Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Το ευμετάβολον του καιρού

Coυλοί μου αναγνώστες, χαίρετε.

Το καλοκαιράκι τελειώνει και μας περιμένει μια ωραία χειμωνιά, που δε ξέρω αν θα τη πούμε χειμωνιά, βαρυκαλοκαιριά, ή απλά τα αμπέλια τρίζουν τον Δεκέμβρη. Η ζέστη θα κρατήσει πολύ και ο καιρός -όχι πως ειμαι καμιά μετεωρολογα, αλλά νταξ...το υποπτεύομαι- θα είναι αλλοπρόσαλλος. Και αυτό το αναφέρω μετά σχετικής εμπειρίας.

Πριν λίγες μέρες στη μικρή γκαρσονιέρα που έχω νοικιάσει εδώ και 9 μήνες,  έβραζε ο τόπος κι αν ήθελα να μαγειρέψω, απλά έβαζα τα υλικά σε ένα ταψί και το έβγαζα στο μπαλκονάκι μου. Ο ήλιος έκανε τη δουλειά του και τζάμπα αγόρασα φούρνο υψηλής ενεργειακής κλάσης. Δεν τον δούλεψα ποτέ και δεν χρειάστηκε καν να του βγάλω τις ζελατίνες. Κόσμημα σκέτο, απείραχτο, η κουζίνα μου.

Τις ζεστές νύχτες ονειρευόμουν χιονανθρώπους να με αγκαλιάζουν σφιχτά κι ένας μικρός αλλά δυνατός ανεμιστήρας έστελνε ριπες θερμαινόμενου (εκ φύσεως) αέρα στο ιδρωμένο μου σώμα. Καλύτερα να τον έκλεινα, αλλά πάντα ελπίζεις πως θα κάνει τη δουλειά του ό,τι αγοράζεις. Σαν τον τζογαδόρο που παίζει για να κερδίσει, άσχετα που στο τέλος δεν κερδίζει παρά λίγα από τα χρήματα που έπαιξε.

Στον τρίτο όροφο που μένω, η δυνατότητα αναρρίχησης κλέφτη, βιαστή και λωποδύτη είναι ανύπαρκτη κι έτσι είχα τη φαεινή ιδέα να κοιμάμαι με ανοιχτό πατζούρι. Μόνος εχθρός: τα κουνούπια. Μα και γι' αυτό τη βρήκα τη λύση. Αγόρασα φιδάκια για έξω και ταμπλέτες για μέσα. Μετέτρεψα τη γκαρσονιέρα σε Άουσβιτς, κόντεψε να πεθάνει από ανακοπή και έλλειψη καθαρού αέρα ο cουλός μου, αλλά μερικές νύχτες κοιμηθήκαμε σα πουλάκια. Στόχος επετεύχθη. Παράπονο ουδέν.

Κι έρχεται που λέτε, αυτό το ευμετάβολον του καιρού και σηκώνει έναν αέρα απίστευτα δυνατό που ξυπνάω ένα πρωί κοκαλωμένη από το κρύο. Κοιτάω τον cουλό δίπλα μου και σκέφτομαι πως δε μπορεί να είναι ζωντανός, έχει πεθάνει κι αυτός από το κρύο και βρισκόμαστε στη κόλαση. Τον αγγίζω και το επιβεβαιώνω καθώς είναι παγωμένο όλο του το σώμα. Ο ανεμιστήρας να βουίζει κακεντρεχής, η κουρτίνα να πηγαινοέρχεται μανιασμένη και ο αέρας να έχει σηκώσει μέχρι και τις πλαστικές καρέκλες του μπαλκονιού μου και να τις έχει σύρει σχεδόν μέσα στο σπίτι. Ένα βουητό με ανατρίχιασε και υποπτεύθηκα πως είτε ήρθε το τέλος του κόσμου, είτε η γκαρσονιέρα μου είναι στοιχειωμένη από μετέωρα φαντάσματα του μεσαιωνικού κόσμου.

Η θερμοκρασία για λίγες μέρες, εδώ στο τουριστικό θέρετρο που ζω, έχει πέσει αισθητά. Μέρες τώρα σωπάσαμε τον ανεμιστήρα και βγάλαμε πικέ κουβέρτα για να μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας λίγες ώρες τη νύχτα. Φοβάμαι για το μέλλον μου.

Τι μας περιμένει άραγε από Σεπτέμβρη και πως στο καλό να ξεστομίσω το...Καλό Χειμώνα;


Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Πουτσομεζές

Με τον φόβο παρεξήγησης έδωσα ήδη τίτλο σε αυτή την ανάρτηση και τώρα είμαι έτοιμη να την γράψω. Έχω εδώ δίπλα μου έναν φραπέ παγωμένο και ακούω συγκεκριμένα την Κοκκίνου να λέει Μάτια κλειστά:  https://www.youtube.com/watch?v=0aXgn_IeYOc. (μη το ακούσετε).
Τόσο χαμηλά έχω πέσει, αλλά είναι καλοκαιράκι και συγχωρείται ακόμη πχ και λίγη Δημουλίδου...???!!!&&&^^^%%#((*###$.

Είναι και λίγο ο έρωτας που έχει χτυπήσει τον cουλοεγκέφαλο μου. 

Πάμε παραλία πάλι λοιπόν, αφου σας αρέσουν αυτά τα ζουμερά νέα που έρχονται από το πεδίο αυτό της μάχης του ψώνιου. Είμαστε στη παραλία λοιπόν και βλέπω τον coυλό μου να χαιρετάει ένα κοριτσάκι. Βασικά δεν ήταν κοριτσάκι. Ήταν κοπέλα.

Περιγραφή: 25 χρόνων, 1.50 ύψος, 50 κιλά, μαλλί επιτηδευμένα ξανθό (μαζί με κάμποσες τούφες πρόσθετα φύκια), δυο βυζιά εντελώς φουσκωμένα που ξεχειλίζουν από το στράπλες φόρεμα που κρύβει μόνο τον μισό κώλο και ανεβασμένη σε ένα ζευγάρι ψηλά παπούτσια που αν κατέβει από πάνω τους θα βρει να κάνει άλλο καιρό κάτω. Στους ώμους τατουάζ με κινέζικα γράμματα (θέλω να ελπίζω πως δεν έγραφε "μου αρέσει το κοτόπουλο" ή "ειμαι πόρνη"). Στα χείλη ένα ηλίθιο χαμόγελο και με στυλ μασηματος τσίχλας να λέει : Τι κάνννννεις;;(με βλάχικο νι).

Τίθενται πολλές ερωτήσεις:
Το μαγιώ της πού είναι εφόσον είναι στη παραλία;
Γιατί κουνάει τη μέση της σα να έχει κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου;
Με τη μάνα της μιλάνε ακόμη;
Πόσα χρήματα ξόδεψε για όλο αυτό το πλαστικό πράμα που κουβαλάει για βυζιά;
Πόσα χρήματα ξοδεύει κάθε μέρα στο κομμωτήριο για να περιποιηθεί αυτά τα φύκια για μαλλιά;
ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ....

ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ CΟΥΛΟ ΜΟΥ;

Μη βιάζεστε! Την ξέρω την κοπέλα. Μεγάλωσε δυο τετράγωνα από το σπίτι μου. Υπάρχει υποψία πως διαβάζει το blog μου...'Άκυρο....δεν έχει καμία σχέση αυτή η κοπέλα με κάθε είδους διάβασμα.
Μεγάλωσε λοιπόν με μια μάνα εξίσου πλαστική. Μια γυναίκα που την ένοιαζε πιο πολύ να πετύχει η μπούκλα στο μαλλί της, παρά να τσεκάρει το πόσο καρνάβαλος θα κυκλοφορήσει η κόρη της στη πιάτσα. Είναι φορές που συμπονώ τέτοια πλάσματα. Όχι όλες όμως. Γιατί υπάρχουν και τα παιδιά που παραβλέπουν τις μαλακίες των γονέων τους και γίνονται άνθρωποι όταν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Αυτό λοιπόν το πλαστικό σώμα που θα λέμε από εδώ και πέρα "πουτσομεζέ", είναι ένα κορίτσι μεγαλωμένο με την ιδεολογία του "ό,τι να 'ναι μάγκα", αρκεί να βρούμε το κορόιδο να πληρώσει το μπουζούκι και το γαρύφαλλο, το ποτό και την βενζίναααα....Και δε μπορείς να λυπηθείς τέτοιους ανθρώπους γιατί είναι αυτοί που τους αξίζει να πληγωθούν...εξαιτίας του τρόπου ζωής που επέλεξαν να ζουν. Είπα μεγάλη και κακιά κουβέντα, αλλά την εννοώ.

Αυτοί οι πουτσομεζέδες δεν θα σε δουν φιλικά. Είναι τα αρπακτικά που θα έρθουν στο δρόμο σου και θα κληθείς να τους συντηρήσεις το μαλλί, το βυζί, το τακούνι, το δείγμα φορέματος ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙΣ cουλέ μου αναγνώστη. Είναι αυτές που θα φαντασιώνεσαι στο κρεβάτι σου για να τελειώσεις τις μοναχικές σου ώρες. Κι αυτές που θα σε στοιχειώσουν γιατί δε πρόκειται τελικά να τις πηδήξεις, εφόσον "εγώ δεν είμαι πουτάνα για να σου κάτσω" θα σου πουν άμα πας να τις ακουμπήσεις λίγο. Θα πληρώσεις, αλλά (μάλλον) δε θα γαμήσεις. Δεν είναι πουτανιά αυτό. Χαρακτήρισέ το μόνος σου!

Και κάνοντας μια μίνι συζήτηση με τον Cουλό μου (κυρίως πού τη ξέρει), με ενημέρωσε πως αυτού του είδους οι γυναίκες λέγονται πουτσομεζές για τους άντρες της πιάτσας! Δηλαδή δεν θα τις πάρει κανείς στα σοβαρά. Τις θέλουν για ένα γρήγορο τσακ μπαμ πηδηματάκι και μετά τέλος. Ήμουν σίγουρη πως δεν θα έλυνες το κυπριακό με ένα τούβλο....αλλά πιστεύω πως αυτά τα πουτσομεζεδάκια είναι που κλείνουν σπίτια και πείτε με εκτός θέματος τώρα.

Γιατί αυτή η πλαστική υπερπαραγωγή δε πρόκειται να εκφράσει ποτέ τη μέση ελληνίδα γυναίκα. Κι όταν συνηθίσεις τη νοστιμιά ενός πουτσομεζέ, αυτόν θα θες, και δε θα σε καλύπτει μια νορμάλ σχέση με αποτέλεσμα να μείνεις μόνος σου ή να αναγκάζεσαι να πληρώνεις....cουλέ μου αναγνώστη.

Είναι διαφορετικό να φροντίζεις τον εαυτό σου ως γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της: μαλλί, νύχι, ρούχα κλπ γιατί γουστάρεις και νιώθεις καλά και είναι εντελώς διαφορετικό να κάνεις όλα αυτά απλά και μόνο για να εξασφαλίσεις μια θέση στα μπουζουκοκλαμπακια. Έχω δει πολύ ωραίες γυναίκες που βάζουν πρόσθετο στήθος και φροντίζουν γενικώς τον εαυτό τους και μάλιστα είναι παντρεμένες με παιδιά και με αξιοπρεπή στάση ζωής.

Αντίθετα αυτά τα κοριτσάκια - όπως θέλετε πείτε τα- και ανεξάρτητα από το πώς μεγάλωσαν, είναι το λεγόμενο ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.  Δεν ξέρω αν τους αξίζει να πληγωθούν, αλλά είμαι σίγουρη πως μόνο αν βρεθεί κάποιος να τις πληγώσει πολύ, υπάρχει μια ελπίδα να γίνουν άνθρωποι. Διαφορετικά...όπως έλεγε κι ένας φίλος μου από το παρελθόν: ΨΟΦΟΣ. 

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Καλοκαιρινό Σαικς

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες, καλό μήνα να έχουμε και τι μήνα ε; Αύγουστος. Ο πιο ουσιαστικός μήνας του καλοκαιριού μας έχει αγκαλιάσει για τα καλά. Και φυσικά τίποτα δεν είναι νορμάλ. Στις 10 το πρωί σε παίρνει ο γερο αέρας και σε σηκώνει, στις 3 το μεσημέρι ιδρώνεις σαν να είσαι περιπατητής στη Σαχάρα και στις 9 το βράδυ λες "δε γαμιέται ξεκινάω να πίνω μπίρες και βλέπουμε".

Η ζωή είναι ωραία και η ευκαιρία να δεις ξεβράκωτους κώλους, μεγάλη, δεδομένου πως ανεξαρτήτως αισθητικής, κάθε κώλος φοράει μπραζίλιαν μαγιώ. Για σας το λέω άντρες αναγνώστες. Είναι η ευκαιρία της ζωής σας να απομακρυνθείτε από τα youporn σας και να δείτε live στιγμές τσόντας. Απλά κανείς δεν εγγυάται ποιότητα. Αλλά αυτό ισχύει γενικώς.

Κι ύστερα χτύπησες ένα τατού. Κάθε καρυδιάς καρύδι βαράει κι ένα τατού έτσι γιατί είναι της μόδας. Μου έλεγε ο Cουλός μου την ιστορία των τατού. Πρωτοεμφανίστηκαν στην Νέα Ζηλανδία. Οι Μαορί τα χρησιμοποίησαν για να τρομάζουν τους εχθρούς τους. Επρόκειτο για μια μορφή ψυχολογικού πολέμου. Σε συνάρτηση με έναν πολεμικό χορό, με χειρονομίες και ιδιαίτερες εκφράσεις προσώπου, ο εχθρός τους χεζόταν πάνω του και υπερίσχυαν. Τώρα πια κάθε ανασφαλής που δε ξέρει πώς να κάνει εντύπωση, χτυπάει ένα τατού και βροντοφωνάζει "είμαι εδώ και δεν είμαι καλά".

Και νταξ να είναι μια παιδική τρέλα, όταν όμως η διαδικασία επεκτείνεται σε περασμένες ηλικίες, δε μπορεί να το αποδεκτεί ο κοινός νους. Υπάρχει πάντα η εξαίρεση εκείνων που χτυπάνε τατού για συγκεκριμένους λόγους, πχ να τους θυμίζει κάτι ή κάποιον. Λες και ξεχνάς τη μάνα σου, τη γκόμενα, τον γκόμενο ή το γαμήσι στη παραλία που έκανες στα 20, αν δεν τα κατοχυρώσεις με τατού. Δεν κατακρίνω. Χτυπήστε τα. Μόνο που οι στιγμές της ζωής μας που μας κάνουν να νιώθουμε καλά, είναι πολλές όπως και πολλοί είναι οι άνθρωποι της ζωής μας που θα περάσουν αφήνοντας κάτι συναρπαστικό. Μη ξεχάσω να εξαιρέσω εκείνους που τα χτυπάνε για φιλοσοφικούς λόγους. (νο κόμεντ).

Ένα γλυκό μεσημεράκι πήγα για καφέ στη καφετέρια παλιάς μου μαθήτριας και τωρινής μου φίλης. Κι εκεί που μπαίνω και παραγγέλνω το καφεδάκι μου, βλέπω τη παρέα να κοιτάζει αριθμούς και δελτία KINO. Αποσυντονίστηκα. Θυμήθηκα κάποια Χριστούγεννα που είχε έρθει ο πατέρας μου στο σπίτι και είχε φέρει κάτι δελτία τζόκερ;;; ή κάτι τέτοιο να τα συμπληρώσουμε. Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρόνων και ήταν στα σίγουρα η πρώτη και μοναδική μου επαφή με τέτοια παιχνίδια. Έτσι αποφάσισα να παίξω κι εγώ ένα ΚΙΝΟ έτσι για να μη χαλάσω τη παρέα. 2 ευρώ, 4 κληρώσεις, 5 αριθμοί. Έπιασα το πεντάρι, κέρδισα 206,32 ευρώ και πλήρωσα με άνεση κάτι λογαριασμούς που είχαν ξεμείνει και κάτι κεράσματα φυσικά στους δικούς μου. Δεν ξέρω αν ήταν τύχη του πρωτάρη, αλλά ένα μικρό μικροβιάκι επανάληψης με έχει πιάσει.....

Και ύστερα μαγείρεψα καρπούζι. Είναι ένας εύκολος τρόπος να μην μπεις καθόλου στη κουζίνα, καλοκαιριάτικα. Αγοράζεις το καρπούζι, το κόβεις στα δυο, το μισό μέρος το φυλάς καλύπτοντας με αλουμινόχαρτο και το άλλο μισό το τεμαχίζεις σε μικρά κομμάτια. Το μισό του μισού μπαίνει κατάψυξη για να καταναλωθεί στο επόμενο τέταρτο και το άλλο μισό μισού περιμένει την επόμενη πείνα. Είναι θρεπτικό το καρπούζι και πολλοί τρώνε και τα κουκούτσια. Περιέχει φυσική ζάχαρη και αρκετό νερό αλλά να ξέρετε πως μια φίλη μου που το έτρωγε για δίαιτα και έτρωγε μόνο αυτό ένα ολόκληρο καλοκαίρι, κόντεψε να χάσει τα μαλλιά και τα νύχια της όταν μπήκε ο Σεπτέμβρης. Όλα με μέτρο. Το καρπούζι όπως και να το κάνουμε, όσο θρεπτικό και να είναι, είναι ΦΡΟΥΤΟ.

Τελείωσαν και τα coulair μου, και τώρα δε ξέρω τι να κάνω Τετάρτες βράδυ. Ο Coυλός μου με πηγαίνει βόλτες για να ξεχνιέμαι. Τον Σεπτέμβρη πάντως θα ξεκινήσω και πάλι με όρεξη και διαθεση για πολλά γέλια με το εκλεκτό μου επιτελείο. Ραντεβού στον R1 radio στις 3 Σεπτεμβρίου στις 10 το βράδυ, θεού θέλοντος και χωστήρος επιτρέποντος. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση της τελευταίας μου εκπομπής, στην οποία είχα μαζί μαθήτριες που τώρα είναι φοιτήτριες (γιατί παρεμπιπτόντως σκίσαμε στις πανελλαδικές και φέτος) μπορείτε να κάνετε ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

Χτες βράδυ πραγματοποίησε μια συναυλία στη περιοχή μας, ο Ορφέας Περίδης. Τι φωνή ρε παιδάκι μου έχει αυτός ο άνθρωπος; Και πόσο μελωδικά τραγούδια; Φοβερός. Είχα και την θεά ανιψιά μαζί μου και ρίξαμε πολύ γέλιο στους στίχους " Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίραπέτα με ψηλά στον αέρα" καθώς την πέταγα ψηλά στον αέρα και χαχάνιζε η ομορφούλα μου. Έχει μεταμορφωθεί από θεά σε υπερθεά με εκείνα τα ξανθά της μπουκλάκια.....τρελαίνομαι!!!

ΡΕ ΣΑΣ ΕΧΩ ΠΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΝΙΨΙΟ ΜΟΥ Η ΟΧΙ;;;;; Να τη η ευκαιρία για μια επόμενη ανάρτηση.

Επίσης στα μέσα Αυγούστου έχω κανονίσει να παραβρεθώ στη συναυλία μιας άλλης αγαπημένης φωνής, της Ελεονώρας Ζουγανέλη και φυσικά ετοιμάζομαι ολοταχώς για Επίδαυρο. Οπότε θα σας έχω νέα κι από εκεί, όπως κάθε καλοκαίρι.

Αυτά τα νέα. Σας χαιρετώ και σας φιλώ γλυκά.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σας γιατί το αξίζουν.

ΥΓ Η ανάρτηση αφιερώνεται στα πιο γλυκά παιδιά του πιο γλυκού καφέ. Εν Μέσω: Χριστίνα, Σοφία, Γιωργία, Γιώργος και στις απογευματινες μας τρέλες στη καφετέρια τους!