Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Πετάω Παράδεισο

Όλα αλλάζουν γύρω μας. Μόνο αρνητικά μπορεί να εντοπίσει κανείς ρίχνοντας μια ματιά στο κόσμο. Πόνος, θάνατος, προσφυγιά. Δεν έχεις δικαίωμα να λες πως είσαι δυστυχισμένος όταν πνίγονται συνάνθρωποι, όταν είναι υπουργός παιδείας ο Φίλης, όταν ο Άδωνις πα να γίνει πρόεδρος. Δεν έχεις προβλήματα εσύ όταν μαστίζεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού από φτώχεια.
Κάποτε έλεγα πως η φτώχεια και η μιζέρια είναι μόνο μέσα μας. Αυτό δεν ισχύει πια. Η φτώχεια και η μιζέρια διαχέονται παντού από έξω προς τα μέσα, από μέσα προς τα έξω. Παντού.

Είμαστε ευλογημένοι όσοι εργαζόμαστε, όσοι έχουμε λίγο φαγητό να ρίξουμε στη κατσαρόλα μας, όσοι μπορούμε να λέμε ακόμη πως ίσως δε θα μας πάρει η κατηφόρα. Κι αν μας πάρει, κάναμε ένα κουμάντο για να μη βουλιάξουμε. Που θα βουλιάξουμε στο τέλος. Γιατί η πρώτη φορά αριστερά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και κατέληξε πρώτη φορά γαμηστερά. Παρόλα αυτά...εγώ θα σας αφήσω για λίγες μέρες. Θα εγκαταλείψω για 4 μέρες και 3 νύχτες την Ελλαδίτσα και θα πεταχτώ μέχρι την Κωνσταντινούπολη.

Πρόκειται για ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω χρόνια τώρα, από τότε που ήμουν στο πανεπιστήμιο και διάβαζα γι' αυτή τη πόλη στα αρχαιολογικά μου βιβλία. Ήθελα να πάω να δω, να νιώσω, να καταλάβω, να αποδεχτώ, να ελπίσω ξανά, να δοκιμάσω, να γευτώ, να πιω τον Βόσπορο σαν τον Αλκίνοο τον Ιωαννίδη που τον πίνει χρόνια τώρα, να φορέσω μια μαντήλα, να μυρίσω τα πιπέρια, να κάνω παζάρεμα στην αγορά, να κάνω χαμάμ και να με τρίβει τούρκος ψηλός μελαχρινός με υπόβαθρο κατάστημα σουτζουκ λουκούμ.

Έφτασε η στιγμή να κάνω το ταξίδι. Όχι ισως με το άτομο που θα ήθελα, αλλά σίγουρα με πολύ καλή παρέα. Και ελπίζω κι εύχομαι να πάω και να επιστρέψω ζωντανή. Το λέω, γιατί ποτέ δε ξέρεις τί μπορεί να σου συμβεί. Κι εδώ θα ήθελα να καταθέσω πως υπάρχουν πολύ οργανωμένα blogs που παρέχουν πολύ σημαντικές πληροφορίες για όλα όσα πρέπει να ξέρει κανείς σαν πάει στη Κωνσταντινούπολη αλλά κι οπουδήποτε αλλού. Μπράβο παιδιά.

Αν μου συμβεί το οτιδήποτε και δε σας ξαναγράψω, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς που κάναμε παρέα κάμποσα χρόνια, που μοιραστήκαμε πόνους, έρωτες, αγάπες, στεναχώριες, που λέγαμε τα αστεία μας και περνούσε η ώρα ευχάριστα. Να είστε όλοι καλά και συγχωρήστε με αν σας πλήγωσα άθελα μου ή και ηθελημένα. Αυτά έχει η ζωή. Κάποιοι πληγώσατε κι εμένα. Όλα καλά πια. Δεν έχει κανένα νόημα να κρατάμε κακίες μιας και θα πεθάνω γιατί θα πέσει το αεροπλάνο στο οποίο μπαίνω για πρώτη φορά.

Αν όμως επιστρέψω ζωντανή, να ξέρετε πως αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, που μυρίζει αγάπη, όμορφα συναισθήματα και νέους έρωτες, αληθινούς.   :)

Εις το επανιδείν coυλοί μου αναγνώστες και Καλό παράδεισο να έχουμε.