Couλοί μου αναγνώστες,
σας χαιρετώ, λίγο καταβεβλημένη από την κούραση, καθώς διανύουμε περίοδο πανελλαδικών εξετάσεων, και είμαστε στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα. Παρά το φόκους που 'χω κάνει στη δουλειά μπόρεσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να παρακολουθήσω μια παράσταση εδώ στην επαρχία από έναν ερασιτεχνικό θίασο που κάνει πολύ ωραία δουλειά. Και φυσικά θα σας εκθέσω τα συμπεράσματα μου. Απενεργοποιήστε τα κινητά σας, η Πατρίδα κοιμάται.
Επίσης, επειδή το βράδυ δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν μελετήσω έστω και μια λογοτεχνική σελίδα, κατάφερα αυτές τις μέρες να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που το αγόρασα καιρό τώρα, αλλά δε το έπιανα. Τελικά το έπιασα και το τέλειωσα. Και φυσικά τα συμπεράσματα μου ταυτίζονται με τα άλλα συμπεράσματα που έβγαλα από την παράσταση και θα τα εκθέσω παρακάτω.
Εν συντομία, η παράσταση περιελάμβανε μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ηρώων της καθημερινής ζωής με τα σύγχρονα προβλήματά τους που όλοι είτε βιώνουμε, είτε εντοπίζουμε στους γύρω μας. Αστεγοι, άνεργοι, καταθλιπτικοί, αγχώδεις, εγωιστές, ανασφαλείς άνθρωποι με απωθημένα, πέρασαν από το θεατρικό σανίδι. Επιπλέον στο βιβλίο της Βαμβουνάκη, ανακάλυψα ένα συνδυαστικό θέμα το οποίο και θα περιγράψω καθώς αφορά την αλλοτρίωση του ανθρώπου και την συναισθηματική του αναπηρία μέσα σε μια εποχή που "στόχος είναι τα λεφτά...." που λέει και η αοιδός.....χμ χμ χμ.
Στην παράσταση εμφανίζεται ένα ζευγάρι. Ο άντρας κατατρεγμένος και απογοητευμένος από την εργασία και η γυναίκα παρμένη από κακόφημη συνοικία που τον ακολουθεί παντού, καθώς αυτός δεν έχει να της προσφέρει τίποτα, αλλά την έσωσε από μια αναξιοπρεπή ζωή. Της μιλά απότομα, την υποτιμά, την βρίζει, ενώ αυτή υπομονετικά ανέχεται την συμπεριφορά του καθώς δεν έχει που να πάει αλλά και τον ευχαριστεί που την έσωσε. Μάλιστα δηλώνει πως τον αγαπάει. Αυτός συνεχώς την διώχνει αλλά αυτή δε φεύγει. Διαφαίνεται πως την διώχνει γιατί ξέρει πως αυτή δε θα φύγει. Διότι όταν κάποια στιγμή εκείνη προσποιείται πως φεύγει, εκείνος χάνει το χαμόγελό του και την ψάχνει απεγνωσμένα.
Στο βιβλίο από την άλλη έχουμε δυο ανθρώπους που ερωτεύονται παράφορα, αλλά ο άντρας αποφασίζει να αφοσιωθεί στη δουλειά του και στην επαγγελματική του ανέλιξη, παντρεύεται μιαν άλλη που θα τον βοηθήσει να ανελιχθεί, μα που τον χωρίζει αμέσως. Απο εκεί και πέρα η ζωή του επιφυλάσσει μόνο μοναξιά και αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Η γυναίκα, αποφασίζει να γίνει δικηγόρος, παίρνει τη ζωή στα χέρια της αλλά καθίσταται μια συναισθηματικά ανάπηρη γυναίκα, καθώς έχει χαρίσει τη καρδιά της και δεν έχει πια καρδιά να δώσει σε νέους έρωτες. Περνάνε πολύ τα χρόνια και μη γνωρίζοντας που ακριβώς βρίσκεται ο έρωτας της, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και συναντιούνται γέροι και με την κλεψύδρα της ζωής τους να αδειάζει. Ωστόσο μένουν μαζί τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής τους, ως φίλοι πια. Τι άλλο μετά από τόσα χρόνια;
Τα δικά μου τα συμπεράσματα έγκεινται στο να μην αφήνουμε να φύγει όποιος μας ενδιαφέρει πραγματικά, για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ψυχή μας, τη καρδιά μας και την ευτυχία μας, Ακόμη κι αν αυτός που μας ενδιαφέρει, μας διώχνει, άμεσα ή έμμεσα για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ψυχή του, τη καρδιά του και την ευτυχία του. Είναι ασυγχώρητο λάθος να κλείνουμε τις πόρτες στην αγάπη επειδή εντοπίζουμε τεχνικές δυσκολίες.Είναι σα να κλείνουμε τις πόρτες στην ζωή την ίδια. Πόσες ευκαιρίες νομίζετε πως έχουμε να ζήσουμε; Και είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος να το διαπιστώσουμε σε μια ηλικία που απλά περιμένουμε το ταξίδι για τον άλλο κόσμο. Τα έχω ξαναπεί. Χαμογελάστε. Ερωτευτείτε. Αγαπήστε. Διεκδικήστε τους ανθρώπους σας. Πολεμήστε για την αγάπη και να αφήνετε τη καρδιά σας ανοιχτή για να αγαπηθεί. Όλοι το αξίζετε. Και για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άλλος άνθρωπος που θα σας αγαπήσει γι' αυτό που είστε, γι' αυτά που σκέφτεστε, γι' αυτά που θέλετε και είναι ικανός να πέσει στη φωτιά για σας, ακόμη κι αν εσείς δεν θα πέφτατε για εκείνον.
Είναι άδικο το να επιλέγεις τη μοναξιά όταν αυτή για σένα έχει αποφασίσει να σε αφήσει ελεύθερο. Άδικο για σένα.
Σημειώνω την ημερομηνία της ανάρτησης.
Σε λίγα χρόνια θα επιστρέψω να κάνω τον απολογισμό μου.
Φιλιά πολλά σε όλους
σας χαιρετώ, λίγο καταβεβλημένη από την κούραση, καθώς διανύουμε περίοδο πανελλαδικών εξετάσεων, και είμαστε στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα. Παρά το φόκους που 'χω κάνει στη δουλειά μπόρεσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να παρακολουθήσω μια παράσταση εδώ στην επαρχία από έναν ερασιτεχνικό θίασο που κάνει πολύ ωραία δουλειά. Και φυσικά θα σας εκθέσω τα συμπεράσματα μου. Απενεργοποιήστε τα κινητά σας, η Πατρίδα κοιμάται.
Επίσης, επειδή το βράδυ δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν μελετήσω έστω και μια λογοτεχνική σελίδα, κατάφερα αυτές τις μέρες να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που το αγόρασα καιρό τώρα, αλλά δε το έπιανα. Τελικά το έπιασα και το τέλειωσα. Και φυσικά τα συμπεράσματα μου ταυτίζονται με τα άλλα συμπεράσματα που έβγαλα από την παράσταση και θα τα εκθέσω παρακάτω.
Εν συντομία, η παράσταση περιελάμβανε μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ηρώων της καθημερινής ζωής με τα σύγχρονα προβλήματά τους που όλοι είτε βιώνουμε, είτε εντοπίζουμε στους γύρω μας. Αστεγοι, άνεργοι, καταθλιπτικοί, αγχώδεις, εγωιστές, ανασφαλείς άνθρωποι με απωθημένα, πέρασαν από το θεατρικό σανίδι. Επιπλέον στο βιβλίο της Βαμβουνάκη, ανακάλυψα ένα συνδυαστικό θέμα το οποίο και θα περιγράψω καθώς αφορά την αλλοτρίωση του ανθρώπου και την συναισθηματική του αναπηρία μέσα σε μια εποχή που "στόχος είναι τα λεφτά...." που λέει και η αοιδός.....χμ χμ χμ.
Στην παράσταση εμφανίζεται ένα ζευγάρι. Ο άντρας κατατρεγμένος και απογοητευμένος από την εργασία και η γυναίκα παρμένη από κακόφημη συνοικία που τον ακολουθεί παντού, καθώς αυτός δεν έχει να της προσφέρει τίποτα, αλλά την έσωσε από μια αναξιοπρεπή ζωή. Της μιλά απότομα, την υποτιμά, την βρίζει, ενώ αυτή υπομονετικά ανέχεται την συμπεριφορά του καθώς δεν έχει που να πάει αλλά και τον ευχαριστεί που την έσωσε. Μάλιστα δηλώνει πως τον αγαπάει. Αυτός συνεχώς την διώχνει αλλά αυτή δε φεύγει. Διαφαίνεται πως την διώχνει γιατί ξέρει πως αυτή δε θα φύγει. Διότι όταν κάποια στιγμή εκείνη προσποιείται πως φεύγει, εκείνος χάνει το χαμόγελό του και την ψάχνει απεγνωσμένα.
Στο βιβλίο από την άλλη έχουμε δυο ανθρώπους που ερωτεύονται παράφορα, αλλά ο άντρας αποφασίζει να αφοσιωθεί στη δουλειά του και στην επαγγελματική του ανέλιξη, παντρεύεται μιαν άλλη που θα τον βοηθήσει να ανελιχθεί, μα που τον χωρίζει αμέσως. Απο εκεί και πέρα η ζωή του επιφυλάσσει μόνο μοναξιά και αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Η γυναίκα, αποφασίζει να γίνει δικηγόρος, παίρνει τη ζωή στα χέρια της αλλά καθίσταται μια συναισθηματικά ανάπηρη γυναίκα, καθώς έχει χαρίσει τη καρδιά της και δεν έχει πια καρδιά να δώσει σε νέους έρωτες. Περνάνε πολύ τα χρόνια και μη γνωρίζοντας που ακριβώς βρίσκεται ο έρωτας της, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και συναντιούνται γέροι και με την κλεψύδρα της ζωής τους να αδειάζει. Ωστόσο μένουν μαζί τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής τους, ως φίλοι πια. Τι άλλο μετά από τόσα χρόνια;
Τα δικά μου τα συμπεράσματα έγκεινται στο να μην αφήνουμε να φύγει όποιος μας ενδιαφέρει πραγματικά, για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ψυχή μας, τη καρδιά μας και την ευτυχία μας, Ακόμη κι αν αυτός που μας ενδιαφέρει, μας διώχνει, άμεσα ή έμμεσα για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ψυχή του, τη καρδιά του και την ευτυχία του. Είναι ασυγχώρητο λάθος να κλείνουμε τις πόρτες στην αγάπη επειδή εντοπίζουμε τεχνικές δυσκολίες.Είναι σα να κλείνουμε τις πόρτες στην ζωή την ίδια. Πόσες ευκαιρίες νομίζετε πως έχουμε να ζήσουμε; Και είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος να το διαπιστώσουμε σε μια ηλικία που απλά περιμένουμε το ταξίδι για τον άλλο κόσμο. Τα έχω ξαναπεί. Χαμογελάστε. Ερωτευτείτε. Αγαπήστε. Διεκδικήστε τους ανθρώπους σας. Πολεμήστε για την αγάπη και να αφήνετε τη καρδιά σας ανοιχτή για να αγαπηθεί. Όλοι το αξίζετε. Και για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άλλος άνθρωπος που θα σας αγαπήσει γι' αυτό που είστε, γι' αυτά που σκέφτεστε, γι' αυτά που θέλετε και είναι ικανός να πέσει στη φωτιά για σας, ακόμη κι αν εσείς δεν θα πέφτατε για εκείνον.
Είναι άδικο το να επιλέγεις τη μοναξιά όταν αυτή για σένα έχει αποφασίσει να σε αφήσει ελεύθερο. Άδικο για σένα.
Σημειώνω την ημερομηνία της ανάρτησης.
Σε λίγα χρόνια θα επιστρέψω να κάνω τον απολογισμό μου.
Φιλιά πολλά σε όλους
Ποοοοοοοολυ ωραια αναρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήthanks. :))
ΔιαγραφήΠου είναι ο Αβαταράς ο Θεοσοφιστής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα ντε. Σε καμια παραλία θα απλώνει το κορμί του.
ΔιαγραφήΤι συγκοινωνούντα δοχεία είναι αυτά αγαπητή Κούλα? Τι θέλεις να μου πεις? Λοιπόν επί του γραπτού σου. Αν και δεν έχω δει την παράσταση ή διαβάσει το βιβλίο άρα δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα, σχολιάζω τα δικά σου επί των γραπτών. Μπερδεύονται τα πράγματα. Το να σε πάρει κάποιος από κακόφημη γειτονιά, κατά βάση δεν είναι αιτία έρωτα. Το να σε βοηθήσει να ανελιχθείς ούτε αυτό. Έχω την εντύπωση πως η σύγχυση ερωτικών και επαγγελματικών, άνεσης, στα σενάρια χωλαίνει. Ξέρεις στις μέρες μας και όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους αλλά και με άλλες...ιδέες ως βάση, ο άνθρωπος νομίζει μερικές φορές ότι κρατάει έναν άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο. Νομίζουμε μερικές φορές πως με το να φορμάρουμε ιδέες και ιστορίες, πόσο μάλλον αν διαρκούν χρόνια κρατάμε τον άλλο. Το όπλο συχνά του φόβου και του εκβιασμού είναι απλό: Ποιος θα αμφισβητήσει....ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ? Αυτή είναι η...ιστορία! Σκέψεις όμως και συναισθήματα αβάσιμα. Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν την πούτσα με τη βούρτσα. Πάμε όλοι πράσινα κασκόλ και έλα όλα τα παιδάκια μαζί, Δοκησίσοφα: Στον Πειραιά μεσάνυχτα ξανάγινε της Πόπης. Δεν σε φωνάζουν άδικα πουτάνα της Ευρώπης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχα είσαι φοβερός
Διαγραφή