Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Στο ντιβάνι

Χαιρετε couλοι μου αναγνωστες,
ελπίζω να ειστε καλά και να περνατε σούπερ. Κι οποιος δεν ειναι, διαβάζοντας αυτη την ανάρτηση μου ισως να νιώσει καλυτερα η να πάει στον ειδικο.

Αρχικά θέλω να τονισω πως η πιο μεγάλη αλήθεια που υπάρχει είναι το : έκαστος στο είδος του.
Είσαι θεωρητική κατευθυνση και θες να περάσεις στο πανεπιστήμιο; Έλα στο φροντιστηριο μου και θα έχεις σιγουρη επιτυχία. Έσπασες το πόδι σου; Πήγαινε στο ΚΑΤ. Ξεμεινες από φετα; Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ που εμπιστευεσαι για να αγοράσεις. Σε πονάει το δόντι σου; Μη το αφήσεις να σαπίσει, πήγαινε στον οδοντιατρο. Θες να πιεις να ξεδωσεις; Πηγαινε στο μπαρ που ο μπάρμαν είναι φιλος σου να σε ποτίσει καθαρό πραγμα, να τα τσουξεις αξιοπρεπώς. Έχεις σεξουαλικές δυσλειτουργίες; Πήγαινε σε σεξολόγο. Νομιζω προλογικά σας έδωσα το στίγμα της ανάρτησης. Τώρα, εχουμε και λέμε.......

Εισαι σε μια καμπή της ζωης σου, απογοητευμένος από όλα και από όλους; Νιώθεις πως η ζωη σε αδικεί και μόνο, σου παίρνει πράγματα χωρίς να δινει ουτε μια σταγονα ευτυχιας; Πιστευεις πως μόνο εσύ κάνεις θυσίες για τα πράγματα και τα πρόσωπα και πως κανείς δεν αξίζει πλέον να τον εμπιστευτεις και να ξανανοιξεις τη καρδιά σου; Νιώθεις συντριβή; Εγκαταλειψη; Πόνο; Συναισθηματική αναπηρία; Μοναξιά; Θλίψη; Νιώθεις πως δεν έχεις λόγο για να ζεις; Νιώθεις πως δεν έχεις λόγο πια για να παλεύεις;;;

Με το χερι στη καρδιά σας λέω πως μια επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο ειναι η μόνη λύση για να λυσουμε σημαντικά θέματα που αφορούν τον εαυτό μας και όχι τους αλλους.  Δεν έχει σημασια πόσο έξυπνοι είμαστε, πόσα βιβλία έχουμε διαβάσει, πόσες περγαμηνές έχουμε στη κατοχή μας. Δεν παίζει ρόλο αν έχουμε ψιλοδιδαχθεί ψυχολογία, ή πόσο καλά νομιζουμε οτι ξέρουμε τον εαυτο μας ή τους άλλους. Ο ειδικός είναι ειδικός και πρέπει να σεβόμαστε την επιστήμη που συνεχώς εξελίσσεται.

Στο ντιβάνι λοιπόν ξεζορίζεσαι γιατί ανακαλύπτεις πως μέχρι τώρα σε ενδιέφεραν οι άλλοι. Έβαλες προτεραιότητα στη ζωη σου, όχι τον εαυτό σου, αλλά το γκόμενο σου, τον φίλο, τη μάνα, τον πατέρα, τη δουλειά. Μαντεψε: εκείνο που πρέπει να σε ενδιαφέρει και να το θέτεις ως προτεραιότητα είναι ο εαυτός σου, που τον έχεις παραμελήσει τοσο πολύ που έμοιαζε να του κινούν τα νήματα οι τρίτοι. Εχασες το control της ζωής σου και έμεινες μια απλή μαριονέτα να κοιτάς τις ζωές των άλλων να εξελίσσονται, να θυσιάζεις ό,τι μπορείς για να είναι οι άλλοι καλά κι εσύ  να μένεις το περίτρομο πλάσμα που το μόνο που έμαθε να κάνει είναι : να φοβάται.

Φοβάσαι το θάνατο μή σου αφαιρέσει αγαπημένα πρόσωπα. Φοβάσαι τη μοναξιά μή τύχει και σε συνηθίσει. Φοβάσαι τις σχέσεις μήπως τύχει και δεν πετύχουν. Φοβάσαι να αγαπησεις μήπως και δεν αγαπηθείς. Φοβάσαι να ρισκάρεις μήπως και δεν πετύχεις. Φοβάσαι να πεις αυτά που σκέφτεσαι μη πλήγώσεις τους άλλους ή μη φύγουν. Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.

Έτσι, έρχεται ο φοβος και κυριεύει την ύπαρξή σου.

Το χειρότερο όλων είναι που ο φοβος παίρνει τη θέση του στοχου στη ζωή σου. Αντί, να στοχοθετείς και να αγωνίζεσαι για να επιτυγχάνεις τους στόχους σου, φοβάσαι και μένεις αμετακίνητος σε καταστάσεις που ξέρεις πως δεν οδηγούν πουθενά, σε συναισθήματα που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, σε σκέψεις που σου παρέχουν μια διαστρεβλωμένη ασφάλεια. Η πυξίδα σου έχει απωλεσθεί. Έχεις πυξίδα το φόβο και σε οδηγεί ακριβώς αντίθετα από τους στοχους σου.

Άνθρωπος χωρίς στόχους ...  είναι άνθρωπος χωρίς ζωή.

Έτσι ένα πρώτο μάθημα του ντιβανιού είναι να αρχίσεις και πάλι να θέτεις στόχους. Εσύ θα βρεις ποιοι είναι αυτοί. Δε θα στους θέσει ο ψυχολόγος. Ξεκίνα με μικρούς στόχους πχ το βάρος σου, η άσκηση, η διατροφή, μια ξένη γλώσσα, μια μικρή εκδρομή. Συνέχισε με μεγαλύτερους πχ ανανέωση στη δουλειά σου, ανανέωση στο σπίτι. Προχώρησε με ακόμη σημαντικότερους: οριοθέτησε το περιβάλλον σου, τους φιλους σου, τις σχέσεις σου. Βγάλε τα ροζ γυαλιά κι αντίκρυσε την πραγματικότητα όπως είναι, σκληρή, γλυκιά, ανάμικτη με όμορφα και άσχημα γεγονότα και συναισθήματα και όχι εκείνο που νόμιζες για πραγματικότητα.

Οι στόχοι σε κατευθυνουν προς το μέσα σου. Βλέπεις ποιος είσαι. Τι πραγματικά θες κι όχι τί ήθελες επειδη έτσι προέκυψε. Βλέπεις τι πραγματικά θέλεις να πετύχεις κι όχι τι ήθελαν οι άλλοι να πετύχεις και δεν ήθελες να τους απογοητεύσεις. Βλέπεις την αλήθεια κατάματα. Ναι, αυτήν που θα σε πονέσει στην αρχή και μετά θα σε λυτρώσει.

Η πάλη που κάνουμε με τον εαυτό μας, για τον εαυτό μας, πρέπει να είναι επιλεγμένη από μας τους ιδιους και όχι από τις συνθήκες, τη τύχη η τους τρίτους.  Αν παλεύεις για κάτι που δε διάλεξες, κοπιάζεις ματαια.

Τελος, μάθε πως οι στόχοι δεν προσεγγίζονται μόνο από μία διαδρομή. Όταν οι δρόμοι κλείσουν, θα βρεις άλλους δρόμους, δρομάκια, σοκάκια, βάλτους με λασπόνερα, κήπους ανθοστολισμένους. Ένα μόνο αρκεί: να διώξεις το φόβο, να θέσεις το στόχο και να ξεκινησεις να πορεύεσαι προς αυτόν. 

Όχι αγκιστρωμένος στο χτές, όχι αύριο, αλλά σήμερα. ΤΩΡΑ. 

Και να έχεις στο νου σου πως μόνο μια ζωή μπορείς να ελέγξεις: την δική σου, γιατί είσαι το πιο όμορφο, το πιο ενδιαφέρον, το πιο σημαντικό πλάσμα του κόσμου ΣΟΥ και γι΄αυτό το πλάσμα και μόνο αξίζει να πολεμάς, να θυσιάζεις, να χαμογελάς, να το λυτρώνεις. Μόνο αν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, θα μπορέσουν να σε αγαπήσουν κι άλλοι.

ΥΓ Ευχαριστώ πολύ τον ψυχοθεραπευτή Δ.Τ. για όλες τις συμβουλές του αλλά και για την αγωνία του στην αγωνία μου. Μη διστάσετε να πάτε σε ειδικό, όταν βλέπετε πως η ζωή σας, προγραμματίζει ερήμην σας.




14 σχόλια:

  1. Νομιζω η καλυτερη ενδοσκοπικη αναρτηση που εχεις κανει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μακαρι να βγουν σε καλό οι συνεδρίες .... γιατι κοστίζουν.

      Διαγραφή
    2. Χωστηράκο, κι εγω το πιστευω, άλλωστε δε θα εκανα αυτό το βήμα.

      :)

      Διαγραφή
  2. Λοιπον με αφησες αναυδο,καλη μας Κουλιτα...
    ΟΧΙ γιατι περιμενα αλλα..Αλλα για τον πηγαιο και αληθινο τροπο που τα λες..
    Η αληθεια ειναι..Οτι στον παθολογο,παμε..Στον ωριλα παμε..Στον διαβητολογο παμε..
    Αλλα τον ψυχοθεραπευτη,και περισσοτερο τον ψυχιατρο..
    Τον φοβωμαστε..
    ΚΑΙ διοτι νομιζουμε οτι μονοι μας θα λυσουμε τα προβληματα μας..
    ΚΑΙ διοτι νομιζουμε οτι..Δεν ειμαστε ΤΡΕΛΛΟΙ να πηγαινουμε στον τρελλιατρο...!!
    Δηλαδη,επειδη παμε στον ωριλα...Ειμαστε ΚΟΥΦΟΙ;;;
    Επειδη παμε στον Παθολογο,ειμαστε αρρωστοι;;;
    Βεβαιως και οχι...
    Ακριβως επειδη ΔΕΝ ειμαστε αρρωστοι..Επειδη ΔΕΝ ειμαστε ΤΡΕΛΛΟΙ...
    ΠΡΕΠΕΙ να αντιμετωπισουμε τα προβληματα που μας προκυπτουν με τον ειδικο...
    Ας αφησουμε επιτελους τα ΤΑΜΠΟΥ και να ζητησουμε την βοηθεια που χρειαζομαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαχαίρη μου αγαπημένε,
      ακριβώς αυτο θα πρέπει να σκεφτονται...οι σκεπτόμενοι ανθρωποι.
      Δεν είναι κακό να ζητάμε μια βοήθεια εκεί που χωρίς αυτήν, κάνουμε κακό στον εαυτό μας.
      Όπως πολύ σωστά αναφέρεις, δεν είμαι κωφός επειδη πάω στον ωριλά. κλπ

      Η αλήθεια είναι πως στη χωρα μας η ψυχαναλυση είναι ταμπού. Φταίει και λίγο η οικονομική κρίση που πολλοί θεωρούν περιττό ένα τέτοιο έξοδο...αν πχ δεν εχουν να φάνε.
      Είναι για καποιους πολυτέλεια αυτες οι συνεδρίες.Δυστυχώς εχουμε εγκαταλείψει τη ψυχική μας υγεια και ασχολουμαστε με όλα τα άλλα.
      Κι ομως το πρωταρχικό είναι η ψυχική υγεία μας.
      Προσωπικά νιώθω τυχερή γιατί γρήγορα κατάλαβα πως έχω πάρει έναν λάθος συναισθηματικό δρόμο και υπήρξε το καταλληλο πρόσωπο που με στήριξε στην απόφαση μου να κάνω μια πρώτη συζήτηση με έναν ειδικό και αν νιώθω καλά να κάνω και δευτερη και τριτη μέχρι να βρω το χαμογελο μου ξανα.
      Οι φίλοι μου που τους ανέφερα οτι χρειάζομαι μια τετοια βοήθεια με χλεύασαν. Ειδικά οι πολυ κολλητές μου φίλες. Ακουσα το : ελα βρε Τονια είσαι έξυπνη έσυ, ξερεις τι πρέπει να κάνεις.
      Ακουσα: γιατί δεν πας σε εναν εξομολόγο να τα πεις να ελαφρύνεις.
      Μόνο ένα άτομο καταλαβε την αναγκη μου και με στήριξε πολύ και είμαι πολυ περήφανη γι αυτό το άτομο, που ούτε σπουδές έχει, ούτε τίποτα
      Είναι μια απλή νοικοκυρα, είναι η μητέρα μου. Ο πιο δικος μου άνθρωπος. Την ευχαριστώ που υπάρχει...κι ας κοντεψα να τη χασω πρόσφατα.

      Οποτε ας διωξουμε τις παρωπίδες επιτελους κι ας αρχιζουμε να σκεφτόμαστε σφαιρικά.

      Διαγραφή
  3. Δυνατο το αρθρο σου!
    Τον εαυτο μας πρεπει να τον αγαπαμε και να
    τον φροντιζουμε (υγεια,διατροφη,περιβαλλον,
    φιλους κλπ).Πεταμε ολα τα αχρηστα στον καδο
    ανακυκλωσης.Ετσι κραταμε την ηρεμια μας και
    αγαπαμε και φροντιζουμε και τα υπολοιπα
    πλασματα.
    Και δεν ειναι κακο να τον επιβραβεβευουμε..ενα
    "φτου σου κουκλα μου" στον καθρεφτη χρειαζεται.
    Αν δεν το πουμε εμεις, τοτε ποιος??
    Οσο για τον φοβο,τον θεωρω την μεγαλυτερη
    τροχοπεδη στον ανθρωπο..θυμιζω.."δεν φοβαμαι
    τιποτα ειμαι ελευθερος"!
    Καλη επιτυχια στις συνεδριες,ειμαι σιγουρη
    οτι θα βοηθησουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο σε όσα γράφεις. Και δεν είναι ό,τι δε ξέρουμε τί ακριβώς πρέπει να κάνουμε, ή πως να αντιμετωπίσουμε τη ζωή.
      Αλλα αν σε ρωτήσω πχ γιατί η προπαραλήγουσα δε τονίζεται στη λέξη "ανθρώπου", δεν είσαι φιλόλογος για να μου δώσεις την απάντηση.
      Εγώ πάντως με μια πρώτη συζήτηση κατάλαβα πολλά πράγματα ή αν θες...αυτά που ήδη είχα αντιληφθεί, τώρα μπαίνουν σε μια σωστή σειρά.
      Βγάζουν ένα νόημα και μπορώ να καταλάβω τη πηγή πολλων λαθών ΜΟΥ που μου προξένησαν πόνο, θλίψη και απογοήτευση.
      Σκοπεύω να κάνω μερικές αναρτήσεις για τα ντιβάνια μου, ποτέ δε ξερεις...μπορεί κάποιος διαβάζοντας τις να γλιτώσει και εξοδα και ταλαιπωρία.
      Κρατάω σημειώσεις και αποδίδω τα λεγόμενα του ψυχοθεραπευτή σχεδόν κατά γράμμα.
      Αναγνωρίζοντας φυσικά πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και μοναδικός.

      Διαγραφή
  4. κουλιτα μου ηρθε ο καιρος να ξαναρχισουμε εκπομπες! να δεις τι ωραια που θα νιωσεις
    η ψυχαναλυση αν νιωσεις οτι εισαι ετοιμος εχει δυναμικη ναι
    πρεπει να τα ξαναπουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσωτε είχα σκεφτεί να μιλήσω με τα παιδιά από το ραδιοφωνο. Οι εκπομπες ήταν κάτι που με γεμιζε κυρολεκτικά. Όμως ανήκουν στο παρελθόν και ίσως είναι συνδεδεμένες με πολύ όμορφες στιγμές του παρελθόντος που έχει ωστόσο παρέλθει. Στο επόμενο ντιβάνι μου θα αναφερθώ και σε πραγματα που πρεπει να κραταμε από το παρελθον. Γιατί αυτό δε πρέπει να αποτελεί πανακεια...αλλά όμορφη νοσταλγία.

      Ναι, εμεις πρεπει να τα ξαναπουμε.
      Νομιζω ασωτουλη μου δε θα με γνωρισεις...:)
      με τη καλη εννοια.

      Θα κανω ενα ντου στην Αθηνα μεσα στις γιορτες και θα σου τηλεφωνησω!

      φιλια πολλα

      Διαγραφή
    2. πανακεια ειναι οτι μας δινει χαρα και μας απελευθερωνει οποτε μην φτιαχνεις κουτακια και χωνεις μεσα ανα κατηγορια! εγω ευχαριστως θα το κανα μονο με σενα γιατι σιγουρα θα παιρνα χαρα! μονος μου δε το κανω γιατι με το τροπο που γινεται σημερα βλεπω ειναι μονο για να αποκτησεις αναγνωστες και να επιβεβαιωθεις
      βαριεμαι ετσι

      Διαγραφή
  5. Ειμαι κι εγω σε μια φαση ενδοσκοπησης...ακομη το ψαχνω μονη μου για να καταλαβω δεν ξερω ακομη τι, αλλα θα παρακολουθησω και τις επομενες συνεδριες σου, αν αποφασισεις να τις μοιραστεις.
    Χαιρομαι που βγαζεις ακρη! :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγες συνεδριουλες ακόμη θα κάνω.
      Η ζωή η ίδια είναι συνεδρία, αρκεί να την αφουγκραζομαστε
      Φιλιά

      Διαγραφή

Πες μια cουλαμάρα κι εσύ....Μπορείς!!!