Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Η ώρα είναι ΤΩΡΑ

Η ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει. Ειναι γεμάτη όμορφες εκπλήξεις και αρκετές πικρές στιγμές κι έχει αρκετές φορές το χρώμα που της δίνουμε. Κάθε χρόνος ανεβαίνει στις πλάτες μας και μας βαραίνει λίγο λίγο, χαρίζοντας ταυτόχρονα ρυτίδες, γνώσεις, πόνους, μαθήματα, παραδείγματα, έρωτες, χαρές, απώλειες και δακρυα. Κάθε χρόνος απλόχερα δίνει εμπειρίες που αν κάποιος τις μετρήσει με καθαρό μυαλό δε μπορεί παρά κάθε νεο έτος να γινεται καλύτερος και σοφότερος άνθρωπος.

Για πολλά χρονια τέτοιες μέρες καθόμουν και έκανα τον μινι απολογισμό μου.Τι έκανα, τί ήθελα να κάνω και δεν έκανα, τί ήθελα να κάνω και δε μπόρεσα. Έφτιαχνα τις λίστες μου με τα καλά και τα κακά και μετά έφτιαχνα τις λίστες μου για τους στοχους του κάθε νέου έτους.  Σπάνια έπεφτα μέσα σε όλα, συχνά τα καταφερνα στα πολύ προγραμματισμένα και κάποιες φορές η αποτυχια ήταν δεδομένη.

Φέτος αποφάσισα να μη σκεφτώ τίποτα, να μη με συγκρίνω, να μη με επικρίνω, να μη με επαινεσω. Θα αφήσω το 2016 να ξεγλιστρήσει ελαφριά από τη ζωή μου και να μείνει πίσω αφου δεχτώ κι αποδεχτώ όσα μου έδωσε -ομολογουμένως το πρόσημο του είναι αρνητικό- πλην της υγείας που καλπάζει και της δουλειάς που κινείται αρκετά καλά.

Δε θα κανω απολογισμούς φέτος, ούτε θα θέσω νέους στόχους για το 2017 απλά θα αφεθώ και θα απολαύσω τη νέα χρόνια ως έκπληξη με όλα τα θετικά της και τα αρνητικά της. Δεν μεμψιμοιρώ, ούτε παραδίνομαι στο τίποτα, απλά αφήνομαι να απολαύσω χωρίς άγχος το αυριο, αρκεί να είμαι καλά για να μπορέσω να το δεχτω ως δώρο. Και θα είμαι καλά αν ζω δημιουργικά όχι αναλογιζόμενη το κάθε χτες, ούτε προγραμματιζοντας το κάθε αύριο, αλλά ζώντας δυναμικά το σήμερα με αξιοπρέπεια, εντιμότητα και αγάπη.

Διότι να ξέρετε πως:

Το χτες σε ξέχασε και το αύριο δε σε έχει γνωρίσει ακόμη......Ζήσε το τώρα. 

Καλη χρονιά φίλοι μου, με υγεια και αγάπη, τα δυο συστατικά της ευτυχίας.


Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Φίλοι έκ-φιλοι

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες,
καλη εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Του Αγίου Σπυρίδωνος σήμερα και μεγάλη η χάρη του.
Πάμε στα δικά μας τα ωραία. Ο Λόρδος Βύρων είπε: Οι άνθρωποι είναι παιχνίδια των συνθηκών, όταν νομίζουν ότι αυτές είναι παιχνίδια δικά τους. 
Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις συνθήκες της ζωής τους αψήφιστα. Θεωρούν πως μπορούν να ελέγξουν τα πάντα και ότι τίποτα δε μπορεί να τους επηρεάσει. Έτσι κι εγώ νόμιζα πως δε θα επηρεαστώ από το ένα κιλό μελομακάρονα που μπήκε με υπουλες συνωμοσίες στο σπίτι από τον πατέρα μου σε περίοδο που εγώ είμαι σε δίαιτα και η μητέρα μου σε φαρμακευτική αγωγή.  Με μεγάλη διστακτικότητα αποφάσισα να φάω μισό το οποίο έγινε τελικά ένα και το ίδιο απόγευμα διπλασιαστηκε. Φυσικά και με αποσυντόνισαν οι συνθήκες αλλά πέφτοντας σε ένα τέτοιο ατόπημα, αύξησα τον πρωινό μου περίπατο κατά ένα τέταρτο της ώρας και φάνηκα πάλι να ελέγχω τις συνθήκες. Χμ. Μην είμαστε τόσο σίγουροι. Το κουτί είναι ακόμη σπίτι...και οι συνθήκες δεν άλλαξαν.
Τώρα εύλογα θα σκεφτείτε πως είμαι τελείως τρελή που συνδέω τον λόρδο Βύρωνα με τα μελομακάρονα. Είστε γελασμένοι αν νομίζετε πως τα μελομακάρονα δεν είναι παντός καιρού.

Μιλώντας ωστόσο για συνθήκες ζωής θα ήθελα να αναφερθώ σε δυο κουβέντες που έκανα με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Τις σκέψεις μας φυσικά επιβεβαίωσε ο ψυχοθεραπευτής Δ.Τ που δεν είναι ο αγαπητός Αβάταρας αλλά μπορεί να γίνει αν το δει πιο επαγγελματικά.

Πάμε στα σοβαρά τώρα. Έχεις 3 φίλους/φίλες από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Μεγαλώσατε μαζί, πήγατε σχολείο μαζί, φροντιστήρια, καφέδες, σχολικους χορούς, μετά πανεπιστημιο. Ανταλλάξατε τα σώψυχά σας, ερωτευτηκατε, κλάψατε ο ένας στον ώμο του άλλου και ήπιατε μαζί τον Βόσπορο και τον Κορινθιακό με Σαρωνικό μαζί, και λίγο Θερμαϊκό. Επειτα κάνατε τις πρώτες σοβαρές σας σχέσεις και συνεχίζατε να επικοινωνείτε. Σε δύσκολες φάσεις οι φίλοι κοντά, σε ευτυχισμένες στιγμές το ίδιο κοντά. Η φιλία ορίζεται ως ο πιο στενός επικοινωνιακός δεσμός που τον αγκαλιάζει η αγάπη, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια και η κατανόηση.

Όμως ήρθε η ώρα που οι φίλοι αρχίζουν να παίρνουν αποφάσεις διαφορετικές. Άλλοι παντρεύονται, άλλοι κάνουν 4 παιδιά, άλλοι καταπιάνονται με την υπερεργασία και κάποιοι άλλοι μένουν ελεύθεροι, ωραίοι και πολλά υποσχόμενοι. Κάπου εκεί, μετά τα 30, τα 35 και τα 40 οι συνθήκες που μεταβάλλονται έρχονται να ανατρέψουν πολλά πράγματα στη ζωή των φίλων. Εκείνοι που παντρευονται συνηθως περιοριζουν τα έξω και εκείνοι που έχουν παιδια προτιμούν τον παιδοτοπο για βόλτα. Οι ελεύθεροι πάλι αλλάζουν ακόμη συντρόφους και θέλουν να βγουν βράδυ, αργά με πολλά ποτά και ξενύχτια.

Δεν είναι ότι έπαψε ο ένας να αγαπάει τον άλλο. Είναι ότι καθένας πια έχει άλλα πράγματα να κάνει, να σκεφτεί, να προγραμματίσει και να δοθεί σε αυτά. Οι συνθήκες ζωής δείχνουν τόσο διαφορετικούς δρόμους που για τον παντρεμένο το νυχτερινό ξενύχτι του ελεύθερου και οι προβληματισμοί του σε νέες γνωριμίες καταντούν ανούσιες, ενώ για τον ελεύθερο, το άλλαγμα πάνας, το σούπερ ντούπερ πλυντήριο που καθαρίζει το μωροσκατό και η τραμπάλα μαζί με τον ρουντολφ το ελαφάκι είναι ζητήματα βαρετά. Τι γίνεται καπου εκεί; Αρχίζουν οι κουμπαριές για να μη χαθεί τελείως η στενή σχέση που χτίστηκε χρόνια ολόκληρα.

Νομίζω αρχίζετε να καταλαβαίνετε που το πάω. Δεν υπάρχει πια καμια ουσιαστική επικοινωνία. Η φιλία έχει μπει στη βιτρίνα μαζί με τα ακριβά κρυστάλλινα ποτήρια που θα θυμίζει πως κάποτε κάποιοι άνθρωποι πέρασαν ωραία και αγαπήθηκαν πολύ. Επικοινωνησαν και γέλασαν και διαβασαν τις ψυχές τους. Η εποχή αυτή πέρασε και κάθε προσπάθεια επαναφοράς μιας τέτοιας κατάστασης αφήνει πικρή γεύση και πικρόχολα σχόλια πίσω από τις πλάτες. Γι' αυτό καταλήξαμε πως φυσικά δε πρόκειται να σταματησεις να αγαπάς τους φίλους σου αλλά είναι μάταιο να μοιράζεσαι μαζί τους καταστάσεις που δεν τους αφορούν και δε μπορούν να σε βοηθησουν ή να τους βοηθησεις.

Πριν χαθεί η μαγεία και πριν οι νοσταλγικές στιγμές γίνουν μετάνοια... πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επιλέγουμε ποιοι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν στις νεες διαφορετικές συνθηκες ζωης μας και σε ποιους θα μπορουσαμε κι εμείς να είμαστε δίπλα τους χωρίς να έχουμε δεύτερες σκέψεις. Δεν απαρνείσαι έτσι τη φιλία, απλά αφήνεις κάτι όμορφο να ζήσει στη ψυχή σου χωρίς να εκφυλιστεί εντελώς από το παρόν.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν αγαπάς πια κάποιους φίλους που κάποτε λάτρευες. Ούτε σημαίνει πως θα κόψεις τη καλημέρα, θα γυρίσεις τη πλάτη και θα αδιαφορήσεις. Απλά οι συναντήσεις θα είναι αυτές που είναι σε ένα τυπικό πλαίσιο, αλλά μη περιμένεις συμβουλές και συζητήσεις σαν εκείνες που κάνατε παλιά. Οι φίλοι θα ειναι πάντα μέσα στη καρδιά μας και δεν χρειάζεται να αποβάλλουμε συναισθήματα και στιγμές μαζί τους. Χρειαζεται όμως να φιλτράρουμε τί θα συζητάμε, εχοντας στο μυαλό μας πως ίσως πια και να μη μπορουν να μας βοηθησουν οι φίλοι όσο θα θέλαμε. Δε μπορούν να διαθέσουν το χρόνο που μας διέθεταν παλαιότερα. Ούτε εμείς θα μπορούμε να το κάνουμε για εκείνους εξαιτίας των συνθηκων που αλλάζουν.

Δεν ειναι κακό ένα βήμα πίσω. Άλλωστε μια φιλία που δεν έχει προδοθεί 20 χρόνια και 15 και 10 δε πρόκειται να προδοθεί ποτέ και τα διαπιστευτήρια έχουν δοθεί. Οπότε με κατανόηση και αγάπη κάνουμε τις επιλογές μας και επιλέγουμε με σωστά κριτηρια αυτούς που ακόμη και σε άλλες συνθηκες θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε.

Περίεργο θέμα έπιασα και σίγουρα θα βρω πολλούς να διαφωνούν ειδικά νέους σε ηλικία που θεωρούν τη φιλία, τη συνθήκη εκείνη που μόνο μέσα σε αυτην να μπορουν να επιβιώσουν. Όμως προσωπικά προτιμώ να κρατήσω τους φίλους μου στη καρδιά μου και να μην τους βλέπω όσο θα ήθελα, από το να τους θυσιάσω στις νεες συνθηκες που εμφανιζονται στη ζωή μου και που εκείνοι δε μπορούν να ανταποκριθούν. Ίσως κι εγώ να μη μπορέσω να ανταποκριθώ στις δικές τους νέες συνθηκες ζωής.
 
Αυτά  και άλλα πολλά.
Σας ευχομαι Καλές γιορτές και θα τα ξαναπούμε.
Δεν πιστεύω να έχετε παράπονο; Γράφω συχνά.
Φιλιά πολλά

ΥΓ Στον τίτλο της ανάρτησης παίζω με τις λέξεις, το λέω για να μη με πείτε ανορθόγραφη.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Στο ντιβάνι III

Αυτή η ανάρτηση έχει μια ιδιαιτεροτητα ,  είναι γραμμένη σε tablet και αναλαμβανω όλη την ευθύνη αν θα βγει σαν ανάποδο γαμωτο .  Πάμε λοιπόν .

Χαιρετε cουλοι μου αναγνώστες ,  υγιαινετε .
Στα πλαίσια ψυχοσυνθετικων συνεδριών και λοιπών ερεθισμάτων ,  θα παραθέσω λίγες σκέψεις ακόμη μπας και βγάλουμε καμιά άκρη στην υπέροχη πραγματικότητα μας που λέγεται ζωή .

Η ζωή φίλοι μου, δεν είναι πόνος. Είναι και πόνος. Δε μπορεί να είναι τέλεια όλα και ιδανικά .  θα υπαρχει και χαρά και πόνος και αυτά συνήθως σφιχταγκαλιαζονται και επιδρούν δημιουργικά πάνω μας.  Αν δε πονεσεις δε θα σου δοθεί η ευκαιρία να χαρείς για ό,τι κατάφερες να το ξεπεράσεις .  Να εμμενουμε στον πόνο και τη θλίψη είναι το εύκολο και παράλληλα το μίζερο και το αποκαρδιωτικο καθώς εμπεριέχει δειλία και τεμπελιά.

Στην ασθένεια και στη κατάθλιψη δε θα σου ζητήσει κανείς ευθύνες ,  θα σε αφήσουν ησυχο τρεφοντας την ανευθυνότητα σου. Η υγεία όμως έχει ευθύνες .

Το δύσκολο είναι να ξεπερνάμε, να προχωράμε κι αν χρειαστεί να μηδενιζουμε. Κι η επανεκκίνηση ,  δυναμικότητα και δημιουργικοτητα περικλείει αλλά και πολλές άλλες αρετές : επιμονή ,  υπομονή ,  θάρρος ,  θέληση ,  αισιοδοξία .  πχ είμαι σε δίαιτα και πάει πολύ καλά .  Ξαφνικά τρέχει γρήγορα ένα πιτογυρο . ...κι έλα παναγία μου....πάει και μπαίνει στο στόμα μου δέκα τη νύχτα . ...... ε δε πειράζει .  Θα ξημερώσει μαία νέα μέρα θα περπατήσουμε μια ωρίτσα και λίγο παραπάνω για να το κάψουμε κι επαναφορά στους τόνους και τις μπάρες δημητριακών.  Όλα καλά .

Το μέγιστο λάθος είναι η ακινησία και το χασμουρητό, η αδράνεια και η βύθιση στο τίποτα.  Αυτά τα στοιχεία μας αδειάζουν και μας από δυνάμεις κι από δυνατότητες. Η πολυθρόνα ,  η τηλεόραση ,  η αμέλεια και η αναβολή  χτίζουν νεκρούς οργανισμούς κι όχι ζωντανούς .  Κινησου ,  προχώρα ,  πραξε ,  δράσε, διεκδίκησε ,  πάλεψε κι ας κάνεις λάθη.

Τα λάθη είναι οι καλύτερες ευκαιρίες για ακόμη πιο γόνιμες επανεκκινήσεις. Τα λάθη είναι μαθήματα ζωής και συνύπαρξης ,  είναι πυξιδες για αποφυγή αδιέξοδο και μονοδρομων. Κι όπως γράφει και ο π. Λίβυος ακόμη κα τα αδιέξοδα δεν μπορούν να σε σταματήσουν ,  απλά θα σε κάνουν να πάρεις μια άλλη κατεύθυνση .  Και με τα λόγια του θα σας αποχαιρετισω για σήμερα .


Η ζωή δεν είναι πράξη για να λύσεις,
αλλά μυστήριο για να το ζήσεις .

Σας φιλώ με πολλά χαμόγελα . 

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Η ενοχή της χαράς

Αγαπημένοι μου cουλοί αναγνωστες, χαιρετε χωρίς ενοχές.

Θα έχετε βιώσει κι εσεις, όπως κι εγώ, φαντάζομαι στιγμές που χάνεις το θάρρος σου και απογοητεύεσαι εντελώς από ανθρώπους και καταστάσεις. Παρατηρήσατε μήπως, σε δευτερο χρόνο, πως όταν δεν είστε πολύ καλά, κάτι μαγικό συμβαίνει και όλα ανατρέπονται εντός σας; Νομίζω πως αυτο έχει να κάνει με κάτι νομοτελειακά ισχύον.

Κι εξηγουμαι: ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να ζει δυστυχισμένος, κι όταν εκπέσει σε μια τέτοια κατάσταση, οι μηχανισμοί της φύσης λειτουργούν έτσι ώστε να μπορέσει να δει καθαρά τι συμβαίνει και να βρει εκ νέου τον σωστο δρόμο προς τη χαρά και την ευτυχία. Συνήθως είναι ένας άνθρωπος που έρχεται κοντά, σου λέει δυο σκέψεις του και πέντε παραδείγματα και σε κάνει να αναθαρρήσεις. Μπορεί να γεννηθεί ένας νέος έρωτας, να δημιουργηθεί μια υπέροχη φιλία κλπ.

Έλεγα παλαιότερα να μην απογοητεύεστε οταν κλείνει μια πόρτα στη ζωή σας ή όταν δεν ανοίγει για καιρό κάποια άλλη. Έλεγα πως δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα, τί μας περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου και τώρα τελευταία πάνω που είχα πάψει κι εγώ να αισιοδοξώ μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναβρω τη χαρά μου και την ευτυχία και να επιστρέψω στη παλαιότερη μου κοσμοφιλοσοφία που είναι αυτή ακριβώς: Μην απογοητευεσαι γιατί δε ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου.

Χτες βράδυ είχα την ευτυχία να παραβρεθώ στην παρουσίαση βιβλίου του πατρός Χαραλάμπους Λίβυου Παπαδόπουλου, βιβλίου με τίτλο : Η ενοχή της χαράς. Με κάλεσε μια φίλη να πάμε και είπα: γιατί όχι; Πήγα, άκουσα, συζήτησα και αγόρασα το βιβλίο το οποίο ήδη διάβασα χτες αργά τη νύχτα.


Για τον συγγραφέα δεν ξέρω να σας πω πολλά. Ξέρω ό,τι κατάλαβα χτες βράδυ από τα λεγόμενα του και έπειτα από τα γραφόμενά του. Και δεν πρέπει να είμαστε προκατειλημμένοι με τις ιδέες και με τα πρόσωπα. Το ράσο του δεν τον κατέταξε σε αυτό που ειρωνικά αναφέρω ως "παπαδαριό". Νέος άνθρωπος, μορφωμένος και από σπουδές και από εμπειρίες, μίλησε με θέρμη για την χαρά και πόσο παρεξηγημένη έννοια είναι μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, σε αυτό που ειρωνικά κι εκείνος ανέφερε  ως "ευσεβισμό". Εγώ το αναφέρω ως "δήθεν" αλλά το ίδιο λέμε.

Η χαρά λοιπόν είναι απαραίτητη συνθήκη για τη ζωή μας, βασικό συστατικό της σούπας που λέγεται τρόπος ζωής. Αν δεν βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους δεν είναι χριστιανοί, ειπε ο Λίβυος. Και μου άρεσε ιδιαίτερα που συνεχώς τόνιζε: Δε θα μιλάμε για τους χριστιανούς αλλά για τους ανθρώπους γενικά.

Μίλησε για το τί είναι και τί δεν είναι χαρά. Την διέκρινε από την ευχαρίστηση ή από τον ενθουσιασμό, την απομόνωσε από ό,τι προκαλούν τα υλικά αγαθά στη ζωή μας ή ο πλούτος. Χαρά είναι κάτι εσωτερικό και πηγαίο που αποκαλύπτεται και κορυφώνεται στο βλέμμα μας, στην έκφραση του προσώπου μας και απέχει μακράν από τη θλίψη και την κατάθλιψη.

Η θλίψη και η κατάθλιψη τόνισε θέλουν θεραπεία. Αλλά τί είναι θεραπεία; Δεν είναι απαραίτητα η καταπολέμηση μιας ασθένειας αλλά θεραπεία είναι ο τρόπος που μια ασθένεια την κρατάμε σε καταστολή και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της χωρίς να προκαλούμε κακό στον εαυτό μας. Πρέπει να εκπαιδευτεί ο άνθρωπος από μικρή ηλικία για να μάθει να διαχειρίζεται και τον κακό του εαυτό γιατί όλοι μέσα μας έχουμε και το φως και το σκοτάδι και αυτά τα δυο άλλοτε αντιπαλεύουν και άλλοτε μπορούν να συνεργαστούν με κάποιο τρόπο.

Κανείς δεν είναι τέλειος, πρόσθεσε. Αν περιμένεις να χαρείς όταν οι συνθήκες γύρω σου είναι ιδανικές, δε θα χαρείς ποτέ γιατί ποτέ και τίποτα δεν είναι ιδανικό σε αυτή τη ζωή και τέλειο. Υπάρχουν όμως μικρά πράγματα για τα οποία πρέπει να νιώθουμε χαρούμενοι που μας συμβαίνουν αλλιώς είμαστε αχάριστοι απέναντι στον εαυτό μας, στη ζωή και στον Θεό εν τέλει.

Μια ακόμη ωραία ιδέα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αναφορά του στους ανθρώπους που δεν ζούν αλλά απλώς επιβιώνουν. (Εδώ κάπου με βρήκα κι εμένα). Είπε πως ο εγωισμός μας κάνει να πιστεύουμε πως όλα τα καλά τα πετυχαίνουμε εμείς στη ζωή μας. Ελέγχουμε τα πάντα, αποφασίζουμε για τα πάντα, φτιάχνουμε κουτακια με ναι ή οχι και θεωρούμε πως είμαστε οι παντοδύναμοι μόνο εμείς και κανείς άλλος. Ετσι, απομακρυνόμαστε από τις μικρές απλές χαρές γιατί αναζητάμε εκείνο που εμείς χτίσαμε ως ιδανικο και για το οποίο παλεύουμε με νύχια και με δόντια παρόλο που τα εμπόδια που εμφανίζονται είναι απροσπέλαστα και αυτό το παραμορφωμένο ιδανικό δεν υφίσταται ούτε καν ως ιδανικό. Πρόκειται για πλασματικές χαρές που δεν έχουν στάλα αυθεντικότητας και βιωσιμότητας. Κι επειδή ο εγωιστης θεωρεί ότι θα τα καταφερει, εμμένει με ψυχαναγκαστική εμμονή, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ουσία της ζωής που συνήθως είναι πολύ πιο μικρά και κυρίως απλά πράγματα.

Πρόσθεσε, επίσης πως πολλά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου (ή χριστιανού) δεν είναι επιτεύγματα του, αλλά δώρα του Θεού. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κάθε μέρα που ξημερώνει για μας. Όπως καταλαβαίνετε, όσοι κυρίως με γνωρίζετε, προσπαθώ τεχνηέντως να αναφέρω όσα στοιχεία δεν περιλαμβάνουν την χριστιανική θρησκεία, όχι γιατί θέλω να γίνω αρεστή και σε εκείνους που δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά γιατί κι ο ίδιος ο Λίβυος ανέλυσε πλευρές της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου δοσμένες όχι υπό το φως του χριστιανισμού αλλά υπό το φως του ανθρωπισμού.

Σίγουρα, ως ιερέας αποτύπωσε και το πνευματικό κομμάτι του όλου θέματος περί χαράς. Εν ολίγοις δεν μπορεί να πιστεύεις στον Θεο και να μην είσαι χαρούμενος. Όμως πολλοί άνθρωποι δεν αγαπούν το Θεό γιατί πολύ απλά δε μπορούν να αγαπήσουν τον διπλανό τους. Αν δεν αγαπάς τον ανθρωπο που τον βλέπεις δίπλα σου, τόνισε, πώς μπορείς να αγαπήσεις τον Θεό που δεν τον βλέπεις; Άρα, επέμεινε, οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας θα μας φέρουν πιο κοντά και στον Θεό.

Τέλος, έγινε εκτενής αναφορά στο θέμα των σχέσεων γονέων και παιδιών. Πώς θα διδάξει ο γονιός το παιδί του τη χαρά; Όταν ρωτήθηκε γι' αυτό, απάντησε απλα και καθαρά: μέσω του παραδείγματος.Όταν οι γονείς είναι χαρούμενοι άνθρωποι και χαμογελαστοί, τα παιδιά αυτό θα λάβουν ως παράδειγμα. Κι έπειτα επήλθε μια ανάλυση περί ιδιοτελούς ή ανιδιοτελούς αγάπης των γονέων προς τα παιδιά τους. Κάποιοι γονείς θεωρούν πως θα βοηθήσουν το παιδί μόνο αν αυτό ακολουθήσει το δρόμοπου θα χαράξουν οι γονείς του γι' αυτό. Κάτι τέτοιο μοιάζει με σύμβαση, μόνο που οι γονείς δε το λένε απ΄την αρχή έτσι ώστε να είναι πράγματι συμφωνία κάτι τέτοιο. πχ Θα σου χτίσω σπίτι μόνο αν παντρευτείς αυτόν. Αν συμφωνήσουν και οι δυο πλευρές, κάτι τέτοιο δε μοιάζει, αλλά είναι μια σύμβαση. Και δεν ειναι κατακριτέα.

Όμως τις περισσότερες φορές οι γονείς έμμεσα προσπαθούν να επιβάλλουν τα θέλω τους στα παιδιά τους διαλύοντας τα κυριολεκτικά. Ενώ πρέπει να μάθουν κάποια στιγμή οι γονείς, τόνισε, ότι κάθε άνθρωπος πορεύεται την ατομική του, μοναδική διαδρομή ζωής με την πρόνοια του Θεου.

Θα μπορούσα να γράφω για πάντα, σκέψεις που ειπώθηκαν ή σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα από τη χτεσινοβραδινή συζήτηση. Δε θα το κάνω, γιατί ήδη το κείμενο βγήκε πέντε σεντόνια μαζί. Αλλά μακάρι, αν βρείτε μια ευκαιρία, και ακούσετε πως παρουσιάζει κάπου το βιβλίο του, είτε είστε χριστιανοί είτε όχι, αξίζει να πάτε να τον ακούσετε. Οι απόψεις του είναι επαναστατικές, ρηξικέλευθες, αυθεντικές, και ακουμπάνε στη βάση του βιώματος και όχι στη βάση της θεωρίας.

Το βιβλίο του είναι στραμμένο προς πιο πνευματικά θέματα. Αναλύει τη χαρά και την ενοχή της υπό το πρίσμα της χριστιανικής διδασκαλίας, με αποφθεύγματα από πατέρες της εκκλησίας και με παραδείγματα από εξομολογήσεις φίλων, γνωστών και αγνώστων. Όμως, ακόμη και για κάποιον που δεν πιστεύει στο Θεό, το ανάγνωσμα του βιβλίου με λίγο φιλτράρισμα θα αποτελέσει εγχειρίδιο ανάλυσης της πραγματικής χαράς που ζεσταίνει και μαλακώνει τη καρδιά.

Μην δίνετε και μεγάλη σημασία στον ηθικολόγο που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Καλύτερα να ακούτε τη συνείδηδη.

Να χαιρεστε χωρίς ενοχές. Η χαρά είναι πηγή ζωής. Και η ζωή είναι δώρο που πρέπει να τιμάμε.