Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

Γαμήσια και κυρίως βαφτίσια

Χαίρετε couλοί μου αναγνώστες.

Την Κυριαcούλα που περασε βάφτισα ενα ακομη τυχερο κοριτσάκι, καθώς ήδη έχω βαφτίσω άλλο ένα. Και το λεω τυχερό γιατι είμαι καλη νονα και δε ξεχναω να παίρνω τα δωρα μου και να κανω τις μικρές εκπληξουλες στα βαφτιστήρια μου, σα κατι ηλιθιους νονούς που σήμερα βαφτίζουν και αύριο ούτε που το θυμούνται ότι το έκαναν. Ετσι ήταν κι ο δικος μου νονός. Ηταν πολιτικός φορέας εξουσίας στη περιοχή κι αντιμετώπιζε τις βαφτίσεις ως μέσο ψηφοθηρίας, ο αλήτης. Δε ξέρω αν ζει η πεθανε αλλα ένα παπούτσι, μια λαμπάδα, ένα σοκολατενιο σκατοαυγο δεν είδα από τη πάρτη του ποτέ για να τον θυμάμαι.

Κι ενώ τις προηγούμενες μέρες είχαμε βροχες και καταιγιδες , την Κυριακή της βάφτισης έσκασε ένας κωλοκαυσωνας που μας εξαϋλωσε ολους. Εγώ βεβαια ειχα προετοιμαστεί καταλλήλως. Ζήτησα από τη κομμώτρια μου να μου φτιάξει ένα ακινητο μαλλί να μη με ακουμπάει πουθενά στον λαιμό και από την μακιγιέζ μου ζητησα βαλσαμωμα μουρης για να μην χαλασει το μακιγιάζ ιδρώσω, δεν ιδρωσω. Αφου πέτυχαν αυτα τα δυο και βγήκα αλώβητη από τον καύσωνα ας σας περιγραψω μερικά παρατράγουδα.

Πρωτον ο παπας ειχε ζητησει προκαταβολικά χρήματα ως προϋπόθεση για να ανάψει τον κλιματισμό. Αλλά τον καταλαβαινω. Δεν έχει χρηματα η εκκλησία. Περναει οικονομική κρίση. Κουτσουρεύτηκε η σύνταξη της γριάς και δε ριχνει στον δισκο χρήματα οπως τις καλές εποχές του Πασοκ. Πληρωσαμε προκαταβολικά λοιπόν τον κλιματισμό, αν θελαμε ζωντανούς τους δικούς μας, κι όχι να τους βλέπουμε να πέφτουν σαν κοτοπουλα από εμφράγματα κι εγκεφαλικα λόγω ζεστης. Φυλακή θα μας πήγαιναν. Καλά οχι εμενα. Τη κουμπάρα μου. Γιατι εγω της φώναζα, κάντο αγαπη μου Σεπτέμβρη μη μας βρει κανενα κακό κι ειναι σε κρισιμη ηλικία οι γονείς μας. Τιποτα αυτή. Πηγε κανόνισε Ιούλη μηνα, 5:30 το μεσημέρι. Που σε νορμάλ συνθηκες, 5:30 το μεσημέρι Ιούλη μήνα,  το μόνο που θες να κάνεις είναι να πας στο ψυγείο και να χωσεις τη κεφάλα σου μέσα στη κατάψυξη για να βρεις θερμοκρασία ή το καλυτερο να γεμίσεις τη μπανιερα με παγακια και να αράξεις σαν τις τσιπούρες στο ιχθυοπωλείο που τις κρατάνε φρεσκιες στον πάγο.

Αρχισε το μυστήριο, είπα τα λογακια, εφτυσα τρεις, απεταχθην τον σατανά, συνετάχθην με τον Θεό και ειπα το Πιστεύω απ' έξω χωρίς να κοιτάω το βιβλιαράκι του παπά που λίγο τρελάθηκε μόλις το καταλαβε και μου το εχωνε μέσα στη μούρη γιατί δεν ξερω αν του είχε ξανατύχει να λεει καποιος νονός το Πιστεύω απ' εξω. Του εκανα νοημα να τραβήξει το βιβλίο μακρια μου, τίποτα αυτος. Λες και ήθελε να έχω το σκονάκι μπροστα μου. Ειμαι διαβασμενη παπα μου, και χριστιανή. Κάνε παραπέρα.
Πήρα το παιδι, πήγαμε στη κολυμπηθρα, θεά η βαφτιστήρα, ούτε κλάμα ούτε γκρίνια. Τη βούτηξαμε μέσα, παραλίγο να χωθω κι εγω μέσα αλλά και ο παπας καθώς κι αυτός ο δυσμοιρος είχε σκάσει από τη ζεστη. Δηλαδη εντάξει εγω, φορούσα ένα αερινο φόρεμα μακρύ και λίγο στα μπουτακια ίδρωσα και ίσως και ανάμεσα στο στηθος. Φυσιολογικα πράγματα. Εκείνος με διακόσια ρούχα το ένα πάνω στο άλλο, κόντεψε να μας μείνει ο ανθρωπος. Του καναμε λίγο αερα και συνήλθε. Τι τα θέλουν τοσα αμφια;

Επειτα εγινε ολο το μυστήριο κι αρχισε ο κόσμος να μας χαιρεταει και να πηγαίνουν οι ευχές και να έρχονται και πάντα αξια και καλη τυχη και στα δικα σου και απο μεσα μου να ειμαι πυρ και μανια αλλα απ' εξω να χαμογελάω και να φιλαω. Τοσα φιλιά ειχα να ρίξω και να μου ρίξουν από την προηγουμενη βαφτιση που έκανα. Κι ενταξει κατι ψηλά αγορια που φιληθηκαμε με αγαπη και υπηρξε και κατι σεξι στην ατμόσφαιρα. Αμ οι γιαγιαδες; ιδρωμενες ολες να τρεχουν απο παντου ζουμια και να με φιλάνε με παθος! Ενταξει, τα εχω ξαναζησει και τα εχω ξαναγραψει. Απλά ειναι που δεν ειμαι ανθρωπος του αγγίγματος και του φιλιου! Ξενερωτη απο κουνια. Γι αυτο λίγο ταράχτηκα στο μυστηριο αλλα οταν τελειωσε ο κοσμος πηρα ενα μικρο μωρομαντηλο του ανιψιου μου και ελαφρα σκουπισα το dna 200 ανθρωπων απο τα μαγουλα μου.

Υστερα πηγαμε στο τραπέζι. Κουτσοφαγαμε, γελασαμε με τους κουμπάρους και τελειωσε η βραδιά σε μπιτσομπαρο με κοκτέιλ και σφηνάκια και γίναμε κουρουμπελα και δε ξεραμε που ειχαμε παρκαρει, πως βαφτισαμε το παιδί, ποιος θα οδηγήσει, σε ποιο ετος βρισκόμαστε και τί θελουμε από τη ζωη μας σε αυτη την ατιμη παλιοκοινωνια που ζουμε. Α και που είναι οι άντρες ρε παιδια; Αυτα ειναι τα καλύτερα και αν αξιζε κάτι σε όλο αυτό είναι που κουμπαριάσαμε με τη κολλητή ύστερα από πολλα χρονια καρδιακης φιλιας και που ηπιαμε Βοσπορο Σαρωνικο και Κορινθιακο μαζί, μεσα σε μονο μία νύχτα.

Την επομενη μερα φυσικα το κεφαλι μου ήταν για να το ξεκολλήσω και να το πετάξω, καθώς εγω δεν πίνω και οταν πιω με πινει το ποτο και με κάνει να μοιαζω με καμπαναριο που το βαρανε οι καμπάνες σαν τη μεγαλη παρασκευη που χτυπάνε αδειαλείπτως και νυχθημερον. Κοιμήθηκα ωστοσο πολύ και περασαν ολα αφηνοντας μια γλυκιά γεύση της προηγουμενης μερας και νυχτας.

Να μας ζήσει η Μαρία και να γινει ένα καλό, όμορφο, έξυπνο, τυχερό και γλυκό παιδί σαν την νονα του. Ε τελοσπάντων...καλό παιδι.

Αυτά τα νεα από τη βάφτιση. Ελπίζω να περνάτε κι εσείς καλά και να δροσίζεστε.

Φιλιά πολλά σε ολους


Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

Επιθέσεις κι εναποθέσεις

Coυλοί μου αναγνώστες,

Χριστός Ανέστη και Χρόνια πολλά και καλά με υγεία και ευτυχία στη ζωή σας και αγάπη στις καρδιές σας. Ελπίζω να περάσατε όμορφα αυτές τις κατανυκτικές ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος και τις κανιβαλικές μέρες της επόμενης εβδομάδας που αισίως ακόμη διανύουμε. Ελπίζω να φάγατε τα αρνάκια και τα αυγάκια και τα τυράκια και τα κοκορετσάκια και τις σαλατούλες και τα τζατζικάκια και τα τσουρεκάκια με τη μερεντούλα και τα παγωτάκια και τα γλυκάκια και όλα τα καλά του θεούλη.
Μια από τα ίδια κι εδώ. Βάλαμε τις διατροφές και τις γυμναστικές στην άκρη κι επιδοθήκαμε στην γυμναστική όλων των οδόντων της στοματικής μας κοιλότητας και των μυών εκεί.

Και αφού το αρνί κάπως τελειώνει και το κοκορέτσι έφυγε την πρώτη κιολας μέρας, ψάχνουμε να βρούμε τους χαμένους μας ρυθμούς εργασίας και καθημερινότητας αλλά μια φούσκωση μας κρατά πίσω που δεν τη γιατρεύει ούτε η σόδα ούτε τίποτα. Ευτυχώς φτάνεις στο σημείο να σιχαίνεσαι οτιδήποτε βρώσιμο και κάπως ετσι το γυρνάς στις σαλατούλες. Μου λείψανε τα όσπρια να καταλάβετε και τα βραστά τα χόρτα με το λεμονάκι. Έτσι, σήμερα ξεκίνησα και πάλι τη γυμναστική μου, τη διατροφή μου και την αυτοπειθαρχική μου κατάσταση.

Είναι γεγονός πως διαβάσαμε πολλά αδιάβαστα βιβλία τις μέρες που πέρασαν, πως παίξαμε πολύ με τα ανίψια, πως δεν βγήκαμε και πολύ έξω γιατί που να πας να αργοσέρνεσαι μετά το φαγητό; Αραξε ξάπλωσε και πάρε βαθιές ανάσες και πού ξέρεις μπορεί και να γεννήσεις κανένα αρνί ή κανένα κοκορετσάκι. Πάντως στην Ανάσταση φέτος δε κάθισα ως το τέλος με αποτέλεσμα να με φωναζουν στο σπίτι για 3 μερόνυχτα άθεη και να μου λένε πως έχασα το δρόμο μου και παραπαίω και γι' αυτο δε σταυρώνω γκόμενο γιατί δεν έχω τη θεία χάρη του θεού.

Το γεγονός πως έχω σιχαθεί τους δήθεν, τους ψεύτες, τους ανισόρροπους, τους αμόρφωτους, τους πτυχιούχους αμόρφωτους και τον κάθε γλίτσα που έχει στο μυαλό του μόνο το σεξ και τίποτα άλλο, δε περνάει καν από τα μυαλά των δικών μου. Το γεγονός πως η μοναχικότητα μου ταιριάζει δε θα το αποδεχτεί ποτέ η μανούλα μου. Αφού δε με θέλει ο ένας και μοναδικός, δεν θελω κανέναν άλλο. Αλλά δε τα λέω αυτά γιατί θα με λένε άθεη, ανώριμη, χαζή και αλλοπαρμένη.

Προσφάτως κάποιοι με είπαν χαζή και ματαιόδοξη. Και κάποιοι άλλοι με είπαν εγωίστρια και ψώνιο. Κάποιοι με είπαν αχάριστη και ισχυρογνώμων. Πραγματικά δεν ήξερα πού σκατά κρύβω καλά, τόσα αρνητικά στοιχεία στην ύπαρξή μου. Δε βοηθησε η αυτοκριτική που έκανα με τον ψυχοθεραπευτή μου και θα πρέπει να ξαναπάω ή και να αλλάξω γιατρό. Αλλά πριν το κάνω αυτό, θελω να βεβαιωθώ πως οι χαρακτηρισμοί που μου αποδόθηκαν προέρχονται από ανθρώπους λογικούς και συνετούς και ευφυεις. ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ. Εδώ κυριολεκτικά γελάμε. Γιατί δε μπορεί να ζητάς από μια χαζή και ματαιόδξη, από μια εγωίστρια και από ένα ψώνιο, από μια αχάριστη και μια ισυρογνώμων, να βγεις ραντεβού!!! Η τύπισσα σε γείωσε και απέκτησε ολα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που μεταξύ μας για τους ανθρώπους που τα είπαν εύχομαι να ήμουν ακριβώς ό,τι είπαν για να μην με ξαναενοχλήσουν ποτέ. 

Φοβάμαι πως αρχίζω να μοιάζω σε εκείνον τον ενα που τον ηθελα και δε με κράτησε. Αρχίζω να φοβάμαι τους ανθρώπους. Να οπισθοχωρώ. Εγώ που μόνο με χαμόγελο μπορούσα μεχρι χτες να αντιμετωπίσω τα πάντα. Γυρνάω τη πλάτη μου σε όλους και αφήνομαι στον δικό μου μοναχικό μα υπεροχο κόσμο των βιβλίων μου. Και μη μου μιλάτε γιατί φοράω και ακουστικά με δυνατή μουσική και δε σας ακούω. Μερικές φορές η βουτιά μεσα στον εαυτό μας είναι λυτρωτική κι ας φαίνεται να μοιάζει με χαζομάρα, ματαιοδοξία, εγωισμό, ψώνισμα, αχαριστία και ισχυρογνωμοσύνη.

Ένας πραγματικά ευφυής άνθρωπος το ξέρει ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, οτι πρέπει να μπεις μέσα για να δεις και όχι να κρίνεις από την εξώπορτα ένα σπίτι. Κι αυτός ο πραγματικά ευφυής
άνθρωπος δειλιάζει να μου χτυπήσει τη πόρτα παρόλο που ξέρει πως τον περιμένει μια πολυθρόνα δίπλα στη δική μου, πλάι στη μεγάλη μου βιβλιοθήκη. 

Σε άλλα νέα: Τίποτα. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια.

Να είστε όλοι καλά και να χαμογελάτε.


Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Εγκεφαλικά πηδήματα

Χαίρετε coυλοί μου αναγνώστες,

δυο πόδια της Σαρακοστής μείνανε, κλειστά, για να έρθει εκείνη η μέρα που ως άλλοι χάνιμπαλς θα πλακώσετε το αρνί το σουβλιστό και το κοκορέτσι και θα το κάνετε σκόνη. Κι εγώ μαζί σας βασικά αλλά δε σκοπεύω προφανώς να ξεφύγω απο τη δίαιτα-γυμναστική μου παρά μόνο για λίγη πετσούλα και λίγο κοκορετσάκι από δαύτο του πατέρα μου που ως άλλος μαγκάιβερ έχει ξεκινήσει να ετοιμάζει τα σουβλιά. Έχω  γνωριστεί τώρα και με τις γιαγιούλες στο γυμναστήριο και περνάω θαυμάσια. Δε θελω να τις απογοητεύσω και ούτε την διαιτολόγο μου που έχει στοιχηματίσει σε μένα και με φωνάζει cουλό πειραματόζωο. Εκανα και το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα αλλά αυτά είναι θέματα άλλης ανάρτησης.

Εμένα όμως άλλο με απασχολεί αυτές τις μέρες. Πρώτον οι πανελλαδικές εξετάσεις που έρχονται και δεύτερον ο έρωτας που δεν έρχεται γιατί έχει κατσικωθεί κάπου απροσδιόριστα. Πάμε ένα ένα.

Πολλοί κατηγορούν το νέο σύστημα πανελλαδικών. Επειδή λέει τα παιδιά πρώτα δίνουν ενδοσχολικές εξετάσεις και μετά πανελλαδικές. Ας χαλαρώσουμε λίγο τα αδυνατισμένα κορμιά μας. Δεν είναι δυνατόν πρώτα να μπαίνεις στο πανεπιστήμιο και μετά να περνάς τη τάξη! Οκ; Το καταλάβαμε όλοι αυτό ή να το εξηγήσω κι άλλο; Έχω ξαναπεί πως οι εξετάσεις είναι λάθος. Αλλά αφού υπάρχουν πρέπει να τίθενται με λογική σειρά. Διαβάζω όλο το χρόνο, ξεστραβώνομαι, μετά δίνω εξετάσεις να τελειώσω το λύκειο, καίω το απολυτήριο και με περισσή χαρά κάνω τη προσπάθεια μου για να εισέλθω στο πανεπιστήμιο. Αν εισέλθω έχει καλώς (παναπει...πως έχω καλό φροντιστή) αν δεν εισέλθω....τον ηπιαμε.

Είναι σα να γνωρίζεις κάποιον και του λες πρώτα θα μείνω έγκυος και μετά θα κάνουμε έρωτα. Δε γίνονται αυτά. Υπάρχει μια χρονολογική σειρά που γίνονται τα πράγματα. Θα δεις το βλέμμα του, θα ερωτευτείς τα μάτια του και ό,τι υπάρχει κάπου πίσω και μέσα από αυτά, μετά θα ανοίξεις τα πόδια, θα πηδηχτείς και θα μείνεις έγκυος. Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι την αντιστοιχία.

Κάποιοι λένε πως οι ενδοσχολικές προκαλούν άγχος στα παιδιά λίγο πριν τη μεγάλη στιγμή των πανελλαδικών. Ποιο άγχος μωρέ; Ως και τα θέματα ξέρουν για τις ενδοσχολικές. Δε πατάνε στο σχολείο δυο μήνες και τελειώνουν με απουσίες 0. Μη τρελαθούμε τώρα. Επίσης σιγά που ο κάθε οργανωμένος μαθητής θα περίμενε τώρα για να βγάλει την ύλη. Η ύλη και το βαρύ το διάβασμα έχουν τελειώσει. Τώρα απλώς επαναλαμβάνουμε και κλείνουμε λίγα κενάκια έτσι για την τσαχπινιά.

Τα μπουμπούκια μου πάντως είναι πανέτοιμα να ριχτούν στη μάχη των πανελλαδικών και να βγουν νικητές. Και καπου εδώ να πω πως οι πανελλαδικές δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή για πολύ ωραία πράγματα. Το άγχος να πάει στο καλό και με καθαρό μυαλό πάμε δυναμικά και κάτω δε το βάζουμε για κανένα λόγο.  Αυτά ως προς τις εξετάσεις και τα διάφορα που ακούγονται. Καλά κουράγια σε όλα τα παιδιά και καλή επιτυχία.

Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με τον έρωτα που δεν έρχεται. Έχει χάσει παντελώς το δρόμο και ενώ ξέρει κι ο ίδιος ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει, κάθεται και κάνει σβούρες γύρω από τον εαυτό του. Κι αναλώνεται και περνούν τα χρόνια και θα δοθώ αλλού.

Πάντως οι σχέσεις με το άλλο φύλο συνεχίζουν δυναμικά να είναι προβληματικές καθώς όλοι οι άντρες είναι γουρούνια και όλες οι γυναίκες πουτάνες. Τι; Διαφωνεί κανείς; Δε νομίζω.
Κι εκτός των άλλων υπάρχει και αυτή η μάστιγα των κοινωνικών δικτύων που κλείνει σπίτια και πλάθει σχέσεις στηριζόμενες στα λάικ και στα φαβ. Κρίση αξιών. Κρίση πολιτισμού. Κρίση ουσιαστικής επικοινωνίας. Όχι, τίποτα άλλο! Για να μη λέτε πως όλοι οι άντρες είναι γουρούνια κι όλες οι γυναίκες πουτάνες.

Και τώρα που είπα πουτάνες θυμήθηκα μια τύπισσα στο γυμναστήριο. Αυτό θα σας πω και θα κλείσω. Αυτή υποτίθεται βρίσκεται σε σχέση. Όμως, εκεί που εμείς χτυπιόμαστε κάθε πρωί στο αερόμπικ αυτή είναι στο κινητό της και μιλάει μπούρου μπούρου με κάθε καρυδιάς καρύδι. Και σε κάθε αλλαγή θέσης έρχεται και μου δείχνει γκόμενους. " Αυτός καλός Coύλα; Μιλούσαμε χτες όλη νύχτα. Σου αρέσει;"  Με ρωτάει. "Κάλος". Της απαντάω και δεν εννοώ το παιδί αλλά εκείνη. "Κοίτα εδώ σιξ πακ. Δεν είναι ωραίο μωρό; Κάναμε σεξτινγκ"  μου λέει. Εγώ από σιξ πακ μόνο τις κοκα κολες ζίροου ξέρω με δώρο τις μηδέν θερμίδες τους και από σεξτιγκ μια φορά που πήγα να το κάνω με τον μεγάλο έρωτα της ζωης μου, πιάσαμε τα γέλια και δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε από το σπαστικό.  Κοντέψαμε να φτιάξουμε σιξ πακ από τα χαχανητά.

Αλλά όλα είναι κατανοητά και σεβαστά γιατί αυτή είναι η εποχή μας και πρέπει να συμβαδίζουμε. Αν δε συμβαδίζουμε, μένουμε μόνοι και περιμένουμε τον έρωτα για πάντα. Τον έρωτα όμως. Όχι μαλακίες.

Φιλιά σε όλους.

ΥΓ Ο τίτλος της ανάρτησης είναι άσχετος.

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Θεϊκά ανίψια, θεϊκά ρημάζουν

Χαίρετε coυλοί μου αναγνώστες,

διπλή γιορτή αύριο και θα σας πω από σήμερα τα Χρόνια Πολλά και του χρόνου με υγεία.
Σήμερα και μέχρι αυτή την ώρα, επεράσαμε όμορφα. Έχω πολύ καιρό να σας μιλήσω για τα θεϊκά μου ανιψάκια που η τσούρδω μου έγινε 6 ετών και το μικρό μου μωρό 2,5 ετών.
Οι σχέσεις μας είναι εξάρτησης και λατρείας και αντιμετωπίζω προβλήματα πολλά, δεδομένου πως οι δασκάλες της τσούρδως ξέρουν τα πάντα για μένα, καθώς η μικρή τους δίνει αναφορά σε καθημερινή βάση για τη θεία της.

Σήμερα είχαν γιορτή στο νηπιαγωγείο κι είχε αρχίσει μια γκρίνια, μια ολόκληρη εβδομάδα:
Θεία θα έρθεις στη γιορτή; Θα έρθω. Θεία μη σε πάρει ο ύπνος. Δε θα με πάρει. Θεία μη το ξεχάσεις! Και να θέλω δε γίνεται. Θεία να σου πω το ποίημα; Να το πεις. Θεία να σου χορέψω τα βραχιόλια που βροντούν; Αμέ ναι! Θεία θα σε περιμένω. Ναι είπαμε. Θεία μη και δεν έρθεις. Της θειάς σου!

Από χτες αρχίσαμε την τηλεφωνική επικοινωνία. Θεία τί θα φορέσεις; Θεία θα με τραβήξεις κάμερα; Θεία θα έρθεις τελικά; Θεία μη και το ξεχάσεις. Θεία κανονίσου να μην έρθεις.

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΣΟΥ!!!!!!!

Και ξημέρωσε ο θεος τη μέρα και η θεία σηκώθηκε από το άγριο χάραμα και ετοιμάστηκε και  πήγε στο νηπιαγωγείο. Η θεά ανιψιά ντυμένη βλαχοπούλα έδωσε ρεσιτάλ. Είπε το ποίημα αλάνθαστα, χόρεψε καλαματιανό, φλέρταρε με τον Κωνσταντίνο τον τσολιά με την σπάθα, τραβήξαμε φωτογραφίες και με πλησιάζει η δασκάλα της.

Είσαι η θεία της; Ναι! Σε αγαπάει πολύ! Ναι το ξέρω, έχουμε σχέση δυνατή. Έχεις φροντιστήριο φιλολογικών; Ναι. Είσαι ελεύθερη; Ναι. Έχεις παιδιά; Όχι. Μου είπε η ανιψιά σου πως είναι πολύ τυχερή που δεν έχεις παιδιά.

Νταξ, ότι η Αιμιλία από τα 6 της σκέφτεται τα κληρονομικά μας, είναι λίγο περίεργο.

Εν συνεχεία γονείς και παππούδες εξαφανίστηκαν τεχνηέντως κι η θεία πήρε τα ανίψια να πάνε στο πάρκο. Το μόνο μου λάθος είναι που δεν πήγα πρώτα σπίτι να ξεντυθώ, να φορέσω καμιά φόρμα και κανένα σπορτέξ γιατί το λέβελ κυνηγητού στις κούνιες είναι ανεβασμένο. 1345 πίστα κάντι κρας σόντα και βάλε.

Κι αρχίζω να υστεριάζω: Βαγγελάκηηηηη εδώ! Αιμιλίααααα άσε το σκυλί! Βαγγελάκηηηηη μη πιάνεις τίποτα απο κάτω! Αιμιλίαααα μη βγάζεις τη ζακέτα! Βαγγελάκηηηηη θα πέσεις! Αιμιλίαααααα μην απομακρύνεσαι! Βαγγελάκηηηηη να σε βλέπω! Αιμιλίααααα  δε σε βλέπω! Βαγγελάκηηηηηη έλα να πιεις λίγο χυμό! Αιμιλίααααααα  όχι τόσο ψηλά στη κούνια! Βαγγελάκηηηηη μη πιάνεις το σκυλί λέμε ρε αληταρά! Αιμιλίαααααα  μη τρέχεις τόσο πολύ! Βαγγελάκηηηη θα σε δαγκώσει βρε ούφο το σκυλί! Αιμιλίαααααα  φυγετε από το σκυλί ΤΩΡΑ.

Και κάπου εκεί μάζεψα τα συμπράγκαλα που όπως καταλαβαίνετε συνοδεύουν δυο μωρά παιδιά και πάμε σε έναν πιο πολιτισμένο χώρο για να μπορώ να ελέγχω τα πάντα. Πάμε στον παιδότοπο της παραλίας. Ωραία θέα, ωραίος καφές, κοπέλα που τα προσέχει. Δόξα τω Θεώ. Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.

Στον δρόμο η μία πείνασε, αγοράσαμε μπανάνες, τυρόπιτα, τόστ. Πείνασε κι ο άλλος αγοράσαμε μπισκότα, μπουγάτσα, χυμούς. Στη συνέχεια είδαμε  ένα βιβλιοπωλείο. Η μία ήθελε σετ ζωγραφικής, ο άλλος ήθελε κάτι μπαλάκια και κάτι αριθμούς. Φευγουμε κι από εκεί. Προσεύχομαι να φτάσουμε παιδότοπο. Ειμαι φορτωμένη σα το γαϊδούρι, με τα τακούνια μου τα ψηλά και τις φούστες τις φιλολογικές και από το χέρι και τα δύο. Κι ο ήλιος ντάλα αλλά κι ένα αεράκι να μας δροσίζει που και που. Αλλά όχι...πρέπει να μπούμε και σε παιχνιδάδικο! Και η μία αγοράζει μια κούκλα, ο άλλος ένα παζλ. Συνεχίζουμε κι ο Θεος μαζί μου! Στο πορτοφόλι μου είχα 100 ευρώ που πρέπει να τα κάνω 250 ως το τέλος του μήνα μπας και πληρώσω κανένα ρεύμα, αλλά προβλέπεται ρήμαγμα καθώς τα ανιψάκια μου έχουν άγριες διαθέσεις.

Επιτέλους φτάνουμε παιδότοπο. Αράζω κιουρία σε ένα τραπεζάκι και υπόσχομαι να μη ξανασηκωθώ μέχρι να φύγουμε. Ποιος; Αλήθεια; Ούτε καν. Κι αρχίζει το πανηγύρι:
Θεία με χτύπησε ένα παιδάκι. Θεία με έσπρωξε ένα παιδάκι. Θεία με ενοχλεί το μαντήλι της στολής. Θεία έκανα κακά. Θεία θελω νερό. Θεία θέλω τυρόπιτα. Θεία πάρε μου ένα χυμούλι κρύο. Θεία ... θεία....θεία.....θεία....

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΣΑΣ!!!!

Ύστερα από δυο ώρες πραγματικών οργίων εμφανίστηκε ο παππούς τους που ανέλαβε δράση.

Η θεία ρημαγμένη οικονομικά αποχωρεί για δουλειά. Τα ανίψια βάζουν τα κλάματα. Να έρθουμε μαζί σου θεία....λένε μεσα από δάκρυα και μύξες. Κι εκεί φεύγουν όλα τα νεύρα. Μπαίνουν στην αγκαλιά μου με πλακώνουν στα φιλιά με γεμίζουν κι εμένα δάκρυα και μύξες κι αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα δυο πλάσματα είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός μου.

Η συνέχεια αύριο που θα πάμε παρέλαση, τους υπόσχομαι και τα αφήνω στα ικανά χέρια του παππού και της γιαγιάς που θα τους ρημάξουν και τα δικά τους πορτοφόλια γιατί για να ηρεμήσουν θα τα πήγαιναν τζάμπο.

Χρόνια Πολλά με υγεία.

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Εκπτώσεις τέλος: Θα 'ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη

Χαίρετε coυλοί μου αναγνώστες.

Επίσημη πρώτη της Άνοιξης κι είμαι κι εγώ εδώ να σας φέρω τον ήλιο, τα λουλούδια, τα χαμόγελα, την αγάπη στις καρδιές σας.

Πάλι θα αναλωθώ γράφοντας για τα αυτονόητα. Αλλά έχει πλάκα το σημερινό coυλό γιατί είναι προσωπικό βίωμα. Δε μου το είπε κάποια φίλη, δεν το άκουσα κάπου τυχαία, δεν είναι προϊόν φαντασίας. Είναι μια απόλυτη αλήθεια.

Με αυτά ως δεδομένα, μου έκαναν ένα προξενιό. Μια φίλη της μάνας μου, η οποία παντρεύτηκε στα 25 της έναν 40άρη για τα λεφτά του, της είπε να μου γνωρίσει έναν άνθρωπο από το χωριό της. Να κάνω μια νέα γνωριμία, είπε. Είναι καλό παιδί, ετών 50, αγρότης, με πολλά κτήματα, με εργάτες που δουλεύουν γι' αυτόν. Πολύ καλό παιδί. Μάλλον σοβαρός κύριος, που θέλει να κάνει οικογένεια και παιδιά. Η μάνα μου το χειρίστηκε έξυπνα. Με έπιασε ένα βράδυ που απεγνωσμένη χάζευα στο fb και με έπιασε στο μπίρι μπίρι.

-Σε παρακαλώ, κάντο για μένα, ικέτευε η μάνα μου. Βγες για ένα ποτό μόνο, να τον δεις και αν δε σου αρέσει τίποτα άλλο.
-Βρε μάνα είναι μεγάλος σε ηλικία και χωρίς καθόλου σπουδές και δε με νοιάζουν καθόλου τα λεφτά και ουτε και οικογένεια παω να κάνω έτσι ξαφνικά, επειδή μπήκε η ιδέα στο μυαλό της κάθε φίλης σου.
-Σε παρακαλώ, κάντο για μένα. Απλά πήγαινε και δες τον.

Έβλεπα στο μάτι της μανούλας την ευκαιρία της ζωής της να παντρέψει το παιδί που της απέμεινε, μετά τους θανάτους και τις παντρειές των άλλων. Κι είπα, αι στα κομμάτια! Κι αυτός που θέλω μεγαλύτερος μου είναι κατά πολύ. Ας πάω  να γνωρίσω κάποιον για χατήρι της. Μέσα μου ήξερα πως ήταν όλο λάθος με βάση τα δεδομένα μου, αλλά ας είναι. Δε πειράζει. Δυο ωρίτσες κατεστραμμένες με κάποιον εντελώς έξω από ό,τι έχω εγώ στο μυαλό μου για μένα. Άλλωστε δε παντρευόμαστε με όποιον θα πιούμε έναν καφέ. Κι ας μη το ξέρει η μάνα μου αυτό. Κι ας φαντάζεται...ο,τι θέλει η καημένη κι αυτή η καψερή.

Βασικά εγώ είμαι ερωτευμένη με άλλον και θα περάσει πολύ δύσκολα μαζί μου, όχι μόνο ο 50αρης αγρότης αλλά και οποιοσδήποτε άλλος. Γιατί εγώ όταν ερωτεύομαι είμαι εκεί και κάνω συγκρίσεις και ξέρω ότι δεν είναι σωστό αλλά να πάρει ο διάολος αυτό γίνεται.

Έτσι της είπα να δώσει το τηλέφωνο μου στον κύριο να με πάρει να κανονίσουμε. Και το έδωσε. Και με πήρε. Και κανονίσαμε. Και ο πρώτος ντουβρουτζάς ήρθε όταν συνάντησα, ένα από τα προηγούμενα βράδια,  έναν μπάρμπα 65 φεύγα χρονών. Παρ' ολίγον τα μισά μου χρόνια ηλικιακά με πρώτη του ατάκα: Δεν έβρισκα πού να Μπαρκάρω το αυτοκίνητο. Μπάρκαρε το για Ιταλία με το πρώτο πλοίο, σκέφτηκα. Και φύγε μαζί  κι εσύ.

Είμαι πολύ ευγενικός άνθρωπος. Κανονικά έπρεπε να προφασιστώ πονοκέφαλο και κούραση δουλειάς και να πάω σπίτι μου να αρχίσω τα μπινελίκια στην κατά τα άλλα γλυκιά μανούλα μου. Δε το έκανα. Βγήκα μαζί του, στην πιο άδεια καφετέρια της πόλης για μια ώρα και 18 λεπτά. Ναι, τα μετρούσα.

Και όσο ο μπάρμπας  μιλούσε κι έλεγε τα της ηλικίας του, δηλαδή θέματα που συζητώ με πιο δημιουργικό τρόπο με τον πατερούλη μου, εγώ σκεφτόμουν άλλα ραντεβού μου που περνούσαν πέντε ώρες και δεν θέλαμε να φύγουμε από τη καφετέρια και που μετά καταλήγαμε να φιλιόμαστε παθιασμένα σε βραχάκια, ερημιές, ξενοδοχεία, παραλίες και αυτοκίνητα κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο και με τις λεκάνες μας να κάνουν πάρτυ από την ταύτιση.

Όσο ο μπάρμπας μιλούσε για τις πελατειακές του σχέσεις με όλους τους τοπικούς φορείς εξουσίας εγώ αναλογιζόμουν πόσο τέλεια περνούσα με εκείνον τον ένα και μοναδικό που είμαι ερωτευμένη ακόμη, που ακόμη κόβω φλέβες και που το μικρό του δαχτυλάκι να κουνήσει θα τρέξω στην αγκαλιά του, θα τον παντρευτώ, θα του κάνω 56385 παιδιά και θα φύγω μαζί του ακόμη και για τη κόλαση.

Όσο ο μπάρμπας έλεγε πως έχει λεφτά και κάνει ταξίδια με φίλους και θέλει να βρει μια κοπέλα -σαν εμένα- για να απολαύσει τα στερνά της ζωής του κανοντας οικογένεια, εγώ ονειρευόμουν παραλίες με μαυρισμένα κορμιά, με ιδρώτα, αγκαλιές, έρωτα ξέφρενο κάτω από τα άστρα, με μια μπύρα και γέλια πολλά και έξυπνες ατάκες και πάλι χάδια, φιλιά και πεταλούδες στο στομάχι, με ΑΔΕΙΟ πορτοφόλι μα τη ζωή μόνο να μας χαμογελά.

Όσο ο μπάρμπας ανέλυε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, εγώ ταξίδευα σε στιβαρά μπράτσα, σε χέρια δυνατά και πόδια ατελείωτα, σε μπαράκια που το αλκοόλ ξεθύμαινε τις άμυνες, σε μηχανές κυβισμού που με φιλοξένησαν φοβισμένη αλλά μια αγκαλιά στη μέση του άλλου έδιωχνε κάθε φόβο. Σε παγωμένα χέρια που ανατρίχιαζαν τον λαιμό και σε ερωτόλογα που αφήνονταν με φιλιά και χάδια στα αυτιά μου.

Όσο ο μπάρμπας σχολίαζε τον ΦΠΑ και την εφορία, εγώ χανόμουν στις πιο τρελές φαντασιώσεις μου με εκείνον τον ένα και μοναδικό που απείχε χιλιόμετρα από εκείνον τον μπάρμπα που συνεχώς μιλούσε και μιλούσε και με κοιτούσε. Κι ένιωθα τη γλίτσα του βλέμματος του, ιερόσυλη να βαδίζει προς τα μάτια μου, το στήθος μου, το κώλο μου και τα πόδια μου. Και σιχάθηκα την υπαρξή μου που πήγα κι έκανα μια τέτοια οδυνηρή  έκπτωση στη ζωή μου.

Είμαι ελεύθερη. Είμαι έξυπνη και μορφωμένη.  Είμαι νέα (ακόμη). Είμαι όμορφη. Ειδικά μετά την διατροφή και την γυμναστική που έχω βάλει στη ζωή μου, έχω γίνει λίγο πιο όμορφη. Είμαι καλός άνθρωπος. Εργάζομαι. Έχω την δική μου δουλειά που πάει πολύ καλά χρόνο με τον χρόνο. Επιβιώνω. Πατώ στα πόδια μου χωρίς δεκανίκια. Είμαι ηθική. Αυτό που λέμε άνθρωπος με αξίες και ιδανικά που παλεύει γι' αυτά, πολεμά να τα υπερασπιστεί και δε τα προδίδει. Είμαι πιστή και σε ανθρώπους και σε αρχές. Δεν είμαι επικριτική. Σέβομαι το διαφορετικό. Ακούω προσεκτικά την φιλοσοφία ζωής των συνανθρώπων μου και φροντίζω να κρατώ τα υποκειμενικώς σωστά και να αποβάλλω τα υποκειμενικώς λάνθασμένα. Κάνω συχνά αυτοκριτική και αναζητώ την αυτογνωσία. Παρακολουθώ συνεδρίες ψυχοθεραπείας κάποιες φορές που γονατίζω και δε μπορώ να σηκωθώ. Είμαι ευαίσθητη. Ψάχνω το δίκιο των άλλων και προσπαθώ να τους κατανοώ. Και το κυριότερο είμαι ερωτευμένη με κάποιον που δε μπορώ να έχω.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Έρχεται το καλοκαίρι.Ομορφαίνουμε κι άλλο. Δε έκανα και δεν θα κάνω ποτέ εκπτώσεις σε αυτό που θέλω από τη ζωή μου. Δεν έκανα και δε θα κάνω σχέση με άντρα, όπως και δεν παντρεύτηκα και δε θα παντρευτώ ποτέ άντρα, που δε θα με εξιτάρει στο πνεύμα και στο σώμα, στο χιούμορ και στον έρωτα, στις ιδέες του και στην αξιοπρέπεια του. Δεν κάνω σχέση και δε παντρεύομαι με άντρα που δεν είναι ευφυής και που δε διαβάζει βιβλία.

Εκπτώσεις ΤΕΛΟΣ.

Καλως μας ήλθες Άνοιξη.

Θα ' ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη. Αλλιώς ολα λαθος.

ΥΓ Τα σχολιά σας σε αυτή την ανάρτηση, είναι υποχρεωτικά. Ευχαριστώ.

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Κάρπε ντίεμ να γουστάρουμε γυμναστική

Χαίρετε couλοί μου αναγνώστες,

σήμερα ξύπνησα με μια υπέροχη διάθεση γιατί χτες δε καλοκοιμήθηκα και είπα να ακολουθήσω το ρητό κάρπε ντίεμ που έχουν λυσσάξει όλοι να μας σερβίρουν. Σηκώθηκα, που λέτε, πήγα τουαλέτα, κατούρησα, έπλυνα δόντια, μετά έφαγα μια μπανάνα και φόρεσα τις φόρμες μου για το πρωινό μου περπάτημα στη θάλασσα. Έβαλα στα ακουστικά μου το come on come on turn the radio on, και ξεκίνησα. Μόλις πέρασε μία ώρα και 17 λεπτά, επέστρεψα σπίτι και άλλαξα φόρμες γιατί έπρεπε να πάω γυμναστήριο. Αυτό κι αν είναι κάρπε ντίεμ.

Γράφτηκα εδώ και λίγες μέρες παρόλο που είναι αντι-ιδεολογικό και πήγα.

Άσκησα βέτο για διάδρομο, ελλειπτικά και άλλα φλογερά δρώμενα, γιατί αυτά τα κάνω και σπίτι μου και ζήτησα μόνο αερόμπικ. Και να μαι η τσούρδω με τα κολάν μου και τα nike τα καινούργια να μπαίνω στην αίθουσα του αερόμπικ και να κάθομαι τελευταία πίσω πίσω να κοιτάω και να προσπαθώ να μη βάλω τα γέλια με τα χάλια μου. Γύρω μου πενηντάρες και εξηντάρες μπορώ να πω με σώματα λαμπάδες. Ρε τι έχουν πάθει οι πενηντάρες όλες; Θα κάνω μια έρευνα. Χαλαρώστε θειτσούλες μου, όσο και να το παίζετε κουκλάκια μπάρμπι ζωγραφιστά, οι ρυτιδούλες φωνασκούν.Όχι, καλά κάνουν οι θείτσες. Μόνο μία με νευρίασε που έρχεται και μου λέει καλωσήρθες και μετά καπάκι ότι είναι 35 ετών. Ελα μωρή αρρώστια που μας βγήκες πιο μικρή κι από μένα.

Και ξεκινάει η μουσική και η γυμνάστρια μας πάει πέρα δώθε.Σερνάμενο καράβι η Coύλα σας, να πηγαίνει πέρα δώθε στη καταιγίδα. Κι εκεί που όλο το τμήμα πήγαινε δεξιά, εγώ να ξεμένω αριστερά. Κι εκεί που το πόδι όλων ήταν ψηλά, το δικό μου ντελάπαρε επικίνδυνα κι έπεφτε στο γκρεμό. Πως δε χτύπησα καμία χριστιανή, δεν το ξέρω ακόμη. Τυχερές φανήκαν. Κι ενώ τα τραγούδια συνεχίζουν και τα πέρα δώθε και τα έλα φύγε και πάλι πίσω, εγώ μόνο το πρόσεξε μη βρεις, είχα στο νου μου.

Κι αφού ίδρωσε μέχρι και το βρακί και καλά έκανε, γιατί γι' αυτό πάμε γυμναστήριο, άρχισαν τα όργανα. Κι εμφανίζει η γυμνάστρια κάτι τεράστιες μπάλες και αρχίζουν οι μπάλες να γεμίζουν το χώρο. Κι όλες οι θείτσες βουτήξαν τις μπάλες κι άρχισαν να τις καβαλάνε και να σέρνονται πάνω τους σαν να ήταν στη πισίνα και να φωνάζουν: έλα μπανάνα.  Κι εγώ η καημενούλα να αναρωτιέμαι: Να ανέβω τώρα ή θα σκάσει καμια μπάλα και θα ξεφτιλιστούμε σε όλη την επαρχία γιατί αυτά μαθαίνονται και γρήγορα; Δεν ανέβαινα, μέχρι που με πλησίασε η γυμνάστρια και με άρχισε στο μιλητό. Έλα, ανέβα, μη φοβάσαι. Αντέχει. Ε, εντάξει άμα αντέχει να ανέβω. Κι ανέβηκα. Η μπάλα δεν έσκασε και αντιθέτως μου άρεσε πολύ και θα πηγαίνω κάθε Δευτέρα να κωλοτρίβομαι μαζί με τις θειάδες. Δε κατάλαβα; Αυτές είναι καλύτερες;

Κι ύστερα ήρθαν τα σχοινιά. Και πιάνουν όλες και δένονται λες και είναι ντομινατρίξ χρόνια. Ναι, ρε ειχα και στο χωριό μου ντομινατριξ και ξέρω και από αυτά. Άλλο που δεν τα προτιμώ γιατί εγώ πονάω με 50 κοιλιακούς κι εγκαταλείπω. Φαντάσου να με δένουν με σκοινιά και να με χτυπάνε. θα τους πάρει ο γεροδιάολος και θα τους σηκώσει. Τη safe word θα την έλεγα μόλις έλεγα καλησπέρα στον Μάστερ. Χαίρεται κι αντιο. Αλλά στο γυμναστήριο είναι αλλιώς. Τα σκοινιά σε τραβάνε κι εσένα και τους μύες σου. Και τα περάσαμε από τη κοιλιά και μετά πίσω από τον μηρό κι ύστερα πάνω στις πλάτες και στις πατούσες και μετά εγώ κάπου μπερδεύτηκα και δε μπορούσα να ξελυθώ και με έπιασαν τα γέλια και φώναζα βοήθεια χριστιανές σώστε με. Αλλά τα κατάφερα.

Κι επειτα η στιγμή της χαλάρωσης. Όλες ξάπλωσαν στο έδαφος και με σέξυ κινήσεις άφηναν όλη την αρνητική ενέργεια να αποχωρήσει από το σώμα τους. Η μουσική έγινε απαλή και ρομαντική. Ξάπλωσα κι εγώ. Απλώθηκα κυριολεκτικά πάνω στο στρώμα μου και έγινα ένα με το πάτωμα. Νομίζω πως δε μπορούσα να κινήσω ούτε μυ από το πολύ το κάρπε ντίεμ. Κι ενώ μου ζήτησαν να κάνω συγκεκριμένες κινήσεις εγώ σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν ένα χαλαρό μασάζ από γκόμενο ψηλό μελαχρινό εκείνη τη στιγμή και ενα χαλαρωτικό ντουζάκι, αλλά να έρθει το ντουζάκι σε μένα, γιατί εγω δε σηκώνομαι από το έδαφος για κανέναν λόγο.

Με αυτές τις σκέψεις, με ξύπνησε η γυμνάστρια με φωνές γιατί νόμιζε ότι λιποθύμησα. Εγώ χαμογέλασα και της είπα να μη φοβάται. Εναν υπνάκο πήρα μόνο γιατί με εξουθένωσε το κάρπε ντίεμ μου. Μόλις με τα χίλια ζόρια σηκωθήκαμε, όλες οι θειάδες έτρεξαν για ντουζάρα στα αποδυτήρια. Εγώ μίλησα λίγο με τη γυμνάστρια που μου είπε πως για πρώτη φορά τα πήγα πολύ καλά και πως η κινηση μου για αρχάρια είναι πολύ δυναμική και αν συνεχίσω έτσι θα ειναι πολυ περηφανη για μένα. Σα βρεγμένη κότα μπουμπουλώθηκα με το μπουφάν μου και πήγα σπίτι. Μπάνιο με καυτό νερό, ντυσιμο, βαψιμο και βιβλία ανα χείρας και ήρθα στη δουλειά όπου και αποφάσισα να σας τα γράψω τώρα που τα έχω φρέσκα για να σκάσουμε και κανενα χαμογελάκι. Και για να μην τα ξεχάσω.

Καλή εβδομάδα να έχουμε. Αύριο μου είπαν θα κάνουμε κάτι με βαράκια. Θα πάω. Μου άρεσε. Αγαπώ το τμήμα με τις πενηνταροεξηντάρες και κάρπε ντίεμ γαμώτο.

Φιλιά πολλά σε όλους

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

Κοίτα αυτήν, κοίτα την άλλη, μας έπρηξες ρε φίλε.

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες,

Το ξέρω ότι είμαι πολυγραφότατη αυτή τη περίοδο. Είναι γιατί ο έρωτας δε μου έχει χτυπήσει ακόμη τη πόρτα για να μου πάρει τα μαλλιά και τα μυαλά. Οπότε είμαι χαλαρή με δουλειά και βόλτα και κάπως έτσι παρατηρώ τους γύρω μου και συλλέγω couλά για να τα μοιράζομαι μαζί σας.

Τις προάλλες βγήκα με έναν φίλο μου για μια μπυρίτσα. Φίλο μου, φίλο μου. Εκεί που πήγαμε είχε πολύ κόσμο και παρατηρούσαμε -εκείνος περισσότερο- τις γυναίκες γυρω μας.

-Κοίτα αυτήν τί φοράει ρε συ, μου έλεγε στο αυτί. Αν η φούστα ανέβει ακόμη πιο πάνω θα δούμε όλα της τα απόκρυφα. Μα καλά όλες πουτάνες έχουν γίνει πια?

- Ίσως.Είπα εγώ.

-Κοίτα τώρα αυτήν, ούτε που χαμογελάει. Κατάθλιψη θα έχει. Κάθεται στην άκρη και δεν επικοινωνεί με τον έξω κόσμο.Αν είναι δυνατόν.Και δες τι φοράει. Της γιαγιάς της τη μπλούζα δανείστηκε;

-Ισως. Είπα εγώ.

-Εκείνη εκεί έχει νευρική ανορεξία, σε λίγο θα φαίνονται τα κόκαλά της, ενώ η ακριβώς απέναντι πρέπει να χάσει επειγόντως κάποια κιλάκια γιατί είναι όμορφη και γλυκιά αλλά δε τη βοηθάει το σώμα της.

-Ίσως. Είπα εγώ.

- Α, εκείνη εκεί πέρα την ξέρω. Έχει δική της επιχείρηση. Το παίζει πως είναι ο Ωνάσης. Να δούμε πότε θα κλείσει το μαγαζί της για να ρίξει και τη μύτη της μαζί. Όλες πια επιχειρηματίες. Αρκετά πια.

-Ίσως. Είπα εγώ.

-Δες εκείνη εκεί. Την ξέρω κι αυτή. Ζει με τους γονείς της ακόμη. Δεν έχει δουλειά η καημένη. Που να μπλέξεις μαζί της, θα πρέπει να την συντηρείς διαρκώς. Άσε καλύτερα.

-Ίσως. Είπα εγώ.

-Αυτή την ξέρεις; Ωραία κοπέλα. Στα γούστα μου. Έχει πολύ ωραίο χαμόγελο και φαίνεται ισορροπημένο άτομο. Έχει γούστο στο τρόπο που ντύνεται και φαίνεται κούλ.

-Ωραία. Είπα. Δεν πας να της μιλήσεις, να την κεράσεις ένα ποτό, να γνωριστείτε; Να δεις αν καταφέρει να σε γεμίσει και με το χαρακτήρα της;

-Όχι, ρε, που να μπλέκω τώρα. Κι άμα δε μου βγει της προκοπής; Δεν είμαστε για σχέσεις τώρα.Άσε που συνοδεύω εσένα.

-Φοβάσαι πως δεν θα σου μιλήσει και δεν πας; Αναρωτήθηκα εκνευρισμένη.

-Οχι ρε, σιγά μη δε μου μιλήσει. Αλλά είναι που συνοδεύω κι εσένα σήμερα.

-Εντάξει τότε. Σκάσε να πιούμε ένα ποτό να ακούσουμε λίγη μουσική. Και απόλαυσε τη βραδιά γιατί από αύριο θα σε κόψω από παρέα.Κατέληξα.

Και μετά λέτε τις γυναίκες κουτσομπόλες και ότι δε ξέρουν τί θέλουν.
Κι οι άντρες που ξέρουν τί θέλουν, σάμπως ξέρουν να το διεκδικούν; 



Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Καλό Στάδιο

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες.

Τη Καθαρά Δευτέρα χτυπάει το τηλέφωνο το σηκώνω.
 -Ναι, ποιος είναι; ρωτάω περίεργη γιατί είχε απόκρυψη.Κι ακούγεται μια φωνή να με απειλεί.
 -Η σπανακόπιτα είμαι, Cούλα, ετοίμασε τα εντερικά σου. Έρχομαι!!! Και το κλείνει απότομα χαμογελώντας χαιρέκακα.
Κλείνω το τηλέφωνο κι εγώ πανικόβλητη.Όχι πάλι!

Τη Καθαρά Δευτέρα μόνο η φίλη μου η ΈλεναG χαίρεται με τη σπανακόπιτα της γειτονιάς μου.Τη δοκίμασε και της άρεσε, αλλά άμα νηστεύεις τι να φάς αλήθεια; Ειδικά αν δε τρως θαλασσινά, λαδερά, ψωμιά και λοιπά νηστίσιμα;  Όπως καταλαβαίνετε ξεκινήσαμε νηστεία γιατί είμαστε του Θεού παιδιά εμείς εδώ. Για εκεί σε σας δε ξέρω αλλά ο Θεός μαζί σας.

Τη Καθαρά Δευτέρα πήγαμε να πετάξουμε χαρταετό. 10 άνθρωποι προσπαθούσαν, μόνο ο πατέρας μου κατάφερε να υψώσει τον δικό μας και κανα δυο τρείς άλλους. Και το είχε πάρει προσωπικά και πήγαινε να βοηθήσει τον κάθε ένα που προσπαθούσε μάταια. Μέχρι που ένας άλλος του είπε: Κάνε πέρα ρε παππού! Θίχτηκε ο πατέρας μου όχι γιατί τον είπε παππού ο άλλος αλλά γιατί δεν τον άφησε να του ζυγιάσει την ουρά να του πετάξει τον χαρταετό. Μετά που ο χαρταετός δε πέταξε, ο πατέρας μου θυμήθηκε την ηλικιακή προσβολή και το ευχαριστήθηκε.

Τη Καθαρά Δευτέρα φάγαμε λαγάνα και κανένα φρούτο και χυμούς. Πως τα τρώτε τα τουρσιά ρε σεις; Είναι η μεγαλύτερη γλίτσα που υπαρχει από βρώσιμο.

Τη Καθαρά Δευτέρα, όμως,  γεμίζει η καρδιά με πόνο και θλίψη. Μας λείπεις ρε συ αδέρφι. Πήγες κι έφυγες τέτοια μέρα να μας το θυμίζει, λες και θα το ξεχνούσαμε ποτέ....

Καλή Σαρακοστή και Καλό Στάδιο.

ΥΓ Έμαθα πως λέγεται κι αυτή η ευχή για τη Σαρακοστή: Καλό στάδιο. Και μόλις μου το είπε η Έλενα, αποφάσισα εκτός από το περπάτημα μου το πρωί στη θάλασσα, να πηγαίνω να τρέχω και στο στάδιο.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Cουλά κούλουμα

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες,

Έρχεται απειλητικά ένα όμορφο τριήμερο που μας καλεί να το εκμεταλλευτούμε φεύγοντας για εκδρομή εις τα εξοχάς. Ο καιρός είναι θεσπέσιος, οι συντάξεις έχουν πληρωθεί, ο μήνας τελειώνει και οι πληρωμές ψιλοπραγματοποιούνται κι έτσι όλες οι συνθήκες ευνοούν ώστε να αποδράσουμε με γκόμενους, φίλους, οικογένεια, ό,τι ποθεί καθένας. Αυτό θα κάνει και η αφεντιά μου φυσικά.

Αναζητώντας προορισμό, έπεσε η ιδέα της Θεσσαλονίκης στο τραπέζι. Φυσικά άσκησα βέτο. Πήγα τόσες πολλές φορές σε αυτή τη πόλη, που ναι την αγαπώ, αλλά αρκετά πια. Θυμήθηκα την τελευταία φορά τα cουλά που μου είχαν συμβεί, αλλά και την προπροτελευταία που με είχαν στο αεροδρόμιο και με ψαχούλευαν μια ώρα εξαιτίας ενός σπρέι για τον λαιμό. Λεπτομέρειες εδώ

Την τελευταία δε φορά που πήγα, μου συνέβησε το εξής coυλό. Από τα 10 μου χρόνια διαβίωσης στην Αθήνα είχα μια αρχή, να μη χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς χωρίς το αντίτιμο του εισιτηρίου. Πάντα είχα στο πορτοφόλι μου μερικά για παν ενδεχόμενο. Έτσι και στη Θεσσαλονίκη, επειδή θα χρησιμοποιούσα τα μέσα μεταφοράς είχα αγοράσει μερικά εισιτήρια και τα είχα στη τσάντα μου. Αφού περασα 3 πολύ ενδιαφέρουσες μέρες, μια Δευτέρα πρωί ξεκίνησα από το σπίτι που με φιλοξενούσε για να πάω στο αεροδρόμιο, απο εκεί Αθήνα και πίσω στη μικρή μου μίζερη πόλη.

Περιμένοντας πολύ νωρίς το πρωί το λεωφορείο, έχοντας παγώσει ως το κόκαλο και απόλυτα ξενυχτισμένη, μπήκα στο λεωφορείο και ακύρωσα ένα εισιτήριο από αυτά που είχα μαζι μου. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο κόσμο που κατέβαζε στο κέντρο τους ανθρώπους για δουλειά. Ήμουν και φορτωμένη φυσικά και όλα τα παραπάνω που είπα, νυσταγμένη, ξενυχτισμένη κλπ.

Τότε ήταν που αποφάσισε ο θεος να λειτουργήσει όλος ο μηχανισμός της πόλης αυτής ρολόι. Μπαίνουν ελεγκτές στο λεωφορείο και ζητούν κάρτες και εισιτήρια. Εγώ σίγουρη για τον εαυτό μου, δείχνω το εισιτήριο μου. Ο δυο άντρες ελεγκτές αρχίζουν να κάνουν νοήματα, με πλησιάζουν και μου ανακοινώνουν πως είμαι λαθρεπιβάτης. Ε; Τι; Τι λέτε ρε παιδιά; Δε γίνονται αυτά 7 το πρωί.

Είχα ακυρώσει εισιτήριο που το είχα ακυρώσει ξανά τη προηγούμενη μέρα και το είχα πετάξει στη τσάντα μου αντί για τα σκουπίδια. Μου έδειξαν το ατόπημα μου και μου ζήτησαν 60 ευρώ. Στην αρχή φρικαρα, γρήγορα αποφάσισα να βάλω σε λειτουργία όλα τα μέσα που διαθέτει μια έξυπνη και όμορφη γυναίκα. Εξηγησα πως ταξιδεύω, πως κατά λάθος ακύρωσα αυτό το εισιτήριο, πως δεν έχω 60 ευρώ να τους δώσω και πως μέσα στο πορτοφόλι μου έχω εισιτήρια αχρησιμοποίητα που δεν υπήρχε λόγος να μην τα ακυρώσω καθώς δεν αποτελούν σουβενίρ κι εγώ δεν ήμουν από εκεί και το αποδείκνυε και η ταυτότητα μου και ο τρόπος που μιλούσα.

Εκείνοι κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους και μετά μου είπαν πως δεν γίνεται να μου την χαρίσουν γιατί το εισιτήριο μου διπλοπατημένο απαιτεί πρόστιμο. Πέρασα σε έναν δεύτερο γύρο διαπραγματεύσεων. Άνοιξα το πορτοφόλι μου, τους έδειξα 5 αχρησιμοποίητα εισιτήρια και 20 ευρώ που είχα μαζί. Είπα πως περασα ένα ευχάριστο τριήμερο στη Θεσσαλονίκη και παρακαλεσα να μη με κάνουν να φύγω με άσχημες εντυπώσεις αλλά να εμπιστευτούν τα λεγόμενα μου και να κρατήσουν τα εισιτήρια.

Σιγοψιθύρισαν εκ νέου και τελικά χτύπησαν ένα εισιτήριο από τα καινούργια και πέταξαν το λάθος. Μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι, χτυπώντας με φιλικά στη πλάτη και γελώντας ύπουλα. Την είχα γλιτώσει φτηνά και εκεί κάπου κατάλαβα πως ο θεός υπάρχει και είναι στο πλευρό μου.

Στο επόμενο λεωφορείο που πήρα για το αεροδρόμιο ακύρωσα προσεχτικά ένα καινούργιο εισιτήριο και κάθισα. Μετά από δέκα λεπτά ξαναμπήκαν οι ίδιοι ελεγκτές. Εντάξει, σκέφτηκα. Με παίρνουν από πίσω. Τελικά με προσπέρασαν κλείνοντας μου το μάτι και τσάκισαν δυο αγγλίδες που δεν είχαν κόψει εισιτήριο. Πλήρωσαν απο 60 ευρώ καθεμια, μετά από βρισιές και φασαρίες.

Συμπέρασμα: Οι ελεγκτές στη Θεσσαλονίκη δε μιλάνε αγγλικά και οι αγγλίδες δεν είναι έξυπνες ούτε όμορφες.

Μετά από αυτές τις νοσταλγικές μου σκέψεις αποφασίσαμε με τη παρέα να μείνουμε κοντά στο τόπο μαςγια το τριήμερο και να μην απομακρυνθούμε πολύ. Και καλύτερα γιατί αυτό το τριήμερο θέλω να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω.

Να περάσετε όμορφα όπου κι αν πάτε ό,τι κι αν κάνετε.

Φιλιά πολλά σε όλους



Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Οι κυρίες της συμφοράς

Χαίρετε couλοί μου αναγνώστες,

ελπίζω να είστε καλά και να απολαμβάνετε τις όμορφες μέρες που σκάνε σιγά σιγά αγκαζέ με τον κουτσοφλέβαρο. Είναι ωραίο που τα πολλά τα ρούχα μπαίνουν στο βάθος της ντουλάπας και αρχίζουμε να βγάζουμε προς τα έξω τα πιο ανοιξιάτικα ξώβυζα.

Κάθε πρωί εδώ και έναν χρόνο, έχω βάλει στη ζωή μου το γρήγορο περπάτημα. Έτσι, κατεβαίνω στο λιμάνι της μικρής μου πόλης και πηγαινοέρχομαι σα τη πουτάνα (που θα έλεγε και η Φούλη) μέχρι να νιώσω πως καίει το σώμα. Η θέα της θάλασσας είναι ευεργετική και ήδη το περπάτημα έχει κάνει δουλίτσα στο σώμα και στο πνεύμα καθώς ηρεμείς, γεμίζεις ενέργεια, αναπνέεις οξυγόνο και κάνεις την αυτογνωσία σου για όλες τις μαλακίες που κάνεις κατά καιρούς.

Όμως, για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα βάζω και τα ακουστικάκια μου και ακούω μια συγκεκριμένη εκπομπή που παίζει κάπου εκεί 8-9 το πρωί και στην οποία ένας κύριος και μια κυρία σχολιάζουν αρκετά χιουμοριστικά τόσο τα κακώς κείμενα της μικρής μου πόλης όσο και άλλα θέματα άνευ σημασίας ή αδιάφορα ως προς την ποιότητα. Είναι ένα ευχάριστο ραδιοφωνικό ζευγάρι και είναι πολλές οι φορές που γελάω περπατώντας ή και προβληματίζομαι.

Σήμετα ανέλυσαν μια χαζοέρευνα από αυτές που κάποτε στα ραδιοΦΟΝΙΚΑ μου Coulair, τις έφτιαχνα μόνη μου και τις αναλύαμε όλοι μαζί. Παρουσίασαν 5 τύπους γυναικών βάσει έρευνας στην Αμερική που είναι ενοχλητικοί για τους άντρες. Το ερώτημα είναι γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη έρευνα για τύπους αντρών που είναι εκνευριστικοί για τις γυναίκες.

Θα σας παραθέσω τους 5 τύπους γυναικών κι ύστερα θα φτιάξω τη δική μου έρευνα για τους 47686926486560 τύπους αντρών.

1. Η κυρία Εξυπνίδου. Σε αυτή τη κατηγορία δεν εμπεριέχονται γυναίκες πραγματικά έξυπνες (όπως εγώ) αλλά εκείνες που κάνουν τις έξυπνες ενώ στο βάθος είναι κολοκύθια τούμπανα. Καταπιάνονται με τσιτάτα από Αβραμίδη και αγαπημένη τους ενασχόληση είναι να διακόπτουν τον άλλο όταν μιλάει για να πετάξουν την μπαρουφίτσα τους.

2. Η κυρία Βολεψάκιας. Εδώ έχουμε τη χαρακτηριστική κατηγορία εκείνων των γυναικών που γουστάρουν να τερματίζουν το πιστωτικό υπόλοιπο των αντρών και που βγαίνουν ραντεβού χωρίς να παίρνουν καν...πορτοφόλι μαζί τους. Να προσθέσω εδώ πως είχα έναν φίλο που βγήκε ραντεβού με μια τέτοια τύπισσα και που τη στιγμή που έπρεπε να πληρώσουν έβγαλε χρήματα μόνο για τα δικά του ποτά αφήνοντας σε αμηχανία την κυρία Βολεψάκια. Γελάσαμε με το σκηνικό παρόλο που προσωπικά το θεώρησα λίγο ακραίο. Αλλά τί να λέμε; Κι οι φίλοι μου cουλοί είναι. Θα μπορούσε ευχαρίστως να μη ξαναβγει μαζί της. Όπερ και εγένετο.

3. Η κυρία Νυφουλίδου. Σε αυτή τη κατηγορία παρατηρούμε ενα μεγάλο ποσοστό γυναικών. Γιατί η γυναίκα θέλει ρε παιδάκι μου και το νυφικό της, το σπίτι της, τα παιδιά της, την ηρεμία της και το λιμανάκι της. Αλλά ρε κοπελιά μη τα προγραμματίζεις όλα από δυο φορές που συνάντησες τον άλλο. Κάτσε να δεις μανίτσα μου τί μέλει γενέσθαι; Θυμάμαι στα 18 μου που διάβαζα σα μανιακή για τις πανελλαδικές, οι 2 κολλητές μου αντί για Ιστορία Δέσμης και Λατινικά, ξεφύλλιζαν περιοδικά με νυφικά, χτενίσματα και διακόσμηση σπιτιού. Νταξ δε σπούδασαν, παντρεύτηκαν, έφτιαξαν σπίτι και κάναν παιδιά κι ευτυχώς δεν έχουν χωρίσει, ενώ εγώ που πέρασα, σπούδασα και ασχολήθηκα με την καριέρα (μη γελάσει κανείς θα τον σκίσω), σε αυτό το κομμάτι δεν έκανα τίποτα. Αφού όμως δεν το κυνήγησα γιατί να μου έρθει; Εχω μια φίλη που έκανε μια σχέση στα 35 της με ενα πολύ καλό παιδί. Το λέω γιατί τον ξέρω. Βγήκαν 3 φορές και του ζήτησε να ξεκαθαρίσουν πού πάει η σχέση τους και αν την βλέπει σοβαρά. Ο άνθρωπος έμεινε εμβρόντητος....κι άρχισε να τρέχει χιλιόμετρα μακριά. Στην Αυστραλία νομίζω είναι τώρα πια.

4. Η κυρία Ασφυξία. Εδώ μιλάμε για ελαφριάς μορφής ψυχασθένεια που εκδηλώνεται μερικές φορές με ακραίες μορφές. Οι γυναίκες αυτής της κατηγορίας θέλουν να ελέγχουν τον σύντροφό τους ακόμη και κατα τη διάρκεια που εκείνος αφοδεύει. Ψάχνουν κινητά, δεν επιτρέπουν στον άλλο να βγει με φίλους, νιώθουν όλες τις γυναίκες γύρω τους δυνητικά γκόμενες του φίλου  τους και δημιουργούν προβλήματα ακόμη και στον εργασιακό του χώρο. Αυτές οι γυναίκες δεν μπορούν να απολαύσουν μια σχέση καθώς οι ίδιες, από μόνες τους, θέτουν τον εαυτό τους σε έναν μόνιμο ανταγωνισμό με όλα τα θηλυκα.Και στο τέλος καταφέρνουν να βιώνουν ακριβώς αυτό το οποίο φοβούνται.

5. Η κυρία Ψυχάκι. Εδώ όλοι οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά και τα πόδια και ό,τι σηκώνεται. Οι γυναίκες αυτές έχουν μάτι που γυαλίζει. Είναι αυτό που λέμε "του γιατρού". Φαντάζονται πράγματα, τηλεφωνούν κάθε 10 λεπτά με άλλη διάθεση τη φορά, φωνάζουν, δημιουργούν χαοτικές καταστάσεις και σίγουρα ζουν σε έναν δικό τους μοναδικό κόσμο όπου η σχιζοφρένεια κυριαρχεί στο έπακρο.

Αυτές τις ομάδες ανέλυσε το ραδιοφωνικό δίδυμο που ακούω τα πρωινά. Και φυσικά σε κάθε τύπο υπάρχουμε όλες οι γυναίκες κατά κάποιο τρόπο. Οι ισορροπίες είναι δύσκολο να κρατηθούν αλλά θέλει ψυχραιμία, ψυχολόγο και γερή αυτογνωσία για να μην χάσουμε την ψυχική μας υγεία σε έναν κόσμο που οι άντρες έχουν εξαφανιστεί ή έχουν απωλέσει πολλούς από τους ρόλους τους, ρόλους τους οποίους έχουν αναλάβει στους ώμους τους, ΚΑΚΩΣ, οι γυναίκες.

Μου έλεγε ένας φίλος μου τις προάλλες ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι γυναίκες έχουν χάσει τη θηλυκότητα τους κι έχουν γίνει ή καριερίστες ή πουτάνες. Νομίζω πως υπάρχουν και γυναίκες που έχουν κρατήσει μέσα τους τις αξίες και τα ιδανικά που χρειάζεται η γυναικεία φύση αλλά αυτές δεν θα τις βρεις στα κλαμπ ή στο facebook. Κυκλοφορούν γύρω μας και ψάχνουν την ευκαιρία τους (η δεν την ψάχνουν)  για να αποδείξουν πως υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες.

Τώρα σχετικά με τους εκνευριστικούς τυπους ανδρών θα σας τα γράψω άλλη φορά αφού ολοκληρώσω την έρευνα μου, τις επόμενες μέρες.

Να έχετε μια όμορφη Δευτέρα, μια χορταστική Τυρινή Εβδομάδα και ένα υπέροχο τριήμερο καρναβαλιού.

ΥΓ Προσοχή στους μασκαράδες και στους χαλβάδες.

Φιλιά σε όλους

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Αργοπεθαίνει: η αποκατάσταση της αλήθειας

Χαίρετε couλοί μου αναγνώστες,
σήμερα θα κάνουμε μάθημα ΦΙΛΟΛΟγικών. Πρόσφατα άκουσα ένα ποίημα και προβληματίστηκα για άλλη μια φορά διττά. Αφενός για το περιεχόμενο του κι αφετέρου για τον δημιουργό του. 
Άκου να δεις κουλό μου πλάσμα, δεν είναι τα πράγματα όπως τα νομίζεις πάντα.

Θα το πάρω αλλιώς. Χτες 14/2 ήταν του Αγιου Βαλεντίνου και χαίρονταν οι ερωτευμένοι και βγήκαν και διασκέδασαν και ήπιαν κι έκαναν κι έρωτα. Αμέ! Οι χριστιανοί ερωτευμένοι γιόρτασαν προχτες 13/2 των Αγίων Αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας που πρόκειται για ζευγάρι αγίων. Οι μόνοι κι ελεύθεροι και πονεμένοι πήραν τα μπιπ τους χτες, αλλά δε πειράζει. Μη μου λυπάστε. Θα έρθει καποτε μια κατακόκκινη μέρα και για σας (μας).

Θα το ξαναπάρω αλλιώς. Το ποίημα που θα αναλύσω είναι παρεξηγημένο, ως προς τον δημιουργό του. Κακώς έχει επικρατήσει πως το έγραψε ο Πάμπλο Νερούδα, παρόλο που αγαπώ Πάμπλο και όταν μυήθηκα στην ποίηση πρέπει να ήταν το δεύτερο ή τρίτο βιβλίο που αγόρασα για να τον μαθω και μαζί κι εμένα. "εκατο ερωτικα σονέτα" διάολε...με καλύτερο αυτό: 

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτα σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από που και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια :
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
 

Όμως για να το ξαναπάρω αλλιως: Το ποίημα που τιτλοφορείται  "Αργοπεθαίνει" και που θα το αναλύσω ευθύς αμέσως, δεν είναι του Πάμπλο, όπως έχει επικρατήσει. Το έχει γράψει η Martha Medeiros από την Βραζιλία και για έναν περίεργο λόγο δεν της αναγνωρίστηκε ποτέ καθώς συνδυάστηκε με τον διάσημο Πάμπλο. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ για την πατρότητα των στίχων. Για να το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά παρακαλώ. Ελάτε μη βαριέστε. Διαβάστε το όλο θα σας εντυπωσιάσει. Ίσως είναι και μια μικρή βουτιά στο είναι σας.

 Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, 
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " 
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων 
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος 
και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ανάποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα 
για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του 
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του 
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος 
για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.


Άρα κουλά μου πλάσματα: Μη γίνεστε σκλαβάκια της ρουτίνας, δοκιμάστε φωτεινά ρούχα, εξερευνήστε το φως, χαθείτε μέσα σε ένα ερωτικό πάθος, δε θα σας δίνεται πάντα αυτή η ευκαιρια. Κυνηγήστε τα ονειρά σας, τους ερωτές σας, τις φαντασιώσεις σας, ταξιδέψτε, διαβάστε, ακούστε μουσική, νιώστε ότι κάθε ίνα του κορμιού σας είναι ζωντανή, και δεν είναι όλα θέμα αναπνοής. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να σας κοπεί η αναπνοή όταν θα χανεστε στην  ζεστή αγκαλιά και στα καυτά φιλιά ενός συντρόφου που λάμπουν τα μάτια του από ζωή. Και κάντε υπομονή αν αυτός ο σύντροφος αργεί. Και μην χάνετε το θάρρος σας αν δεν φανεί γιατί εκείνο που μας λυτρώνει εντέλει είναι η καλή παρέα που κάνουμε με τον εαυτό μας. Κι όλα τα άλλα γίνονται.

Και για να το πάρω κι εντελώς αλλιώς κουλό μου πλάσμα, δε χρειάζεται υπερανάλυση. Οι στίχοι τα λένε όλα από μόνοι τους. Αν νιώθετε ότι αργοπεθαίνετε...αλλάξτε πορεία πλεύσης και αρχίστε να ζειτε είτε ζευγαρωτά είτε μοναχικά, με την αλήθεια σας, με την αξιοπρέπεια σας, με την τρέλα σας, με τα βρισίδια σας, με τα πάνω σας και τα κάτω σας, με σεξ της μιας βραδιάς ή με σεξ της μιας ζωής, αλλά κυρίως με αγάπη απλωμένη πάνω στην οντότητα σας. Ζήστε. Ζήστε. Ζήστε. 

ΥΓ Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον ψυχοθεραπευτή μου Δ.Τ με πτυχίο αλλά κι εκείνον τον άλλο με χωρίς πτυχίο... 

Φιλιά πολλά σε όλους με χαμόγελα γεμάτα φως.

 
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πάνσοφες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία. Πηγή: www.lifo.gr
Martha Medeiros από την Βραζιλία Πηγή: www.lifo.gr

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Αμερικλάνος και Afrikanos

ANAZHTOYNTAI    KAI     KATAZHTOYNTAI    

OI    BLOGGERS

 Aμερικλάνος     


  
και
 
Afrikanos


ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑ
        

ΔΙΔΕΤΑΙ ΑΜΟΙΒΗ


YΓ Που στο καλό είστε παίδες;;;;


 Καλώ και τους δυο σας στο  

Δέκα πλην Ένα... Reloaded

μια νεα σειρά συνεντεύξεων των bloggers που μας λείψανε, που εξαφανίστηκαν, που μετάνιωσαν την ώρα και τη στιγμή που έφτιαξαν ιστολόγιο. Δε πρέπει να αφήσουμε το blogging έρμαιο στην κάθε τούρτα και στο κάθε σαπούνι, στο κάθε κερί και στο κάθε φαγάκι. Πρέπει να αντιδράσουμε. Και για να αντιδράσουμε πρέπει να δούμε για ποιους λόγους απομακρύνθηκαν σπουδαίοι bloggers. Δίνω την σκυτάλη στον Αμερικλάνο και στον Afrikano. Ψάξτε τους, ειδοποιήστε τους, ξεσηκώστε τους να επιστρέψουν πίσω και να μας πουν και γιατί έφυγαν. Σας θέλω όλους πίσω τώρα. Οι ιδέες δεν στερεύουν, τα μυαλά δε σταματάνε να δουλεύουν.

Προς ενημέρωση: Το Δέκα πλην Ένα Reloaded είναι μια μίνι συνέντευξη. Επιλέγονται (από μένα προς το παρόν) bloggers που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και που τους διαβάζουμε και τους αγαπάμε. Τους θέτω 9 ερωτήσεις και στη συνέχεια τους δίνω την ευκαιρία να μου θέσουν κι εμένα μία. (Αρα 10 ερωτήσεις πλην 1 ίσον 9)  Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά σε κάποιες συνεντεύξεις που έγιναν τα περασμένα χρόνια στο 
για να πάρετε μια ιδέα όσοι είστε νέοι και δε ξέρετε τί τρέλα κουβαλάμε εδώ πέρα. Κι αν θέλω να κάνω και μια αλλαγή, αυτή θα είναι να προτείνετε κι εσείς ποιον θέλετε να συνεντευξιάσω ή να ζητήσετε να το κάνω σε σας. Κι εσείς που ήδη έχετε μιλήσει μαζί μου, μη νομίζετε πως τη γλιτώσατε, γιατί έχουν περάσει χρόνια από τότε που σας ρωτούσα και απαντούσατε ενώ τώρα και οι ερωτήσεις μου θα είναι διαφορετικές και οι απαντήσεις σας  διαφορετικές, ακόμη κι αν οι ερωτήσεις έμεναν ίδιες. 

Περιμένω εναγωνίως να βρεθούν και να εμφανιστούν ο Αμερικλάνος και ο Afrikanos για να πούμε και τα υπόλοιπα.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Αγαπούλα μου, μη...

Καλησπέρα couλοί μου αναγνωστες,

άλλη μια ανάρτηση ειναι έτοιμη να γραφτει και να διαβαστεί.

Είμαι τυχερή που ζω. Είμαι τυχερή που δεν ακούσατε στις ειδήσεις "φιλόλογος μαχαιρώθηκε εν ωρα εργασίας σε επαρχιακή πόλη και αναζητούνται οι δράστες. "

Αγαπώ τους ανθρώπους. Τους εμπιστεύομαι. Δεν είμαι καχύποπτη και είμαι πολύ θετικός άνθρωπος. Πιστευω πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι αλλά καλοί που τους έκανε κακούς η δυσκολία της ζωης.

Ένα βράδυ κατά τις 9 μπαινει στο φροντιστήριο ένας 18χρονος αθίγγανος. Εισέρχεται στην αίθουσα που είχαμε μάθημα με τα παιδιά και με πλησιάζει. Σηκώνομαι αγέρωχη και τον πλησιάζω κι εγώ χωρίς να φοβηθώ καθόλου, οδηγώντας τον προς τα έξω ευγενικά. Είμαι μαθημένη να περνούν άνθρωποι με ανάγκες ζητώντας βοήθεια γιατί το φροντιστήριο είναι σε καλό πέρασμα.

 Με ρωτάει αν είναι σχολείο εδώ και του απαντάω πως οχι, δεν είναι σχολείο αλλά φροντιστήριο. Χρησιμοποιώ  ασυναίσθητα την προσφώνηση "αγαπούλα μου". Η αναπνοή του μυρίζει κρασί. Είναι πολύ μικρός για να πίνει κρασί. Δε θελω τα παιδιά να πίνουν κρασί. Δεν πρέπει τα παιδιά να πίνουν κρασί.

Βγαίνει απο την αίθουσα και υποχωρεί και προς την έξοδο, ενώ τα παιδιά μέσα στην αίθουσα έχουν φοβηθεί πάρα πολύ κι εγώ τα καθησυχάζω κάνοντας νοήματα  με χαμόγελο. Τελικά έξω από το φροντιστήριο είναι παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με άλλους 3 αθίγγανους μέσα και ο 18χρονος τους φωνάζει πως δεν είναι εδώ αυτό που έψαχναν. Κάνει μεταβολή να φύγει για να μπει κι αυτός στο αυτοκίνητο.

Τότε είναι που παρατηρώ το μαχαίρι που κρατάει στο χέρι του και το βάζει στη τσέπη....


Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

Έγχρωμο τρίπλεξ καρδιάς

Χαίρετε cουλοί μου αναγνώστες και καλό μήνα.

Έχουμε λίγο καιρό να τα πούμε, αλλά είμαι σίγουρη πως είστε καλά και περνάτε υπέροχα ακριβώς γιατί δεν είστε χαζοί σαν εμένα. Προβληματίστηκα πολύ πάλι αυτές τις μέρες, σε συνάρτηση με πλασματικά προβλήματα υγείας που γεννά το μυαλό και δεν ισχύουν στη πραγματικότητα.

Πέρασε ο Γενάρης κι ήταν όμορφος. Με τα κρύα του, με τα χιόνια του, με τις φωτογραφίες με χιόνια και της κουλής μαρίας, με τα κλειστά σχολεία, τα κλειστά καλοριφέρ και τους κλειστούς δρόμους. Περάσαμε υπέροχες στιγμές μακριά ο ένας από τον άλλο.Δεν βγήκε ούτε μια ανακοίνωση που να μας λέει να αγκαλιαστούμε για να ζεσταθούμε.

Και λιγο πριν φανεί ο Φλεβάρης ο κουτσοφλέβαρος, ήρθα κι έπεσα, αγαπητοί μου φίλοι. Όχι, ψυχολογικά. Ουτε σε ατύχημα. Ξύπνησα ένα πρωί, πήγα προς νερού μου, έπλυνα τα δοντια μου, κοιτάχτηκα στο καθρέφτη και με ειδα λίγο κίτρινη....βγήκα από το μπάνιο, ξάπλωσα στη μπερζέρα της μάνας, τη περιποιημένη με το μπεζ κουβερλί που κανει μια αντίθεση με τη κουρτίνα του σαλονιού, κι άρχισα να βλέπω μια μαύρη κουρτίνα να απλώνεται στα δικά μου μάτια. Φώναξα λίγο "μαμα μαμά έλα λίγο που δε νιώθω καλά",  είπα και ένα  ¨"φεύγω"....δεν ξερω γιατι το είπα αυτό και λιποθύμησα. Έχασα τις αισθήσεις μου εντελώς. Απώλεια συνείδησης...το είπανε...

Όταν συνήλθα ήταν πάνω μου τρομαγμένοι εντελώς οι ηλικιωμένοι θείοι μου που μένουν διπλα και τους φώναξε η μανα μου πάνω στο πανικό της,  ενώ τους άκουσα να ψιθυριζουν: "Δε πέθανε, συνέρχεται....." " Μα είναι κατακίτρινη....αλλά να ...συνέρχεται..."

Μου πήραν την πιεση, είχε πέσει λίγο κι αυτή, μου πήραν το σάκχαρο ήταν εντάξει, πήρα το χρόνο μου, συνήλθα αρκετά, σηκώθηκα, πλυθηκα, φρσκαρίστηκα και ξανάπεσα για ύπνο για αμέτρητες ώρες. Εκεί θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί πως έχω πεθάνει.  Μολις χόρτασα ύπνο άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάτι δε πάει καλά  με την υγεία μου. Από κάπου μπάζει.  Κι άρχισα να κάνω έναν κύκλο εξετάσεων αναζητώντας την αιτία της πτώσης μου, με έμφαση στην καρδιά.

Οι αιματολογικές-βιοχημικές-ορολογικές-ορμονολογικές έδειξαν έναν υγιέστατο άνθρωπο, γυναίκα με ολες τις τιμές φυσιολογικές πλην λίγων τριγλυκεριδίων που ύψωσαν σημαία, όχι ψηλά, αλλά κάπου μεσίστια. Πέρασα και κάποια ίωση που δεν φαίνεται πως το κατάλαβα εγω, αλλά το κατάλαβε το μηχάνημα ανάλυσης του αίματος μου. Κάποια γαστρεντερίτιδα, κάτι τέτοιο. Και γενικά όλα καλά από τις εξετάσεις αίματος...

Στον καρδιολόγο τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά όσο περίμενα. Για να μην σας ανησυχήσω να σας πω πως όλες οι εξετάσεις που έκανα έδειξαν μια φυσιολογική καρδιά που χτυπάει γερά και που δεν έχει προβλήματα. Το οξυγόνο στο αίμα φουλ. Η πίεση λίγο υψηλή αλλά φοβάμαι κι εύκολα εγώ κι αυτό πάντα αποτυπώνεται στο πιεσόμετρο και το καρδιογράφημα τέλειο. Κι ο υπέρηχος επίσης δεν έδειξε τίποτα ανησυχητικό.

Το άβολο της όλης υπόθεσης ήταν που με είχαν από τη μέση και πάνω γυμνή και με περιέφεραν από το ένα δωμάτιο στο άλλο για να κάνουν τις εξετάσεις. Και να μπαινοβγαίνουν νοσοκόμες, γιατροί, ασθενείς που ξεχάστηκαν και άνοιξαν λάθος πόρτα. Ένα δράμα έζησα. Και το πρωινό εκείνης της μέρας έκλεισε με την τοποθέτηση του holter ρυθμού. Όσοι είστε καμια τριακοσαριά χρονών με καταλαβαίνετε. Εσεις κι εγώ τα κάνουμε αυτά. Εσείς κι εγώ που έχω ακόμη χρόνια για να δω το 4 μπροστά στον αριθμό της ηλικίας μου, αλλά έτσι είναι η ζωή σκληρή για μας τους καρδιοπαθείς....

Τοποθετήθηκαν λοιπόν τα καλώδια, μπήκαν οι μπαταρίες στο μηχάνημα κι έλαβα οδηγιες από τον γιατρό να κάνω ό,τι κάνω και καθημερινά. Περπάτημα, ψωνια, δουλειές στο σπίτι, δουλειά στο φροντιστήριο, άσκηση στο σπίτι κλπ. Και ξεκινάει ο ΡΟΜΠΟΚΟΠ και βγαίνει στους δρόμους. Και να μη φορώ και ένα ζιβάγκο, κάτι τελοσπάντων. Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα, αλλά τελικά γρήγορα το συνηθισα και εκτός από ένα ματζαφλάρι που φαινόταν να εξέχει ελαφριά στο ενδιάμεσο του στήθους όλα τα άλλα τα έκρυβε το καλά, μεχρι πάνω, κουμπωμένο μπουφάν μου.

Και να ρωτάνε τα παιδιά στο μάθημα. Και να αλλάζω θέμα εγώ μέχρι που οι πιο τολμηροί ήρθαν και είδαν τα πάνω πάνω καλώδια. Νταξ δε θα ξεγυμνωμόμουν και στα παιδιά, αλλά νομίζω το διασκεδάσαμε αρκετά χωρίς να το ξορκίσουμε εντελώς γιατί λίγα δάκρυα τη νύχτα μόνη στο μαξιλάρι μου τα έριξα, με σκέψεις τύπου:  ποια είμαι; που πάω; που βαδίζω; δε με αγαπάει κανείς; θα πεθάνω μόνη; Και μετά με πήρε ο ύπνος.

Τελικά είμαι καλά. Η αιτία της πτώσης δεν ήταν από την καρδιά μου. Ούτε από κάποιο συγκεκριμένο παράγοντα που να τον έδειξαν οι εξετάσεις. Κάποιοι είπαν πως έπαθα υπερκόπωση κι έτσι εξηγείται ο πολύς ύπνος που έριξα στην συνέχεια. Κάποιοι άλλοι είπαν πως φταίει η δίαιτα γιατί έχω χάσει αρκετό βάρος και έπαθε σοκ ο οργανισμός. Κάποιοι άλλοι τα έριξαν στη διαιτολόγο που με έχει πεθάνει στη βρώμη και στο βραστό κοτόπουλο. Κάποιοι είπαν πως φταίει που εχω καθιστική ζωή παρόλο που περπατάω σχεδον 2 ωρες καθημερινά. Κάποιοι είπαν πως φταίει που περπατάω σχεδόν 2 ώρες καθημερινά. Κλασικά φταίει το τσιγάρο...το οποίο το έκοψα το ρημάδι...πάλι...για άλλη μια φορά...

Και μόνο εγώ ξέρω πως όσα παθαίνω είναι θέματα καρδιάς που όμως δε θα φανούν σε ένα έγχρωμο τρίπλεξ.

"Αναζητώντας τα καλύτερα, χάνουμε τα αληθινά"

Περαστικά μας