αγαπημένοι μου coυλοί αναγνώστες,

Ένα ακόμη καλοκαιράκι μας αποχαιρετά, αφήνοντας πίσω όμορφες στιγμές γεμάτες προβλήματα, οικονομικές δυσκολίες, άγχος, καθόλου μαύρισμα και μιζέρια μπόλικη. Το μόνο καλό είναι φυσικά οι επιτυχίες στη δουλειά όπου και ξεπερνούν όλα τα υπόλοιπα στραβά κι ανάποδα, εν μέρει. Κι ερχόμενος ο Σεπτέμβρης μας βρίσκει κάπως ανανεωμένους  και σίγουρα προβληματισμένους για τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.  Της κακιάς πουτάνας γίνεται έξω στον κόσμο. Τα πράγματα δεν είναι καλά. Ένας ακόμη πόλεμος απειλεί το σύμπαν. Οι βλαχοαμερικανοί γεμίσανε και τις αυλές τους με όπλα και τώρα αυτά πρέπει να καταναλωθούν. Όπως η coca cola τους. Όλα βλέπετε έχουν ημερομηνία λήξης: τρόφιμα, σχέσεις, συναισθήματα, όπλα. 

Είχαμε και έναν Μιχαλάκη Ασλάνη να κόβει και να ράβει πέντε ρούχα της προκοπής και να τα βγάζει κι έξω, τον τσάκισαν τα χρέη και προτίμησε να κάνει παρέα με τα σύννεφα. Δε ξέρω τι συνέβη και ο Ασλάνης αυτοκτόνησε. Ειλικρινά δε με νοιάζει να κάτσω να ψάξω τα τι και τα πως. Θυμάμαι παλιότερα όμως που δάνειζαν όλοι οι μεγάλοι μόδιστροι τα ρούχα τους σε περσόνες για να τα διαφημίσουν. Ξεχνούσαν πως μόνο οι περσόνες θα μπορούσαν να τα πληρώσουν και δέκα φίλες τους. Κι έτσι πολλοί από αυτούς πέσαν έξω. Δεν είναι παιδί μου καιροί για να υπολογίζεις στους πλούσιους. Και λίγο ευαίσθητος άνθρωπος να είσαι, σε κάνουν να μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που λυπάσαι και συμπαθείς ή σε οδηγούν στην αυτοχειρία. (Κάποτε συνήθιζα να θεωρώ δειλία την αυτοκτονία, όσο περνάει ο καιρός κατανοώ). Δεν είναι κοινωνικό πρόβλημα η αυτοκτονία του Ασλάνη. Ο Ασλάνης απλά ήταν διάσημος και μαθεύτηκε το κακό. Νιώθω πως πολλά παρόμοια κακά, μένουν στην αφάνεια. 

Έβλεπα τις προάλλες στις ειδήσεις για μια περίπτωση στην Κίνα. Μια γυναίκα προσέγγισε ένα παιδί και του έβγαλε τους βολβούς των ματιών για να αποσπάσει τον κερατοειδή του χιτώνα και να τον προσφέρει σε κάποια παράνομη μεταμόσχευση. Η Κίνα είναι μακριά απο μας αλλά μην είμαστε τόσο σίγουροι πως τέτοια ή παρόμοια απανθρωπιά δεν υπάρχει και κοντά μας. Αλλά απ' ότι φαίνεται η ανθρωπια είναι τελικά μακριά από τον άνθρωπο. Οξύμωρο αλλά πραγματικό το σχήμα.
Άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά, κενοι περιεχομένου. Έφριξα με την είδηση αυτή. Ταράχτηκε το μέσα μου. Χρειάστηκε να πιω 4 μπύρες (και μπορει να λέω και λίγες) για να αποδεχτώ το συμβάν ως πραγματικότητα.

Σας εύχομαι Καλο Χειμώνα φίλοι μου (έτσι είναι το έθιμο...αμέσως να πεταχτείς εσύ να σκεφτείς πως είναι ακόμη καλοκαίρι...ωχου) και ευελπιστώ να καταφέρουμε να επιβιώσουμε άλλη μια χρονιά και να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας -όση εν πάση περιπτώσει- έμεινε.

Καλή σχολική χρονιά και στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς που ξεκινούν το επίπονο αλλά και σημαντικό έργο τους. Συγχαρητήρια στα μαθητούδια που γίνανε φοιτητούδια.

Να προσέχετε. Μιλάμε πάλι. 

Φιλιά
 

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Δεκακιλαύγουστος

Σήμερα γιορτάζει η μισή Ελλάδα. Η άλλη μισή γιορτάζει κι αυτή όταν σε κάθε σπίτι υπάρχουν το λιγοτερο δεκα Μαρίες. Δε ξέρω τι κάνετε εσείς στην υπόλοιπη Ελλάδα, εμείς τα βλαχάκια πάντως πανηγυριά-ζουμε κάτω από το αυλάκι και γουστάρουμε κάργα.

Από χτες ξεκίνησαν τα πανηγύρια, οι γουρΝοπούλες, οι μπύρες και οι χοροί. Η οικονομική κρίση καλά βαστεί αλλά ο Έλληνας δε το βάζει κάτω, θέλει να αρπάξει λίγο ψητό, να σηκώσει το ποτήρι και να ευχηθεί και να περάσει όμορφες οικογενειακές στιγμές. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Και πάνε ευκολότερα κάτω με λίγη παγωμένη μπύρα.

Τώρα που είπα για μπύρες, θυμήθηκα δυο πράγματα: τον πρόεδρο ΑΠΙ που πίνει ωσάν μπεκροκανάτα και αν τύχει να πάει να του πάρουν αίμα πχ, μπύρα θα κυλάει στης φλέβες του κι όχι αίμα (ομάδα αίματος άλφα φιξ μύθος) και επίσης θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει πέρυσι το καλοκαίρι για δέκα διαφορετικά και περίεργα είδη μπύρας. Παραθέτω το άρθρο για τις μπύρες με πλάγια γραφή, στο τέλος. Μην χάσω και τον ειρμό της σκέψης μου γιατί σα να εμφανίστηκε και πάλι. Ο ειρμός. Και δε θέλει και πολύ να αποκοιμηθεί...

Είχα κάποτε κάτι πακιστανούς γείτονες. Πολύ καλά παιδιά. Μπορεί να είχα κάνει καμια αναφορά στα coυλά μου. Αυτοί πίνανε κάποιο περίεργο ποτό κάθε βράδυ που δεν ήταν μπύρα, δεν ήταν κρασί, δεν  ήταν κονιάκ, δεν ήταν ουίσκι. Δεν ξέρω τί ήταν, αλλά γίνονταν γκολ. Και άρχιζαν και έλεγαν σε χαριτωμένα ελληνικά αυτές τις θεϊκές ατάκες: Να πετάνει το χάρο, το κοπή τη πίτα, να ζήσουμε να το τιμόμαστε, κι ένα περίεργο ουυυυυυυυιιιιιιιιι. (Αυτό το κάνει κι η Έλενα G μερικές φορές αλλά μισακό (μισό), δηλ: ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ειδικά όταν βρίζω το κάνει).

Μια φορά τους είχε τελειώσει αυτό το ποτό, όποιος ξέρει ας μας πει παρεμπιπτόντως τί ποτό πίνουν οι Πακιστανοί...(Αμερικλάνε ακούς γιαβρί μου;) Ήρθαν λοιπόν στο σπίτι και ζητούσαν λίγο ουίσκυ. Εγώ φυσικά δεν είχα ουίσκυ γιατί τότε τα είχα με έναν μεθύστακα γκόμενο και άδειαζε τα πάντα. Μέχρι και το λικέρ για τα γλυκά εξαφάνισε. Μη σας πως είχε μπερδέψει και την μαρμελάδα της μάνας μου που μου είχε στείλει, την πέρασε για ποτό και την κατέβασε μονορούφι. Της είχε βγει λίγο νερουλή. Έχεζε βερύκοκο τρεις μέρες ο τύπος.

Όταν είπα πως ουίσκυ δεν έχω, επέμεναν οι φίλοι μου Πακιστανοί και έλεγαν πως δεν το θέλουν για να το πιούν αλλά κάποιος από το τρελό παρεάκι των 20 ατόμων μέσα σε μια γκαρσονιέρα, μαχαιρώθηκε κατά λάθος και ήθελαν να βάλουν πάνω λίγο ουίσκυ για να μην μολυνθεί η πληγή. Σε χαριτωμένα ελληνικά τα λέγανε κι αυτά. Μη μολυνει το πληγκή, βάλω πανω ούσκι. Τελοσπάντων έβγαλα το οινόπνευμα κι εγώ η ξύπνια. Σκέφτηκα πως ήταν πιο αντισηπτικό από το ουίσκι. Μα τι χαζομάρες σκέφτομαι κι εγώ ώρες ώρες. Οχι ντεν τελει νοπνεμα, ούσκι τέλει. Κάτι θα ξέρουν σκέφτηκα. Μερικοί από αυτούς σπουδάζουν γιατροί, δικηγόροι κλπ και έρχονται εδώ και αναγκάζονται να ξεχάσουν αυτά που ξέρουν και να μαζεύουν σαβούρες με τα καροτσάκια των σουπερ μάρκετ. Τα δόλια παιδιά. Πικραίνεται η ψυχή μου ρε παιδάκι μου.

Άνοιξα το ντουλάπι κάτω από την κουζίνα, εκεί έχει της Παναγιάς τα μάτια μέσα (ίσως να γιορτάζει ΚΑΙ το ντουλάπι μου, μαζί με τις Μαρίες Δέσποινες Παναγιώτες κλπ) και βρίσκω του μπεκρή φίλου μου έναν Γιάννη βάδην. (όποιος το έπιασε το υπονοούμενο...τον παντρεύομαι). Τους το δίνω. Το πήρανε. Κι όλη νύχτα την πέρασα ακούγοντας ό,τι θα ακουγόταν σε μια Πακιστανική βραδιά γάμου. Αλλά ας αφήσω τις πακιστανο-ιστορίες γιατί καραδοκούν και χρησαβγήταις.

Δεκαπενταύγουστος σήμερα. Ή καλύτερα ΔΕΚΑΚΙΛΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. Αρπάζεις καμια δεκαριά κιλά από το φαγί και το πιοτί και τα γλυκά. Αλλά κυρίως για το ΚΑΛΟ. Αυτό το καλό έχει δημιουργήσει την λεγόμενη παχυσαρκία στην Ελλάδα. Μα φάε ένα γλυκάκι. Έτσι για το καλό. Ε αμα είναι για το καλό να το φάω. Μόνο που είπαμε πως γιορτάζει η μισή Ελλάδα και είναι πολλά τα καλά που μαζεύονται για μια μέρα. Τελοσπάντων. Τρώμε, πίνουμε και κάπου εδώ κάνουμε τη διαφορά με τα παρελθοντικά έτη.

Κι εξηγούμαι. Κάποτε παλιά που η οικονομική κρίση δεν είχε βαρέσει την Ελλαδίτσα μας, οι Ελληνάρες, τρώγαμε, πίναμε και μετά χορεύαμε κι ένα τσάμικο και καίγαμε τις θερμίδες ή έστω χειροκροτούσαμε τους καλούς χορευτές, τους λεβεντανθρώπους. Το ποτό δηλαδή μας οδηγούσε σε ένα κέφι, σε μια καλή διάθεση, σε αυτό που λέμε ΓΛΕΝΤΙ. Σήμερα ο Ελληνάρας τρώει, πίνει και μετά αρχίζει τα γαμωσταυρίδια για την κυβέρνηση, την Τρόικα, τη Μέρκελ και όλους αυτούς και το ποτό εδώ δεν λειτουργεί έτσι ώστε να οδηγήσει σε ΓΛΕΝΤΙ, αλλά σε Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ.

Αυτές τις σκέψεις ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, μετά από ένα υπέροχο λιπαρό λουκάνικο που έφαγα, μια μπριζολίτσα καλοψημένη, μπιφτεκάκι, σαλάτα, φέτα και τέσσερα διαφορετικά είδη γλυκού. Παγωτό σοκολάτα, καρυδόπιτα, εκμέκ, και παγωτό πάλι αλλά αυτή τη φορά φυστίκι. Ναι, απ' όλα δοκίμασα και όποιος μιλήσει για δίαιτες τέτοια μέρα, να του καεί η κατάψυξη να μην μπορεί να σώσει ΚΑΛΟ παγωτό.

Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες αλλά κυρίως στη μανουλίτσα μου.

Ακολουθεί το άρθρο που σας έλεγα για τις μπύρες.

Coula Cou out



Σε όλους μας αρέσει να καταναλώνουμε παγωμένη μπύρα, ειδικά τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά καμιά φορά οι παραγωγοί το τραβάνε λίγο παραπέρα, προσπαθώντας να κάνουν τη διαφορά. Ακολουθούν 10 από τις πιο περίεργες μπύρες που έχουν εμφιαλωθεί ποτέ.

Μπύρες για παιδιά, για σκύλους, μπύρα-πίτσα ή μπυρόγαλα… Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω είναι μέρος κάποιας πλάκας, με έκπληξη θα διαπιστώσετε ότι, όχι μόνο είναι απόλυτα υπαρκτά, αλλά και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, έχουν κερδίσει την αγάπη μέρους του καταναλωτικού κοινού.

Μπύρα Chocolate Donut

Η ζυθοποιία Shenandoah θέλησε να συνδυάσει τα δύο ομορφότερα πράγματα στον κόσμο (σύμφωνα με το Homer Simpson, τουλάχιστον): μπύρα και donuts. Η συγκεκριμένη μπύρα πήρε γενικά καλές κριτικές, πήγε καλά στην αγορά και συγκρίνεται –με τι άλλο;- με ένα δίδυμο φτηνών ντόνατς από το γωνιακό φούρνο ή τυροπιτάδικο.
 

Μπύρα Lindemans' Tea
Η μυρωδιά της είναι σαν παγωμένο τσάι με λεμόνι, αλλά όταν αρχίσει να ρέει στο ποτήρι, καταλαβαίνεις ότι είναι μπύρα. Αυτό το γλυκόπικρο ποτό, γέννημα ενός παλιάς κοπής παραγωγού μπύρας, έχει εύστοχα παραλληλιστεί με το Snapple.

Μπύρα ντομάτα (για παιδιά;)

Τα παιδιά αρέσκονται στο να μιμούνται τους γονείς τους. Θέλουν μικρά αυτοκίνητα για να γυρνάνε γύρω-γύρω. Θέλουν ψεύτικα κινητά για να κάνουν ότι μιλούν στο τηλέφωνο. Τώρα θέλουν και μπύρα. Τουλάχιστον, αυτό θεωρούν οι δημιουργοί της Kidsbeer. Η (φυσικά) χωρίς αλκοόλ και γεμάτη βιταμίνη Ε ντοματο-μπύρα, που λέγεται ότι πιο πολύ τείνει προς την γεύση της cola παρά του ντοματοχυμού, προέρχεται και πάλι από την Ιαπωνία. Μάλιστα, μοστράρει το σλόγκαν «Ούτε τα παιδιά δε την παλεύουν χωρίς ένα ποτάκι», το οποίο μπορεί να είναι διαφημιστικά επιτυχημένο, αλλά είναι λίγο… σοκαριστικό.


Μπύρα Crème Brûlée

«Παχιά» και μαύρη, όταν μπαίνει στο ποτήρι, αυτή η μπύρα είναι στη μορφή το αντίθετο από αυτό που υπονοεί το όνομά της. Όταν όμως φτάσει στο στόμα, οι «ιδέες» της καμένης καραμέλας, της γλυκιάς βανίλιας, και της κρεμώδους βάσης βγαίνουν στην επιφάνεια. Ό,τι πρέπει γι’ αυτούς που αγαπούν το γνωστό γαλλικής προέλευσης επιδόρπιο, αλλά δεν έχουν εύκαιρο το καμινέτο τους…

Μπύρα Μπέικον

Η τρέλα για μπέικον εκτοξεύτηκε πραγματικά όταν η ζυθοποιία Brooklyn ξεκίνησε να παράγει απίστευτες ποσότητες μπύρας με μπέικον. Καφέ ale, «ενισχυμένη» με λίπος από μπέικον και «ωριμασμένη» σε βαρέλια για bourbon. Bourbon, μπέικον και μπύρα; Δηλαδή, πώς να αποτύχεις;

Μπύρα Oyster Stout

Στρείδια και μπύρα, πόσα πράγματα είναι καλύτερα από τον παραπάνω συνδυασμό; Τι θα λέγατε για μια αλμυρή ένωση των δύο; Αρκετές εταιρείες έχουν δημιουργήσει τη δική τους παραλλαγή στρειδο-μπύρας – ίσως με τις «σίγουρες» πλάτες της επιτυχίας της Clamato, ενός αντίστοιχου συνδυασμού ποτού. Μολονότι πολλές μπύρες που αυτοδιαφημίζονται σαν oyster stouts είναι απλώς φτιαγμένες για να πίνονται με γεύμα στρειδιών, η εκδοχή της ζυθοποιίας Harpoon είναι πράγματι «ψημένη» με στρείδια από το Island Creek της Μασαχουσέτης!

Wostyntje (Μπύρα μουστάρδας)

Αυτή η βελγική μπύρα θα ήταν το τέλειο συμπλήρωμα μιας νέας σειράς chips με γεύση χοτ ντογκ. Φτιάχνεται με βάση σπόρους μουστάρδας, που της δίνουν μια έντονη και… μουσταρδένια (τι άλλο;) γεύση.

Μπύρα με γεύση μπριζόλα (για σκύλους!)
Είναι γενικά δύσκολο να είσαι σκύλος. Πολύ μύρισμα, πολλές τρύπες για σκάψιμο, πολλά χέρια και πρόσωπα για να γλύφεις. Στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας, ποιος είπε δηλαδή, ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου δε δικαιούται μια μπύρα; Γι’ αυτό οι κυνόφιλοι της Dutch Kwispelbier δημιούργησαν αυτή την χωρίς αλκοόλ ζυθοπαραλλαγή, με άρωμα βοδινού κρέατος.

Μπύρα Πίτσα

Πολύ κλασικός συνδυασμός το «πίτσα – μπύρα», γιατί λοιπόν να μην επιχειρούσε κάποιος να το κάνει από συνδυασμό… ενιαίο προϊόν; Η Mamma Mia Pizza Beer του Tom Seerfurth περιέχει ρίγανη, βασιλικό, ντομάτα, και σκόρδο στη μίξη, για να παρέχει στους απαιτητικούς καταναλωτές μπύρας τη βέλτιστη εμπειρία. Μολονότι κοινό και κριτικοί την υποδέχτηκαν θετικά και την συνέκριναν με την αντίστοιχη γεύση πίτσας των Pringles, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μας λείπει το τυρί, βασικό συστατικό στοιχείο της πίτσας. Και τι είναι μια πίτσα χωρίς τυρί; Ένα απλό κέικ ζύμης…

Μπύρα γάλακτος (Bilk)
Όλοι γνωρίζουμε από παιδιά ότι το γάλα μας κάνει καλό. Αλλά μερικές φορές, δεν θέλεις κιόλας ένα λευκό ποτήρι με 2% λιπαρά. Προτιμάς μια μπύρα. Οι Ιάπωνες λοιπόν, έλυσαν το θέμα στο άψε σβήσε. Η Bilk είναι το αποτέλεσμα μιας καλής επιχειρηματικής ιδέας και μιας πλεονασματικής παραγωγής σε γάλα. Το μείγμα περιέχει 30% γάλα και σήμερα προσφέρεται μόνο στην Ιαπωνία.


Το βρήκα εδώ!

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Οσία Cουλίτα η Ισθμία

Ρε παιδί μου έχω βάλει στόχο της ζωής μου να αγιάσω. Να γίνω οσία Coulita η Ισθμία. Να μην λαλάω, να μην μιλάω, να μην σχολιάζω, να μην τίποτα.... Όμως δε με αφήνουν. Με τσαντίζουν και με εκνευρίζουν συνεχώς. Έχω όλη την καλή διάθεση να παραμένω σε καταστολή φυτού....αλλά κάτι θα γίνει και ταράζονται τα νεύρα μου. Γίνομαι τούρκος στο παζάρι. Ταύρος εν υαλοπωλείο. Βγαίνω από τα ρούχα μου. Εντάξει! Καταλάβατε πιστεύω. Όταν κάνει πολύ ζέστη και ειδικά όταν είναι Αύγουστος οι κινήσεις μας, όπως πολύ καλά ξέρετε, περιορίζονται στο ελάχιστο. Πας μια παραλία, πίνεις ένα φρέντο καπουτσίνο από αυτόν που έπινες και στον χωριό σου, παίζεις ένα τάβλι, μια ρακέτα, και το μεσημεράκι υποχρεωτικά παίρνεις έναν υπνάκο. Τώρα αν θες να πάρεις και τίποτα άλλο εσύ ξέρεις. Πάρτο, μη το φοβάσαι.

Σήμερα το πρωί με πήρε η ξαδέρφη Catina τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάμε μαζί στο νοσοκομείο το μωρό της γιατί είχε βγάλει κάτι εξανθήματα. Είχαν πάει καναδυο μέρες πριν, είχε κανει το μωρό καλλιέργεια ούρων και μιας και θα πηγαίναμε, θα παίρναμε τα αποτελέσματα και θα εβλεπαν και τα εξανθήματα. Κάπου εδώ να σας πω κάτι. Αν έχετε μια άλφα μικρή οικονομική δυνατότητα, μη το κάνετε ποτέ αυτό στον εαυτό σας και κυρίως στο παιδί σας. Τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι πως δεν έχουν καλούς γιατρούς. Αντιθέτως θα έλεγα. Βρίσκεις εξαιρετικούς επιστήμονες οι οποίοι όμως παλεύουν με χίλια μύρια κύματα. Και να θέλουν να κάνουν την δουλειά τους καλά, δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες.

Πάμε που λέτε, παίρνουμε σειρά και αρχίζει το "περίμενε μέχρι να αγιάσεις αν έχεις υπομονή ή μέχρι να τα σπάσεις όλα αν είσαι νευρόσπαστο". Και μαντέψτε τι είμαι εγώ; Αμ γειά σου! Νευρόσπαστο. Στην αρχή η ουρά προχωράει. Μπαίνουν τα παιδάκια με τη σειρά, ανεξαρτήτως ηλικίας κλπ. Εδώ να προσθέσω πως πρέπει να δίνεται μια αλφα προτεραιότητα στα μωρά ή στα παιδάκια με τις εγκύους. Η ξαδέρφη Catina ενέπιπτε και στις δυο κατηγορίες. Και μωρό στην αγκαλιά και μωρό στην κοιλιά και παρόλο που το είπαμε, δεν μέτρησε.

Αναμονή και ξανα αναμονή που λέτε. Από τις 10 το πρωί, πήγε 11 και από τις 11 πήγε 12. Γκρρρρ. Κοιταζόμαστε με την Catina. Βλέπω στην όψη της την παράδοση πνεύματος. Κάποια στιγμή αρχίζουν τα παρατράγουδα. Σκάνε με απίστευτη δυναμική και ταχύτητα νεογέννητα αθίγγανων και γεμίζει ο χώρος με μαμάδες ετών δεκάξι με 5 παιδιά η καθεμία, με μπαμπάδες γεμάτους τατουάζ και υποχρεωτικά καφέ στο χέρι και γιαγιάδες που είχαν να πλυθούν έναν αιώνα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΡΙΑ....ΜΑ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ. Αλήθεια σας το λέω, σέβομαι τον κάθε πολιτισμό και την κάθε κουλτούρα. Και πρώτη αναφώνησα να μπει πριν από όλους το γυφτάκι που είχε καταπιεί μια καρτέλα χάπια (ποιος ξέρει τι χάπια) και θα του έκαναν πλύση στομάχου. Πρώτη πρότεινα να αφήσουμε το 38 ημερών γυφτάκι να μπει γιατί είχε πάθει αφυδάτωση και δεν του βρίσκανε φλέβα. Αλήθεια σας λέω, πρώτη έκατσα δίπλα τους και έπιασα και κουβέντα. Όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΟΧΑ.

Ήθελα να πω στην ξαδέρφη μου, σε αγαπώ, σε εκτιμώ, αλλά δεν αντέχω μάνα μου. Μείνε εδώ εσύ να πάω σπίτι μου εγώ. Όμως έβλεπα το βλέμμα της και δεν μπορούσα να την αφήσω. Έτσι πήγε 1 το μεσημέρι κι εμείς ακόμη περιμέναμε. Και ο χώρος γεμάτος τσιγγάνους και παντού να διαχέεται αυτή η ιδρωτίλα, αυτή η μποχίλα, αυτή η εξώκοσμη, απόκοσμη βρωμιά. Και για κάθε παιδάκι που περίμενε να μπει στον γιατρό, το συνόδευαν και δέκα μη σας πω άνθρωποι. Το αδιαχώρητο εκεί μέσα. Να πηγαίνεις καλά και να βγαίνεις με χιλια μικρόβια αγκαλιά.

Τελικά κατέφτασε η ελληνίδα γιαγιά με το καμάρι της. 13 χρονών παιδί, ψηλό σαν καμπαναριό και χοντρό σαν τον Αϊ Βασίλη. Και να ξεκινάει τα κόλπα της η γιαγιά του για να χωθεί. Όμως ημαστε όλοι κουρασμένοι και απηυδησμένοι και είχαμε όλοι το νου μας μη μπει κανείς πριν από μας. Κι η ωρα πήγαινε 2 το μεσημέρι. Η υπομονή μας έφτανε στα όριά της. Τί αγιοσύνες και οσιοσύνες μου λέτε, άρχισα τους τσακωμούς. Πρώτα με μια νοσοκόμα που ήταν εξαιρετικά αγενής και κουρασμένη. Τι να κάνει κι αυτή; Εφημερία, κανα 24ωρο ξύπνια κλπ. Όλα κατανοητά. Αλλά είχα κι εγώ τα νεύρα μου. Και ήταν κι αυτή αγενής. Κι εγώ είχα τα νεύρα μου. Κι αυτή ήταν αγενής. Κι εγώ είχα τα νεύρα μου. Κι αυτή ήταν αγενής κοκ.

Στη συνέχεια πιάνω τον σεκιουριτά. Βασικά η ξαδέρφη τον έπιασε αλλά σιγόνταρα κι εγώ. Κύριε μου βάλε μια τάξη. Διώξε από τον χώρο όσους δεν χρειάζονται. Θα πάθουμε ανακοπή από τις μυρωδιές. Και να ψήνανε και κανε παϊδάκι πάει στο καλό. Ψήνονταν στον ιδρώτα οι δόλιοι. Μη κάνουμε θέμα, λέει ο σεκιουριτάς, μη βγάλουν και κανένα όπλο οι γύφτοι. Έπειτα άρχισα να φωνάζω σε μια φίλη μου νοσοκόμα που κι αυτή όταν με βλέπει μου φωνάζει για την δουλειά μου. (Αυτό για πλάκα, αλλά είχε πλάκα).

-Αντε μωρή άχρηστη που θες να λέγεσαι και νοσοκόμα! Πανάθεμά σε.
-Άντε μωρή ντροπή του φιλολογικού συλλόγου. Τρομάρα να σου 'ρθει.
-Τι κάνεις ομορφιά μου;
-Καλά κούκλα μου, εσύ;

Με αυτά και με εκείνα, βγήκε μια παιδίατρος, την τσακώσαμε στην είσοδο, την βάλαμε να δει το μωρό στα γρήγορα, εκεί στα όρθια της δώσαμε να δει τις εξετάσεις και μαζευτήκαμε να φύγουμε κατά τις 3 και μισή το μεσημέρι.

Όλα καλά με το μωρό αλλά όχι και με τα νεύρα μου.

Κοιμήθηκα 7 ώρες για να συνέλθω κι ακόμη κουρέλι είμαι.

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Οδηγώ και σε σκέφτομαι

Πέντε παρά το πρωί. Ξέρω ξέρω! Οι περισσότεροι κοιμάστε και μακάρι η τύχη σας να γυρίζει γιατί χλωμό το βλέπω στη χώρα που ζείτε. Κάποιοι ίσως να πίνετε τα τελευταία ποτά αυτής της νύχτας. Εσάς να ξέρετε σας γουστάρω λίγο περισσότερο. Αλλά ντάξει, θα ζήσετε κι οι υπόλοιποι και μάλιστα και με μαγουλάκι μωρού από τον ύπνο. Εμένα σήμερα ο Μορφέας με έγραψε στα τέτοια του τα ωραία. Θα μου πείς τώρα, που ξέρω πως είναι ωραία τα τέτοια του Μορφέα. Ελάτε τώρα!!! Δε θα πιάσουμε τέτοια κουβέντα, πέντε το πρωί.

Τα κινητά είναι συσκευές του διαβόλου. Το έλεγε η γιαγιά μου. Κανείς δεν την άκουγε. Ενώ είχα πει θα κάνω γερή αποτοξίνωση από το blog και το είχα πιστέψει γερά, εκεί που μάτι δεν έκλεινε έκανα ένα τσουκ τσακ από το κινητό και μπήκα στο blog. Και βλέποντας κάποια σχόλια που αφήσατε σε προηγούμενες αναρτήσεις, δε μπόρεσα. Σηκώθηκα, άνοιξα τον υπολογιστή, και να 'μαι. Έχω να σας πω νέα.

Τις επιλογές που λέτε για τη ζωή μας τις κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας. Εμείς αποφασίζουμε αν θα κάνουμε παρέα με τον τάδε, τον παρατάδε και τον ίσα πέρα. Εμείς κι άλλος κανείς. Και από τις επιλογές που κάνουμε μερικές φορές μας μένουν απωθημένα. Στέλνεις πχ στον διάολο έναν φίλο που δεν το μέτρησες σωστά ή αυτός εσένα αλλά σου μένει ένα αναπάντητο ερώτημα: τι θα γινόταν άραγε αν δεν ξεσπούσε πόλεμος;

Σε κάποια παρουσίαση βιβλίου θυμάμαι, ήρθες και κάθισες στο τραπέζι που βρισκόμουν μαζί με άλλα άτομα. Είμαι ο τάδε μου λες και με πλημμύρισε η ευγενική αύρα της ύπαρξής σου. Τέτοια χαρά είχα να νιώσω από τότε που πέρναμε κρυφά τα παγωτά τα σπρώξε γλύψε και μας έπιανε ο λαιμός μας και η μάνα το καταλάβαινε στο δευτερόλεπτο πως είχαμε κάνει λαμογιά, ενώ εμείς ζούσαμε στο κόσμο της γρανιτένιας φράουλας. Πανάθεμά με, βραδιάτικα. Και δεν είναι τίποτα ανοιχτό εδω τριγύρω για να ξαμοληθώ.

Έπειτα ξέσπασε ο πόλεμος. Δε μου δόθηκε καμιά ευκαιρία να σου πω πως σε αγαπούσα πριν σε γνωρίσω ακόμη. Πως ήθελα να κάτσουμε και να τα πούμε και να γελάσουμε με την καρδιά μας και να κάνουμε πως τρώμε κρυφά σπρώξε γλύψε φράουλας και δε θυμάμαι τι άλλη γεύση υπήρχε τότε. Και εν τέλει δεν είναι πως δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Γιατί όταν δε μας δίνεται η ευκαιρία, αν κάτι το θέλουμε πολύ τη δημιουργούμε μόνη μας την ευκαιρία. Ο λογαριασμός είναι ανοιχτός. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη κύριε DT.
_______________________

Κι ύστερα πάμε και ανοίγουμε τη καρδιά μας σε ανθρώπους που στο δευτερόλεπτο ξεχνάνε. Που σαν φτερά στον άνεμο, πότε γυρνάνε από εδώ γιατί τους συμφέρει και πότε πάνε από εκεί γιατί τους συμφέρει. Όταν πήγαινα Λύκειο, είχα έναν φίλο που ρίχναμε πολύ γέλιο. Υπήρχε ένα κορίτσι που το μισούσαμε από την όψη. Ξέρω ακούγεται μαλακία αυτό που έγραψα, αλλά τυχαίνει να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σε αφήνει παγερά αδιάφορο η αύρα του. Αυτό εννοώ. Δε το μισούσαμε από την άποψη να θέλουμε να του κάνουμε κακό, αλλά από την άποψη πως δε θα κάναμε ποτέ πχ παρέα μαζί του. Ο φίλος μου ειδικά έριχνε τρελές ατάκες για την περίπτωση αυτή. Και πιστεύω φαντάζεστε τι έγινε. Την παντρεύτηκε. Κάπως έτσι γίνεται συνήθως. Μόνο που η κοπέλα δε θα μάθει ποτέ τι πίστευε γι' αυτήν παλιά ο άντρας της. Όχι πως έχει και σημασία δηλαδή.

Εγώ το είδα κι εδώ στο ιστολόγιο. Στο παρελθόν κάποια συγκεκριμένα άτομα, έρχονταν γλύφανε γλύφανε, γλύφανε, γλύφανε. Και τώρα που είναι; Τα βλέπω να γλύφουνε αλλού. Δε ξέρω τι καταφέρανε μετά από τόσο γλύψιμο που ρίξανε, αλλά ελπίζω να είναι καλά. Πάντως είναι λίγο αξιολύπητες τέτοιες συμπεριφορές. Ποιος τις χέζει όμως τις διαδικτυακες σχέσεις; Σιγά τώρα μη κάτσω να παρεξηγήσω ανθρώπους που δεν έχω ιδέα στην τελική τι ζόρια τραβάνε και τι πολέμους κάνουν κι αυτοί μέσα τους. Γιατί ας μη κρυβόμαστε. Στην εποχή που ζούμε όλοι είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτά. Σωπάτε σα να νύσταξα. Τρέχω στο κρεβάτι μου μπας και με πάρει ο ύπνος. Και το επιμύθιο είπαμε ποιο είναι, έτσι;

Εκεί που δε σου δίνεται η ευκαιρία, δημιούργησε την εσύ.

Σας φιλώ και σας σκέφτομαι. Κυρίως όταν οδηγώ.