Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Στο ντιβάνι ΙΙ

Αγαπητοί μου coυλοί αναγνώστες,

σε συνέχεια της ανάρτησης "Στο ντιβάνι",  καταγράφω τις επόμενες σκέψεις και συζητήσεις με τον ψυχοθεραπευτή Δ.Τ. μήπως και μπορέσουμε να βγάλουμε κι εσείς κι εγώ καμιά άκρη για το ποιοί ειμαστε, πού πάμε, τί στόχους βάζουμε και για τί ακριβώς αξίζει να προσπαθούμε.

Η στοχοθεσία δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Οι άνθρωποι συνήθως θέτουν στόχους που καλύπτουν  δευτερεύοντες τομείς της ζωής. Το πιο εύκολο είναι να θέσεις έναν στόχο που είναι λανθασμένος. Έτσι, πρέπει εξαρχής να ορίσουμε τί είναι στόχος έτσι ώστε να τον διαχωρίσουμε και να τον διαφοροποιήσουμε από τις απλές ορμές και τις μικρές, γλυκές επιθυμίες.

Παραδειγματος χάρη: Έχεις ερωτευτεί για απροσδιόριστους λόγους έναν άνθρωπο και αντιμετωπίζεις δυσκολίες στο να τον κερδίσεις. Το να επιβάλλεις με όσους τρόπους μπορείς τον έρωτά σου, την αγάπη σου ή τη φροντίδα σου, είναι ένας φαινομενικός στόχος που όμως θα μοιάζει άπιαστος όταν δεν θα υπάρχει ανταπόκριση συναισθημάτων. Γιατί τα συναισθήματα μας δεν προσδιορίζονται ως στόχοι ζωής. Είναι πηγαία ή μη πηγαία , καθόλου ελεγχομενα και εύπλαστα. Αν ίσως τον γοητεύσεις με τις προσπάθειες σου και τον κερδίσεις για λίγο, η ίδια η φύση του συναισθήματος μπορεί να σε απομακρύνει στο μέλλον καθώς μπορεί να σταματήσει ο ερωτας σου για εκείνον και να κανεις πίσω πετώντας στα σκουπίδια τόσο τον αρχικό σου φαινομενικό στόχο, όσο και τις ψυχικές σου δυνάμεις που σπατάλησες γι' αυτόν. (θα μπορούσαμε να εξετάσουμε και τις οικονομικές θυσίες αλλά αυτά είναι ανουσια μπροστά στις πληγές της ψυχής που χωρίς τη θεληση μας μπορούμε να ανοίξουμε στον εαυτό μας ή και στους άλλους).
Άρα τα συναισθήματα δεν είναι στόχοι.

Η ψυχοθεραπεία θα διεγραφε εντελώς την παραπάνω παράγραφο και θα στεκόταν στη φράση "εχεις ερωτευτεί για απροσδιόριστους λόγους έναν άνθρωπο..."  Και κάπου εκεί θα ανοίξει μια νεα συζήτηση για το παρελθόν, τα απωθημένα, την ευαισθησία της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου και μπορεί να ανακαλύψει κανείς -όχι με ευκολία- γιατί ερωτευεται τους λάθος ανθρώπους. Θα μιλησουμε στο μέλλον γι' αυτα.

Ας επανέλθουμε στον ορισμό του στόχου.
Δεν αποτελεί στόχο οτιδήποτε αποφασίζουμε επειδή το προκάλεσε η χρεία, δηλαδή η ανάγκη. Πχ δεν εχω να πληρώσω τη ΔΕΗ, θα θέσω ως στόχο να βρω χρήματα με κάθε παράνομο και ανέντιμο τρόπο. Οι συνθήκες εξαθλίωσης δεν είναι γόνιμος οδηγός για να τεθεί ένας στόχος, όχι τουλάχιστον με προχειρη σκέψη και τσαπατσουλιά. Το να σκεφτείς όμως πως πρέπει να βρεις δουλειά ή να κάνεις λίγη οικονομία μπορεί να αποτελέσει στόχο ενός καθαρού μυαλού, που οι εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης δεν θα το αφήνουν καθαρό.
Άρα κινήσεις από ανάγκη, δεν αποτελούν στοχο.

Δεν αποτελεί στόχο η εκδίκηση. Πχ με παράτησε για άλλη ή με πρόδωσε ο φίλος ή με κρέμασε ο συνεργάτης κλπ. Να θεσεις ένα πλάνο για να πάρεις το αίμα σου πίσω, δεν είναι στόχος. Είναι ένα ορμέμφυτο που αφορά στον εγωισμό μας και που πρέπει να αναλυθεί μεμονωμένα.

Με μια γρήγορη ματιά στόχος δεν είναι καθετι που μπαίνει στο φτωχό μας μυαλουδάκι για να καλύψει οτιδήποτε άλλο πλην της εσωτερικής μας ισορροπίας. Δε θα ισορροπήσεις ψυχικά αν κλέψεις, αν εκδικηθείς εκείνον που κάποτε αγάπησες, αν πληγωσεις εκείνον που σε πλήγωσε, αν καταστρέψεις οτιδήποτε με κόπο και αγάπη χτίστηκε. Αντίθετα, θα καταρρακωθείς και θα χρειάζεσαι διπλή ψυχοθεραπεία για να πατήσεις στα πόδια σου και να διώξεις τις φρικτές ερινύες που θα έχουν εγκατασταθεί στο είναι σου.

Και φυσικά στόχοι δεν είναι οι στόχοι των άλλων που τους δανείζεσαι και τους σημαιοφορείς ως δικούς σου.  πχ Να κάνω αυτό ή το άλλο γιατί αν δε το κάνω τί θα πει ο κοσμος; τί θα πεί η μάνα μου; τί θα πεί ο γκόμενος;

Οι στόχοι είναι προσωποπαγεις και όχι δανεικοί και κληροδοτουμενοι.

Στόχος είναι ό,τι σε γεμίζει ουσιαστικά και σε κάνει ελεύθερο και δυνατό με καθαρή τη συνείδηση σου. Ό,τι σε κάνει να γεννάς ή να ξυπνάς τις δυνάμεις σου και να τις μεταμορφώνεις σε ακόμη πιο δημιουργικές και γόνιμες χωρίς να ενοχλείς τους συνανθρώπους σου και χωρίς να πληγωνεις τον εαυτό σου.

Άρα οι στόχοι κατ' ουσίαν αφορούν στις αρετές του χαρακτήρα μας. Τους θέτουμε για να πορευόμαστε προς την αλήθεια μας, προς το ένδον σκάπτε μας. Θα μας δείξουν πού υστερούμε, που θα επιμείνουμε γιατί μπορούμε και αξίζει. Θα μας οδηγησουν μέσα από την πορεία ευόδωσης τους προς μια ηθική ικανοποίηση. Και αν καταφέρουμε να τους κερδίσουμε θα βρούμε και την ψυχική μας πληρότητα και δε θα έχουμε ανάγκη να αγκιστρωνόμαστε στον κάθε τυχάρπαστο φίλο, γκόμενο, περαστικό που θα μπει τυχαία στη ζωή μας, δε θα έχουμε ανάγκη τα κοπλιμέντα, τα λόγια τα δήθεν για να χαμογελάμε.
 Δε θα έχουμε καν την ανάγκη για έναν ώμο για να κλάψουμε.

Θα χαμογελάμε γιατί θα μπορούμε να διωχνουμε όσους μας πλησιάζουν πχ χωρίς να μας προσφέρουν την αλήθεια τους. Θα μπορούμε να ξεπερνάμε τα προβλήματα γιατί θα μάθουμε τους τρόπους που λύνονται κι όχι επειδή θα τα παρατάμε.

Θα έχουμε βρει τί ακριβώς θέλουμε στη ζωή μας, τον τρόπο που θα το αποκτήσουμε και πώς θα το απολαμβάνουμε.

Επειδή σας κούρασα και κουράστηκα κι εγώ σας αφήνω με μια σκέψη που διάβασα πρόσφατα και αφορα στους στόχους. Σκεφτείτε το...και θα τα ξαναπούμε.

Μη ξενιτεύεις τη ψυχή σου σε μπάσταρδες Ιθάκες που σε παραμυθιάζουν. 

ΥΓ Αφήστε τα σχόλιά σας. Ψυχοθεραπεία είναι κι αυτά.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Πιπίνια και συντάξεις

Χαίρετε cουλoί μου αναγνώστες,

επιστρέφουμε στη κουλή μας καθημερινότητα. Ας σημειωθεί πως η σημερινή μέρα είναι ορόσημο τούτης της χρονιάς καθώς βγάλαμε μπουφάν εδώ στη φτωχική μας πόλη. Το κρύο εμφανώς τσουχτερό εμφανίστηκε από ψες αργά και σήμερα κορυφώθηκε. Ε, από αύριο μπορεί να θες ζακέτα πάλι, αλλά προς το παρόν χαιρόμαστε το χουχουλιασμα μεσα σε ενα ζεστο ημιπαλτούλι.

Και περνάμε σε άλλα νέα. Κατέφτασε ο Ομπάμα και ως άλλος πτωχός συγγενής ο Τσίπρας τον υποδέχτηκε και τα είπανε σε σπαστά ελληνικά. Τελικά, έχω καταλήξει πως ο Τσίπρας είναι μια μπάλα. Όπου την πετάς, εκεί και πάει. Βουληση ουδεμία. Σθένος ουδέν. Ελπίς ουδεμία. Ούτε σε ληγμένο πρόεδρο δε μπόρεσε να επιδείξει ένα ανάστημα. Κρίμας...

Συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας με το cουλό της εβδομάδος!

Είμαι για καφέ με φίλη, Σάββατο βραδάκι σε ένα ωραιο μαγαζακι στο κέντρο της πόλης. Κόσμος πολύς. Γέλια. Καλή διάθεση και μονο ένα τραπέζι διπλα μας αδειανό. Σε λίγα μόνο λεπτά γέμισε το τραπέζι, γέμισε και η καρδιά μου με οίκτο. Εξηντάρης. ντυμένος εικοσάρης σκάει δίπλα με πιπίνι εικοσαχρονο ντυμένο σαραντάχρονο. Και μεσούσης της βραδινής ξεκούρασης όλων γυρω τους, αρχίζουν τα γλωσσόφιλα και τα μπαλαμουτιάσματα και χώνει το χέρι του εις τον πισινόν της δεσποινίδος. Κι εκείνη άνευ σιχαμάρας τον φιλά και τον σαλιώνει και γελά υποκριτικά, δείχνοντας σε όλους μας τι;;;; τι;;;;; ότι είναι ερωτευμένη;;;; ότι αγαπησε στα ξαφνικά;;;;; ότι βρηκε το έτερον ήμισυ στη σύνταξη......εεεεε   ......στο πρόσωπο του κυρίου;

Η ηλικία δε παίζει ρόλο στον ερωτα. Μπορείς να ερωτευτείς και μικροτερο και μεγαλύτερο άτομο σε ηλικία. Κι εγω πχ στο παρελθόν ερωτεύτηκα έναν παππούκα (τρόπος του λέγειν...απλά ήταν καμποσα χρόνια μεγαλύτερος μου) που δεν έλεγε να ξεκουνήσει από τη πολυθρόνα του. Και μαντέψτε με έδιωξε κιολας γιατι τάραζα το νεκροταφειάκι του στο οποίο ζούσε ήρεμα κι ωραια. Όμως δεν ερωτεύτηκα πχ το ανάστημα της σύνταξής του, (δεν έπαιρνε καν συνταξη) αλλά το ανάστημα του χαρακτήρα του. Όμως το να ερωτεύεσαι τσέπες και συντάξεις και επιχειρήσεις και οτιδήποτε δεν αφορά την ψυχοσύνθεση του άλλου ή έστω (άντε) την εξωτερική του εμφάνιση....σε κατατάσσει σε αυτήν την χυδαία κατηγορία γυναικών που όλοι τη ξέρουμε και όλοι την έχουμε συναντήσει κατά κάποιο τρόπο.

Κι όμως φίλοι μου; Πως να κακοχαρακτηρίσουμε ένα 20χρονο παιδί που μπορεί να έχει μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια και να βρήκε ένα αποκούμπι να λαδώσει το εντεράκι του; Πως να κρίνουμε ένα 20χρονο κορίτσι που δεν έχουμε ιδέα ποια χαϊρια ποιας μάνας είχε ως πρότυπο; Δε θα το κάνουμε. Ο κύριος όμως, ο περασμένης ηλικίας για 20χρονα, φέρει μεγάλη ευθύνη σε όλο αυτό το τερατουργημα που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας. Κι έτυχε να κάθομαι τόσο κοντά που άκουγα καθαρά τί ακριβώς έλεγε στο παιδί. και σιχάθηκα την ώρα και τη στιγμή που υπάρχω σε έναν κόσμο που παράλληλα υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Μπήκα στη νοοτροπία του Χίτλερ, που εγώ ξέρετε πόσο δημοκρατικό στοιχείο της κοινωνίας είμαι. Και δειλά δειλά σκέφτηκα: ψοφο.......

Θα πουν κάποιοι ζήλεψες couλίτα γιατί εσύ αυτό το διάστημα πίνεις καφέ μόνο με φίλες και ψυχοθεραπεύεσαι. Οκ, πείτε πως εγώ είμαι κακιά και στρίγγλα και κρυόκωλη και εριστική και δεν αξίζω τίποτα. Μπορείτε να μου εξηγησετε γιατί ο ιδιοκτήτης της καφετέριας πλησίασε το "ζευγάρι" και ζήτησε με ευγενική αγένεια να αποχωρήσει από το μαγαζί;  Το υποθέαμα συζητηθηκε από όλους και ενόχλησε πολλούς.

Γιατί και η ελευθερία φίλοι μου, το ανοιχτό πνεύμα, οι διευρυμένοι ορίζοντες και το κάνω ό,τι γουστάρω όποτε το γουστάρω, έχει και τα όρια του....

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Στο ντιβάνι

Χαιρετε couλοι μου αναγνωστες,
ελπίζω να ειστε καλά και να περνατε σούπερ. Κι οποιος δεν ειναι, διαβάζοντας αυτη την ανάρτηση μου ισως να νιώσει καλυτερα η να πάει στον ειδικο.

Αρχικά θέλω να τονισω πως η πιο μεγάλη αλήθεια που υπάρχει είναι το : έκαστος στο είδος του.
Είσαι θεωρητική κατευθυνση και θες να περάσεις στο πανεπιστήμιο; Έλα στο φροντιστηριο μου και θα έχεις σιγουρη επιτυχία. Έσπασες το πόδι σου; Πήγαινε στο ΚΑΤ. Ξεμεινες από φετα; Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ που εμπιστευεσαι για να αγοράσεις. Σε πονάει το δόντι σου; Μη το αφήσεις να σαπίσει, πήγαινε στον οδοντιατρο. Θες να πιεις να ξεδωσεις; Πηγαινε στο μπαρ που ο μπάρμαν είναι φιλος σου να σε ποτίσει καθαρό πραγμα, να τα τσουξεις αξιοπρεπώς. Έχεις σεξουαλικές δυσλειτουργίες; Πήγαινε σε σεξολόγο. Νομιζω προλογικά σας έδωσα το στίγμα της ανάρτησης. Τώρα, εχουμε και λέμε.......

Εισαι σε μια καμπή της ζωης σου, απογοητευμένος από όλα και από όλους; Νιώθεις πως η ζωη σε αδικεί και μόνο, σου παίρνει πράγματα χωρίς να δινει ουτε μια σταγονα ευτυχιας; Πιστευεις πως μόνο εσύ κάνεις θυσίες για τα πράγματα και τα πρόσωπα και πως κανείς δεν αξίζει πλέον να τον εμπιστευτεις και να ξανανοιξεις τη καρδιά σου; Νιώθεις συντριβή; Εγκαταλειψη; Πόνο; Συναισθηματική αναπηρία; Μοναξιά; Θλίψη; Νιώθεις πως δεν έχεις λόγο για να ζεις; Νιώθεις πως δεν έχεις λόγο πια για να παλεύεις;;;

Με το χερι στη καρδιά σας λέω πως μια επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο ειναι η μόνη λύση για να λυσουμε σημαντικά θέματα που αφορούν τον εαυτό μας και όχι τους αλλους.  Δεν έχει σημασια πόσο έξυπνοι είμαστε, πόσα βιβλία έχουμε διαβάσει, πόσες περγαμηνές έχουμε στη κατοχή μας. Δεν παίζει ρόλο αν έχουμε ψιλοδιδαχθεί ψυχολογία, ή πόσο καλά νομιζουμε οτι ξέρουμε τον εαυτο μας ή τους άλλους. Ο ειδικός είναι ειδικός και πρέπει να σεβόμαστε την επιστήμη που συνεχώς εξελίσσεται.

Στο ντιβάνι λοιπόν ξεζορίζεσαι γιατί ανακαλύπτεις πως μέχρι τώρα σε ενδιέφεραν οι άλλοι. Έβαλες προτεραιότητα στη ζωη σου, όχι τον εαυτό σου, αλλά το γκόμενο σου, τον φίλο, τη μάνα, τον πατέρα, τη δουλειά. Μαντεψε: εκείνο που πρέπει να σε ενδιαφέρει και να το θέτεις ως προτεραιότητα είναι ο εαυτός σου, που τον έχεις παραμελήσει τοσο πολύ που έμοιαζε να του κινούν τα νήματα οι τρίτοι. Εχασες το control της ζωής σου και έμεινες μια απλή μαριονέτα να κοιτάς τις ζωές των άλλων να εξελίσσονται, να θυσιάζεις ό,τι μπορείς για να είναι οι άλλοι καλά κι εσύ  να μένεις το περίτρομο πλάσμα που το μόνο που έμαθε να κάνει είναι : να φοβάται.

Φοβάσαι το θάνατο μή σου αφαιρέσει αγαπημένα πρόσωπα. Φοβάσαι τη μοναξιά μή τύχει και σε συνηθίσει. Φοβάσαι τις σχέσεις μήπως τύχει και δεν πετύχουν. Φοβάσαι να αγαπησεις μήπως και δεν αγαπηθείς. Φοβάσαι να ρισκάρεις μήπως και δεν πετύχεις. Φοβάσαι να πεις αυτά που σκέφτεσαι μη πλήγώσεις τους άλλους ή μη φύγουν. Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.

Έτσι, έρχεται ο φοβος και κυριεύει την ύπαρξή σου.

Το χειρότερο όλων είναι που ο φοβος παίρνει τη θέση του στοχου στη ζωή σου. Αντί, να στοχοθετείς και να αγωνίζεσαι για να επιτυγχάνεις τους στόχους σου, φοβάσαι και μένεις αμετακίνητος σε καταστάσεις που ξέρεις πως δεν οδηγούν πουθενά, σε συναισθήματα που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, σε σκέψεις που σου παρέχουν μια διαστρεβλωμένη ασφάλεια. Η πυξίδα σου έχει απωλεσθεί. Έχεις πυξίδα το φόβο και σε οδηγεί ακριβώς αντίθετα από τους στοχους σου.

Άνθρωπος χωρίς στόχους ...  είναι άνθρωπος χωρίς ζωή.

Έτσι ένα πρώτο μάθημα του ντιβανιού είναι να αρχίσεις και πάλι να θέτεις στόχους. Εσύ θα βρεις ποιοι είναι αυτοί. Δε θα στους θέσει ο ψυχολόγος. Ξεκίνα με μικρούς στόχους πχ το βάρος σου, η άσκηση, η διατροφή, μια ξένη γλώσσα, μια μικρή εκδρομή. Συνέχισε με μεγαλύτερους πχ ανανέωση στη δουλειά σου, ανανέωση στο σπίτι. Προχώρησε με ακόμη σημαντικότερους: οριοθέτησε το περιβάλλον σου, τους φιλους σου, τις σχέσεις σου. Βγάλε τα ροζ γυαλιά κι αντίκρυσε την πραγματικότητα όπως είναι, σκληρή, γλυκιά, ανάμικτη με όμορφα και άσχημα γεγονότα και συναισθήματα και όχι εκείνο που νόμιζες για πραγματικότητα.

Οι στόχοι σε κατευθυνουν προς το μέσα σου. Βλέπεις ποιος είσαι. Τι πραγματικά θες κι όχι τί ήθελες επειδη έτσι προέκυψε. Βλέπεις τι πραγματικά θέλεις να πετύχεις κι όχι τι ήθελαν οι άλλοι να πετύχεις και δεν ήθελες να τους απογοητεύσεις. Βλέπεις την αλήθεια κατάματα. Ναι, αυτήν που θα σε πονέσει στην αρχή και μετά θα σε λυτρώσει.

Η πάλη που κάνουμε με τον εαυτό μας, για τον εαυτό μας, πρέπει να είναι επιλεγμένη από μας τους ιδιους και όχι από τις συνθήκες, τη τύχη η τους τρίτους.  Αν παλεύεις για κάτι που δε διάλεξες, κοπιάζεις ματαια.

Τελος, μάθε πως οι στόχοι δεν προσεγγίζονται μόνο από μία διαδρομή. Όταν οι δρόμοι κλείσουν, θα βρεις άλλους δρόμους, δρομάκια, σοκάκια, βάλτους με λασπόνερα, κήπους ανθοστολισμένους. Ένα μόνο αρκεί: να διώξεις το φόβο, να θέσεις το στόχο και να ξεκινησεις να πορεύεσαι προς αυτόν. 

Όχι αγκιστρωμένος στο χτές, όχι αύριο, αλλά σήμερα. ΤΩΡΑ. 

Και να έχεις στο νου σου πως μόνο μια ζωή μπορείς να ελέγξεις: την δική σου, γιατί είσαι το πιο όμορφο, το πιο ενδιαφέρον, το πιο σημαντικό πλάσμα του κόσμου ΣΟΥ και γι΄αυτό το πλάσμα και μόνο αξίζει να πολεμάς, να θυσιάζεις, να χαμογελάς, να το λυτρώνεις. Μόνο αν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, θα μπορέσουν να σε αγαπήσουν κι άλλοι.

ΥΓ Ευχαριστώ πολύ τον ψυχοθεραπευτή Δ.Τ. για όλες τις συμβουλές του αλλά και για την αγωνία του στην αγωνία μου. Μη διστάσετε να πάτε σε ειδικό, όταν βλέπετε πως η ζωή σας, προγραμματίζει ερήμην σας.




Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Θές άλλο νίκη;

Χαιρετε couλοι μου αναγνωστες,
μπηκε ο Νοέμβρης, κι άρχισαν τα σπαστικοειδη να μετρανε μερες για τα χριστουγεννα. Καθε χρονο τα ιδια χάλια. Το περασμενο ΣΚΔ ο ουρανος με εβγαλε στην όμορφη Θεσσαλονικη όπου προειχε μια επαγγελματικη εκκρεμότητα που επρεπε να διευθετηθει και εν συνεχεια ειδα φιλους, μαθητες, γκομενους και περασα τελεια.

Να σας συμβουλευσω λοιπόν, γιατι ο παθος μαθος, να μην κανετε αυτη την απόδραση ενω ειστε σε διαιτα-διατροφη. Ειναι πολυ αδικο να περνάς μπροστα από τις σουπερ απολαυστικές βιτρίνες των εξαισιων ζαχαροπλαστειων της πλατειας Αριστοτελους και αντι να μπεις και να τσακισεις ό,τι σου χτυπά στο ματι, να κρατάς τρυφερα τη μπάρα βρωμης στη τσεπη σου γιατι μονο αυτη ειναι η ικανη συνθηκη για να σε γλυκανει και ναι μονο αυτή σε καταλαβαίνει.

Λοιπον, ειναι γεγονος, αυτη η πόλη δε κοιμάται ποτέ. Έτυχε το ξενοδοχειο μου να βρισκεται σε μια οδο που τα μπαρακια βαρανε ως τις 7, 8, 9 το πρωι. Ετσι, περαν των προγραμματισμενων εξοδων μου, μπόρεσα και ακουσα από το κρεβατι μου, μετα τις 3 και ως το πρωί ο,τι λαϊκο, ξενο, ποπ, τζαζ, ελαφρυ, ροκ, μεταλ κλπ τραγουδι ειχα ξεχάσει ή ειχε απωθησει τεχνηέντως η μνημη μου. Αυτο παράλληλα σημαινει 4 μερες και 3 νυχτες αϋπνιας σερί.

Έπρεπε να με δει κανεις Τρίτη στις 7 το πρωι στο αεροδρομιο Μακεδονια. Η αληθεια ειναι πως με κοιτουσαν περίεργα. Θα έβλεπες μια σκια ανθρωπου, κατακίτρινη, με πρησμένα κοκκινα μάτια, να περιφέρεται σα βαμπιρ. Έμοιαζα λίγο με τους White Walkers του GOT αλλά με μάτι κοκκινο και πρησμένο. Λίγο πιο άσχημη βέβαια, γιατι αυτους με λίγη καλή θέληση τους λες και γλυκούληδες.
Αυτος πιστευω ήταν και ο λόγος που δε πέρασα από τον έλεγχο αλωβητη, καθώς μου ζητησαν να περάσω σε έναν ειδικό χώρο, με γδυσανε εν μέρει και μου έψαξαν μεχρι και το βρακί. Δεν τους αδικω. Κι εγω αν έβλεπα μια τυπισσα έτσι χολοσκασμενη θα μου μπαιναν υποψιες για -αν οχι εμπόριο ναρκωτικών- χρήση. Ματαια θα εξηγούσα ό,τι εξηγουσα. Η χειραποσκευη μου εγινε χίλια κομμάτια, βγάλαν έξω μέχρι και τα λερωμένα βρακιά μου, και φυσικά η τσάντα μου πέρασε από έλεγχο από τρεις μαντραχαλαδες επι δυο φορές.

Και να οι σερβιέτες, και να οι καραμέλες για το λαιμο, και να οι βιταμίνες με εχινακεια και δικταμο με μελι,  να το άδειο μου πορτοφόλι, να τα κλειδιά του φροντιστηριου μου, να οι ταυτοτητες, τα διπλωματα, η καρτα ελευθερας για τα μουσεία, να το κινητο μου με τα ανιψια μου πρώτη μούρη στην επιφάνεια, να οι μπάρες βρώμης, να τα εισιτηρια μου, να τα αποκομματα από μουσεια, λεωφορεια, μπαρ, θεατρα, να κι ενα σουβενίρ με τον λευκό το πύργο πρώτη μούρη. Να και κάτι ντεπόν, κατι προφυλακτικά...(οχι προφυλακτικά δεν ειχα)...να και ένας φορτιστής samsung. Να τα γυαλια ηλίου μου 200 ευρώ (δωρο της μάνας μου για να είμαι και ειλικρινης), να και τα γυαλιά γκαβομάρας με τις θηκες του. Ενα σταυρόλεξο, οι Αλητες του Μαξιμ Γκόρκι, ενα στυλό, ένα κραγιόν, ένα αποσμητικό αμασχάλης και το υγρο των φακων μου.
(Τωρα που το σκέφτομαι η τσάντα μου βολεύει πολυ...μονο εγώ η ιδια έλειπα από μέσα)
Τελικά η αιτια του κακού βρεθηκε. Το σπρει για τον εν δυνάμει κλειστό λαιμό μου.....έκανε τα μηχανακια  του ελέγχου να βαρέσουν κόκκινο. Τελικά, μου ευχηθηκαν καλό ταξίδι και με αφησαν σε μια ακρη, νυσταγμένη, απογοητευμενη και μονη να επανατοποθετώ τα πραγματα μου στη χειραποσκευή και να πρέπει πια να τρέξω αν θα ήθελα να προλάβω τη πτήση μου για Αθήνα.

Επιστρέφω στην πόλη της Θεσσαλονίκης και θα θυμάμαι με αγάπη, μια καφετέρια που μπροστά είχα το άγαλμα του Αριστοτέλη να μου εχει γυρισει το κώλο. Και ρε γαμωτο, τον αγαπώ τον Αριστοτέλη αλλά εκει ταιριαξε να γνωριστω με τους σερβιτορους και να πινω το καφε μου μονη ή με παρέα τις μέρες της διαμονης μου. Εκεί βεβαια, ζητησα ένα τοστ με δυο φετες γαλοπουλας με μαυρο ψωμι σε έναν νυσταγμένο σερβιτόρο 9 το πρωί. Κι εκεινος έφυγε και μετα από ένα λεπτό ξαναρθε να επιβεβαιωσει τη παραγγελία. Ξανα ειπα ενα τοστ μαυρο ψωμι και 2 φετες γαλοπουλα. Ο νεαρος έφυγε και επέστρεψε με ενα τοστ λευκό ψωμι και δυο φετες κασερι, όπως λένε το τυρί του τοστ οι απάνω. Γέλασα, σκέφτηκα πως δε πειράζει, όλα καλά, σιγα τα αυγα κλπ και τότε συνέβη μπροστα στα ματιαμου το θέατρο του απόλυτου παραλόγου.

Ένας πιτσιρικας ειχε κάτσει πάνω στο άγαλμα του Αριστοτέλη και είχε αφησει το σακίδιο του δίπλα. Περνωντας ενας ηλικιωμένος έσουρε τα εξ αμάξης στον νεαρό που δε σεβεται τον μεγάλο Σταγειριτη φιλόσοφο και βεβηλώνει το άγαλμα με το κώλο του. Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ουρλιαξε ο ηλικωμένος; Μα δε σεβεστε τίποτα πια; Εχει παγκακια η πλατεία να πας να κάτσεις εκεί, όχι πάνω στον μεγα φιλόσοφο. Δεν είσαι απο εδώ, γιατί αν ήσουν από εδω θα ήξερες την αξία του. Ο νεαρός δε μιλουσε, είχε κατεβασει το κεφαλι και άκουγε. Ο ηλικωμένος συνέχισε. Ντροπή σου, και σε σενα και στους γονείς σου τους μαλακες που δεν σου εδωσαν σωστή ανατροφή.....

Ντράπηκα λιγο και κανονικά θα έπρεπε να σηκωθώ πάνω και να εξηγησω στον παππού πως με τον τρόπο που προσεγγισε τον πιτσιρικά δε πρόκειται ποτέ να τον πείσει να σεβαστει τους αρχαίους μας προγονους γιατί ο ιδιος με το τρόπο που μιλά δεν αποτελεί πρότυπο. Έκατσα στα αυγα μου και εφαγα στα γρηγορα το λάθος τοστ μου, κατεβασα το καφέ μου μονορουφι και σηκωθηκα να φυγω γιατι ειχα δουλειά σημαντικη.

To ΑΠΘ δε θα είναι ποτέ το ιδιο από τη Δευτέρα και μετά....μόνο αυτό σας λεω κι αυτο κρατηστε.

Κατά τα άλλα ήταν μια όμορφη απόδραση που θα μου άλλαξε τη ζωή σε περισσότερους από δυο τομείς της, όπως επαγγελματικό και γκομενικό. Άνοιξαν κι έκλεισαν δρόμοι και αυτά είναι τα ωραία, τα αγκαλιασμένα με τα άσχημα. Με μια χαρμολύπη επέστρεψα στη φτωχή μου πόλη, έτοιμη να ανοίξω κι άλλο τα φτερά μου και να αφήσω το μυαλό και τη καρδιά μου να αρμενίσουν σε λιμάνια άλλα, νέα, καινούργια, πρωτόγνωρα. Ενώ αφησα πίσω μου τις φοιτητριούλες μου που περασαν φέτος στη Θεσσαλονίκη, τους φίλους μου που θα τους ξαναδω συντομα σε λιγότερο από 2 μήνες και μια κατάσταση που μου ξερίζωσε εντελώς ένα όνειρό μου. Δε με πειράζει γιατί εγώ έχω μάθει να χτίζω όνειρα και να παλεύω για να τα πραγματοποιώ. Κι αν ενα δε πέτυχε, ε δε πειράζει, διάολε.....θα φτιάξω άλλα.

Επιπλέον, εγώ ποτέ δεν έφυγα από εκεί χωρίς να αγκαλιάσω και να φιλήσω τους ανθρώπους που εκτιμώ, αγαπώ και σέβομαι.

Εγω ποτέ δε φεύγω με σκυμμένο το κεφάλι, μέσα στη σιωπή και με δυστυχία στο βλέμμα.......
Γι' αυτό μπορώ και χαμογελάω πλατιά ακόμη και μετά από τη μεγαλύτερη θλίψη που μπορώ να νιωσω.

Θεσσαλονίκη, θα σε ξαναδώ στις γιορτές και μετά ανά μήνα θα εχεις την δυνατότητα να μου δείξεις πόσο ενδιαφέρουσα είσαι. Εις το επανιδείν.

Φιλιά σε όλους.
Χαμογελάστε και ό,τι ειναι να συμβεί, θα συμβεί.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Κι η γκρίνια εχει...όρια

Χαίρετε cουλοί μου αναγνωστες,

σήμερα θα μιλησουμε για ενα φαινομενο που χαρακτηριζει κυριως τη γυναικεια ψυχοσύνθεση, για τη γκρινια. Εμεις οι γυναικες εχουμε τη ταση να παραπονιομαστε για τα παντα. Αλλες φορες δικαιως κι αλλες αδικως. Σίγουρα η γκρίνια που μας διακατεχει τις δυσκολες μερες του μηνα, ειναι γκρινια πονου και αυτό νομίζω εχουν αρχισει και το σεβονται οι αντρες. Η γκρίνια για το σιδερωμα και για τις δουλειες του σπιτιου επισης εχει ενα γενναιο υπόβαθρο γιατι αφορα στη κουραση και το κοψομέσιασμα. Η γκρίνια για λιγο περισσότερο ενδιαφέρον από το έτερον ολοκληρο, επίσης ειναι δικαιολογημένη γιατί υποδηλωνει αγαπη και φροντιδα και προδερμ. Πολλα ειδη γκρινιας μας εχουν προσάψει που δεν ειναι γκρίνια αλλα δικά μας εσωτερικα ζητηματάκια και μικρές δυστυχιες που εξωτερικευονται με ενα βαθυ ...αχ...ένα ....ουφ...και μια κρεβατομουρμουριτσα.

Ας περιορίσω λιγο τα ειδη για να καταλαβετε το πόιντ της αναρτησης μου. Υπαρχει ένα ειδος γκρινιας απολυτα μα απόλυτα μα απόλυτα δικαιλογημένο που ταυτιζεται θα ελεγα με απογοητευση. Ειναι η γκρίνια για τα πολιτικά ζητηματα της χωρας. Κι αυτη δεν θα την δεις μονο σε γυναικες αλλα και σε αντρες. Ο μπαμπας μου για παραδειγμα αν δε διαολοστειλει 10 φορές τη μέρα τη κυβερνηση Τσιπρα δε θα ηρεμησει. Κανείς δε μπορει να του πει: πάψε επιτέλους, γιατι εχει δικιο και μαλιστα απόλυτο.

Εκεινη ομως τη γκρίνια που θελω να στηλιτεύσω είναι αυτη που γινεται χωρις κανεναν απολυτως λογο. Εχω μια φίλη που γκρινιαζει για τα πάντα. Για την υγρασία στο μαλλι, για το νυχι που 'σπασε, για την μυγα που της χαιδεψε το μάγουλο, για τη μπότα που δε κάθεται στη γαμπα της στρωτα, για το ρύζι που εγινε λιγο αβραστο, για τη μανα της που γέρασε και δε θυμαται, για τον γκομενο που δε βρισκει (εδω ειναι κατανοητό), για τους ανθρωπους που διαφωνουν μαζί της, για τους ανθρώπους που συμφωνουν μαζι της, για οσους κανουν γυμναστικη, για οσους δε κανουν γυμναστικη, για τη καφετερια που δεν εχει τεντα στο ενα τετραγωνικο (στα αλλα εχει), για το καφε που αντι για ζαχαρινη της εφεραν μαυρη ζαχαρη, για το σουπερ μαρκετ που εχει δυο μονο ταμεια, για τα κιλα της που δε πεφτουν (ενω δε κανει διαιτα), για το δωματιο της που ειναι βορεινο, για τη πολη που ειναι μιζερη (εδω συμφωνω μαζι της), για το κοτοπουλο καλαμακι που βρωμάει. Αλλά ολα αυτα παλευονται με ενα: Δε μας χεζεις ρε κοπελιά;

Εκεινο που δε παλευεται ειναι η γκρινια της επειδή αυτός που επιθυμει βρισκεται σε αλλη πόλη. Κι εχουμε και λεμε:

1. Μια ωρα απόσταση, γαμω το φελεκι μου, δεν ειναι δα και λογος για να γκρινιάζεις. Πάρε το κώλο σου και πήγαινε να τον συναντησεις. Τι να πουν κι άλλοι άνθρωπο που το αλλο τους ολόκληρο ειναι στην άλλη άκρη της Ελλάδας ή και του κόσμου; Η αποσταση αν δεν εμπεριεχει τριψηφιο αριθμό χιλιομέτρων, δεν ειναι απόσταση, είναι απλά μια βολτιτσα στα περιξ. Κι αν ο αλλος δε μπορει να κανει τη βολτίτσα, καντην εσύ για να ξεδωσεις λιγάκι και μετά να ηρεμησουμε και όλοι μαζί σου που σε ακούμε να λες συνεχώς: Αχ δε μπορωωωωω, πληττωωω, τι θα κανωωωω; Πάντως το να κανεις μόνο γκρινια...δεν βγάζει πουθενα. Ξεκίνα τις βολτες.

2. Δε μπορείς να γκρινιάζεις για κάτι που δε συμβαινει, επειδή δεν μπήκες εσυ στον κοπο να το κανεις να συμβεί. Ή να το προσπαθησεις τουλάχιστον. Πχ ψηφίσαμε σα ζωα τον Τσιπρα να αλλάξει το κόσμο. Αυτο πιστέψαμε, σε αυτο ελπίσαμε, αυτό προσπαθήσαμε. Δε τον αλλαξε; Εχουμε κάθε δικαιωμα να γκρινιάζουμε, να τον διαολοστέλνουμε και να μην τον ξαναψηφισουμε στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί εμείς μια προσπάθεια τη καναμε. Η κυρια τώρα κάθεται και γκρινιάζει νυχθημερον γιατι δε βλέπει την αλλαγη στη ζωή της η οποια αλλαγή λες και είναι μια θεια από τη κατω ραχούλα, που δεν ερχεται. Ρε κοριτσι μου αν δε κουνησεις το κωλο σου πως μπορεις να ελπισεις για κατι καλυτερο; Η προσπαθεις κι αν δε πετυχει η προσπαθεια σου, κάτσε και γκρινιαξε ή βουλωσε το για πάντα.
Αν δε πολεμήσεις πως θες να κερδισεις μια μάχη;
Εχει και η γκρίνια τα όρια της. Και πιστεψτε με μια γκρινια άνευ περιεχομένου εκνευρίζει ακομη και τους πιο γκρινιάρηδες.

Αυτά, καλό μηνα

Φιλιά σε ολους

Λιγοτερη γκρίνια, περισσοτερη ζωη.