Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως...

Τελευταία Κυριακή του 2015 αγαπημένοι μου coυλοί αναγνώστες, κι είπα να σας τα γράψω τα κάλαντα και να μη σας τα πω μιας και μεγάλωσα για να λέω κάλαντα και να μη μου δίνουν χρήματα. Καλύτερα να σας γράψω τα νέα μου. Παραμονή Χριστουγέννων δυο παιδάκια χωρίζανε τα 40 λεπτά που τους είχε δώσει μεγάλο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών για τα κάλαντα. Μαντραχαλάδες τσεπώναν πεντάευρω από κατάστημα κινητής τηλεφωνίας για το τουμπερλέκι που έκανε φασαρία. Βρε για τα παιδιά είναι τα κάλαντα!!! Μια γυναίκα κοκαλωμένη από το κρύο και τα σκληρά ναρκωτικά ήταν επί δέκα λεπτά στη μέση του δρόμου όρθια με κλειστά μάτια και χέρια ψηλά. Άνοιξε στη πόλη φούρνος Μυλωνάς και έγινε της μόδας το λεγόμενο γαλλικό τόστ που βάζω και στοίχημα πως έχει μέσα αυγό ή αβγό. Το πολικό εξπρές, αυτό το παιδικό με το τρένο, το είδα όλο φέτος. Έχω βάλει μαθήματα μέσα στις γιορτές με τη Γ Λυκείου μου. Βαριούνται λένε να μείνουν σπίτι και προτιμούν να έρθουν για μάθημα. Στο τσακ τις έπεισα να κάνουμε Χριστούγεννα εκτός φροντιστηρίου. Πέρασα μια γριπο-ίωση που κράτησε -αν έχει το θεό της- τρεις έβδομάδες. Τρείς εβδομάδες. Τρεις εβδομάδες. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ήρθαν οι boys&noise στη πόλη μας. Πήρα τα ανίψια και πήγαμε. Μωρέ μια χαρά φωνές είχαν τα παλικάρια. Άσε που διασκεύασαν τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς. Να τραγουδώ κι εγώ και το 12χρονο το ίδιο τραγούδι. Περάσαμε ωραία. Είδα τη ταινία του Παπακαλιάτη. Μου άρεσε πάρα πολύ. Χάρηκα πολύ με το σύμφωνο συμβίωσης που υπεγράφη τελικά. Ισότητα και ελευθερία έκφρασης, σκέψης, επιλογών, ανθρωπισμός. Έλεος με τους Αμβρόσιους και το λοιπό παπαδαριό που δεν αντιλαμβάνονται το πιο απλό: δε τους αφορά το θέμα αυτό. Δεν αγγίζει το θεολογικό κομμάτι αυτή η υπόθεση. Επιπλέον έφυγαν άνθρωποι από τη ζωή μου που τελικά δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτα. Δεν υπήρξαν ειλικρινείς μαζί μου και το μόνο που ήξεραν καλά να κάνουν είναι να υποτιμάνε τη προσωπικότητα μου, να θέλουν να με υποβαθμίζουν και να με εκμεταλλεύονται για να κάνουν τα γούστα τους. Ο Θεός, στον οποίο πιστεύω, με έχει προστατεύσει μέχρι τώρα στη ζωή μου από ανθρώπους δήθεν που έρχονται για να κάνουν το κομμάτι τους και μετά την κάνουν. Εγώ στη ζωή μου έχω ανθρώπους δικούς μου που είναι πάντα δίπλα μου, στη χαρά, στην ευτυχία, στα ζόρια τα μεγάλα, εχω οικογένεια δεμένη, φίλους πραγματικούς που νοιάζονται. Αλιμονο σε σας τους κομήτες....η αέναη μοναξιά σας θα είναι και η τιμωρία σας....η μοναξιά αυτή που δε τη θέλετε. Όχι η άλλη η συνειδητη. Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Πιστεύω στον άνθρωπο και θα πολεμώ για χάρη του. Έγιναν πολλές δράσεις στη πόλη μου που συμμετείχα και ως άτομο και ως επιχείρηση και είμαι περήφανη που γνώρισα άτομα που δίνουν καθημερινά τη ζωή τους την ίδια, όλο το χρόνο τους για τον συνάνθρωπο που μαστίζεται από όπου κι αν κατάγεται... Αξιέπαινοι. Και δε με νοιάζει ούτε η απουσία ανθρώπων από τη ζωή μου, ούτε οι αντιδράσεις της εκλησίας για το σύμφωνο συμβίωσης ή για την τεκνοθεσία. Με νοιάζει αυτό και θέλω να μην ξαναδουμε τέτοιες σκληρές εικόνες.
Δε μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το προσπεράσω ρε φίλε για κανένα λόγο. Με ξεπερνάει να συμβαίνουν όλα αυτά σε μια εποχή που οι μισοί τρώνε με χρυσά κουτάλια και οι άλλοι μισοί είναι τα θύματα των επιλογών αυτών που τρώνε με χρυσά κουτάλια. Ας ευχηθούμε να σταματήσει ο πόλεμος και να πάψει το χρήμα να είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων.

Κι επειδή το βάρυνα το κλίμα και είναι και Χριστούγεννα ας κλείσω λίγο ανάλαφρα, όπως αρμόζει σε αυτό το ιστολόγιο.

Η νέα μου αγάπη λέγεται ζούμπα και είναι μια τρέλα. Έχω ξεκινήσει μαζί με δυο μαθητριες μου και θα ρίξουμε πολύ γέλιο, όχι τώρα στις γιορτές...αλλά μετά. Θα φάμε πρώτα τα μελομακάρονά μας ανά σετ των δυο, εναλάξ με κουραμπιέδες και μετά...θα αφιερωθούμε στη ζούμπα.  (δε πιστεύω να ξεχάσατε τον Ζαν;)

Το καλύτερο αστείο  που άκουσα και γέλασα με τη ψυχή μου γιατί το έκανα εικόνα, είναι το εξής:

<Πλησιάζω προς τη πιατέλα με τα γλυκά και τα ακούω να ψιθυρίζουν:
-Κρυφτείτε....ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ !!!!>

Ανασκόπηση επίσημη για το 2015 και στοχοθεσία για το 2016 θα κάνω αργότερα.

Αφιερώνω το επόμενο τραγούδι σε όλους για να αγαπιέστε

Πάμε ξανά στις ξαστεριές, ονείρων είμαστε σκιές
το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως ...


Χρόνια Πολλά με ΦΩΣ

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Βασιλεύουσα

Η Κωνσταντινούπολη κόβει την ανάσα. Τόσοι πολιτισμοί αγκαλιασμένοι και θυμωμένοι ταυτόχρονα μεταξύ τους, διαχέονται στους δρόμους, στο παζάρι, στον Βόσπορο. Η Αγιά Σοφιά σε κάνει να αιωρείσαι. Αν ανοίξεις τα χέρι σου, αν πάρεις μιαν ανάσα και κοιτάξεις ψηλά, κυριολεκτικά πετάς. Μα τόσες καταστροφές εκεί μέσα, και να μη μπορούν να αλώσουν αυτή τη μαγεία της; Το Υδραγωγείο υπόγειο με τους πάμπολλους κίονες να το κρατούν και οι μέδουσες σε δυο από αυτούς, αλλά και τα τούρκικα παλάτια των Οθωμανών σουλτάνων, με τον πλούτο και τη χλιδή τους σε μαθαίνουν Ιστορία. Το κεμπάμπ, το μαντί και το σάντουιτς με ψάρι, το παγωτό, το εκμέκ, το τσάι και το μπορέκ δε μπορούν να μην συγκινήσουν τον ουρανίσκο σου. Το Φανάρι με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και την Παναγία την Βλαχέρνα με το ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ, που από όποια πλευρά κι αν το διαβάσεις λέει το ίδιο,  σε παροτρύνει να κάνεις την ενδοσκόπησή σου, θυμίζουν ορθά και κοφτά πως ο Ελληνισμός υφίσταται παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές των Τούρκων. Η πόλη καθαρή σε κάνει να ντρέπεσαι ακόμη κι όταν συναντήσεις μια δημόσια τουαλέτα. Πεντακάθαρη. Κι ύστερα η κρουαζιέρα στα Πριγκηπόνησα. Κι ακόμη πιο ύστερα...χαμάμ...δε περιγράφω άλλο. Πάρτε μια εικόνα από τις εικόνες που κράτησα κι εγώ και η φωτογραφική μου.
Ό,τι κι αν πει κανείς για την Κωνσταντινούπολη, αν δε πας...δε καταλαβαίνεις....Να το τολμήσετε το ταξίδι αυτό. Αξίζει. Βασιλεύουσα με τα όλα της.

 










Οι 3 προτάσεις γάμου, τα ταξί που έτρεχαν σα μανιασμένα, η έλλειψη αλκοολ από τα μαγαζιά τους και τα επίμονα αντρικά τούρκικα βλέμματα πάνω μας με θρασύτητα, είναι τα τρωτά σημεία του ταξιδιού. Όπως και οι μπούργκες που κρύβαν υπέροχα πλάσματα από κάτω, αλλά στοιχείο πολιτισμού είναι κι αυτό, άρα σεβαστό.
Το υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο (ειδικά μια ομελέτα...καμία σχέση με όλες όσες πέτυχες ή απέτυχες ποτέ στη ζωή σου....απλά υπέροχη), οι τιμές που ήταν σε σχέση με το ευρώ πολύ χαμηλές, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς που εξυπηρετούσαν πολύ και ήταν πάντα στην ώρα τους είναι από τα συν του ταξιδιού.