Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Το κηδειόχαρτο

Αυτή η ανάρτηση γεννήθηκε στο μυαλό μου καθώς είχα πάει να πάρω ένα φρεντάκο και να πάω στη δουλειά μου. Είδα σε μια κολώνα αγαπητοί μου couλοί αναγνώστες ένα κηδειόχαρτο. Έγραφε πάνω Εμμανουήλ Τζέκος -μη πάει ο νους σας στο κακό- ετών 78. Απο κάτω σας καλούμε....κλπ...και στο τέλος η σύζυγος Ελένη. Άρχισα λοιπόν να αναρωτιέμαι τί έκανε δυο ανθρώπους να είναι μαζί τόσα χρόνια. Πώς άντεξαν; Τί έπιναν; Γιατί δεν είναι εύκολο να αντέχεις τον άλλο αν δε κάνεις υποχωρήσεις των υποχωρήσεων. Κακά τα ψέματα. Κάτι πίνεις και δε δίνεις ούτε του αγγέλου σου. Κάνοντας δυο βήματα ακόμη, ήρθε στο μυαλό μου ο βασικότερος λόγος που κάνει τα ζευγάρια να κάνουν αυτές τις υποχωρήσεις που λέμε. Και αυτός ο λόγος είναι η μοναξιά που δεν αντέχεται κυρίως από μια ηλικία και πάνω.


Γιατί όταν είσαι νέος και το αίμα σου βράζει θες την ελευθερία σου, την εναλλαγή συντρόφων, τις εμπειρίες σου, τα οργιάκια σου, τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις σου. Όταν όμως τα χρόνια περνάνε και το αίμα αντί να βράζει, ξεβράζει, ο φόβος πως η ζωή τελειώνει, πως τα προβλήματα υγείας έρχονται, πως μπορεί να σε βρούν μόνο πεταμένο πεθαμένο σε ένα διαμέρισμα και να μη μπορούν να βρουν ούτε παιδιά για να σε κλάψουν και να σε θάψουν, όλα αυτά περιφέρονται στο μυαλό σου και αρχίζεις και κάνεις βήματα πίσω.


Η μοναξιά μπορεί να τσακίσει κάθε ψυχή, όσο δυνατή κι αν είναι. Και η μοναξιά δεν γιατρεύεται με τη μαμά σου, το μπαμπά σου, τα αδέρφια σου και τους φίλους σου. Αυτά είναι συντροφικά υποκατάστατα. Η μοναξιά γιατρεύεται μόνο με τον σύντροφο που θα διαλέξεις να πορευτείς το υπόλοιπο της ζωής σου ή όσο πάει τελοσπάντων και θα αποφασίσετε από κοινού πως θα πορευτείτε, με ποιους όρους, με ποιες προϋποθέσεις και με ποιες υποχωρήσεις.
Έχω μια φίλη που είναι μόνη της πολλά χρόνια. Και τόσο καιρό της φώναζα πως πρέπει να ηρεμήσει και να μην την νοιάζει τόσο πολύ αν θα βρει ή όχι έναν αξιόλογο σύντροφο. Με μια κουβέντα της κατάλαβα πως έχει δίκιο που προβληματίζεται. Δεν παλεύεται να μην έχεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τα μύχιά σου, να μην έχεις το θάρρος να του γκρινιάζεις γιατί μπορείς και να σε αντέχει γιατί μπορεί, να μην πηγαίνετε σούπερ μάρκετ και να τσακώνεστε για το ποιο τυρί θα πάρετε, να μην ζεσταίνεται το κρεβάτι σου από ένα άλλο σώμα τα βράδια που μερικές φορές να θες να το ξυλοφορτώσεις αλλά ως επί το πλείστον το αγαπάς και το σέβεσαι.
Η μοναξιά λοιπόν δεν είναι ανθρώπινη ιδιότητα, ούτε ανθρώπινη ανάγκη. Δεν έχει τίποτα που να καλύπτει τον άνθρωπο και φέρνει μόνο δεινά.


Κι εκείνο που τις περισσότερες φορές τη σέρνει στη ζωή μας είναι ο εγωισμός. Σκέφτεσαι: θέλω να ζήσω έντονα συναισθήματα, έρωτα μέχρι τέλους, το αξίζω, μου το χρωστάει η ζωή, με έναν άνθρωπο γαμάτο, τέλειο, πλούσιο, γυμνασμένο, ψηλό, μελαχρινό κλπ κλπ Κι έτσι ακυρώνεις ανθρώπους που σε πλησιάζουν γιατί το εγώ σου το παραφόρτωσες με απαιτήσεις, πλασματικές κι ανούσιες.
Τα πράγματα ομως είναι απλά κυρίες και κύριοι. Όταν περνάνε τα χρόνια οι απαιτήσεις είναι αστείες και άνευ σημασίας. Μοιάζει γελοίο να περιμένεις θαύματα σε μια εποχή που θαύματα σταμάτησαν να γίνονται -και μπορεί να μην γίνονταν και ποτέ. Γι΄αυτό σταματάς να γίνεσαι σκληρός και απαιτητικός και απολαμβάνεις μικρά και απλά και καθημερινά πράγματα που μπορούν να σε δέσουν αξιοπρεπως με κάποιον άνθρωπο και να σε γλιτώσουν από την θανατηφόρα μοναξιά και την λήθη. Σταματάς να μετράς κοιλιακούς και μεγέθη πουλιών και βυζιών και κώλων. Και αρχίζεις να μετράς χρόνια ωραία, απλά, με στιγμές απλές, καθημερινές, οικογενειακές μπορεί και λίγο βαρετές αλλά χρόνια που μπορείς να στηριχτείς στον άνθρωπο σου, να μοιραστείς, να χτίσεις, να δημιουργήσεις, να παραδώσεις κάτι σε αυτόν τον ρημαδιασμένο κόσμο που πέρασε το ταλαίπωρο κορμί σου.


Αγαπήστε, αγαπηθείτε. Προσπαθήστε να ζευγαρώνετε, να αναπαράγεστε, να μην υποχωρείτε εύκολα, να δημιουργείτε. Μη φοβάστε τη ζωή, την μοιρασιά, την σύγκρουση και τον διάλογο. Η ζωή είναι απελπιστικά λίγη και ο θάνατος ποτέ δε μπορείτε να ξέρετε πόσο κοντά σας βρίσκεται...και πόσο απειλητικά  μπορεί να σας αφαιρέσει κάθε δυνατότητα...ζωής.
Ζήστε το "μαζί" πριν αναρτηθείτε στο κηδειόχαρτο "μόνοι".